Ben jij nu papa?

9. Je blijft van ze af, begrepen?

Milo

Het is een week nadat ik een huilende Matthy in mijn armen had, een halve week nadat ik me erbij heb neergelegd dat de relatie van Char en mij niet meer lang stand gaat houden, en anderhalve week nadat er opeens drie wezens door het huis rennen, waarvan ik vlak daarvoor nog heb gezworen dat ik er pas op mijn vijfendertigste aan zou beginnen. Oftewel, ik ben gesloopt. En toch gaat het prima met me. We doen veel leuke dingen met de kleintjes en met Matt lijkt het beter te gaan.

Alleen het contact met mijn vriendin wordt slechter, en slechter. Fysiek heb ik haar al drie maanden niet meer gezien, niet dat ik daar behoefte aan heb, maar we hebben veel ruzie via Watsapp. En de dagen dat we dat niet hebben, is er geen contact. De aantrekkingskracht die er eerst was, als ik haar bijvoorbeeld op mijn achtergrond zag, is volledig weg. Ze staat weer in mijn telefoon als "Charlotte", en ik heb nog nooit zoveel om een meisje gehuild als afgelopen maand. Het is op. Helemaal op. Het is klaar. Hier stopt het. Hier stopt drie jaar relatie. Ik ga het uitmaken.

'Miel, maatje?' De stem lijkt van ver te komen. Door een hand op mijn schouder schrik ik op uit mijn gedachten, en kijk recht in de bezorgde ogen van Koen. 'Maatje?' Vraagt hij nog een keer. Ik knik zacht, als teken dat het gaat, en veeg mijn tranen weg. De gevallen tranen, alleen voor haar. 'Nee het gaat niet Miel, vertel me alsjeblieft wat er is.' Hij schuift de stoel naast me naar achter, en neemt er plaats. 'W-waar is de rest?' Ik wil het best aan Koen vertellen, maar niet dat de rest het dadelijk opeens allemaal meekrijgt. 'Naar de film, wil je het aan mij vertellen?' Ik knik zacht, en vertel hem alles. Maar echt, alles. Van Char, tot Matt, en mijn gevoelens voor die jongen. Van de stress door werk, tot mijn zorgen om de kinderen. Alles.

Als ik klaar ben, en mijn snikken niet meer onder controle kan houden, val ik huilend in de armen van Koen. 'Het is goed maatje. Ik ben trots dat je het verteld hebt.' Nog steeds ligt mijn hoofd tegen zijn borstkas. 'Miel?' Ik knik, en kijk omhoog. 'Sorry dat ik dit vraag, maar, ben je dan bi? Of homo, of alleen homo voor Matt?' Ik zie dat hij zich schuldig voelt dit te hebben gevraagd, dus ik schenk hem een glimlach. 'Nou ja, ik weet niet. Ik weet niet wat ik ben, sorry.' Ik staar voor me uit, maar word zonder pardon weer in de armen van Koen getrokken. 'Hey dat is toch helemaal niet erg! Je hebt nog alle tijd om dat uit te zoeken.' Hij aait geruststellend over mijn bovenarm. 'Dankje Koen, echt dankje. Dit was echt effe fijn.'

Raoul

Met een springend jongetje aan mijn hand wandelen we naar de bioscoop van Rhoon. De regels zijn simpel. Ik let op Lucas, Rob let op Lauren, en Matt let op Belle. Ik hoor hoe Robbie en Lauren het over Shrek 2 hebben, waar we zo naar toe gaan, als Lauren ineens stokstijf stil blijft staan. De Brabander draait zich meteen om, en hurkt voor het langzaam wit wordende meisje. Hij lijkt me toch zo'n goede vader. 'Moppie? Is er iets?' Hoor ik Rob rustig vragen. Ze knikt, en ademt schokkerig in. 'Wil je me zeggen wat er is? Misschien kan ik je helpen liefje.' Robbie's stem blijft kalm, en dat helpt Lauren. 'M-m-mama.' Haar trillende wijsvinger wijst richting de mensenmassa. Rob heeft het meisje inmiddels op zijn heup gezet. 'Wat bedoel je precies meisje?' Al begrijpen wij niet zo goed wat er omgaat in het hoofd van Lauren, lijken Belle en Lucas dat dondersgoed te weten. Lucas heeft zijn handen stevig om mijn been geslagen, en Matt heeft Belle inmiddels maar opgetild.

Net op het moment dat Lauren meer uitleg wil gaan geven, zie ik vanuit mijn ooghoek een vrouw op ons aflopen. Uit automatisme draai ik mijn hoofd, en kijk recht in de woedende ogen van mevrouw van Mook. De moeder van deze drie. De vrouw die ze trauma's heeft gegeven. De vrouw die ze zo heeft toegetakeld, dat de kinderen al beginnen te huilen als ze haar alleen zien lopen. 'Roel doe iets, z-ze gaat s-slaan.' Hoor ik het paniekerige stemmetje onder me. Ik besluit het voorbeeld van Rob en Matt op te volgen, en zet Lucas ook op mijn heup.

Robbie

Ik voel het meisje in mijn armen steeds meer aanspannen, naarmate de vrouw dichterbij komt. Ik wrijf stevig over Laurens bovenarm, in de hoop een paniekaanval te voorkomen, en merk dat ze wel iets meer ontspant, bij het idee dat ze er niet alleen voor staat, wat normaal het geval is, als haar moeder voor haar staat.

'Dat zijn godverdomme mijn kinderen, geef ze nu hier.' Schreeuwt de vrouw als ze voor ons staat. 'Robbie nee, nee alsjeblieft nee.' De tranen zijn gaan lopen bij het kwetsbare kindje. 'Mevrouw, ze gaan niet bij jou wonen. Je mishandelt ze. Slaat ze. Ze blijven nu bij ons, en de rest zoekt de politie uit. Wij hebben je gebeld, maar je nam niet op. Maar no fucking way dat ze terug gaan naar jou.' Roel spreekt de woorden kalm uit, maar ken hem lang genoeg om door te hebben dat hij bijna knapt van woede. Lauren heeft haar gezicht in mijn borstkas begraven, en ik hoor haar zacht snikken. Ik probeer haar te kalmeren door te fluisteren dat het goed komt, en ze bij ons blijven, maar snap zelf best dat dat geen enkele zin heeft.

'Godverdomme Lauren van fucking Mook. Wat was de afspraak?' Ze klinkt boos, en zet een grote stap in onze richting. Ik druk Lauren nog dichter tegen me aan, en ze vertikt het om haar hoofd van mijn borst te halen. 'Kijk me aan als ik tegen je praat.' Sist ze tussen haar tanden door. Bang kijkt Lauren omhoog, naar mij. Ik wil wat tegen dat gestoorde wijf zeggen, maar voor ik er erg in heb grijpt ze Lauren onder haar oksels, en trekt haar van me af. Een harde dreun kondigt de val van Lauren aan. 'Ik vroeg,' sist ze door. 'Wat, was, de, afspraak.' Bij elk woord laat ze zich iets dichter naar het hoofd van Lauren zakken, en knijpt ze iets harder in Laurens pols. Zonder twijfel duik ik op de vrouw af en geef haar een goede duw naar achter. 'Ben jij helemaal gestoord, kutwijf. Waag het niet om Lauren, of een van de andere twee, nog met een vinger aan te raken.' Ik kook van woede. Ik ontplof. Het liefst pak ik nu een mes en steek hem tussen haar ribben, maar weet toch dat dat niet slim is. De vrouw kijkt geschrokken om zich heen, en rent dan weg.

Meteen hurk ik naast Lauren, die huilend en trillend nog steeds op de grond ligt. 'Het is goed. Ze is weg, en wij zijn bij je. Er kan nu niks gebeuren. Je bent veilig schatje.' Fluister ik zacht, als ik haar in mijn armen neem. Ondertussen zie ik hoe Roel en Matt de andere twee rustig proberen te krijgen. 'R-r-robbie, ik ben zo, zo bang.' Snikt ze, terwijl ze sneller begint te ademen. Ik herken het uit duizenden, en had niet anders verwacht. Een paniekaanval. En gelijk had ik. Haar ademhaling wordt onregelmatig, en haar ogen draaien een beetje weg. Voorzichtig leg ik haar oor op de plek van mijn hart en wieg haar een beetje heen en weer. 'Hey moppie. Hoor je mijn stem? Het is oké. Ik ben bij je, en ik blijf bij je, ik bescherm je. Mama is weg, en komt niet meer terug. Luister maar naar mijn hartslag.' Heel langzaam ademt ze rustiger. Heel langzaam kijken haar bruine oogjes mij weer aan. Heel snel barst ze opnieuw in tranen uit. Maar het is oké. Ze ligt bij mij.

Lauren en ik tegen de wereld.