"ဆူးလ်ဂီ ဆူးလ်ဂီ..."
"ဒီမှာကိုကို"
အိမ်ရှေ့တွင်အ၀တ်လှန်းနေသည့်ဆူးလ်ဂီနာမည်ကို အိမ်ထဲကနေအော်ခေါ်ကာအနားသို့အမောတကြီး ရောက်လာသည်။ ဘေးဘီကိုမျက်စိဝှေ့ကြည့်ပြီးနောက် ဆူးလ်ဂီကိုခပ်တိုးတိုးပြောသည်။
"နင့်မဒမ်ကလေ"
ကိုကိုရဲ့အသုံးနှုန်းကြောင့် အ၀တ်ဆက်မလှန်းနိုင်တော့ပါ။ လက်ထဲမှအ၀တ်ကိုကြိုးတန်းပေါ်သို့ဒီတိုင်းတင်လိုက်သည်။
"ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"တကယ်အကောင်ကြီးကြီးထဲကထင်တယ်"
"ဟင်"
ဝိုင်းစက်သွားတဲ့မျက်၀န်းတွေနဲ့အတူ ကြောင်အမ်းအမ်းဖြစ်သွားသည့် ဆူးလ်ဂီကို ကိုကိုသေချာရှင်းပြမှဖြစ်တော့မည်။
"ကိုကိုပြောချင်တာက တော်တော်လေးအာဏာရှိတယ်ဆိုလိုချင်တာ"
ဆူးလ်ဂီ နီးရာကွပ်ပျစ်ပေါ်သို့ ကိုကို့လက်ကိုဆွဲကာထိုင်လိုက်သည်။
"ဘာလိုသိတာလဲ ကိုကိုက"
"ဒီမှာအထက်တန်းကျောင်းဆောက်မဲ့ကိစ္စလေ"
"အဲ့ကိစ္စညီမလေးလည်းသိတယ်လေ"
ဆိုလိုရင်းကိုမရောက်။ တစ်လုံချင်းပြောနေသော
ဂန်ယောင်းဂီကို ဆူးလ်ဂီစိတ်မရှည်တော့ပါ။ အသက်၅နှစ်သာမကြီးရင် ဖြတ်ခနဲရိုက်ပစ်နေလောက်ပြီ။
"ပုံမှန်ဆို ကျောင်းတစ်ကျောင်းဆောက်လုပ်ခွင့်ကျဖို့ဆိုတာတစ်နှစ်လောက်ကြာတယ်။ သင်ကြားပေးမဲ့ဆရာတွေချပေးတာစောင့်ဦးနဲ့ဆို အနည်းဆုံးတစ်နှစ်ခွဲပဲ။ အခုကလေ.."
ပြောနေရင်းရပ်သွားသော ကိုကို ကိုဆူးလ်ဂီသည်းခံနိုင်စိတ်ကုန်ဆုံးသွားသည်။
"ဆက်ပြောလေ ကိုကိုရာ"
"အခု ကျောင်းဆောက်ဖို့ခွင့်ပြုချက်ကျလာပြီ။ ပြီးတော့ တာ၀န်ကျမဲ့ဆရာတွေရဲ့စာရင်းပါကျလာတာတဲ့။ အခုပဲရှေ့နေဂိုဆီကနေဖုန်းရလာတယ်"
"ဘုရားရေ..."
မနေ့ညနေလောက်က ဂျူဟျွန်းတစ်စုံတစ်ဦးထံဖုန်းဆက်နေသည်ကိုတော့ ဆူးလ်ဂီတွေ့မိသည်။ တစ်ရက်တည်းနဲ့ခွင့်ပြုမိန့်ကျလာမယ်လို့တော့ ဆူးလ်ဂီလည်းမထင်မိတာအမှန်။
YOU ARE READING
Bring My Soul To The Universe
Fanfictionဘေးဘီကိုလှည့်ကြည့်ပါဦး ဂျူဟျွန်းရဲ့... ဂျူဟျွန်းကြောင့်ငိုနေတဲ့ပန်းတွေကို တစ်ခါလောက်နှစ်သိမ့်ပေးလှည့်ပါဦးလား။ ချစ်ခြင်းမေတ္တာတွေကို မျက်ကွယ်ပြုထားတာသိပေမဲ့ ပန်းကလေးတွေအပေါ်တော့ မရက်စက်သင့်ပါဘူးကွယ်။
