Niet Wegrennen! (voltooid)

hoofdstuk 6

*Blaire*

Hoe heeft hij ons gevonden!?

Ik kijk toe wanneer Ryder en zijn Beta onze kant op lopen. Ze kijken oncomfortabel, en ik neem het hem niet kwalijk. Deze plaats stikt van Rogue geuren. En het is zeker geen plezante geur. Het ruikt naar verschrikkelijk stinkend afval. Het is eigenlijk best wel misselijk makend.

Ze nemen plaats naast ons, en ik zie dat elke Rogue in deze ruimte vurige blikken op hun werpt. Ze houden niet van gezag en daarbij helpt het niet echt dat zij Alfa en Beta zijn van de meest krachtige pack in Noord-Amerika.

“waarom ben je hier?” sis ik naar Ryder. Hij huivert bij mijn toon.

“omdat je me had verlaten! Je hebt geen recht om me te verlaten!” zegt hij in een lage commanderende toon. Hard.

“omdat ik je toch alleen maar problemen bren!” fluister schreeuw ik naar hem.

“maakt mij niet uit! Je bent mijn mate, het is niet de bedoeling dat je vertrekt!” antwoord hij terug.

“bovendien als je me al problemen brengt dan zou ik er mee kunnen omgaan!” gaat hij verder.

“je zal er niet mee om kunnen gaan!” zeg ik terug.

“jawel, dat zal ik wel!  Dit is geen discussie punt Blaire!” zegt hij tegenstrijdig.

“nee dat ben je niet!” schreeuw ik. Ik sta strijdlustig rechtop.

“jawel dat ben ik wel!” schreeuwt hij nu ook. Hij staat ook op en we kijken furieus naar elkaar. We staren naar elkaar totdat we een neppe hoest naast ons horen wat onze aandacht wekt.

We kijken om ons heen en zien dat iedereen met grote ogen en open monden naar ons kijkt. Ik bloos ligt en loop weg van onze plaats. In het loopproces stoot ik ‘perrongeluk’ tegen Ryder’s schouder aan.

Hij gromt laag en loopt daarna achter mij aan. Ik look het restaurantje uit en loop in een random richting. Een paar minuten later staan we midden in een bos.

“Blaire!” schreeuwt hij vanachter me. Ik negeer hem en blijf doorlopen. Weg van hem. Dieper het bos in.

“Kom op Blaire je kan niet voor altijd weg blijven lopen!” hij blijft schreeuwen. Hij blijft proberen om mijn aandacht te krijgen.

“dit is GEEN spelletje meer Blaire!” schreeuwt hij opnieuw. Hij begint nu woedend te klinken. Alfa’s worden altijd makkelijk en snel woedend.

Ik blijf van hem weglopen, maar hij heeft er genoeg van. Hij pakt me bij mijn middel en slaat me tegen de dichtstbijzijnde boom aan. Ik kreun van pijn en irritatie, maar het meeste pijn. He drukt zijn lichaam hard tegen het mijne aan. Hij maakt het bijna pijnvol.

 “stop me te negeren!” hij gromt laag en hard in mijn oor. Hij plaatst zijn handen op mijn heupen. Ik huiver van zijn toon en plaats mijn handen tegen zijn borst proberend om hem weg te duwen. Maar hij geeft geen kik. Hij duwt zijn lichaam alleen maar harder tegen het mijne.

“ga weg!” ik grom van verveeldheid. Het enige wat hij doet is onzichtbare rondjes op mijn been tekenen. Vervloek hem.

“hoe interessant dit ook moge zijn, we moeten nu gaan! Dus echt nu!” schreeuwt de Beta naar ons. Hij trekt Allison achter hem aan en zij heeft haar blauwe ogen wijd opengesperd.

“waarom?” zucht Ryder in ergernis. Maar toch laat hij mij niet los.

“Rogues! Ze zijn letterlijk overal!” schreeuwt hij.

“dus?” vraagt Ryder.

“ze houden echt niet van autoriteiten, jij verschrikkelijke domme idioot!” he schreeuwt naar Ryder en zijn ogen vergroten. Hij pakt mijn hand en wilde net met mij wegrennen toen er een Rogue begon te schreeuwen.