Ben jij nu papa?

19. In jouw armen

TW: sh

Lauren

In kleermakerszit zit ik op de houten vloer van mijn slaapkamer. Linkermouw opgestroopt, slijpermesje in mijn rechterhand, en tranen die over mijn wangen rollen. Al mijn vaders zijn opnemen, en Lucas en Belle zijn beneden, dus niemand die het door zal hebben als ik me nog iets kapotter maak dan ik al was, toch? Ik voel me opgesloten, en verstikt. Ik weet zeker dat als ik het hier met de jongens over heb, ze me alle vijf willen helpen. Toch kan ik het niet. Ik durf niet en ik wil niet. Dan maar zo.

Het mesje zet ik diep in mijn pols. Meteen klopt mijn hart 3 keer sneller dan eerst. Adrenaline ofzo? Ik herhaal het nog vier keer, en vind het wel weer mooi geweest. Ik gooi het mesje terug in mijn onderste laatje, en wil naar de badkamer voor wc papier. Het zelfde ritueel als altijd. Ik sta op, althans, ik probeer op te staan. Meteen ontstaan er zwarte vlekken in mijn zichtsveld. Godverdomme nee. Kom op, niet flauwvallen. Wat er ook gebeurt, niet flauwvallen. Alles om me heen wordt wazig, en ik probeer me vast te houden aan iets. Kut kut kut kut. Ik zak terug op de grond, puur omdat mijn benen me niet hielden. Niet flauwvallen Lauren. Alsjeblieft niet.

Lucas

'Drinken?' Belle knikt. 'Cola?' Weer knikt ze. 'Kies jij de film uit dan?' Glimlachend springt ze op de bank, en grijpt ze de afstandsbediening beet. Ik weet prima hoe ik met mijn zusje om moet gaan. Extra lief doen, geduld hebben, anders krijgt ze weer een woedeuitbarsting. Iets waar ze de afgelopen tijd wel vaker last van heeft. Papa zegt dat het door haar autisme komt. 'Hier Bel, cola.' Ik rijk haar een groot glas met het zwarte vloeistof aan. 'Dankjewel! Gaan we die kijken?' Haar vinger wijst naar Harry Potter. 'Prima! Slinger aan die handel.' Belle kijkt me vreemd aan. 'Komt Lau niet meekijken?' Ik haal mijn schouders op. 'Ga je vragen?' Ze geeft geen antwoord, maar rent richting de trap. 'LAUUU, KOM JE FILM KIJKEN?' Hoor ik mijn zusje schreeuwen. Geen antwoord. 

'LAUREN DE GRAAF, HARRY POTTER, KOM.' Opnieuw hoor ik Belle's stem door het trappenhuis galmen, en opnieuw hoor ik geen antwoord. Ik besluit op te staan, en een kijkje te nemen bij mijn zus. Ik sjok de gang door, de trap op, de tweede gang door, en klop op de deur. 'Lau? Kom je?' Stil. Langzaam duw ik de klink omlaag, en betreedt de kamer die absoluut verboden is voor mij. 

'LAU.' Mijn hart klopt in mijn keel. Ze ligt op de grond, ogen gesloten, spierwit, en overal op de vloer ligt bloed. Tranen wellen op in mijn ogen terwijl ik naast haar hurk. 'Lau, Lau alsjeblieft wordt wakker.' Ik vis behendig mijn telefoon uit mijn broekzak, en met trillende handen scroll ik door favoriete contacten. Wie neemt als eerste op? Matt. Sowieso Matt. 

Mijn ene hand ligt op die van Lauren, en met mijn andere doe ik mijn uiterste best Matt te bellen. 'Neem op, neem alsjeblieft op.' Mompel ik. Na vijf keer overgaan, word er eindelijk opgenomen. 'Hey Luuc.' Klinkt zijn kalmerende stem aan de andere kant. 'Papa, papa kom nu naar huis, nu.' Mijn stem sloeg drie keer over, en tranen rollen over mijn wangen, maar de boodschap is duidelijk volgens mij. 'Maatje, wat is er? Even rustig oké. Leg me alsjeblieft uit wat er aan de hand is Luuc.' Zijn rustige stem kalmeert me. 'Lau. Het is Lau. Ze beweegt niet pap. Er is overal bloed. Ik- ik weet niet wat ik moet doen. Kom alsjeblieft.' Ik hoor mijn vader alles doorcommuniceren aan de rest. 'Luuc, luister. Je doet het super oké. Blijf bij haar ja? Rob, Roel en Milo stappen nu in de auto onderweg naar huis. Koen en ik komen ook zo. Ik ga je vertellen wat je moet doen vriend. Ademt ze nog?' 

Ik leg een vinger onder haar neus, en voel warme lucht. Heel kort glimlach ik. 'Ja, pap ze ademt.' Ik hoor hem opgelucht uitblazen. 'Goed zo. Heel goed bezig kleintje. Kan je zien waar het bloed vandaan komt?' Voorzichtig pak ik haar linkerhand, en trek hem omhoog. 'Uhm, ja.' Ik schrik als ik haar arm beter bekijk. 'Haar pols, allemaal kleine sneetjes.' Mijn vader vloekt zacht, en overlegt wat met Koen.