Öfke çok saftı.
Aşkın ise iki gözü kördü.
İhtiras boynuna darağacındaki ipek urganı geçirdi ve şehvetin erotizm kokulu nefesinde can verdi. Çakmak çakmak bakan mavi gözlerimi orman yeşili gözlerine diktim. Buz tutan kalbim, onun taş kalbiyle yarış...
Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın olur mu? Desteklerinizi bekliyorum. Okuyorsanız yıldıza basmanızı rica edeceğim ❤️.
Keyifli Okumalar Dilerim.
"Yaşamak diye gittim kaç kez unutup zamanı Önümde bir tabut ardımda bir mezarlık"
*Şükrü Erbaş*
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
BELİZ YALIN.
Toprak cana,kana büründü. Etten kemikten hayalkırıklığı dünyaya geldi.
"İmdat! Çıkarın beni buradan!"
Tabutun tahtalarınıyumrukladım. Beni kim buraya koymuştu? Ölmeden tabutta ne işim vardı benim? Burası ölülerin yeriydi. Dirilerin tabutta işi yoktu. "Yardım edin! Timuçin!" Timuçin'in adını koskoca tabutun bulunduğu evrene doğru bağırdım. Sesim sadece tabutun içinde yankı bile yapma gereği duymadı. Nefes alamadığım için her an biraz daha öksürüyor, alnımda biriken terlerinşakaklarıma doğru aktığını hissediyordum.
İçimden tamamen buraya canlı canlı gömüldüğümü haykırsam da buraya ait olmadığımı biliyordum. "Timuçin çıkar beni! Beni çıkarın buradan!"
İşin tuhaf tarafı burası karanlıktı. Tabutun çeperlerine vurdukça toprak taneleri yüzüme dökülüyor, görüş açımı kısıtlıyordu. Yardım dilenmek için geç kalmış gibiydim. Tamamen haykırdım. "Yardım edin! Timuçin neredesin?" Nerede olduğunu dahi bilmediğim adamın yokluğu içindeydim. Beni hep en kötü anımda yalnız bırakmayı başarmıştı. Bu başarının sırrını çözemiyordum.
Öfke içinde yeniden bağırdım. Artık nefes almaya gücüm de kalmamıştı. Zordan yapıyordum her şeyi. Nefessizlikten mi ölecektim? Beni gerçekten de buraya ölmem için mi gömmüşlerdi yoksa? Hıçkırdım. Bir kez daha tabuta vurdum. Toprak yüzüme yeniden silkelendi. Üstümde ne kadar toprak vardı ki? Bacaklarımı saran bu korkaklık neden bana halüsinasyon gibi geliyordu?
"Anne! Baba! Yardım edin! Kimse yok mu?"
Bir bakış açısı göklere yükseldi. Toprağın altında gömülü kadının seslerini çoktan semaya iletmişti. Allah önce bir yağmur gönderdi ardından da kuvvetli bir yıldırım. O yıldırım toprağı yardı. Yarık içinden tabutla birlikte öteki dünyaya düşen kadının sadece kalbini koruyan kaburgasından birisi kırılmıştı.
Kaburganınkırık kanatları altından yeni bir doğuş baş gösterdi. Bu aşkın, sevdanın dem vurduğu aşka benziyordu. Çöle düşürür, derbeder ederdi. Aşka düşürür kara sevdaya yakalatırdı. İşte evrenin döngüsü böylebüryan ederek başladı.
