Blank || FayeYoko [Tagalog]

Chapter 8

Khun Nueng

"Seryoso ka ba?" Itinulak ko si A-nueng palayo, lumayo mula sa kanya patungo sa pader, hindi makapaniwala sa narinig ko.

"Talaga bang iniisip mo na maaari akong maging ina mo?"

"Ngunit wala akong kailanman ng mga bagay na meron ang lahat..." Ang kirot sa kanyang tinig ay nagpahigpit ng aking mga labi. Bakit masyadong binibigyang pansin ang pagkakaroon ng parehong mga magulang sa buhay ng isang tao? Nakakadismaya na makita ang paaralan na patuloy na nagdaraos ng mga ganitong klaseng kaganapan, na hindi naman lahat ay makakasali. Hindi ba nila nakikita na ito'y nagpapahirap sa mga mag-aaral na walang mga magulang?

Ito'y isa lamang aspeto ng buhay. Bakit kailangan nilang gawing malaking isyu?

"Paano kung dalhin mo ang iyong lola kasama mo?"

"Kung ayaw mo, okay lang. Ilalagay ko ang mga bulaklak sa parehong bakanteng upuan. Ginagawa ko iyon tuwing taon" saad niya na para bang hindi na siya interesado sa paksa. Kinuha niya ang kanyang salamin at mabilis na tumayo, nagkunwaring hindi siya lamang nagising.

"Okay ka na ba ngayon?"

"Oo, at uuwi na ako."

"Tama yan. Umuwi ka na agad at huwag kang papatagal."  mariin kong sinabi. Si A-nueng, na mayroong napukaw na aking pansin ng isang segundo, ngayon ay itinuon ang kanyang tingin sa akin at ngumiti.

"Nagbago ako ng isip."

"Mayroon ka bang iba pang nais sabihin?"

"Hindi mo ba kailangang lumabas at magtayo ng iyong tindahan ngayon? Samahan kita" siya ay malungkot kanina at sa kanyang sariling paraan, nagawang magpasaya. Napakabuti!

Bagamat sinikap kong balewalain ang kwento na ibinahagi sa akin ni A-Nueng, ito ay nanatili sa aking isipan. Pag-isipan, mahirap na maalala kung ano ang aking nararamdaman tungkol sa Araw ng Ina noong ako ay mas bata pa.

"Ano ang naramdaman mo kapag nakikita mo ang mga ina ng ibang bata sa pagdiriwang ng Araw ng Ina?"

Tinawagan ko ang aking maliit na kapatid, si Khun Sam, gaya ng kadalasang ginagawa ko. Karaniwan itong mga simpleng usapan maliban na lamang kung kailangan kong humiram ng pera sa kanya, ngunit masyadong matamis si Khun Sam upang magreklamo. Ngayong pagkakataon, tila nagulat siya sa bigla kong tanong.

"Pagmamahal at pag-aalaga ang kanyang hangad, marahil?"

Naisip ko na halos isulat ito sa isang awitin.

"Naranasan mo na ba ang ganoong emosyon?" Tanong niya

"Baka dahil napansin kong ang iba kong mga kaibigan ay may kanilang mga ina kasabay ng ating lola. Ito ay nagpakiramdam na tila ako'y hindi nababagay."

"Naiintindihan ko. Mayroon pa rin tayong lola..." Saad ko

"Bakit mo itinanong ito? Iniisip mo ba ang nanay?" Tanong ng aking kapatid.

Ang komento ng aking kapatid ay nagpatawa sa akin nang kaunti. Sa aming lahat, ako ang may pinakamaraming alaala tungkol sa aming mga magulang. Si Khun Sam naman, ang pinakabata; Siya ay masyadong bata pa upang magkaroon ng mga alaala, kaya't mas nasanay siya sa aming lola.

"Ahh... Sa totoo lang, ikaw ang may pagkukulang sa kanila. Kung sila'y naroon pa, hindi ka magiging paborito ni lola."

"Siyempre, namimiss ko sila. Mayroon pa rin akong mga alaala ng maganda ngiti ng ating ina, ikaw ay may parehong ngiti, alam mo ba, iyong ngiti na nagpapakulubot ng iyong pisngi."