Perfect (Montenegro Series #7)

06

Pinagbuksan niya ako ng pinto ng makarating kami sa restaurant na gusto niyang pagkainan. It's a fancy Chinese restaurant na lagi lang namin nadadaanan noon dahil hindi naman namin hilig pamilya ang pagkain sa mga Chinese restaurant. In conclusion, this will be my first time eating here. 

Mukhang lagi naman siya dito dahil agad kaming inassist ng hostess ng makapasok kami sa restaurant. The waiter pulled a chair for me when we reach our designated table so I smiled to thank him. Inilibot ko ng bahagya ang mata ko sa buong lugar before it lands at Caspian who is also eyeing my every move.

"We can order now." utos niya sa akin at tumango naman ako.

Kinuha ko sa harapan ko ang menu at tiningnan ito. Napataas naman ako ng kilay ng ni isang putahe sa menu ay hindi ako pamilyar. I sighed slightly before turning to the next page to see if may pagkain na akong kilala ko. Matapos ang ilang segundo ay sumuko na ako at ibinaba ko na ang menu.

"You order for us nalang. The food is really not familiar with me." saad ko at tumango naman siya.

"First time?"

"Hmm, hindi kasi namin hilig ang mga Chinese restaurants but this will not be the last if the food is good though." pampalubag loob ko sa kanya.

"I understand."

Pagkatapos niyang sabihin yon ay tinawag na niya na ang waiter na nag-assist sa akin kanina na agad naman siyang nilapitan. Sinabi niya na ang order namin and I trust him that whatever he orders is something that he took pride of. Hindi naman siguro masamang tao si Caspian para pakainin ako ng hindi masarap. Sure, he is annoying but he is a decent human being so I fully trust him kung ano man ang ihahain sa akin ngayon. I would be very disappointed in him if the opposite will happen.

"I-chacharge ko nalang po ba sa tab niyo, Sir?" tanong ng waiter matapos niyang sabihing muli ang mga order namin.

"No, I will be paying." sabat ko at tumingin muna ito saglit kay Caspian. "I told you, I am paying." sabay abot ko sa waiter ng card ko.

"She will be paying." 

Nginitian ko ang waiter ng kunin niya ang credit card ko at nilingon ko na ang kasama kong pormal na pormal na nakaupo sa harapan ko. Saglit kong ikinunot ang noo ko at pinagmasdan siya.

"You can loosen up, you know. You are very uptight, napapansin ko lang." komento ko sa kanya at umayos naman siya ng upo.

"Nasanay lang. We always dine here and its a formal setting whenever we are here." kwento niya at tumango naman ako.

"It must be tiring." tinaasan naman niya ako ng kilay sa sinabi ko. "You. It must be tiring to be you. I mean, napapagod naman din akong maging perpekto sa lahat ng bagay. There's no room for mistakes for me. I am one of the eldest in our family so I have to be an example. Pero ikaw, from what I've heard, you don't just need to be perfect, you have to be flawless."

Hindi naman niya ako inimik pero nakita ko kung paano siya tinamaan sa mga sinabi ko. Sinasabi ko lang naman kung ano ang nakikita at naririnig ko. I can also see how he is intently listening to me as if every word that comes out of my mouth is gold. Kapag iniwas mo ang tingin mo ay may mamimiss-out ka. Andami ko naman yatang napapansin sa kanya ngayong araw o na-offend ko siya sa sinabi ko?

"If that offends you, I'm sorry." pagsasaboses ko ng concern ko. 

"It's fine. I am not offended. I am just pondering on things." mabilis na tanggi niya sa paumanhin ko.

Tumango naman ako ng dahan-dahan at iniwas ang tingin ko sa kanya dahil napansin kong unti-unting nag-dadilate ang mga mata niya kahit na medyo malayo kami sa isa't isa. It makes me feel uncomfortable in my stomach as the last time I saw someone with dilated pupils didn't end well for me. That guy hurts me in the end na ilang taon ko ding tinayo ang sarili ko para lang makabangon ng maayos.