Be my Love

"I czasami czuję, że na ciebie nie zasługuję"

– Witamy w hotelu Balzac, mam na imię Eloise i chętnie odpowiem na wszystkie pańskie pytania. W czym mogę pomóc? – Louis wreszcie usłyszał młody głos po drugiej stronie i odetchnął z ulgą. Dłuższa chwila, podczas której czekał na odebranie połączenia zdawała się być wiecznością, a on już tracił nadzieję.

– Dzień dobry, nazywam się Tomlinson-Styles i właśnie zarezerwowałem pokój w waszym hotelu, ale nie dostałem żadnego potwierdzenia i trochę się obawiam, bo bardzo mi na tym zależy.

– Dobrze, już sprawdzam. Mogę jeszcze raz poprosić o nazwisko?

– Tomlinson-Styles. Louis – dodał, wiedząc, że być może ta odruchowo wpisywała Harry'ego. Małżeństwo ze sławną osobą miała wiele minusów, a on wielokrotnie przyłapywał ludzi na wpisywaniu tego lepszego i wymuszał uśmiech, przyjmując przeprosiny. – Zarezerwowałem apartament od dwudziestego szóstego do dwudziestego dziewiątego września.

– Tak, panie Tomlinson-Styles, widzę rezerwację i bardzo przepraszam za brak potwierdzenia, już je przesyłam. Apartament luksusowy na trzy noce z pełną opcją, tak?

– Dokładnie tak. Dziękuję bardzo, nie ukrywam, że nieco spanikowałem – zaśmiał się, próbując wyjaśnić swój telefon. Okej, może niepotrzebnie wydzwaniał, ale zauważył, że wolne pokoje zniknęły, a jemu zależało akurat na tym. Ich rocznica zbliżała się ogromnymi krokami, a oni wpadli w wir kuratora i opieki społecznej, zupełnie zapominając o roku ich małżeństwa. Wiedział jakim uczuciem Harry darzy Paryż i właśnie tam postanowił go zabrać. Kilka dni z dala od Londynu miało być ich ucieczką do świata Larry'ego i mieli cieszyć się wyłączonymi telefonami. Rozmawiał już z Jay, która obiecała, że zajmie się wnukami, wspominając, że bardzo się za nimi stęskniła i te kilka dni wynagrodzi jej mało czasu z rodziną.

– To nasza wina, proszę wybaczyć.

– Dziękuję za wszystko, Eloise, miłego dnia.

Pożegnał się, rozłączając. Wołanie Melody zmusiło go do zamknięcia laptopa chociaż miał popracować, korzystając z cichej zabawy córki, która widocznie miała inne plany. Wyciągnęła ręce wysoko, domagając się przytulenia i zaśmiała, dostając kilka buziaków.

– Idziemy spać, Mel? – zapytał. Ostatnio mieli problemy z drzemkami przez co tryb snu dziewczynki znowu się rozregulował. Była zmęczona około szóstej, a oni nie chcieli kłaść jej tak wcześnie, bo później budziła się nad ranem i domagała uwagi. – Pójdziemy na spacer, hm?

Dziecko marudziło, gdy Louis przebierał ją i zapinał w wózku. O wiele chętniej korzystałoby z nóg, poznając okolicę i idąc w kierunku, który sama obierze. Jednak teraz Lou potrzebował godziny na pracę i zrobienie zamówień, a Hazz miał spotkanie z psychologiem. Udało im się przynajmniej namówić Tima na lekcję tenisa, które od tygodni poszły na bok, a oni dowiedzieli się niedawno, że ten nie zjawiał się na treningach od nowego semestru. Chłopak przyznawał, że to nie sprawia mu już radości, a oni wiedzieli, że to wszystko wina zamartwiania się. Chcieli, by zrobił coś, co pozwoli mu się oderwać od problemów ukochanego, a sport był do tego idealny.

***

– Zarezerwowałem nam apartament w Amsterdamie, bo wiem jak Louis go kocha. Pomimo tylu lat, nie dane nam było być tam razem – powiedział Harry. W chwilach jak ta, gdy znowu siedział w znajomym fotelu, czuł jak bardzo mu tego brakuje. Brakowało mu spojrzenia z perspektywy osoby trzeciej na niektóre sprawy, a Samantha pomagała mu uporządkować niektóre sprawy. Cieszył się, że zdecydował się na jej propozycję sesji, bo dopiero teraz dotarło do niego jak ogromny bałagan ma w głowie. – To wszystko dzieje się tak szybko, że czasem przyłapuję się na tym, że sam nie nadążam. Melody za chwilę będzie miała rok, nim się obejrzymy Tim będzie pełnoletni. Już teraz non stop mówi o prawie jazdy, tutaj propozycja kontraktu na płytę od mojej wytwórni. – Pokręcił głową. – To szalone, ale ja tak bardzo chciałbym móc zatrzymać czas choć na moment. Cofnąć się do dnia, gdy ich poznałem i móc przeżyć to jeszcze raz. Pomijając niektóre rzeczy.