Ben jij nu papa?

7. Vriendschappelijk, toch?

Milo

Stil staar ik naar de voorbij flitsende bomen, terwijl ik diep nadenk. Nadenk over de Lauren, Lucas, Belle, mijn leven op dit moment, en misschien ook wel mijn eigen relatie. Mijn relatie met de vrouw die drie jaar geleden mijn volledige hart veroverd heeft, en waar ik nog steeds ongelofelijk veel om geef, maar die toch een beetje stroefjes begint te lopen. Meer ruzie, meer "ik wil je nooit meer zien" minder "met jou wil ik oud worden" minder kusjes, gewoon, minder. Ook speelt er nog iets. Beter gezegd, iemand. Nog beter gezegd, de jongen achter het stuur. De blonde jongen. De jongen met de naam Matthyas Maarten het Lam. De jongen die zeker niet lelijk is, allesbehalve zelfs. Ik heb hem de afgelopen tijd uit mijn hoofd proberen te zetten, maar eigenlijk wordt het alleen maar erger. De aantrekkingskracht tot hem groeit alleen maar. Die kracht groeit zelfs zo snel, dat "uit mijn hoofd zetten" geen nut meer heeft. Het groeit zo snel, dat ik zelfs over heb dagdroom als ik met mijn bloedeigen vriendin in mijn armen naar Stranger Things kijk. Ik wil dit helemaal niet. Ik wil helemaal niks voor mijn fucking beste vriend voelen. Hij heeft Carolijn, ik heb Charlotte. Wat zeik ik oo-

'MIEL!'

Ik schrik op uit mijn gedachten door een harde stem. Nog geen seconde later voel ik ook een hand op mijn been. 'Miel gaat het wel?' Ik kijk op, recht in de blauwe ogen van Matt. Als ik langs hem kijk zie ik dat we al bij het zwembad zijn. De rest is weg, waarschijnlijk al naar binnen. Heb ik dat dan echt niet meegekregen? Opnieuw glijdt mijn blik terug naar zijn ogen. Die blauwe ogen. Die blauwe ogen die me nu bezorgd aankijkt, wat het stiekem alleen maar schattiger maakt. 'Uhm,' haper ik. 'J-ja- denk ik.' Het komt er stroef uit, en dat merkt ook Matt. Hij gooit mijn deur dicht, loopt om de auto heen, en komt aan de andere kant de auto in gekropen, om naast me te kunnen zitten. Nu beginnen de tranen pas echt te rollen. En eerlijk? Ik heb werkelijk geen idee waarom. Om Matt? Om de kinderen? Om Char? Om een combinatie van die drie?

Ik schrik als ik opeens armen om me heen voel, maar ontspan als ik doorheb dat het de armen van Matthy zijn. 'Het komt goed, echt waar.' Fluistert hij, terwijl zijn wang tegen mijn schouder drukt, en zijn handen stevig om mijn bovenarmen klemmen. Niet dat ik het erg vind, in tegendeel. Ik leg mijn hand op die van hem, en mijn hoofd laat ik steunen op de zijne. Gewoon, heel even stilte, vriendschappelijke stilte. Toch?

Ik zucht diep, en sluit mijn ogen. Het kan me ook allemaal geen moer meer schelen. Opeens hoor ik Matthy schokkend inademen. Meteen haal ik mijn hoofd van die van hem, en kijk hem aan. Ja hoor. Een verloren traan rolt over zijn wang. 'Matt hey, wat is er?' Mijn duim veegt de traan weg. 'C-Caro..' Snikt hij. 'Caro heeft het', hij haalt diep adem. 'Uitgemaakt.' Snikkend laat hij zich tegen mijn borstkas vallen. Ook al vind ik hem stiekem kapot aantrekkelijk, dit hoefde nou ook weer niet. Troostend trek ik hem tegen me aan.
Weer vriendschappelijk.
Alleen vriendschappelijk.
Puur vriendschappelijk.
Niets meer, niets minder.
Denk ik.

Voorzichtig verstrengel ik mijn vingers diep in zijn haar. Ik wacht even, om te kijken of hij er wel oké mee is. Maar ik voel hem ontspannen, dus leg mijn vingers nog dieper in zijn haar. 'Dankje Miel.' Zucht hij. Ik glimlach. 'Jij ook Matt, dankje.' Langzaam komt hij weer overeind. 'Miel wat was er dan met jou, jij huilde ook. Je had niet eens door dat de auto stopte. En daarbij, je bent de afgelopen tijd echt afwezig.' Ik zucht diep. 'Ik-, ik weet het niet. Het gaat niet zo lekker, stress, de kinderen nu, gewoon beetje veel. Maar maak je geen zorgen, ik red me wel.' Ik glimlach bij de laatste vier woorden, om te laten merken dat ik het meen, maar nog steeds kijkt hij me bezorgd aan. 'Weet je zeker dat dat alles is Miel? Je mag me alles zeggen.' Geruststellend legt hij een hand op mijn bovenbeen.

Nee Matthyas Maarten het Lam. Nee dat is niet alles. Ik ben bi, en vind jou zo kapot aantrekkelijk. M'n ouders vinden bi vies, dus niemand weet het. Tegelijk moet ik een gezonde relatie onderhouden, met iemand waar ik nog steeds gek op ben, maar jij neemt de overhand. Nu ook nog de kinderen. Nee Matthy. Nee, het gaat niet. Kap alsjeblieft met zo fucking aantrekkelijk zijn.

Het liefst wil ik dit uitschreeuwen. Ik wil huilen, schreeuwen, getroost worden, te horen krijgen dat bi zijn niet erg is, horen krijgen dat hij nog steeds om me geeft.

In plaats van dat, staar ik levenloos voor me uit. 'Ja dat is alles Matt.' Hij glimlacht zuchtend, en legt opnieuw zijn wang tegen mijn schouder, en ik plaats mijn hoofd weer op de zijne. Op dat moment wordt de deur open gezwaaid. 'Komen jullie no-, oh sorry. Gaat het maatjes?' Bezorgd kijken de blauw, groene ogen van Raoul ons aan. 'Ja papa, we komen.' Met tegenzin haal ik mijn hoofd van Milo's schouder. Snel fluistert hij nog iets in mijn oor.

'Er is wel meer, we praten later.'

Hooooooo plottwist, ik dacht ff iets anders, en Mitthy mag ofc niet ontbreken. Maar ja uhh sorry voor zo lang geen post, maar t gaat gewoon allemaal ff niet zo lekker. Ach ja, live laugh love, door met het leven. Hoe is ie met jullie? Je mag altijd je snap dumpen in de reacties als het niet zo lekker gaat, ik wil je helpen x

Doeiii