格格不入(GeGeBuRu)
စာရေးသူ : ၀ူးကျယ်
ဘာသာပြန်သူ : ယင်း
အပိုင်း ၁၈
ရှန့်ရှီး၏ ဒီရုတ်တရက်ဆန်သည့် အပြုအမူကြောင့် ချိန်ပေါ်ယန်မှာ အသိပြန်မ၀င်တော့ မတတ် ဖြစ်သွားခဲ့သည်။
"ဘာလုပ်တာလဲ ၊ ငါ့မှာ လန့်သွားတာပဲ"
သူ အနောက်ကို တစ်လှမ်းဆုတ်လိုက်ပြီး
"ထမင်းစားတော့ ၊ ရုတ်တရက်ကြီး ဒါက်ို လာပြောနေတယ်"
"အနှစ်ချုပ်လိုက်တဲ့ နောက်မှာ ခင်ဗျားက တကယ့်ကိုလူကောင်းလို့ ခံစားရလို့ပါ"
ရှန့်ရှီးက ထိုင်ခုံက်ို ဆွဲယူ၍ ထိုင်ချလိုက်ပြီး ၊ ခေါင်းငုံ့ကာ အသံတိုးတိုးဖြင့် ပြောလိုက်သည်။
"ကျွန်တော့် ဒီတစ်ဘ၀လုံး တွေ့ခဲ့ဖူးတဲ့ လူတွေထဲမှာ စိတ်ထားကောင်းပြီး အရိုးသားဆုံးလူက ခင်ဗျားပဲ"
"တွေ့ဖူးတဲ့လူက အရမ်းနည်းလို့ပါ"
ချိန်ပေါ်ယန်ကလည်း ထိုင်ချလိုက်ပြီး ဆလတ်ရွက်တစ်ရွက်ယူ၍ ဟင်းကို စထုပ်လိုက်သည်။
"ပြီးတော့ ငါပြောဖူးပါတယ် ၊ မင်းကိုကူညီတာ ငါ့မှာကိုယ်ပိုင်အကြောင်းပြချက် ရှိတယ် ၊ တစ်ချိန်လုံး လျှောက်စဥ်းစားမနေနဲ့ ၊ ရက်နည်းနည်းလောက် နေပြီးရင် မြန်မြန် နေရာတစ်နေရာရှာပြီး ပြောင်းသွားတော့"
"အင်း"
ရှန့်ရှီးက ဟီးဟီးဟု နှစ်ခေါက်လောက် ရယ်လိုက်ပြီး ၊ ဆလတ်ရွက် တစ်ရွက် ယူလိုက်ကာ ၊ ဟင်းများကို ထုပ်၍ ပါးစပ်ထဲ ထည့်တော့မည့် အချ်ိန်တွင် ၊ ချိန်ပေါ်ယန်က ထုပ်ပြီးသွား၍ တစ်ကိုက်ကိုက်ပြီးသည့်နောက် ရပ်သွားသည်က်ို မြင်လိုက်ရရသည်။မျက်နှာအမူအရာက တစ်ခုခုကို အလေးအနက် တွေးနေပုံပင်။ရှန့်ရှီးမှာ ကိုယ့်လက်ထဲရှိ ဆလတ်ထုပ်ကို ကြည့်လိုက်ပြီး
"ဘာဖြစ်လို့လဲ?"
"ငါ့ဒီဘ၀မှာ"
ချိန်ပေါ်ယန်က အရွက်ကို မြိုချလိုက်ပြီး ၊ နောက်တစ်ကိုက် ဖြည်းဖြည်းချင်း ကိုက်လိုက်သည်။
