Niet Wegrennen! (voltooid)

hoofdstuk 5

*Blaire*

“WAKKER WORDEN!!!”

Ik wordt wakker door Allison die een kussen in mijn gezicht aan het slaan is en aan het schreeuwen is in mijn oor.

“wat!?” vraag ik haar met een kreun. Verveeld bij het feit dat ze me wakker maakte met een stom hard kussen.

“ik ben hongerig en jij wilde niet wakker worden! Ik dacht dat je dood was of zoiets!” schreeuwt ze tegen me. Ze gooit het kussen opzij en pakt mijn warme deken op en gooit deze vervolgens op de vloer.

“dus?” ik kreun. De koude lucht die mijn huid aanraakt creëert kippenvel op mijn warme vlees. Ze maakt een beledigt geluidje en loopt naar mijn rugzak. Ze pakt er wat kleren uit en gooit deze naar mijn hoofd.

“kleed je aan en daarna gaan we uit om wat te eten te zoeken, hoor je me!?” ze vraagt het me met een dodelijke toon in haar stem. Ik knik en ga rechtop zitten. Ik wrijf het slaap uit mijn ogen. Ik gaap en sta op. Mijn blote voeten komen in contact met de koude, harde vloer en snel loop ik naar de badkamer. Ik neem een vlugge douche en poets mijn tanden.

Ik kijk naar de kleren die Allison me heeft gegeven. Een zwarte strakke spijkerbroek met expres gemaakte scheuren, een wit lange mouwen shirt en een wit met zwarte trui. Ik doe het snel aan en doe mijn haar in een hoge paardenstaart.

“ben je al klaar? Je bent daar al sinds negentientweeëntwintig!” schreeuwt Allison vanaf de andere kant van de deur.

“wat jij zegt…” ik mompel, rol mijn ogen en open de badkamer deur. ze knikt als goedkeuring van mijn outfit. We pakken onze rugzakken en lopen daarna de kamer uit. We sluiten de deur en lopen naar de balie. Allison geeft de man onze kamersleutel en zet haar handtekening op een papier. Ze mompelt een zacht dankjewel en daarna lopen we het motel uit. Recht het hondenweer in.

“waar gaan we eten?” vraagt ze. Ik haal mijn schouders op en begin met lopen naar rechts met haar naast me. Na een paar minuten spot ik een klein restaurantje. Ik wijs het aan en we beginnen er naar te lopen. Nou ja meer rennen. Het koude weer zorgt ervoor dat onze neuzen en wangen lichtroze kleuren. We lopen naar een lege plaats en zien dat mensen nieuwsgierig naar ons beginnen te kijken. Vreemde weerwolven.

Kak.

Ik was vergeten dat dit neutraal terein is!

We houden onze hoofden laag en Allison pakt mijn hand en trekt me naar een andere verdere lege plaats.

“we zijn omsingelt!” fluistert ze met een lage stem zodat alleen wij het horen.

“denk je dat ik dat niet weet!? Ik ben hier figuurlijk gezien aan het doodgaan!” ik fluister schreeuw het naar haar. We kijken allebei op wanneer iemand zijn keel schraapt.

“welkom! Hoe kan ik jullie van dienst zijn?” dit vraagt een vrouw van rond de dertig schat ik. Ze ziet er erg vrolijk uit.

“we willen graag het speciaal dagmenu, dankuwel!” antwoord ik snel. Ik kijk naar Allison die diep adem haalt. Dat is waarschijnlijk een slecht teken. De serveerster knikt en schrijft onze bestelling op. Ze loopt langzaam naar de keuken.

“wat is er aan de hand?” vraag ik haar, ik zie dat ze wit is geworden van schrik. Ze schud haar hoofd en wijst naar iets achter mij. Ze sluit haar ogen, haar oogleden verstoppen haar mooie luchtblauwe ogen. Ik kijk naar wat ze wijst en meteen heb ik er spijt van.

Gatver.

Ik ben de pineut.

*Ryder*

Ik word wakker met een nog ergere pijn in mijn borst. Ik kreun wanneer ik rechtop zit. Mijn wolf huilt in mijn hoofd voor mijn aandacht.