Ben jij nu papa?

13. Papa Roelie

TW: overgeven/ kotsen

Milo

'Lauren, Lucas en Belle van Mook? Ik zal voor jullie kijken.' Het zijn de woorden van de vrouw achter de balie van het politiebureau. We gaan aangifte doen, tegen de moeder, maar eerst moeten we zeker weten dat de kinderen veilig zijn, het liefst bij ons. We hebben zojuist het hele verhaal op tafel gegooid. Maar echt, het héle verhaal. De vrouw achter de balie klemt de telefoon die ze vast heeft tussen haar schouder en oor, en typt wat in in de computer. Vervolgens draait ze zich weer naar ons, waarna ze ophangt met de persoon aan de andere kant van de lijn.

'Zoals jullie vertelden zitten ze nu inderdaad bij jeugdzorg, en zelfs wij als politie kunnen ze ze hier niet zomaar weghalen.' Ik zucht diep. 'Maarrr, we hebben wel het recht ze te ondervragen, en dan nemen we ze mee naar hier, op het bureau.' Ik kijk Matt, die naast me staat, hoopvol aan. 'We zullen ze dan voornamelijk vragen over hun moeder, de achtergrond van hun vader, hun precieze mishandelingen en jullie.' Ik knik tevreden. 'Dat zou geweldig zijn.' Zegt Roel welgemeend, en we stemmen in. 'Als jullie morgen, om twee uur 's middags terug komen, zullen de kinderen ook arriveren, en kunnen jullie ze in ieder geval even zien. Eigenlijk hoopte ik vandaag, maar oké, we gaan ze in ieder geval zien, dat is al iets.

Raoul

langzaam rek ik me uit. Vandaag krijgen we ze terug. Ik weet dat het niet definitief is, maar alsnog. Het was zo leeg zonder hun. Zo kaal. Ik pak mijn telefoon erbij en scroll wat door tiktok, tot ik voetstappen over de gang hoor rennen. 'Gaat alles goed?' Roep ik richting het geluid. Geen antwoord. Ik besluit zelf maar te kijken. Ik open mijn deur, en al snel zie ik de oorzaak van de voetstappen. De badkamerdeur staat wagenweid open, en voor de wc zit Rob op zijn knien, over te geven. 'Maatje?' Ik loop zijn richting op, hurk naast hem, en wrijf met mijn hand over de achterkant van zijn PSV shirt.

De bruinharige jongen schudt zijn hoofd, en komt vermoeid omhoog. 'Klaar?' Ik kijk bezorgd hoe hij knikt. Mijn hand rijkt naar de knop boven de wc, en ik trek hem door. 'Zal ik een glaasje water voor je halen?' Opnieuw knikt hij. 'Oké, ik loop eerst met je mee naar bed, en dan ga je lekker onder de dekens liggen oké?' Ik veeg een plukje haar van zijn bezweette voorhoofd. 'Dankje Roelie.' Zijn normaal altijd vrolijke stem klinkt moe, en gebroken. Nu hij zo omhoog kijkt zie ik pas de gigantische wallen onder zijn bloeddoorlopen ogen. Ik hurk voor hem neer, en trek hem in een knuffel. 'Rob, hey, het komt wel goed oké. Ik denk dat dit allemaal om de kinderen gaat, maar ook als dat niet het geval is komt alles ooit wel weer goed. Ik beloof het maatje.' Zijn snikken worden gedempt door mijn schouder.

Rob heeft zich van ons allemaal nog wel het meeste aan de kinderen gehecht in deze korte tijd. Vooral aan Lauren, die twee zijn onafscheidelijk. Als het meisje weer eens volledig in paniek was, was Robbie de enige die haar rustig kon, en mocht krijgen. De rest mocht niet in haar buurt komen. De Brabander was de enige die haar in zijn armen mocht nemen, en haar vertellen dat alles goed komt. Dat ze niet weg hoefde. Dat ze bij hun bleef. Maar die belofte heeft hij verbroken, en ik denk dat dat precies de reden is dat hij hier zijn hele maaginhoud eruit gooit. Hij voelt zich schuldig. Schuldig dat hij de waarheid niet gesproken heeft. Schuldig dat hij haar niet meer rustig krijgt. Schuldig dat ze niet meer met hem kan voetballen. Schuldig voor alle paniek die er op dit moment omgaat in de hoofden van de kindjes. Schuldig voor hun pijn, en dan vooral Laurens pijn. Schuldig voor dingen waar hij zelf in geen enkel opzicht iets aan kan doen.

Robbie

Alleen mijn neus, en alles dat daarboven komt steekt boven het zachte dekbed uit. Roel heeft me stevig ingestopt, maar dat vind ik alleen maar fijn. Ook staat er een donkergrijze emmer naast mijn bed, voor als alle stress opnieuw de overhand neemt. Hoe zou het met Lautje zijn? Zijn ze veilig daar? Wat als ze toch terug moeten naar hun moeder? Wat als onze kreet om actie niet helpt? Wat als we ze niet kunnen bieden wat we beloofd hebben ze te bieden?

Ik voel mijn ademhaling versnellen, en de misselijkheid terugkomen. Ik moet- ik moet die emmer. Ik gooi de dekens van me af, en buig over de rand van het bed. Met trillende handen grijp ik de randen van de emmer beet, en begin ik met overgeven. Het blijft maar komen, en ik voel mijn lichaam met elke beweging verslappen. Gaat dit nog stoppen? Mijn blik flitst snel naar de wekker op mijn nachtkastje, en ik zie dat ik al ruim 5 minuten bezig ben. De misselijkheid neemt ook niet af ofzo, het neemt juist alleen maar toe. Ik heb iemand nodig. Hoe genant het ook is dat die persoon me kotsend aan zal treffen, toch heb ik iemand nodig. 'H-Help~' Dat heeft dus mooi niemand gehoord. Het klonk meer als een zucht. Ik voel opnieuw mijn maaginhoud naar boven komen, en kantel mijn hoofd weer richting de emmer.

Tot mijn grote verbazing wordt de deur opengezwaaid, en rent Roel naar binnen. 'Ach maatje toch.' Hij snelt naast mijn bed, en wrijft over mijn rug. Ik heb niet eens de tijd hem aan te kijken. 'Doe maar rustig, het is zo over Robje.' Hij heeft gelijk, even later is er niks meer dat mijn maag kan verlaten. Hijgend hang ik boven de emmer. 'Je hebt het goed gedaan maatje, echt waar. Ik ruim dit allemaal wel op, en haal even wat water voor je, dan kan jij nog even slapen oké? Zal ik ook Jamie appen of ze hierheen komt?' Wat ben ik deze man dankbaar. Ik antwoord op alles dat het goed is, en dat hij veel te lief is. Waarop hij dan weer antwoord dat hij me geeft wat ik nodig heb, en dat in dit geval een steuntje in de rug is. Godverdomme wat ben ik blij met hem.

Omg mensen, oprecht sorry voor de tijd tussen dit deel, en vorig deel. Laat me het uitleggen. Het gaat nog steeds kut, echt heel kut. Ook had ik het eerst heel druk met school, en ook nog toetsweek. 24 juni ben ik nog naar Harry Styles geweest, (ga overmorgen weer, met mn beste vriendin, even gillen) en ik ben ook nog druk met mn andere boek. Daardoor is er hier ruim een maand geen deel meer op geupload. Sorry.
Nou even in het verhaal, ik vond het wel tijd voor wat Roelie comfort, want nooit genoeg Roelie comfort toch? Anyways, hoe gaat het met jullie?

Kusjes x