Ben jij nu papa?

18. Gezinnetje

Lauren

'Ben thuis.' Ik laat mijn tas op de grond zakken, en doe de voordeur dicht. Het is pas elf uur, want alles viel uit. Vroeg thuis dus. 'Heee Lautje.' Hoor ik uit de woonkamer komen. Ik stop mijn oortjes in de zak van mijn hoodie, en loop op het geluid af. 'Oh hey pap.' Ik glimlach en plof naast Milo op de bank. 'Hoe ging die geschiedenis toets? Roel had je nog uitleg gegeven toch?' Zijn hand graait naar de schotel met koekjes, en geeft er een aan mij. Zal ik zeggen dat ik een black out had? Dat Raoul me voor niks 2 uur lang uitleg heeft gegeven? Dat ik het weer verkloot heb? Net zoals ik de laatste tijd alles verkloot? Nee. 'Goed!' Ik glimlach opnieuw. 'Wat fijn! Zie je wel dat je het kan!' Hij slaat een arm om me heen, en trekt me tegen zich aan. Een diepe zucht wordt via mijn neus de wereld in geblazen.

'Hey, is er iets?' Milo kijkt me vanaf boven bezorgd aan, grappig gezicht. 'Nee hoor, gewoon moe, dat is alles.' Nog steeds kijkt hij bezorgd. 'Het is dinsdag, je hebt wel nog hockey vanavond lieverd.' Ik knik zacht. 'Weet ik, komt goed.' Zijn bezorgde blik verandert in een glimlach. 'Trots op je.'

Hockey. De jongens wilde het niet toen ik het op mijn achtste opperde. Veel te gevaarlijk, vonden ze. Uiteindelijk kregen Lieke en Jamie ze overgehaald, en ik ben ze nog steeds dankbaar. Hockey is mijn enige uitlaatklep. Ik vergeet alles als ik op het veld sta. Elke wedstrijd komt er sowieso 1 van de jongens kijken, en dat doet me goed. Inmiddels zitten ze helemaal in het hockeygebeuren, en vinden ze het bijna even leuk als ik.

'Hey Lau, hey lieverd.' Matt komt de kamer ingelopen. Milo buigt zijn hoofd naar boven, en geeft Matt zo een kusje. 'Gadver.' Mompel ik. Ik hoor Matt zacht lachen, en zijn hand door mijn haren halen. Ik lach nu ook, en probeer te ontsnappen uit Milo's greep. 'Niks daarvan dame, je blijft hier.' Langzaam verandert mijn lach in een slappelach, vooral als Matt me begint te kietelen. 'N-nee, nee stop.' Mijn beide vaders kietelen me nu, maar langzaam ben ik er klaar mee. Als Milo's hand ook nog eens mijn pols vastgrijpt, precies op de plek waar ik me eerder die week gesneden heb, is het echt mooi geweest.

'KAPPEN.' Direct word ik losgelaten. Jesus ik schrik van mezelf, waarom de fuck schreeuw ik zo? 'Sorry Lau, gaat het?' Matt hurkt voor me. Ik knik zacht. 'Sorry, ik, ik ja. Ik weet niet.' Stotterend sta ik op. Ik wil naar mijn kamer. Ik moet alleen zijn. Alleen bijkomen van deze dag. De dag dat ik weer een onvoldoende heb gehaald door de stress. De dag dat mijn vriendinnen weer grapjes over me maken die ik eigenlijk niet zo grappig vind. De dag dat ik me weer wil snijden. De dag dat ik er weer niet over durf te praten. Een dag als alle anderen.

Ik open mijn slaapkamerdeur en storm naar binnen. Huilend laat ik mezelf op bed vallen. Ik voel me zo kut. Zo ongelofelijk kut, al zo lang. Ik wil een normaal gezin, normale vriendinnen, en een normaal brein. Rob is naar Eindhoven, Bel en Luuc zitten nog op school, en Roel en Koen hoor ik een video opnemen, dus ik sta er weer alleen voor. Niet dat dat erg is, juist niet.

Ik weet niet hoelang ik hier al lig, met mijn panda knuffel tegen mijn borstkas geklemd, maar ik hoor de voordeur beneden open en dicht gaan. Er is iemand thuis, en ik hoop vurig dat het Rob is. Het zou ook Lucas kunnen zijn, die net als ik opeens uitval had, maar dat lijkt me sterk. Ik verroer me niet, en blijf doodstil liggen. Als een bolletje, diep onder de zachte dekens. Zo lag ik ook altijd als mama boos was, vroeger.

'Lau?'

Sneller dan ik ooit heb gedaan veeg ik mijn tranen weg. 'Oh, hey.' Nog steeds blijf ik liggen. Ik hoor de voetstappen dichterbij komen, en voor ik het weet lig ik niet meer onder de veilige dekens. 'Wat doe jij nou?' Ik kijk omhoog, recht in de groene ogen van Rob. Ik glimlach klein. 'Gewoon, liggen.' De man waarvan iedereen zegt dat ik zoveel op hem lijk, schopt zijn schoenen uit, en komt naast me liggen. Hij slaat zijn arm om me heen, en wrijft met zijn duim over mijn schouder. 'Is er iets, kleintje? Matt en Miel zeiden het al, en normaal lig je nooit zo diep onder de dekens, vooral omdat je zei dat je veel huiswerk hebt.'

Ik haal mijn schouders op, en draai me om, waardoor ik hem nu aankijk. 'Heb je gehuild?' Zijn blik staat bezorgd. 'Nee, hoezo?' Lieg ik. 'Lautje, wat is er toch met jou. Vertel het nou gewoon. Ik ken je lang genoeg om te weten dat jou iets dwarszit.' Ik voel hoe mijn ogen zich met tranen vullen. Kut. Ik wil niet huilen. Ik wil niet dat ze doorhebben dat het allemaal niet zo soepel loopt. 'Pap, er is niks oké. Kan je weggaan? Ik heb huiswerk.' Ik probeer aanstalten te maken om op te staan, maar dat ziet hij niet zitten. Hij legt een hand in mijn zij, en duwt me terug op bed. 'Lau, praat nou met me. Alsjeblieft.' Meteen sla ik zijn hand weg. 'Nee. Ik praat niet met je. Flikker nou op ja?' Ik schrik van mezelf. Hij heeft niks fout gedaan, hij wil me alleen maar helpen. Ik wil sorry zeggen, sorry dat ik zo kut doe de laatste tijd, maar Robbie staat al op. Zonder iets te zeggen loopt hij weg, sluit hij mijn deur, en hoor ik hem de trap af lopen.

Lekker Lauren, je hebt het weer verkloot.

Milo

'Wie haalt Bel op?' Belle, het meisje dat bijna naar de middelbare gaat, maar nog steeds opgehaald wil worden. De reden? Ze is bang dat ze verdwaalt. Nou is dat redelijk onmogelijk, aangezien het precies 4 minuten lopen is naar de basisschool van Rhoon, maar toch halen we naar met alle plezier op.

'Ik ga wel!' Roept Raoul, als hij de kamer inloopt. 'Primaaaa.' Ik tik zijn boks aan, en kijk toe hoe hij zijn jas aantrekt. 'Tot zo dan.' Hij steekt zijn hand op, en zwaait. 'Tot zo!'

Als Roelie weg is, komt Matt de woonkamer ingelopen. Ik glimlach naar hem. 'Hey schat.' Ik krijg diezelfde glimlach terug. 'Hey.' Hij komt naast me op de bank zitten, en slaat een arm om me heen. 'We hebben opnames zo, toch?' Matt knikt. 'Verstoppertje door heel Amsterdam.' Ik laat mijn hoofd op zijn schouder rusten. 'De kids kunnen wel alleen blijven toch?' Matt kijkt me vreemd aan. 'Ze zijn 12, 13 en 14 Miel. Tuurlijk kunnen die een middagje alleen zijn.' Ik zucht diep. 'Weet ik, maar dadelijk gebeurt er iets, hebben ze ons nodig.' Ik krijg een bemoedigend kneepje in mijn schouder. 'Luuc en Lau hebben een telefoon, hè? Er gebeurt echt niks lieverd.'

Raoul

Ik kijk op mijn horloge. Ze mag wel opschieten, we moeten zo gaan. Op het moment dat ik weer opkijk, komt het meisje aangelopen. Blonde, bijna witte, haren in een strakke staart, en felblauwe ogen die me recht aankijken. 'Hey pap.' Belle glimlacht. 'Hey meisje, leuke dag gehad?' Ze knikt snel, en begint te vertellen over de plannen van het kamp dat eraan zit te komen. Tot aan de voordeur aan de Bakkersdijk blijft ze aan een stuk door ratelen. En ik? Ik vind het alleen maar leuk om te zien dat ze eindelijk haar plekje gevonden heeft. Al heeft ze maar 1 echte vriendin, ze is happy. En daar gaat het om.

'Belletjeeee.' Komt er uit de woonkamer. Samen lopen we op het geluid af. Het geluid van de vier overige Bankzitters. 'Hey papa.' Glimlachend loopt ze op de mannen af, en begint uitgebreid het verhaal te vertellen dat ze net ook tegen mij heeft verteld. Volgens mij luisteren ze maar half, aangezien ze de apperatuur van de video aan het regelen zijn, maar het gaat om het idee. Ook Lauren komt de woonkamer in lopen. 'Hey Lau.' Begroeten we haar. Ze glimlacht klein, en komt naast me zitten. 'Hoe ging geschiedenis?' Fluister ik, aangezien Belle het niet op prijs zal stellen als ik haar verhaal onderbreek. 'Oh, goed!' Ik leg mijn hand op haar been. 'Goed zo moppie!' Ze laat haar hoofd tegen mijn schouder vallen, en luistert mee naar het verhaal van Belle.

Al is Lucas nog niet thuis, toch voelt het op dit moment even als een gezin. Een gezin die acht jaar geleden nog lang geen gezin was. Toen waren het drie gebroken kinderen, en vijf volwassenen die niet wisten wat ze er mee aan moesten. Ze gingen van Van Mookjes naar De Graafjes, en langzaam begonnen ze echt als onze kinderen te voelen. Kinderen die begonnen te helen, net als de littekens op hun magere lijfjes, en hun lastige start lijken te vergeten. Nog steeds heeft Lauren op haar pols nog een duidelijk zichtbaar litteken van vroeger. Ze probeert hem te verbergen met de foundation van Lieke, maar je blijft hem duidelijk zien. We proberen haar te laten zien dat het een soort teken is. Een teken dat ze sterk is geweest, en dat het heeft geholpen. Zelf vindt ze dat bullshit, en wil ze hem op de dag dat ze 18 wordt laten weg lazeren. Ik vind hem, ondanks de aanleiding van het litteken, best mooi. Het heeft een beetje de vorm van een hartje.

Anyways, ik ben blij. Blij met mijn kinderen. Kinderen met mijn achternaam. Ik ben zo fucking blij dat ze hebben doorgezet, en ze in huis hebben genomen.