အချိန်တွေ ကကုန်တာမြန်လို့လာပြီး မနက်ဖြန်ဆိုရင်ထယ်ယောင်း American ကိုကျောင်းသွားတတ်ရတော့မယ်ဦးကလည်းဒီရက်ပိုင်းအလုပ်ရှုပ်နေလို့
စကားမပြောဖြစ်
ထယ်ယောင်းတစ်ယောက်
"မနက်ဖြန်ဆို ဦးန့ဲခွဲရတော့မယ် ဒါပေမယ့်ငါ့စိတ်ကိုတော့သေချာသိရအောင် စစ်ဆေးရမှာပေါ့"
"လိုအပ်တာတွေထည့်ထားမှပါ"
လိုအပ်တာတွေထည့်နေတုန်းစားပွဲခုံပေါ်ကပုံလေးဆီကြည့်မိတယ်
"ဒါလေးလည်းထည့်ရမယ် ဦးမရှိရင်တောင် မင်းကတော့ငါ့အနားရှိမှဖြစ်မယ်"
ပုံလေးကိုအိတ်ထဲထည့်ပြီးလိုအပ်တ့ဲ ပစ္စည်း တွေထည့်လို့အကုန်ပြီးသွားတော့အခန်းထောင့်မှာထားလိုက်တယ်
"ဦးပြန်လာချိန်နီးနေပြီပဲ"
ထယ်ယောင်းရေချိုးပြီးအောက်ထပ်ဆင်းကာဦးပြန်အလာကိုစောင့်နေလိုက်တယ်
ခြံထားကားရပ်သံကြားတော့
"ဦးပြန်လာပြီ"
ဂျောင်ဂုကားပေါ်ကဆင်းတော့သူ့ကိုအိမ်ပေါက်ကစောင့်နေတ့ဲအရိပ်ကလေး
"ကလေး"
"ဦး နောက်ကျလိုက်တာ"
"ပြန်ခါနီးမှ ကိစ္စ တစ်ခုပေါ်လာလို့ပါ"
"ကလေးထမင်းစားပြီးပြီလား"
"မစားရသေးဘူး "
"အ့ဲဆိုအပြင်မှာသွားစားကြမယ် ခဏစောင့်"
"ဟုတ်"
စားသောက်ဆိုင်VIPအခန်းထဲတွင်
"ကလေး မနက်ပြန်သွားရတော့မယ်မဟုတ်လား"
"ဟုတ်ကဲ့ "
"ဘာလိုအပ်သေးလဲ ကိုယ်ဘာစီစဥ်ပေးရမလဲ"
"မလိုတော့ပါဘူး အကုန်ပြည့်စုံပါပြီ"
"ဟိုရောက်ရင် ကျန်းမာရေးဂရုစိုက်နော်"
"ဟုတ်က့ဲ"
"ကိုယ်န့ဲအဝေးမှာစိတ်ချမယ်"
"စိတ်ချပါ ထယ်စာကလဲဲပြီးဘာမှစိတ်မဝင်စားလို့ပါ"
စားသောက်ပြီးတော့အိမ်ပြန်ရန်ကားပါကင်အရောက်
"တွေ့ပြန်ပြီနော် ထယ်ယောင်း"
YOU ARE READING
ကိုယ့်ဘဝရ့ဲအလင်းတန်းလေး
Romanceအပြုံးအရယ်မရှိတ့ဲကိုယ့်ဘဝလေးထဲမထင်မှတ်ပဲဝင်လာခ့ဲတ့ဲကလေးငယ်။
