K.U.R.T(+18)

❄️ Timuçin'in Talya'sı

Oy ve yorumlarınızı eksik etmeyiniz olur mu? Beğenmenizi umuyorum. Lütfen emeğimi karşılıksız bırakmazsanız çok sevinirim.

Keyifli Okumalar Dilerim.

Bölüm şarkısı -Mithat Can Özer -Ateş Böceği.

'Bir ruh, ancak bir benzerini bulduğu zaman ve bize, bizim aklımıza, hesaplarımıza danışmaya lüzum bile görmeden, meydana çıkıyordu…'

*Sabahattin Ali*

HEVES ALACA.

Talya'nın ruhu Timuçin Talya'sında gizli...

"Burası mı?"

"Evet, burası..."

Burası...

Bu kelime ağzından çok zor çıkmıştı. Arka koltukta oturuyordu. Önden ona doğru baktım. Yine alnında terler birikmişti. Omuzlarımda duran siyah şalı başıma doğru geçirdim. Kucağımda bir demet kırmızı karanfiller vardı. Caner yanımda, sürücü koltuğunda otururken ben arabanın kapısını açtım. "Talya inmeme yardımcı olur musun?" Ses Timuçin'den gelmişti. Görmese de başımı salladım. Arabadan indim. Kapıyı kapatıp karanfilleri de elime sıkıştırdım.

Timuçin arkamda ki koltukta oturuyordu. Arka kapıyı açtım. İnmesine yardımcı olurken o koluma girmişti. Kolu hala sargı da duruyordu. Zordan yürüyordu. "Sakın gücünü kaybetme tamam mı Talya'm? Ben yanında olacağım zaten" sessizce başımı salladım.

Birlikte ağır ağır yürüdük. Burası kimsesizler kabristanlığıydı. Mezarlar gelişi güzel duruyordu. Zaten mezarların sırası olur muydu, diye düşündüm. Sonuçta her insan sıralı ölüyordu. Aslında biri ölürken biri doğuyordu. Kainatın paha biçilmez kanunu buydu. Koluma girmişti ve bana yaslanmıştı. Elimde ki karanfil demetini onun sargı da duran eline verdim. Çünkü onu taşımak zorunda kalmak güçlük çekmeme neden oluyordu vesselam...

Caner arabadan indi. Bizi takip ederken ben attığım her adımda nefesimin sıklaşmasına neden olan mezar anlaşmasının altına attığım ıslak imzamın kaybolmasından korkuyordum. Timuçin Barçalı sözünde durmuştu. Beni hiç terk etmeyecekti. Bir daha Talya öksüz ve yetim kalmayacaktı. Bir daha Talya kimsesiz savaşmak zorunda kalmayacaktı.

Yürüdük. Kabristanlığın sonuna kadar yürümeye devam ettik. Timuçin yürümekte güçlük çekse de aldığı ağır nefesler yorulduğunu gösteriyordu. Bu adam kimdi böyle? Timuçin Barçalı aslında kimdi?

'Ben büyüyünce seninle evlencem mavi boncuk'

'Ne kadar güzel gözleri var abla'

'Bu kızı bana kertelim mi abla?'

Herkes masumiyet kadar zehirli duygunun esiri olmasaydı bunca kötülük ziyan olmaz mıydı?

Bilmiyorum...

Kalbime gömdüm bir bir her türlü masumiyeti. Masumiyetin kanlı müzesinde gezmek ve her dolaştığımda paçalarımın kan pıhtıları ile boğuşması aslında bana ölüme ne kadar yaklaştığımın emaresini gösteriyordu. Timuçin durdu. Onu yavaşça bir mezarın mermerine oturttum. "İşte burada yatıyor annen" işaret parmağı ile gösterdiği yere baktım. İki mezar öte de bir mezar vardı.