Ben jij nu papa?

20. Homo

Milo

Zacht wordt er op mijn deur geklopt. 'Ja, kom maar hoor.' Ik leg mijn koptelefoon op het bureau, en draai mijn stoel richting de kant van de deur. 'Hey lieverd.' Begroet Matt mij, als hij de kamer inloopt. 'Hey.' Ik schenk hem een glimlach. 'Zeg, wil je even komen? Luuc kwam nog al in paniek uit school, en wilde met ons twee praten.' Ik kijk op, en een klein glimlachje speelt rond mijn mond. 'Gaat hij..?' Matt weet precies wat ik bedoel. "Gaat hij uit de kast komen" dat is mijn vraag. 'Ik weet het niet Miel, ik hoop het zo.' 

~

'Hey vriendje.' Ik ga naast Lucas zitten, op het bed van Matt. Eigenlijk is het ook mijn bed, ik bedoel, in mijn kamer staat niet eens een bed. Ik slaap toch elke avond bij mijn vriend. 

Als een bolletje zit de dertienjarige tegen het hoofdbord. Benen naar zich toegetrokken, weigerend ons aan te kijken. Ik zie hoe Matthy de kamerdeur sluit, en bij ons op bed komen zitten. Nu is het woord volledig aan Lucas. 'Lieverd, wat je ook gaat zeggen, waar je het ook over wil hebben, het is oké. Het blijft tussen ons drie, goed?' Hij haalt zijn hoofd tussen zijn benen vandaan, en kijkt ons beide gebroken aan. Tuurlijk weet ik allang waar hij het over wilt hebben, maar het was meer om hem gerust te stellen. 

'U-uhm, nou, i-ik, eeh', haperend probeert Lucas zijn verhaal te beginnen. 'Maatje, doe maar rustig. We hebben alle tijd oké.' Matt plaatst zijn hand op Luucs been, en wrijft zachtjes heen en weer. Lucas draait het touwtje van zijn hoodie een paar keer om zijn wijsvinger, terwijl zijn groene oogjes zich langzaam met tranen vullen. 

Vol medelijden bekijk ik hem. Ik weet precies wat er in hem om gaat. Uit de kast komen, zonder twijfel de moeilijkste periode uit mijn leven. Nog nooit heb ik me zo onzeker gevoeld als toen. In mijn omgeving accepteerde iedereen me gelukkig, maar bij mijn vriend ging dit net iets anders. Zijn familie is gelovig, zwaar gelovig. Het moment dat hij het woord 'bisexueel' uitsprak, ging het al mis. Zijn vader sloeg hem, terwijl de rest van zijn 5 seconde eerder nog gelukkige gezinnetje, hem uitschold. Avonden lang heeft hij huilend tegen mijn borstkas gelegen. 

~

'Wat moeten we nou Miel? Moeten we dit wel doen?'  Bezorgd kijk ik mijn vriendje aan. 'Matt, dit is wat we willen, toch? Laten we schijt hebben aan de rest. Ik wil jou, en wat mij betreft mag de hele wereld het weten.' Furieus veegt hij een traan uit zijn ooghoek, terwijl ik een kusje in zijn blonde lokken druk. 'Hey, de jongens accepteren ons sowieso al hè, het komt echt wel goed.' Zacht schudt hij zijn hoofd. 'Nee, Miel. Mijn ouders zijn zwaar gelovig, die gaan dat nooit goedvinden. Ze vinden homo ranzig, besmettelijk, goor, vies, en nou valt bi toevallig in hetzelfde straatje. Milo, Milo ik kan het niet. Ik kan het echt niet.'

~

Ik word wakker geschud uit mijn dagdroom door Lucas. Hij breekt. Hij breekt volledig. Tranen rollen over zijn wangen, en zijn hoofd verstopt hij opnieuw tussen zijn knieen. Ik sta langzaam op, en ga tegen de jongen aanzitten. Ik trek hem nog iets naar me toe, waardoor hij met zijn hoofd tegen mijn borstkas ligt. Hij ligt precies zoals Matt 7 jaar geleden ook lag, alleen is het verschil dat hij al uit de kast was, en de jongen hier moet nog. 

Ik druk meerdere kusjes in de bruine haren, als ook Matthy erbij komt liggen, maar dan aan de andere kant van Lucas. 'Je mag het zeggen schat, echt waar.' Fluistert hij zacht.

'N-Nou, i-ik, ehm, ja', hij snikt even. 'I-ik ben zeg maar, o-ook uhm, a-a-anders-s.' Glimlachend kijk ik hem aan. 'Anders, als in, bi? Homo?' Ik spreek het woord homo expres zonder twijfel uit, in de hoop hem minder onzeker te maken. Hij slikt even. 

'Ja, homo.'

Zonder twijfel trekken Matt en ik hem allebei in onze armen. Hij heeft het gedaan. Hij is uit de kast. Ik ben zo onbeschrijfelijk trots op deze jongen. De jongen die van zo weinig is gekomen, de jongen die zijn leven zo verschrikkelijk goed oppakt. 'Ik ben zo trots op je lieverd.' Fluistert Matthy zachtjes. 'Zo zo zo zo zo trots Luuc.' Ik draai me om, waardoor ik hem aan kan kijken. 'Luuc?' Kwetsbaar kijkt hij me aan. Niet gek, hij heeft net de grootste bekentenis van zijn hele fucking leven gedaan.

'Luuc, onthoudt één ding oké. Het is goed. Het is allemaal goed. We houden niet minder van je nu oké, de rest ook niet. We zijn alleen maar heel erg trots op jou. Als er iemand, ooit, ook maar iets kuts zegt over jou, over het feit dat je homo bent, zeg het tegen ons, goed? Matt en ik snappen jou als geen ander kleintje, en we weten hoe verschrikkelijk dit is. We weten hoe verschrikkelijk het uberhaubt is om je anders te voelen. Wij staan achter jou, wat er ook gebeurt. Wij staan allemaal achter jou. Ik, Matt, Roel, Koen, Rob, Lau, Bel, Liek, Jaim, allemaal staan we achter jou. Luuc, wil je dat alsjeblieft niet vergeten? Ik hou zoveel van je schat.'

Met de rug van zijn hand veegt hij de tranen uit zijn ogen, en ook bij Matthy zie ik een traan over zijn wang rollen. 'Dankje papa, echt dankje.' Het komt er zacht uit, eerder gebroken. Als een gelijmde vaas. De vaas zelf is gebarsten, maar de lijm zorgt ervoor dat hij niet in elkaar stort. Die lijm is op dit moment onze reactie op de bekentenis van het jongetje. De reactie waar hij zo op hoopte. 

'Wil je het ook al aan de rest vertellen? En wil je dat dan zelf doen of moeten wij dat doen schat?' Vraagt Matt hem nu. 'Ehm, willen jullie dat doen?' Ik glimlach. 'Tuurlijk lieverd.'

God wat ben ik trots op hem.

Heey, iets korter hoofdstuk, maar ik vond m wel cute:). Er zullen iets minder delen gaan komen, aangezien ik het echt kapot druk heb met school, maar ik doe mn best om zo snel mogelijk een nieuw deeltje te postennn x