Game Of Life: Volume 2

17. Checkpoint

Eivel

It didn't took long for the train to stop. Senyales na nakarating na kami sa terminal at sa susunod na district na bababaan namin.

Potchi said that we're going to a checkpoint first. Nang sa gano'n ay ma-save ang mga progress namin sa laro at hindi manakaw ang mga chess pieces namin.

I still can't believe that there are players that are taking chess pieces from other players. But we should be careful just in case. Ayokong mawala ang mga pinaghirapan namin.

The checkpoint is in this district. I still don't know what theme this district has.

"Eyo! Nandito na tayo!" Masiglang sambit ni Kid na naunang lumabas ng terminal.

Kapwa niya ay sunod ding kaming lumabas ni Sage. Sinalubong kami ng malamig at preskong simoy ng hangin. Sumabay ang paglingon ko sa paghampas nito sa kabilang direksyon, dahilan ng pagkita ko sa paligid.

I immediately recognize this scenery... it's a...

"Old western town." Sambit ni Sage. Kapwa ko ay nakatingin din siya sa bayan hindi kalayuan sa 'min.

Mapapansin kaagad ang unique na structure ng mga bahay. You can commonly see it in movies and cartoons like Rango or Puss in Boots. As for games, if I'm not mistaken, this place is also common, specially in dungeon types of games. I've seen references in books.

"Nice." Muling kumento ng kasama kong may subo-subong lollipop.

Naglakad kami patungo sa malapit na bayan. It reminded me of Giza. Puno ng buhay ang mga tao, ang pinagkaiba nga lang ay ang mga suot nila at mga pananalita. They all have their western accent.

"I'll go to the checkpoint-ya! You can roam here! Nagkalat dito ang clues tungkol sa Game Master para sa mga players-ya!" Masiglang bumaba si Potchi sa balikat ni Kid at kumaway na umalis sa amin. "Let's meet here in an hour-ya!" Eventually, he disappeared in the crowd, leaving us three.

"Now, what should we do?" Walang ganang sambit sa akin ni Sage.

I heaved a sigh. "I guess we can roam around to find some clues? Now this reminds me of Vegas." Sagot ko. I can't help but to reminisce. Habang patagal nang patagal ay may dumadami ang pinagsasamahan naming tatlo, pakiramdam ko nga ay matagal na kaming nag-iikot sa mga districts.

"I guess there's nothing we can do about it. Tutal, wala na si Kid."

Umangat ang dalawa kong kilay sa narinig. Doon ko napansin na kasabay ng pagkawala ni Potchi ay wala na rin sa tabi namin si Kid. Mabilis na hindi naipinta ang ekspresyon ko.

That freaking idiot!

"Tsk, mag-ikot na rin tayo. Magkita tayo rito sa susunod na oras."

"Roger, I'll look for Kid at the same time."

Sage and I nodded at each other as we parted our ways. Dahil na rin sa dami ng tao rito sa bayan, mabilis din siyang nawala sa paningin ko at humalo sa mga tao.

Kasabay ng pag-iikot ko ay ang paglalakbay rin ng mga mata ko sa paligid. Potchi said that there could be clues here about the Game Master and I don't want to lose that opportunity.

"Heyuh young lass!"

I was just walking when I heard a voice calling out.

"You! You with the red skirt!"

Kusa akong napatingin sa sarili ko nang marinig ko ang sunod niyang binanggit. He's calling me. Napalingon ako sa direksyon niya. Kapansin-pansin ang isang lalaking lakad-takbo papunta sa akin. He's wearing a cowboy outfit paired with a long hat. He's probably five to eight years older than me.

"I see that you're new here!" Malakas na sambit niya. The way he talks really reminds me of how mater talks in the movie, cars. Now I'm talking like Kid.

"Want me to read your fortune for you?" He asked nicely. Naglabas siya ng mga baraha sa bulsa niya.

I smiled as I shook my head. "No thanks, mate." Akma sana akong aalis nang muli siyang nagsalita na parang hindi narinig ang sinabi ko.

"Well, your fortune is hmmm..." Malalim siyang nag-isip habang pumipili ng mga baraha. Walang gana akong bumuntong-hininga habang hinintay siyang matapos. I don't like being rude, despite of my trashy personality. Since he's an NPC, malaki ang pursyento na isang clue ang ibigay niya sa 'kin.

Isa pa, hindi ako naniniwala sa mga ganito.

"Ohh..." He sounds surprised and teasingly looked at me. "Looks like today is your lucky day, mate!"

Mabilis niyang nakuha ang atensyon ko sa sinabi niya. May inilabas siyang baraha at itinapat ito sa akin. I don't know what it means.

It looks like two kids, with a six golden cups. "Let me guess, you're reminiscing for the past few days huh?" He guessed. "It's the six of cups card! Like a reunion card or something like that!" He winked. "I guess you're going to see someone from the past!"

I was taken aback by what he said. Tumama ang una niyang hula, pero ang sinabi niya tungkol sa baraha ay ang mas nagpabigla sa 'kin. Hindi ko kaagad nagawang makasagot o maka-react sa hula niya.

"Hmmm, next." Ni-shuffle niya ulit ang mga baraha at sa hindi inaasahan, may nahulog na isa. Agad niya itong kinuha at tinignan. I can see the terror on his face when he saw the card. He looks so confused.

"T-The five of cups... but I just picked the six..." Naguguluhan niyang tinignan ang mga baraha niya.

"What does it mean?" Walang kaemo-emosyong tanong ko. Hinintay ko ang magiging sagot niya at sa hindi malamang dahilan, nakaramdam ako ng kaba.

"H-Haha, don't think about it, mate-"

"Tell me what it means." Pagputol ko sa kaniya.

Napalunok siya nang malalim bago sumagot. "Loss."

Nakaramdam ako ng malamig na paghampas ng hangin, kasabay ng biglaang pagtahimik ng lahat. Napakurap-kurap ako at napako sa pwesto ko.

L-Loss?

"D-Don't mind it, mate! I-It's just a card! Have a great day ahead!" Balisang pamamaalam sa akin ng lalaki.

Nanatili lang ako sa pwesto ko at tulala. Parang bumagal ang mga pagdaan ng mga tao sa akin habang hindi ako gumagalaw. Hindi mawala sa isipan ko ang sinabi ng fortune teller, kasabay ng sinabi sa 'kin ng Sphynx. Dumagdag pa ang mga katagang binitawan sa akin ni Mason.

H-Hindi kaya... hindi kaya totoo ang mga sinabi nila?-

"Oh, sorry."

I snapped back to reality when someone bumped at me. Natauhan ako nang marinig ko ang pagpaumanhin niya at agad din akong nag-sorry pabalik.

"S-Sorry, I wasn't-"

As if I was lost for words when I saw who bumped at me. Tila bang may pumasok bigla sa isip ko na larawan ng isang taong matagal ko ng hindi nakikita. Napakurap-kurap akong napatingin sa kaniya bago ko ito alisin at muling humingi ng tawad.

"Sorry." Maikling sambit ko.

He just smiled before walking away. I watched him disappeared in the crowd.

Our eyes just met for a couple of seconds, but I can't seem to get him out of my mind... he looks so familiar.

That guy with a yogurt stick.

✘✘✘