Perfect (Montenegro Series #7)

10

Unti-unti ko siyang nilingon ng marinig ko ang mga katagang iyon galing sa kanya. His words hurt me and I know why but I refused to acknowledge my adoration of him. Hindi naman kasi siya iba sa mga lalaking nakakahalubilo ko. I have a lot of male cousins but out of all of them, he seems different.

Pinigilan kong bigyan siya ng kahit anong emosyon ng magtama ang mga mata namin. Kung anong pigil ko, siya naman itong halos ipagsigawan na sa buong lugar na ito ang emosyong nararamdaman niya. How can he be this expressive? Kaunting panahon lang naman ang pinagsamahan naming dalawa. Such a short time to even form something great. But I guess, those short moments were precious kasi kahit ako ay hindi ko mapigilan ang nararamdaman ko sa kanya.

Nagtagal ang katahimikan sa aming dalawa at alam kong kahit ano mang segundo ngayon ay bibigay na ako kaya minabuti ko ng magsalita.

"I thought we will talk?" monotonous kong tanong sa kanya.

"I...I'm glad that you are here." utal niya at tumango naman ako.

"My family is invited. Hindi naman pwedeng ako lang ang hindi aattend when all of them are presence. The press would have a field day." 

"Right."

I pursed my lips and started to feel like I am a little rude when talking to him. Wala naman siyang kasalanan. Ako naman itong tinulak siya palayo dahil alam kong hindi naman kami perfect para sa isa't isa. Ako naman itong lumayo dahil takot akong masaktan.

Saglit akong lumingon sa loob ng comfort room ng kababaihan dahil napansin kong hindi pa lumalabas ang sinasabi niyang hinihintay niya. I was about to say something about it but he beats me to it.

"I lied. I just want a minute with you, kaya ko sinabi yun. I'm sorry."

"Can you just tell me kung ano ang gusto mong pag-usapan natin, Caspian?" buntong hininga ko at saglit naman siyang napayuko.

"If you have n-" pinutol niya ang sasabihin ko dapat ng magsalita siya.

"I like you." tila nabingi ako ng bitawan niya ang mga katagang iyon.

"I know it will sound absurd. Napakabilis naman but that's how I feel. Sobrang complicated rin lalo na ngayon but, I do, Corrine. I do like you." amin niya.

The walls that I assured that was strongly built was starting to crumble one by one in front of me. Those simple words from him were only a bare minimum of what I deserve but those were the only thing that I want to hear from him. Ito rin ang dahilan ng unti unti kong pag-acknowledge sa matagal ko nang tinatago na nararamdaman para sa kanya.

"I may be wrong pero alam kong gusto mo rin ako. I am an asshole for letting you go. I am a jerk for ignoring the fact that you might have felt the same way."

"It doesn't matter, Caspian." tanggi ko at talikod sa kanya.

"Please, Corrine." sabay hawak niya sa kamay ko. "Please, give me another chance to prove myself to you. I promise that I will not be an asshole once again."

"You have a fiancé." maikling sagot ko sa kanya.

Natigilan naman siya sa sinabi ko at parang ngayon lang narealize ang ibig kong sabihin. I smiled slightly at him and slowly pulled my hand from hid hold.

"See you around, Caspian." paalam ko sabay lakad ko palayo sa kanya.

Once I know that I am far away from him, I let out a loud sigh at agad na pinalis ang luhang tumulo sa aking pisngi. Just breathe, Corrine. It will be alright. 

Lumipas ang buong gabi na tahimik lang ako. Kung hindi nanahimik at inililibot ang mga mata sa nangyayari sa loob ng venue ay nakikihalubilo sa mga pinsan ko at mga kaibigan nila. Janine was also here pero hindi ko naman kayang pilitin siyang damayan ako sa pagkalungkot ko dahil lang kay Caspian. She is a social butterfly and also, I don't want her to worry about me. There's nothing to worry about.