Yorum yapmayı unutmayınız!! 💗
~°○~°○~°○~°○~°○~°○~°○~°○~°○~°○~°○~°○
Yataktan çıkıp lavaboya giderek elimi yüzümü yıkadım. Kendime gelmem gerekiyordu. Gözlerim kızarıktı. Bundan sonra anneye ne kadar kötü davranırsam o kadar yararımaydı. Bana bağırdığı için değil, Azad'a yaptığı kötülükler sebebiyle yapacaktım bunu.
Odadan sessizce çıktım ve aşağıya indim. Daha saat erkendi. Fakat mutfaktan sesler geliyordu. Mutfağa adım attım ve oradaki anneye baktım. İğrenirmiş gibi olan bakışları beni bulduğunda ben ona gülerek baktım. Tüm kozumu ona kullanacaktım. Tüm sinir olduğu şeyleri bulacak, onları bir bir yapacaktım.
"Günaydın anneciğim. Ya da kayınvalideciğim." Gözlerim gözlerine kilitliyken dediklerimi dinledi. Yüzünü ekşittiğinde güldüm.
"Kahvaltıyı sen mi hazırlayacaksın anneciğim?" Dedim kıkırdayarak.
"Bana böyle seslenmeni söyleyen kim?" Dedi sinirle. Ona bakarak gülümsememi genişlettim.
"Neden? Hoşlanmadın mı anneciğim?" Dedim kaşlarımı kaldırarak.
"Bana öyle seslenmeyeceksin!" Sesini yükseltip tam tokat atacakken eli durdu. Ya da durmak zorunda kalmıştı.
"Bu seferde Ferzan'a mı başladın?" Nurten ablanın sesi kulağıma dolduğunda ona baktım. Çatık kaşlarıyla annesine bakıyordu.
"Şu kadın bozması yüzünden bana bağırıyorsunuz." Dedi sesini kısarak.
"Normalde de çok masum biri değilsin." Nurten laf söylediğinde kıkırdadım. Bana bakıp güldü.
"Noluyor sabah sabah? Günaydın bu arada " dedi Azad mutfağa girip bana baktığında. Gözlerinin içine bakıp saçlarımı kulağımın arkasına sıkıştırdım. Bu hareketime sırıttı.
"Abime bak sen, sadece Ferzan'ına diyor günaydın diye." Dedi Melek kıkırdayarak. Anneleri Arîn Hanım çoktan mutfağı terk etmişti.
"Annemin yaptıklarını gel bize söyle Ferzan abi. Korkma ondan." Dedi Esma bana. Ona kafamı sallayarak cevap verdim. Herkes çok normal karşılıyordu. Bir zamanlar hepsinin ellerini sobanın üstünde yakmamış mıydı bu kadın? Gelininin ve oğlunun ölümüne sebep olmamış mıydı? Neden bu kadar normal davranıyorlardı?
"Neden kimse bir şey yapmıyor Arîn hanıma?" Dedim kaşlarımı çatarak. En sonunda ağzımdaki baklayı çıkarmıştım. Önce Azad daha sonra kız kardeşler sırasıyla kıkırdadılar.
"Denemedik mi zannediyorsun Ferzan abi? Sence biz bu seneye kadar bu kadar normal mi davrandık bu kadına? Annemizdir dedik, bazı davranışlarını normal karşıladık. Bazen ise bağırdık,çağırdık. Sonucu daha kötü oldu. Hergün daha da beterini yaptı. Polise gittik. İlgilenmediler." Dedi Dilara gözlerimin içine bakarak. Bu kadın deliydi. Fakat evdeki tek deli o değildi. Ondan daha deliydim. Babamdan,annemden,abimden ve diğer aile üyelerimden çektiğim acılar daha fazlaydı. Belki karşılaştırılamazdı. Her ikiside aynı şey değildi fakat Arîn Hanım beni korkutamazdı. Ahıra mı kapatacaktı? Alışkındım. Dövecek miydi? Fazlasıyla dövüldüm. Sobada ellerimi mi yakacaktı? Çok yaşadım. Hepsini bir kere bile olsa yaşamıştım ve bana bunları yapsa acı bile çekmezdim.
"Neyse, Asi Güzelim sen bunları düşünme hadi gel yukarıya çıkalım." Azad'ın kardeşlerinin yanında utanmazca dediği şeyle ona döndüm. Kardeşlerin kıkırdamaları kulağımı tırmalarken onlara da baktım. Onlara baktığım da daha da çok güldüler.
"Biz de çıkalım Asi güzellerim." Azad'ı taklit ettiklerinde teker teker çıktılar. Azad'a döndüğümde dibime kadar girdiğini gördüm.
"Sütlaç yapar mısın?" Burnuma değen dudaklarıyla bunu söylemişti. Bu adam şakaydı. Onun için uğraşmama değer miydi bilmiyorum. Hayatını kurtarsam bile bunu diyebilirdi.
"Hayır." Diye cevap verdiğimde göz kapaklarıma öpücük kondurdu. Bu adam temas bağımlısıydı ve sayesinde ben de alışmıştım. Azad dudaklarıma da öpücük bırakacağı sırada midemin bulantısıyla onu durdurdum. Elimi ağzıma kapattım ve bulantının durmasını bekledim.
"Sütlaçı boş ver. Hastaneye gidiyoruz." Dedi ve elimi tutarak yukarıya götürdü.
