အတိတ္ေႏွာင္ႀကိဳးေလးတစ္မ်ွင္ (အတိတ်နှောင်ကြိုးလေးတစ်မျှင်)

အပိုင္း(၁၂)/အပိုင်း(၁၂)

Zawgyi

အပုိင္း(၁၂)
တျခားျမင္ကြင္းတစ္ခုတြင္ ပိန္ပိန္ပါးပါး ဆယ္ႏွစ္အရြယ္ ကေလးတစ္ဦးသည္ သူ၏ဖခင္ျဖစ္ပံုရသည့္ လူႀကီးတစ္ဦးဆီသုိ႔ မ်က္ရည္မ်ားစီးက်ကာ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေျပးဖက္လ်က္-"ခမည္းေတာ္........ခမည္းေတာ္........သားေၾကာက္တယ္...ေတာထဲမွာေလ.....ေၾကာက္စရာလူေတြ......အူဝါး......"
ဖခင္-"မငိုပါနဲ႔....သားေတာ္ေလးရယ္....ခမည္းေတာ္႐ွိတယ္...မေၾကာက္နဲ႔ေတာ့ေနာ္......တိတ္တိတ္...." ဟုဆိုကာ ေက်ာေလးကို အသာအယာပုတ္ေပးလိုက္ေလသည္။*ဘာအတြက္ေၾကာင့္ ငါ့ကေလးကို ေၾကာက္ေအာင္လုပ္ရတာလဲ။ ဓေလ့ထံုးစံကုိ ပစ္ပယ္လို ့နတ္ဘုရားေတြဆီက စြန္႔ပစ္ခံရတဲ့သူေတြကမ်ား အကုန္လံုးကို မ်ဳိးတုန္းေအာင္ ကြပ္မ်က္ပစ္မွ...*ဟုေတြးေတာက်ိန္းဝါးလ်က္။

အဆုိပါျမင္ကြင္း ႏွစ္ခုေၾကာင့္ လြန္းေခါင္းမ်ားပင္မူးလာခဲ့သည္။*အေစာကအေၾကာင္းအရာေတြက အိပ္မက္မ်ားလား? ဒါမွမဟုတ္ ဒီခႏၶာကုိယ္ရဲ႕ မွတ္ဥာဏ္ေတြမ်ားလား?*
လြန္းႏိုးႏုိးခ်င္းေတြ႔လိုက္ရသည္က သမုဒၵရာေ႐ျပင္ႀကီးကဲ့သို ၾကည္လင္ရႊန္းလဲ့ေနေသာ မ်က္ဝန္းတစ္စံု ။ ထိုမ်က္ဝန္းပိုင္႐ွင္ျဖစ္သူ ခန္႔မွာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို အနည္းငယ္ တြန္႔ေကြးေနသေယာင္ျဖင့္  လြန္းအား တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ေနေလသည္။ ထိုမ်က္ဝန္းရဲ႕ အဓိပၸါယ္က ခ်စ္ျခင္းမ်ားျဖင့္ျပည့္နက္ေနေသာ အၾကည့္လို့ပင္ ဆုိ၍ရႏုိင္ေလာက္သည္။ *မနက္မ်က္လံုးပြင့္ပြင့္ခ်င္းမွာ ကိုယ့္ကို အျမတ္တႏိုး တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့အရာလို ေစာင့္ၾကည့္ေနေပးမဲ့ တစ္စံုတစ္ေယာက္႐ွိျခင္းက လံုျခံဳေႏြးေထြးမႈကို ခံစားရေစတယ္။ အျမဲတမ္းလည္း လိုခ်င္မိတယ္*

"ကိုကို....ႏိုးၿပီလား?" ဟုဆုိေသာ ထိုလူ၏ ေယာက္်ားပီသလွစြာ ေခ်ာ့ျမဴ ေနသကဲ့သုိ႔ ႏူးညံ့ခ်ဳိသာလွသည့္ အသံေလးၾကားလိုက္ရမွသာ လြန္း၏ အေတြးမ်ား လြင့္စင္သြားရေတာ့သည္။
လြန္း-"ခန္႔မင္း.....မင္း..ငါ့ကို ဘာလို႔ခ်စ္တာလဲ။.. ငါကေယာက္်ားေလးေလ...ၿပီးေတာ့ မင္းလိုလူမ်ဳိးက မိန္းကေလးေတြကိုပဲ ခ်စ္သင့္တာ......" စိတ္အားငယ္ေနေသာအသံျဖင့္.....။

ခန္႔-"ခန္႔ေျပာျပမယ္..ကိုိကုိ....ကြၽန္ေတာ္ကေလ ေယာက္်ားေတြကို္လည္းမႀကိဳက္ဘူး.....မိန္းမေတြကိုလည္းမႀကိဳက္ဘူး......လွလိုက္တာလို႔ ေတြးမိတာလည္း ကိုကိုတစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ။ ကိုကိုကသာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ထူးျခားေနတာမ်ဳိးပါ။ အာ့ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို တျခားသူေတြကို မခ်စ္ခိုင္းပါနဲ႔ေနာ္။"