Perfect (Montenegro Series #7)

SIMULA

Napangiti ako habang pinagmamasdan ang anak kong maligayang tumatakbo sa park na binisita namin. May ilan pa siyang kinakausap na mga kasing-edad niya na mas lalo kong ikinatuwa dahil napaka-sociable talaga ng batang 'to. Minsan lang kasi kami pumunta sa park dahil busy rin ako sa pag-tatrabaho para maibigay ko ang lahat sa kanya. He's the only thing that I have and I will do anything so that he will have a perfect life and he can have everything that he is in this world. That's the only thing that I can hope for.

Kumaway ako ng kumaway siya sa akin habang paakyat siya sa slide ng park. May umupo sa tabi ko at nakita ko na nanay din iyon na nagbabantay ng anak niya. Actually lagi siyang nandito kapag nagagawi kami ni Keith dito.

"Ngayon na lang kayo ulit dito." masayang komento niya at tumango naman ako.

"Medyo naging busy kami, Mrs. Dizon. Busy rin po kasi ako sa trabaho." paliwanag ko.

Anna became a friend of mine when time ay pumunta ako dito upang panandaliang takasan ang responsibilidad ko kay Keith. Nagkaroon kasi kami ng saglit na alitan ni Mommy at hindi ko nakayanan iyon kaya minabuti kong magpahangin muna upang pigilan ang sarili na gumawa ng mga desisyon na hindi ko na mababawi sa huli. This park calls my attention and sakto namang nakaupo sa upuang kinauupuan ko ngayon si Anna na umiiyak noon habang pinagmamasdan ang mga anak niyang masayang naglalaro.

Nilapitan ko siya at agad naman kaming nag-connect because apparently we are now both lonely single mothers na hindi alam kung ano na nag susunod na hakbang maliban sa pagiging nanay sa mga anak namin.

"I salute you for being so strong all this time. Ako na kaka-annull lang namin ng asawa ko ay parang nawawalan na ako ng pag-asa. It's hard to be a single mom in this patriarchal society." rant niya at hindi ko naman magawang hindi sumang-ayon.

"Hindi rin naman naging madali, Anna. You'll get used to it and you can always call me if you need help taking care of Abby and Hans." saad ko sa kanya at tumango siya bilang pagpapasalamat sa  inoffer ko sa kanya.

It's been hard for me too. Lalo na nung mga unang taon ng pagiging nanay ko. I remember crying so hard while taking care of Keith alone in the States. Hoping everyday that I can just escape the situation that I am in. But every time I see Keith's peaceful sleep, all it does is give me hope. A hope that tells me that he will always be with me every step of the new chapter in my life.

Hindi ko maikakaila na sa kilos at itsura ay katulad na katulad niya ang Papa niya. He is a spitting image of his dad that it hurts me every time I see him pero dahil don ay hindi mawala-wala ang pagkalumbay ko sa Papa niya. Someone who knew me from before would definitely tell the similarities between them. Even my relatives cannot deny that he got all his genes from his Dad, that it became an inside joke in our family now. Kesyo first time ko lang kaya ganon ang nangyari. Kian even joked that dapat ako daw ang nasa taas para naging kamukha ko.

Disregarding all that, I knew that I cannot deny all of it because Keith was the product of our love. Our perfect love. It's just happen that our love is one of those case. Yung love na tuturuan ka ng lesson but doesn't really you true love. It's just a person that needed to be the one that teaches you a lesson kahit na binigay mo na ang lahat para sa pagmamahal na yon.

Napayuko ako ng bahagya sa naiisip. Ever since him, hindi ko makita ang sarili ko na magmamahal ulit. It's just hard to recover from that until Keith came into my life. Keith changed the word love for me. As long as I'm with him, everything's alright.

"Mama?" napatingin ako sa tumawag sa akin at nakakunot ang noo nito.

Naalala ko kung paano nito nireresemble ang mukha ng Papa niyang hanggang ngayon ay hindi ko pa rin makalimutan. It's been 5 years already, why can't I forget about him.