အတိတ္ေႏွာင္ႀကိဳးေလးတစ္မ်ွင္ (အတိတ်နှောင်ကြိုးလေးတစ်မျှင်)

အပိုုင္း(၂)

Zawgyi
ေရ႔ွကအူေၾကာင္ၾကားလူကို သူမွန္းဆလိုက္မိသည္။ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀၀ ဝန္းက်င္ခန႔္ရိွ ေနရာတစ္ေနရာသို႔ ေရာက္ေနသည္လား သူမသိေတာ့ေခ် ။ မိမိမွာထိုမ်ွ အတိအက်သိရေလာက္ေအာင္ ျမန္မာ့သမိုင္းတြင္ ေတာ္မေနပါေခ်။ လြန္းလ်ွံအေတြးလြန္ေနခ်ိန္ ေရ႔ွကမ်က္ႏွာညိုလူထြားႀကီးက လြန္လ်ွံ၏ အက်ႌဂုတ္ကို ကိုင္ေျမႇာက္ကာ ဝူး....ဝူး.....ဝါး....ဝါး.....ေျပာရင္း ဆြဲေခၚလာသျဖင့္ ယက္ကန္ယက္ကန္ျဖင့္ လိုက္ပါသြားသည္။ တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ ထိုလူကဲ့သို႔ အေပၚပိုင္းလ်က္ သားရဲေကာင္တို႔၏ အေမႊးျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ေတာတြင္းသား၊ ေတာတြင္းသူမ်ားကို ေတြ့ရသည္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ားဆိုလ်ွင္ အေပၚပိုင္းတြင္ ရင္ျပတ္အက်ႌႏွင့္ စကပ္တိုကို တြဲဖက္ဝတ္ဆင္ထားသည္။ ထိုေနရာတြင္ ေက်ာက္ဂူအနည္းငယ္မ်ွသာရိွေနသည္။

အသားညိုညိုလူၾကမ္းႀကီးသည္ လြန္းလ်ွံကို စပါးက်ီတစ္ခုထဲတြင္ ပိတ္ေလွာင္ထားလိုက္သည္။ အဆိုပါလူႀကီးကို ၾကၫ့္လိုက္ရာ ယခုေတာတြင္းသားမ်ားရဲ့ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ပံုရသည္။ စပါးက်ီအေပါက္ဝရိွ လူမ်ားကို စကားတခ်ိဳ႕ မွာၾကားဟန္တူေသာေၾကာင့္ပင္။

လြန္းလ်ွံ မိမိေရာက္ရိွေနသၫ့္ ေနရာႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး မူမမွန္မႈကို ေတြ့လိုက္ရသည္။ ထိုအရာသည္ အျခားမဟုတ္။ ေက်ာက္ေခတ္ဆိုလ်ွင္ အဘယ္ေၾကာင့္ စပါးက်ီရိွေနရသနည္း။ လြန္းလ်ွံ ထင္တာမမွားဘူးဆိုရင္ ဤေနရာက ေတာတြင္း ေနရာတစ္ေနရာျဖစ္ၿပီး ၿမိဳ႔ျပရိွကိုရိွရမည္။

ေမွာင္ရီပ်ိဳးစအခ်ိန္တြင္ အေစာက လြန္းလ်ွံ ကို ဆြဲေခၚလာေသာ လူႀကီးက ေက်ာက္ခြက္ႏွင့္ အသားမက်က္တက်က္ကို လြန္းလ်ွံလက္ထဲသို႔ ထၫ့္ေပးလိုက္သည္။ ထိုအရာမွာ စားေနက်အသားမဟုတ္ မျမင္ဖူးေသာ အသားတံုးျဖစ္ေနသည္။ အနံ႔မွာမဆိုးရြားလွေသာ္လည္း ပံုစံမွာေတာ့ အသားတံုးအလယ္မွ ေသြးမ်ား စိမ့္ထြက္ကာ မသတီစရာေကာင္းလွသည္။ မိမိမွာ အျပၫ့္အဝက်က္ေသာအစားအစာမ်ားသာ စားဖူးခဲ့ရ၍ ထိုကဲ့သို႔ အရာမ်ိဳး မစားႏိုင္ေပ။

သူ႔ေရ႔ွတြင္ရိွေသာ အႏွီလူႀကီးမွာ စိတ္မရွည္ဟန္ျဖင့္ အသားကိုယူကာ လြန္းလ်ံပါးစပ္ထဲသို႔ ထိုးသြတ္ေလသည္။     
လြန္းလ်ံ မွာ ထိုအစားအစာေၾကာင့္ ပ်ိဳ႕အန္မိသြားသည္။ အညိုဆင္ေလးမွာ သူ႔ေရ႔ွရိွ ေကာင္ငယ္ေလး အသားမစားႏိုင္မွန္းသိ၍ အျပင္သို႔ ေခတၲမ်ွထြက္သြားကာ တဖန္ ျပန္ေရာက္လာျပန္သည္။ အသီးမ်ားစြာကို လြန္းလ်ွံ လက္ထဲသို႔ ထၫ့္ေပးလိုက္သည္။ ထိုအခါမွသာ လြန္းလ်ွံ ၿမိန္ရည္ရွက္ရည္ျဖင့္ စားေတာ့သည္။ လြန္းလ်ွံကို တစ္ခ်ိန္လံုး ျပဴးၾကၫ့္ေနေသာ လူႀကီးမွာ လြန္းလ်ွံ စားမွသာ သြားမ်ားေပၚေအာင္ ရယ္ျပလာေတာ့သည္။