කස්තුරි සුවඳ ✓

15 වන පරිච්ඡේදය

එක පාරටම ආපු අදෘශ්‍යමාන බලවේගයකට මාණික්‍ය එහෙම කියලා දැම්මා කියලා හිතුවා නම් ඒක වැරදියි. ඉතින් දනගහන් හිටපු අයයි හිටන් හිටපු අයයි එක වෙලාවෙම බෙල්ල හැරෙව්වේ ඒ හඩ නගපු මහා පරහිතකාමී සත්පුරුෂයා දිහාවට.

උපන්දාකට මේ එයා මේච්චර ඕන කමකින් වැරැද්දක් එයාගේ පිට දාගත්තමයි. ඒ විතරක් නෙවෙයි හරි ඕන කමකින් ඒක භාර ගන්නත් එයා සැදි පැහැදි හිටියා ඒ වුනාට නවිඳු කාගෙත් සාධාරනෙට කතා කරා.

"නෑ නෑ බං උබ විතරක් නෙවෙයිනේ අපි හැමෝම සිංදු කිව්වනේ එහෙම කියන්න එපා"

"ඒත් බං මං හිනා වුන නිසානේ සර්ට නැග්ගේ"

මාණික්‍යත් වැඩේ අත ඇරියේ නෑ.

"නෑ බං එහෙම හිතන්න එපා අපි ඔක්කොම වැරදියි"

"ඔව් ඔව් මචං අපිටත් ඒ පයිසන්ට හිනාවෙන්න බැරුව හිටියේ"

"ඒකනේ punishment කනවා නම් අපි ඔක්කොම එකට කමු"

ඉතින් මාණික්‍යගේ මූන කලු වුනා. නිදහසේ වැරදීකාරයෙක් වෙන්නත් බැරි හැටියක් කියලා එයා බැලුවෙම මනරු දිහා.. එයා හිතුවෙම මනරු මොනාම හරි කියලා බනීවි කියලා. ඒත් ඒ වෙනුවට වුනේ පබසරට විතරක් ඇහෙන්න මොනවාදෝ කියලා පිටට තට්ටුවක් දාලා එතනින් ගියපු එක.

බොරුවට මවාපාන්න දෙයක් නෑ මාණික්‍යගේ මූන කලු වෙන විදිහ එයා දිහා බලන ඕන කෙනෙක්ට හොඳට බලාගන්න පුලුවන්. එයාව නොසලකාහැරියද? නැත්තන් ඇහුනේ නැද්ද? ඕන කමින්ම ගනන් ගත්තේ නැද්ද? ඒවා මාණික්‍ය ට කලින් එයාගේ හිත හිතලා ඉවරයි.. දැන් දනගහන් ඉන්නවා ඇරෙන්න නැගිටලා ගිහින් දෙකක් කියන්නත් එයාට බෑ.

ඒත් දෙකක් කියන්න? දෙකක් කියන්නේ මොකදට.. ඒ එයාව ගනන් ගත්තේ නැති එකටද? ඒ වුනාට ඇයි ඒකට ඔච්චර රිදුනේ මාණික්‍ය පෞරුෂයෙන් සාමාන්‍යයෙන් කොහොමත් කාවවත් ගනන් ගන්න කෙනෙක් නෙමෙයි. එයාව කවුරු කොහොම නොසලකාහැරියත් එයාට කොහෙත්ම ගානක් නෑ හැබෙයි මනරුගේ එක ප්‍රතිචාරේකට මාණික්‍යට රිදුනා. රිදුනා කියද්දිම එන්නේ කේන්තිය.. ඒත් අනිත් පැත්තට මහ වරදකාරී හැගීම.