Name
Nanatili siyang tahimik. I was eaten by too much guilt. I don't want to hurt him this way. I don't want to hurt him. I love Eroz so much that my love for him can free him from anything that keeps giving him burden. All I want is for him to be happy. As much as I want to be his source of happiness, pakiramdam ko, ako ang humihila sa kanya pababa.
"We both need to uhm...rest" nanatili ang aking pagkakayuko. Ramdam ko din ang titig niya sa akin.
Napakagat ako sa aking pangibabang labi ng sandali kong masulyapan ang kanyang kamay. I have a urge feeling to hold it, I want to hold him and say that everything is gonna be ok soon. We just really need to fix some family issues.
"I need some space to think" pahabol ko pa. Ang bayolenteng pagbuntong hininga na lang niya ang aking narinig hanggang sa napasinghap siya.
"I know you're too exhausted, Gertie" he said. Hanggang sa makita ko ang sunod sunod niyang pagtango.
"You need space? Ofcourse, baby. I'll give you space. But, that doesn't mean na maghihiwalay tayo"
Nanlabo ang aking paningin. Ayoko din namang maghiwalay kami. Nagangat ako ng tingin sa kanya ng maramdaman ko ang paghaplos niya sa aking buhok.
"You don't have to cry. Alam mo namang lahat ng gusto mo, hangga't kaya ko. Ibibigay ko sayo..." malambing na suway niya sa akin. Dapat sana ay matuwa ako sa sinabi ni Eroz, pero imbes na ganuon ay nakaramdam ako ng sakit.
Mas lalong bumuhos ang aking mga luha ng hilahin niya ako para yakapin. "I'm so pagod na to think" umiiyak na sumbong ko.
Making this desicions is hard for me. I love my Papa, I love Eroz. All my life, I just want everyone around me to be happy. I adjusted to much to the point na I can even risk my own happiness. Pero sa isang maling decision, someone judged me as if sobrang sama ko. Para bang nabura lahat ng sacrifices ko dahil lang sa nagkaroon ako ng maling desisyon ngayon. Though, I understand naman si Ate Xalaine. She is Eroz's sister and she's pregnant.
"Shh...It's ok, Gertie. Maghihintay ako hanggang sa maging ok ka na. I'm always here for you. Wag kang matakot..." pag-aalo ni Eroz sa akin. Ramdam na ramdam ko iyon to the point na halos mamanhid ang aking buong katawan.
Maglalong humigpit ang yakap ko sa kanya. I wish I can hug him this tight everyday.
"I love you, Eroz. I'm sorry if I'm hurting you. I'm sorry if I'm making you pagod" umiiyak na sabi ko.
Ilang beses kong naramdaman ang paghalik niya sa aking ulo. "Mahal kita, Gertrude. Kung mapagod man ako, wala kang kasalanan don. Dahil lang yon sa pagiging old ko, baby" natawa pang sabi niya sa akin kahit narinig ko ang pagpiyok sa kanyang boses.
Bahagya din akong natawa at gumaan kahit papaano ang aking pakiramdan. He always do something to lighten the tension. He always wants me to feel ok.
Nakalabas na ng hospital si Tita Elaine noong isang araw. Ilang araw lang din si Papa sa hospital bago kami pinayagan ng Doctor na makauwi na. Eroz gave me the space na hinihingi ko sa kanga, but every now and then, he always calls and text me para kamustahin ako.
"Ayoko na pala sa maginoong bastos. Gusto ko na ng kagaya ni Senyorito Eroz" si Yaya Esme ng makita niya ang pagiging abala ko sa aking phone para magreply kay Eroz while we are preparing for lunch.
Nagiwas ako ng tingin kaya naman lumapit ito sa akin at inasar ako. "Given na maginoo si Senyorito Eroz, pero yung bastos...baka sayo lang!" pangaasar niya.
"Yaya Esme!" suway ko sa kanya.
Napahalakhak ito hanggang sa mapatigil kami ng ianunsyo ng isa sa aming mga kasambahay ang pagdating ni Kuya Rafael. Hindi ako nakagalaw at nakaimik kaagad ng makita kong may dala siyang maliit na travelling bag. Sadness is visible in his eyes.
