Game Of Life: Volume 2

29. Someone is lying

Eivel

My hands moved on their own. Kusa akong napahawak sa magkabilang balikat ng batang lalaking kaharap ko habang namimilog at mulat na mulat ang mga mata.

"Y-You what?!"

Nicholas was startled and flinched. He looks so scared while looking at me.

"E-Eyo, Eivel-"

"You did what?!" Pag-ulit ko.

Namamasa ang mga mata niya at hindi niya magawang ibuka nang maayos ang bibig niya habang nagsasalita.

"I-I slept with my m-mom, the whole n-night."

Muling namilog ang mga mata ko. "Are you sure?! You're with her?!"

Nicholas bit his lower lip to prevent himself from crying as he nod. "Y-Yes, she was already sleeping when I came inside her room... m-mom was also tired that night, maybe b-because she fought with dad."

Dahan-dahang lumuwag ang pagkakahawak ko sa batang kaharap ko. Mabilis siyang nilapitan ni Kid para ilayo sa akin at pakalmahin na rin dahil nagsimula na siyang umiyak.

"E-Eyo, Eivel! Pinaiyak mo ung bata!" Nag-aalalang bigkas niya.

Hindi ko pinansin ang sinabi ni Kid at pinroseso lang ng utak ko ang mga sinabi ni Nicholas, ang anak ni Claret at ng patriarch.

Last night... Nicholas was with his mom.

That means, Claret wasn't lying when she said that she was already sleeping after she and her husband fought.

Parang dumilim ang paningin ko at nagsiikot sa paligid ko ang mga kaganapang nangyari lang kani-kanina. Ang bawat pag-usap namin ni Kid sa mga suspect at ang pagkuha ng mga statements nila. Kasama na rin ang mga clues at mga importanteng keywords na nabanggit nila.

If Claret wasn't lying, then where did she get the gun shots from?

At bakit din 'yon nabanggit ni Blir, ang chauffeur?

Para kanino talaga ang tea na ginawa ni Minera, ang maid?

At sino ang visitor na tinutukoy ni Antonio, ang chef?

Their statements leads to different results and points with different people— suspects.

That is why... I'm sure,

Someone is lying.

Yeah, someone is lying. And I need to know who it is.

"Uy! Eivel! Umalis na ung bata!" Kid gave me a worried look. "Natakot mo eh." Giit niya.

I rolled my eyes and fixed my skirt. "It's an NPC, Kid." Walang ganang sambit ko. "He's not real."

Nanatiling nakasimangot sa akin ang lalaking kaharap ko, na paniguradong hindi rin pinakinggan ang paliwanag ko.

"Nevermind, we have no more time left to stand here. Let's go."

Napanguso si Kid. "Saan naman tayo pupunta?"

"Babalik tayo sa lugar na una nating pinuntahan, may kailangan lang akong siguraduhin."

Kid and I went back to the first place we've been to— the patriarch's office. Nanggaling na kami rito at nagawa ko na ring i-check ang kwarto, pero walang masama para manigurado.

As expected, the doors were wide open, hindi katulad ng pagkakaiwan naming bukas dito. The Game Prodigy has been here. Nang makapasok kami sa loob ay walang nagbago sa mga gamit, ayon sa memorya ko.

I'm sure that Sage check every part of the room, even the patriarch's body... but not fully. After all, he can't touch anything without gloves.

Even if this is just a game, and we're the detectives. A professional know and will follow the rules.

I'm sure, he didn't saw that.

But I guess that he doesn't need to see that to solve this case on his own, he's a prodigy after all.

Huminga ako nang malalim. Muli akong napalibutan ng dilim, at ang nakikita ko lang sa isipan ko ay ang mga scenario na nabuo ko, kasama na rin ang mga bawat alibis ng suspect.

ALL of the suspects.

This case, is definitely not easy. It has too many loopholes, and unnecessary information.

Or so I thought.

I need to widen my thoughts, and inspect every clues that I have, and make sure that I won't came up with sudden theories and decisions.

I need to think carefully, think outside the box.

I shouldn't think as a genius student, but as a smart player.

Just like my first challenge. Hindi baliwala ang mga sinasabi ng mga NPCs, hindi 'walang kahulugan'.

Their alibis... are the clues itself.

Para akong nakatingin sa kawalan, sa maikling panahon, inisa-isa ko ang mga sinabi nila mula sa naunang suspect na nakausap namin, hanggang sa pinaka-huli.

Inalis ko ang mga impormasyon na walang maitutulong sa akin sa mga statements nila, at tinira ko lang ang mapakikinabangan ko.

Parang namumuo ang mga salitang binitawan nila, palaki nang palaki. As if there's a huge wall in front of me, and I can't move forward. 

I need... I need a light-

There.

v̴̢̤̩̀́̌́́͜i̴̡̡̪͇͚̘̝̞͓̠̞̣͚̒̉͂̃͗̄̎͑́͂͆̄͛̇̾͜ͅs̶̡̢̡̪͕̰͔̅͋i̵̻̱̩̪͋̂̌͒̏̾̐̍͋͛́͘͠ͅt̷̢͚͕̮̝̥̥̦̯͆̂̂́͑̐̕͜o̶̦͙̦̓̃͑̑͊̓̀͗͆̀̈́̆̈̕͝r̵̦̻̻̭̟̙̊

Parang tumalas ang paningin ko. May isang salitang nangibabaw sa mga salitang nagsisibuhulan sa isipan ko.

That's one.

I saw another light at the corner of my eye, another word.

ṭ̶̢̙͕̰̣̪͈͈̖͙̜̊̐̂̌̽̾̈́̽̚͜͜͝ḛ̸̼̲̲̖͉̓̂͗͗̒͆͘͘a̴̡̰̻̦͙͕̪̦̩͈̲͊̎͒̅̋͆͜͝͝͠

Naniningkit ang mga mata ko. Isang salita pa... isang salita pa ang kailangan ko.

Magkakaiba ang mga statements nila, maraming butas... pero merong... merong isa silang pagkakapareho.

Y-Yeah, their words— statements, are different... but there is one thing-

Binabasa ko ang bawat paggalaw ng bibig ng bawat isa sa kanilang lahat.

Yeah, ALL of them... has one thing in common.

They have all seen... the killer.

Dumiin ang pagkakakagat ko sa ibabang ngipin dahil sa pagkairita. Pero mabilis din kumurba nang kusa ang labi ko sa isang ngisi.

Walang buhay ang mga mata ko nang umangat ang tingin ko at muling bumalik sa dati ang paligid. I'm inside the patriarch's office once again.

I'm done thinking.

I showed a grin.

That person is lying.

✘✘✘