Ben jij nu papa?

21. Anton

Raoul

'Kijk Bel, daar zijn de muzieklokalen, zie je?' Met Belle aan mijn zijde loop ik door de waarschijnlijk toekomstige middelbare school van het meisje. Lucas en Lauren zitten er ook, en het is gewoon het meest dichtbij. Toch wilden we met haar naar de open dag, zodat ze kan kijken wat ze er zelf nou echt van vindt. Aangezien iedereen vandaag naar kantoor moest, behalve ik, loop ik hier nu, met het veel te kleine, angstige meisje. Het meisje dat hier helemaal niet tegen kan, tegen drukte, tegen mensen, tegen lawaai. Het liefst blijft ze sowieso gewoon op de kleine basisschool, maar helaas is dat niet mogelijk. Ze moet en zal uitvliegen, net als haar broer en zus, hoe eng het ook is.

'Hmh.' Zegt ze zacht. 'Wil je er kijken schat?' Zacht knikt ze haar hoofd, voor de aan de kant gebeukt wordt door 3 rennende kinderen. Ik gok dat dit de druppel is, ik bedoel, ze is in paniek, dat had ik allang door. Veel te veel mensen. God wat heb ik medelijden met haar. Met tranen in haar blauwe oogjes kijkt ze me aan. Zoals ik al voorspeld had, dit was de druppel. Ik pak haar hand stevig vast, en loods haar richting de uitgang. In een streep lopen we door naar mijn auto, en pas als we goed en wel weg zijn van de school, parkeer ik op een parkeerplaats. Ik draai mijn hoofd naar rechts, waar Belle zacht snikt. Als ze doorheeft dat ik naar haar kijk, haakt ze haar blik in die van mij.

'Sorry pap, ik, ik kan het niet. Het gaat niet.' Ik zie haar knokkels wit kleuren van het knijpen in haar eigen vuistjes. 'Bel, hey, het geeft niet. Het geeft echt niet oké. Jij kan hier niks aandoen. Dit heeft ook weer te maken met autisme schat. Ik ben hartstikke trots op jou dat je wel gegaan bent oké. Zullen we naar kantoor? Daar is iedereen.' Ze veegt de tranen uit haar ogen, en knikt zacht.

Robbie

'Belletje! Ben jij hier, wat gezellig schat!' Ik sta op als ik het meisje bij de ingang van het Bankzitters-kantoor zie staan, en loop op haar af. Als ik dichterbij ben, zie ik het meteen, ze heeft gehuild. We hebben het al voorspeld met z'n alle, veel te veel mensen. God wat moeten we nou met dit kleintje. Ik hurk voor naar neer, en veeg een plukje haar uit haar gezicht. 'Bel?' Ze kijkt me even kort aan. 'Bel ik ben zo trots op je.' Met die woorden trek ik haar in mijn armen. 'Zo, zo trots.' Zacht snikt ze tegen mijn borstkas.

'Meisje toch.' Ook Milo komt aanlopen. Koen en Matt hebben een call boven, en voor de rest is alleen Anton nog beneden. Belle laat mij los, en laat zich in de vertrouwde armen van Milo vallen. Hij tilt haar op, en als een panda klamt ze zich aan hem vast. ''T is oké lieverd.' Fluistert hij, terwijl hij een beetje door de ruimte loopt. 'Jij kan hier niks aan doen.' Ik zie hoe Belle zich loswringt uit Milo's armen.

'Het is niet oké, papa. Waarom ben ik niet normaal? Normaal zoals Lucas, Lauren, jullie, normaal zoals iedereen? Papa ik wil normaal zijn. IK WIL GEWOON EEN KEERTJE NORMAAL ZIJN.'

Met die woorden rent ze naar boven, huilend. Radeloos kijk ik Milo aan, die verdrietig naar de gang kijkt waar zijn dochtertje in verdween. 'En nu, Rob? Wat moeten we nu? Ze krijgt sowieso weer een woedeaanval nu hè, we moeten zorgen dat ze zichzelf niks aandoet. Maar, als we nu naar haar toegaan worden we per direct vermoord.' Ik denk even na. Wacht eens even, mijn blik glijdt naar Anton, die bezorgd naar het tafereel kijkt. 'Zeg, jij hebt toch kinderpsychologie gestudeerd?' Anton knikt. 'Ja, hoezo?'

Drie jaar geleden vond de editor het editten alleen een beetje saai worden. Hij wilde er een studie bij doen, en koos kinderpsychologie. Hij kapte er al gauw mee, aangezien het editten hem meer tijd ging kosten door de vernieuwde stijl in video's, en het simpelweg te veel werd, maar in grote lijnen weet de man prima hoe het brein van een kind werkt.

'Zou jij, zou jij met Belle willen praten?' Vraagt Milo aarzelend. Anton kent de kinderen ook al acht jaar, dus hij weet nu al wel een beetje hoe ze in elkaar zitten. 'Oh, ja tuurlijk, nu?' Hij staat al op. 'Als dat kan zou het super zijn man.' Glimlach ik naar de blonde man. 'Kleine moeite, doe ik nog eens iets met die studie.' Lacht hij zacht. 'Wacht Anton.' Begint Milo. 'Het kan zijn dat ze over haar moeder begint, negeer dat alsjeblieft.' Hij knikt zacht. 'Doe ik.'

Anton

'Hey Bel.' Expres blijf ik in de deuropening van de chillroom staan, en ga ik niet naast het meisje op de bank zitten. Langzaam haalt ze haar hoofd uit haar armen. 'Anton?' Verbaasd kijkt ze me aan. 'Hey.' Vervolgt ze zichzelf. 'Hey.' Glimlach ik. 'Mag ik naast je komen zitten?' Belle knikt, en schuift iets op.

'Hé schat, wat zit je nou dwars, vertel het me allemaal goed? Ik zal er niet met je vaders over praten, ik hou het voor mezelf.' En dat meen ik. Ik wil eigenlijk wekelijkse gesprekjes met Belle, want dit kan zo niet langer. Ik wil zorgen dat zij zich beter voelt, en dan koppel ik het achteraf wel door aan de jongens.

'Ik ben zo anders Anton, en ik haat het.' Tot mijn verbazing praat ze meteen. 'Hmh, dat snap ik, in welke dingen ben je dan anders?' Ze zucht diep, alsof ze zichzelf voorbereid iets te zeggen op iets dat ze nooit de wereld in durfde te brengen, en ik hoop dat precies dat het geval is. 'Iedereen is gewoon normaal, en gedraagt zich normaal, en ik moet altijd weer raar doen. Ik vind mensen eng, hoe kan dat nou? Hoe kan je nou mensen eng vinden? Ik haat mezelf Anton. Niemand begrijpt mij, en ik begrijp mezelf ook niet.' Tranen vinden zich een weg over haar wangetjes, terwijl ik met mijn hand over haar been wrijf, denkend over een goed antwoord.

'Weet je wat het is, Bel?' Verwachtingsvol kijkt ze me aan. 'Niemand is normaal. Echt niemand. Bij de een valt het misschien iets meer op dan bij de ander, maar er is niemand op deze hele wereld die niks speciaal heeft schat. Kijk Matthy, Matthy valt niet op meisjes, zoals de meeste jongens. Net als Milo en Lucas. Wij kunnen hun helpen door te vertellen dat dat oké is, en dat het niks uitmaakt op wie ze verliefd worden. Maakt dat hun minder lief?' Zacht schudt ze haar hoofd. 'En Koen, Koen is vaak zonder dat hij het zelf wilt onaardig tegen mensen die hij niet kent. Daarom moeten wij soms tegen hem zeggen dat hij iets zei dat hij beter niet had kunnen zeggen, zodat hij het niet nog een keer zegt. Dat maakt hem geen stomme vader, toch?' Opnieuw schudt ze haar hoofd, terwijl ze aandachtig naar mijn verhaal luistert, wachtend op meer voorbeelden.

'Rob, Rob kan zich heel slecht voelen als mensen een mening over hem hebben. Het doet hem dan heel veel, en hij kan dagen kapot zijn van één reactie onder een video. Wij kunnen hem dan vertellen dat hij zich er niks van moet aantrekken, en dat hij perfect is zoals hij nu is. Maakt dat hem minder lief?' 'Nee.' Zegt ze zacht. 'En dan Roel, Roel doet dingen die andere mensen niet zo snel zouden doen, om zich beter te laten voelen. Mediteren, yoga, dat soort dingen. Wij helpen hem daarin door hem niet uit te lachen, of te zeggen dat het raar is, maar we laten hem zijn gang gaan. Snap je dat?' Ze knikt snel haar hoofdje. 'En ook ik heb iets speciaals Bel, ik ben vaak voor ik iets ga doen hartstikke bang dat het misgaat. Faalangst, heet dat. Voor de kleinste dingen ben ik super onzeker, en eigenlijk niemand weet dat.'

Belle kijkt me even aan. 'Dat maakt jou niet minder lief hoor.' Zegt ze zacht. Ik glimlach. 'En jij, jij hebt autisme. Wij kunnen jou helpen door niet met jou naar plekken te gaan waar veel mensen zijn, en dicht bij je te blijven. En dat, Belle, dat maakt jou alles behalve minder lief. Dat maakt jou speciaal, en dat maakt jou Belle. En Belle mag verschrikkelijk trots zijn op zichzelf, oké?'

Met tranen in haar ogen kijkt ze me aan. 'Wat lief.' Fluistert ze. Ik trek haar in een knuffel. 'Je moet van jezelf gaan houden Belle.'

Koen

Eindelijk klaar met die saaie kutcall. Samen met Matt loop ik naar beneden, om even iets te drinken en te eten. Ik rammel. 'Bel heeft nu die opendag met Roel, hè, ben benieuwd.' Zegt Matt, enigszins bezorgd. 'Hmh.' Nog voor we goed en wel de hoek omlopen, de ruimte binnen, springt er een wezen in mijn armen. 'PAPA.' Ik glimlach zacht. 'Hey liefje, wat gezellig.' Ze heeft haar benen om mijn romp geslagen, en haar armen om mijn nek. Voorzichtig druk ik een kusje in haar haren.

'Pap?' Fluistert ze. 'Ja schat?' Ze kijkt me even kort aan. 'Ik snap mezelf papa, ik snap mezelf eindelijk een beetje.' Meteen zet ik haar op de grond, en hurk ik voor haar neer. 'Serieus?' Ze knikt breed glimlachend. 'Oh Bel ik ben zo trots op je. Hoe komt het zo ineens?' Opnieuw laat ze zich in mijn armen vallen.

'Anton, pap. Wil je tegen Anton zeggen dat hij lief is?'

Heeyy, sooooorry voor zo lang geen deel, k had toetsweek hihi, maar daarom extra lang deeltje xx