Niet Wegrennen! (voltooid)

hoofdstuk 33 b

*Blaire*

"ik moet Reese ervan overtuigen om de oorlog af te blazen voordat het te serieus wordt!" roep ik uit waarna Allison heel hard zucht.

"ik weet nu al dat ik er spijt van ga, ik ga hier zoveel spijt van krijgen...!" ze zucht en glimlach breed naar haar.

"dankjewel! Ik ga naar buiten met de trap voor noodgevallen!" fluisterschreeuw ik waarna zij naar me knikt dat ze het heeft begrepen.

Ik buig naar beneden en kus het voorhoofd van alle drie mijn kinderen en zend daarna nog een glimlach naar Allison.

"jij hebt zo veel geluk dat je mijn aller aller aller beste vriendin bent!" puft ze. Ze strijkt over Alecs snel groeiende haar terwijl hij zijn hoofdje dichter tegen haar hand aan drukt.

"whatever!" fluisterschreeuw ik naar haar. Ik sta op en loop naar de nooddeur achter in de kamer.

Het is de bedoeling dat de trap verborgen is, dus dit deel van de kamer is donkerder dan waar Allison en ik net zaten. Ik begin de trap af te gaan en probeer zo weinig mogelijk geluid te maken.

Ik ga nog iets meer op mijn tenen lopen en kijk naar alle chaos om me heen. Ik voel dat mijn ogen zich vergroten bij wat ik voor me zie. Eén van onze betere roedelverdedigers werd net vermoord door een rogue.

Heilige Maagd Maria, de vampiers hebben zich aangesloten bij de rogues! Ik schud mijn hoofd van schaamte voor mijn soort en van afkeer. Reese kan nooit mijn echte mate zijn geweest, die idiote sukkelige klootzak!

Ik ren het bos in en volg het licht zoete en tegelijkertijd bittere geur die ik herken als die van Reese.

Al snel ben ik bij het vampieren grondgebied en verander terug in mijn menselijke gedaante, ik trek mijn witte t-shirt en basketbal broekje weer aan. Ik ren naar het kasteel en sneak langs een paar bewakers die gewoon met elkaar aan het kletsen waren. Ik blijf zijn geur volgen en vind hem zittend in zijn kantoorstoel, terwijl hij aan het rondneuzen is in een map met oorlog strategieën. Ik kuch en hij kijkt naar me op met absoluut geen één expressie op zijn gezicht.

'" wat?" vraagt hij in een monotone stem.

"stop de oorlog, blaas het af." Beveel ik waardoor hij grijnst.

"nee, waarom zou ik dat uberhaupt doen?" vraagt hij terwijl hij zijn wenkbrouw optrekt.

"omdat deze oorlog niet nodig is en gewoon verdomd stom en dom en nutteloos!" gil ik bijna in zijn gezicht. Waarna hij naar me fronst.

"het is helemaal niet stom, Blaire! Het is verdomd serieus!" zegt hij dodelijk kalm waardoor ik woest naar hem kijk. ik ben furieus.

"wat is je alles-verklarende- reden dan? He? De reden waardoor mijn kinderen nu in gevaar zijn?" vraag ik mijn armen over elkaar slaand.

Hij spant zijn kaakspieren aan en staat op. In een seconde staat hij voor mijn neus waardoor ik naar achter struikel. Hij komt nog dichter bij waardoor ik mijn ogen vergroot en begin naar achter te lopen, van hem af.

"hoe zou jij het vinden als jouw mate met iemand anders de liefde zou bedrijven? Of dat jouw mate het kind van iemand anders baart? Of dat jouw mate de vier woorden tegen iemand anders zegt terwijl jij er alles voor zou doen om ze die woorden tegen jou te laten zeggen? Vraagt hij terwijl zijn ogen zich verzachten na elke vraag. En na zijn vragen begin ik me slecht te voelen.

Hij opent zijn mond om nog meer te zeggen, maar het geluid van een geweerschot is te horen.

Reese valt naar beneden, opslag dood, ik draai me om en staar in de ijskoude ogen van mijn mate, de mate waarvan ik zoveel houd.

Ah kak... Allison heeft gelijk... ik ga hier echt spijt van krijgen...