Ben jij nu papa?

10. Duwtje in de juiste richting

Matthy

'Het is goed. Het is allemaal goed.' Op die manier, en door stevig over haar rug te wrijven, probeer ik Belle rustig te krijgen. Ook al is het meisje flink aan het huilen, maak ik me toch meer zorgen om Lauren, die inmiddels opnieuw hyperventilerend op Robbie's schoot ligt. Ze maakte een flinke klap tegen de stenen grond, daar moeten we zo meteen ook even naar kijken. M-M-Matthy?' De stem klinkt gebroken. 'Ja moppie.' Ik kijk naar het blonde meisje onder me. 'H-Heeft Lau pijn door mama?' Zal ik liegen? Nee, ze mag het best weten. Zacht knik ik, en aai ik door haar haren. 'Ja meisje. Lau heeft pijn door mama.' Ze zucht diep, en laat haar hoofd tegen mijn borstkas zakken. 'Het komt goed kleintje.'

Koen

Nog steeds wrijft mijn hand over Milo's rug. Ik ben trots dat hij het allemaal heeft verteld. Zo, zo, zo trots. En ik ga hem helpen. Helpen met Matt, helpen met zijn stress, gewoon, helpen. Dat doe je toch als beste vrienden? Elkaar soms even een duwtje in de goede richting geven? Opeens hoor ik een geluid, dat ik koppel aan de sleutel in het slot van de voordeur. En gelijk had ik, nog geen paar seconden later hoor ik ook de opengaande deur. Zijn ze nu al terug? Dat is onmogelijk. Ik kijk toe hoe Milo snel zo veel mogelijk tranen van zijn gezicht veegt, en schenk hem nog snel een korte glimlach, voor de hele inboedel de kamer betreedt. 

Robbie

Met Lauren, die nog steeds mijn hand niet heeft losgelaten, loop ik de woonkamer binnen. Aan de keukentafel zitten Koen en Milo, die glimlachen als ze ons zien. Onderweg naar huis ging Lauren steeds moeilijker lopen, waarschijnlijk door die smak op de grond, maar opgetild worden wilde ze ook niet. Daarnaast heeft ze de hele wandeling geen woord gezegd. Ze werd steeds witter, en staarde levenloos voor zich uit, terwijl ze een voor een haar benen neerzette, met een pijnlijk gezicht bij haar rechter. Ik probeerde een gesprek te beginnen, maar het leek alsof ze een een soort trance zat, en mij niet eens hoorde. Ik maak me zorgen om dit kleine grietje. 

'Hey Lautje.' Zegt Koen zacht, als hij haar witte, pijnverbeten gezicht ziet. Ze antwoordt niet, en blijft strak voor zich uitstaren. Niet alsof ze boos is, gewoon. Gebroken. Kapot. Levensmoe. Alsof ze het sprankje lol dat ze de afgelopen week heeft opgebouwd, voor de zon heeft zien wegsmelten. En haar emmer met "plezier" nu tot de bodem droogstaat. 'Lau, moppie?' Vraagt Koen nog een keer. Ik zie haar blik verdraaien bij het raam, en naar Koen glijden. 'Hmh.' Het klinkt meer als een zucht. 'Gaat het wel?' Zacht schudt ze haar hoofd, en er rolt een verloren traan over haar wang. Mijn gevoel zegt dat ik haar nu op moet tillen, maar ik weet niet of ze daar oké mee is. Ik wil haar natuurlijk niet verder prikkelen. Daarom besluit ik alleen naast haar te hurken. 'Hey kleintje. Mag ik zo heel eventjes naar jouw ruggetje kijken? Alleen kijken hoor. Geen zorgen.' Heel langzaam draait haar hoofd mijn kant op, en neem ik een klein knikje waar. 

Op dat moment komt Roel binnen, en begroet de andere twee. Die nog steeds geen enkel idee hebben wat zich hier afspeelt, en waarom we niet gewoon naar Shrek 2 waren. 'Koen, Miel, kom even naar boven, dan leg ik het uit.' Zegt Roel zacht, terwijl hij met beide vuisten er een van hen aantikt. Ze stemmen in, en lopen achter hem aan de trap op. Belle en Lucas zijn ook even naar hun kamer vertrokken, en Matt komt de kamer inlopen. Het is dus heel even alleen Lauren, Matthyas en ik, Robbie. Ik wissel snel een blik uit met Matt, en hij knikt. Hij weet precies wat ik bedoel. 'Moppie zou jij dan op je buik op de bank willen gaan liggen? Dan kijken wij heel eventjes naar jouw rug ja?' Terwijl ik dit zo rustig mogelijk zeg wrijf ik met mijn duim over haar pols. 

'Robbie?' Meteen knik ik glimlachend. 'S-sorry.' Ze kijkt naar de grond. 'Hé waarom sorry kleintje?' En dan doet ze iets dat ik niet had zien aankomen. Ineens beginnen de tranen te lopen, en valt ze huilend om mijn nek. Ik twijfel geen seconde en knuffel terug, terwijl ik mijn uiterste best doe haar rug te ontwijken. 'Het is oké. Je bent veilig. Je hoeft niet terug naar mama.' Ze knikt snikkend tegen mijn schouder. Ze haalt haar betraande gezichtje uit mijn schouder, en kijkt me aan. 'Ik- ik ben zo bang.' Haar bruine oogjes blijven me aankijken. 'Ik snap het schatje. Maar we gaan je helpen. Ik ga je helpen, Matthy gaat je helpen, Raoul gaat je helpen, Koen gaat je helpen, en Milo gaat je helpen.' Met die woorden trek ik haar weer tegen me aan. 

Vanuit mijn ooghoek zie ik Matthy naast ons hurken, en heel voorzichtig zijn hand op Laurens rug leggen, waarschijnlijk om te kijken of ze erop reageert. En dat doet ze. Meteen haalt ze zichzelf weg uit mijn greep en trekt een pijnlijk gezicht. 'Shh stil maar Lautje. Zullen we nu even naar je rug kijken?' Ze knikt zacht, en veegt de laatste verwaarloosde tranen uit haar ogen. 

En zoals ik haar vroeg, gaat ze op haar buik op de beige bank liggen. De bank waar meerdere vrijmibo's op zijn opgenomen. De bank waar we met z'n alle hebben geschreeuwd voor oranje, op het ek. De bank waar wij ook wel eens breken, omdat het teveel wordt. De bank waar wel eens iemand in slaap valt, en de volgende dag met een flinke kater wakker wordt. De bank van Casa del Huts.

Matthy komt naast me zitten en legt zijn hand op Laurens onderarm, als ik zo voorzichtig mogelijk naar shirtje naar boven rol. Meteen kijk ik Matt aan, die mij op de zelfde manier geschrokken aankijkt. Volledig blauw, onder de schaafwonden. Het ziet er pijnlijk uit. Het lijkt ook alsof hij dik is, maar met alleen mijn ogen ga ik daar niet achter komen. Heel voorzichtig laat ik mijn wijsvinger over haar bovenrug gaan, en ze krimpt ineen. Ik bijt hard op mijn lip. Ik wil haar geen pijn zien hebben, maar we moeten weten of hij gekneusd is. Ik moet echt nog een keer voelen, maar het doet haar zoveel pijn. Ik zie hoe Matthy bij haar hoofd hurkt, en lieve woordjes zegt. 

Over hoe het eerst zo stil was hier in huis, tot zij kwamen. En dat hij het zo gezellig met ze vindt. En dat ze volgens hem hier moeten blijven wonen, tot ze omaatjes en opaatje zijn. En dat Lauren zo lief is, voor haar broertje en zusje. 

Terwijl hij midden in zijn betoog zit, en Lauren glimlachend luistert, terwijl ze met zijn vingers speelt, voel ik opnieuw aan haar rug. Ik merk dat ze het wel doorheeft, doordat ze haar rug een beetje holt, maar de woorden van Matt helpen duidelijk, want ze is veel ontspanner dan net. Laurens rug voelt dik, en er is dus best een kans dat die gekneusd is. Ik weet dat ze het liever niet heeft, maar we moeten dit echt even bij de dokter laten checken. Maar niet nu. Nu is ze uitgeput. Kapot. Moe. Voor nu is het even klaar. Ik rol haar shirt weer naar beneden, en meteen klimt ze bij Matt op schoot. Ze laat haar hoofd tegen zijn borstkas vallen, en wrijwel meteen sluit ze haar ogen. 

Die slaapt als een roosje.

Heeee, weer deeltje voor jullie. Sorry voor zo weinig, maar ja het is geen verrassing als ik zeg dat het nog steeds kut gaat:) Nee oké, ik haat school, ik haat (meestal) mn ouders, ik haat fake vrienden, ik haat sh (ook al denk ik daar vaak anders over) ik haat overdenken. Ja ik haat t leven op deze manier. Ik wil gewoon de boys zien ofzo, 'cause 

"nothing hurts when I'm with you<3"