ထယ်ယောင်းမထင်ထားပါဆူဘင်းန့ဲအမြဲတွေ့နေရတာ
"မနေ့ကပြန်လာတာပါ ဟိုမှာမနေချင်တော့လို့"
"အာ ဟုတ်လား"
ဆူဘင်းကတော့
"ပြီးရင် နေ့လည်စာစားဖို့လိုက်ခ့ဲမလား"
"မလိုက်တော့ဘူး ဦးန့ဲစားဖို့ချိန်းထားပြီးပြီ"
ဆူဘင်းစိတ်ထဲ
အမြဲတမ်းမင်းရဲ့ဦးပဲလား ငါ့ကိုလစ်လျူရူ့ပြီးတော့ ဒီလိုလုပ်နေတာကိုသည်းမခံနိုင်တော့ဘူး မင်းကိုအပိုင်လိုချင်ပြီ
"အင်းပါ မနက်ဖြန်တော့လိုက်ခဲ့ရမယ်နော်ထယ်ယောင်း"
ထယ်ယောင်းလည်းမကောင်းတတ်တာကြောင့်စိတ်ကျေနပ်အောင်ပြောပြီး
နောက်မှအကြောင်းပြချက်ဖြင့်ငြင်းလွှတ်ရန်စဥ်းစားမိတယ်
"အင်းပါ"
"အ့ဲဆိူပြန်တော့မယ် ထယ်ယောင်း"
ဂျောင်ဂုကတော့ဆူပုတ်ကာ
ထယ်ယောင်းဂျောင်ဂုဘက်ကြည့်တော့အလိုမကျသလိုဆူပုတ်နေတ့ဲမျက်နှာကတကယ်ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်
"ဦး ဘာလို်ဆူပုတ်နေတာလဲ"
"သူန့ဲကဘာတွေပြောနေတာလဲ"
"မနက်ဖြန်ထယ်ကိုနေ့လည်စာစားဖို့လာခေါ်တာ"
"ကလေးကသွားမှာလား"
"ဟင့်အင်း ထယ်အကြောင်းပြချက်ပေးပြီးငြင်းမှာ"
"အင်းပါ"
ထယ်ယောင်းတို့အလုပ် ကိစ္စလဲ ပြီးတော့ပြန်ရန်ပြင်နေတုန်း
လီဘင်းရောက်လာပြီး
"အလုပ်ကိုလက်ခံပေးလို့ကျေးဇူးပါထယ်ယောင်း"
"ဟုတ်က့ဲ ဦးကြောင့်ပါ"
"ဟုတ်ပါပြီ နေ့လည်စာသွားစားမလို့လား"
"ဟုတ် "
"အတူတူသွားမယ်လေ "
"ဟိုလေအ့ဲဒါက"
ဂျောင်ဂုလည်း
"ရပါတယ်ကလေး ကိုယ်တို့အတူတူစားကြတာပေါ့ အလုပ်ဖြစ်တ့ဲအထိန်းအမှတ်န့ဲ"
YOU ARE READING
ကိုယ့်ဘဝရ့ဲအလင်းတန်းလေး
Romanceအပြုံးအရယ်မရှိတ့ဲကိုယ့်ဘဝလေးထဲမထင်မှတ်ပဲဝင်လာခ့ဲတ့ဲကလေးငယ်။
