အတိတ္ေႏွာင္ႀကိဳးေလးတစ္မ်ွင္ (အတိတ်နှောင်ကြိုးလေးတစ်မျှင်)

အပုိင္း(၁၆)/အပိုင်း(၁၆)

Zawgyi

အပိုင္း(၁၆)
တူညီေသာ ေျခလွမ္းတို႔ျဖင့္ေဘးခ်င္းယွဥ္ရပ္ကာ မိႈင္းအံု႔ရီေဝေနေသာ ဖုန္မႈန္႔မ်ားေပၚမွ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း တစ္လွမ္းခ်င္းေလ်ွာက္လွမ္းလာၾကသည္။ ပုဂံေခတ္အစျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ေစတီပုထိုးမ်ားမေပါမ်ားေသးေသာ္လည္း အနည္းႏွင့္အမ်ား ကိုးကြယ္လာၾကၿပီျဖစ္သည္။ လြန္း(ဝဏၰ)မွာထူးျခားစြာျဖင့္ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားကုိ သက္ဝင္ယံုၾကည္ေနသည္။ထို႔ေၾကာင့္ မနီးမေဝး႐ွိ ေဆာက္လုပ္လက္စ ပုထိုးတစ္ခုသို႔ သြားေရာက္ဖူးေျမာ္ရန္ ဦးတည္လ်က္။

ႏွစ္ေယာက္သားျမတ္စြာ ဘုရားေ႐ွ႕ထံေမွာက္တြင္ ဆုေတာင္းဝတ္ျပဳၾကသည္။
*ဘဝအဆက္ဆက္ကိုကို႔တစ္ေယာက္တည္းကုိသာခ်စ္ခြင့္ရရပါလို၏။*
*ေနာင္ဘဝမ်ားစြာခန္႔မင္းႏွင့္ ဆံုဆည္းခြင့္ရရပါလို၏။*

ဘဝတြင္ အေပ်ာ္ဆံုးေန႔ရက္မ်ား ျဖတ္သန္းရမည္ဟုေမ်ွာ္လင့္ထားခဲ့ေသာ္လည္း ထိုေန႔ရက္သည္ ယေန႔တစ္ရက္တည္းျဖင့္ အဆံုးသတ္ကုန္ဆံုးေတာ့မည့္အလား မိုးသားတိမ္စိုင္မည္းတို႔သည္ အလင္ေရာင္မ်ားကို တြန္းထုိးဖယ္ထုတ္လ်က္ ေနရာယူကာ အစားထိုးဝင္ေရာက္လာၾကသည္။ ထိုမိုးသားတိမ္စိုင္တုိ႔ တလိပ္လိပ္တက္လာပံုမွာ ဝမ္းနည္းဖြယ္အတိပင္။ဝဏၰ(လြန္း)တစ္ေယာက္စိုးရိမ္စိတ္မ်ားႀကီးမားလာကာ ရင္မ်ားေလးလံလာရသည္။

႐ုတ္တရက္ဆန္စြာ အေနာက္မွ "မေျပစမ္းနဲ႔ အက်ဥ္းသား...။ ႀကီးေလးေသာျပစ္ဒဏ္အတြက္ ကြပ္မ်က္အမိန္႔...."ဟုဆိုေသာ အသံလာရာဘက္သို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေသခ်ာသည္။ မိမိဖခင္ျမဳိ့စားမင္း၏ အသံပင္။ ခန္႔မင္း၏ေ႐ွ႕တြင္ လြန္းပိတ္ရပ္ကာ "ခမည္းေတာ္... ခန္႔ကုိ အျပစ္မေပးပါနဲ႔.....အျပစ္႐ွိတာကြၽန္ေတာ္ပါ...."
"မင္းဝင္မပါနဲ႔..သား.....ဒါခမည္းေတာ္တို႔ကိစၥ...ခန္႔မင္းျမတ္..မင္းလို္က္ခဲ့ရမယ္.....ငါ့သားေ႐ွ႕မွာ မင္းကို ဘာမွမလုပ္ခ်င္ဘူး။"ဟု ေမာက္မာေသာေလသံျဖင့္ ေအာ္ေျပာလိုက္ေလသည္။ *ဟင့္အင္း...မျဖစ္ရဘူး....ငါေျပာမိလို႔...ငါအဲ့တုန္းကသာ မေျပာခဲ့မိရင္..ခန္႔ဘဝနဲ႔ခန္႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနမွာ.....ငါ့အမွားအတြက္ သူ႔ကိုအထိခိုက္မခံႏိုင္ဘူး။*
ဝဏဏ(လြန္း)ခန့္မင္း၏ပုခံုးေလးက္ို ညႇင္သာစြာကိုင္လ်က္ ခႏၶာကုိ္ယ္ေလးကို တယုတယလွည့္လိုက္ကာ ခန္႔မင္း၏လက္ကေလးကို ဆြဲကိုင္ရင္း ဝမ္းနည္းရိပ္သန္းေနေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ "ျမတ္... မင္းမသြားရဘူး..ကိုယ္နဲ႔ဘဲေနရမယ္။...''
ခန္႔မင္းကအလန္႔တၾကားျဖင့္"ကုိကို....ကိုကို...."​ေအာ္လိုက္မိသည္။ အေၾကာင္းကား ခန္႔မင္း၏ စကားကို အာရံုမထားႏိုင္ဘဲ ခန္႔မင္း၏ ကိုယ္ေလးကို ဆြဲလွည့္လိုက္ကာ တစ္စံုတစ္ခုမွကာကြယ္ေပးလိုက္ေသာေၾကာင့္ပင္။