My teacher

23.

Μπλέκω αμήχανια τα δάχτυλα μου μεταξύ τους όσο τον περιμένω να έρθει με το φαγητό που έφταιξε

Τώρα φταίω να φύγω? Με προκαλεί το βλέπετε

"Εμ έφερα γαριδομακαρονάδα την τρως σωστά?"

Κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά και πιάνω το πιάτο

Αχ πεινάω

Βάζω την πρώτη μπουκιά στο στόμα μου και αναστεναζω

Όμορφος είναι

Έξυπνος (ας πούμε) είναι

Ξέρει να μαγειρεύει και μάλιστα υπέροχα

Θα μπορούσα άνετα να τον ερωτευτώ

Σκέφτομαι όσο βαζω και άλλη μια μπουκιά από το φαγητό στο στόμα μου 

Μουγκρίζω

Ξέρει να μαγειρεύει υπέροχα

"Μπορείς να μην αναστεναζεις?" Ρωτάει κοιτώντας άλλου

Καταπίνω

"Συγνώμη απλά είναι ωραίο το φαγητό και μπράβο. Δεν το κατάλαβα ότι σε ενοχλεί" απαντώ ενώ σκουπίζω με την γλώσσα μου τα χείλη μου

"Μωρέ δεν ενοχλεί εμένα" ψυθιριζει δίπλα μου μάλλον για μην τον ακούσω αλλά για κακή του τύχη τον ακούω

"Ποιόν ενοχλεί δηλαδή?" Ρωτάω

Με κοιτάζει με γουρλωμενα μάτια

"Ορίστε?"

"Είπες ότι δεν ενοχλεί εσένα αλλά κάποιον άλλο. Ποιον?"

Ξεροκαταπινει και κοιτάζει κάτω

"Δεν- Άσε δεν είσαι μικρή ακόμα" απαντάει τελικά

Ειρωνία μετά από όλα αυτά να με θεωρεί ακόμα μικρή

"Δεν είμαι τόσο μικρή όσο νομίζεις"

Γελάει

"Πίστεψε με Χέιζελ είσαι και αυτό με εξιταρει"

Γουρλωνω τα μάτια μου 

"Είσαι πολύ παράξενος"

Χαμογελάει λοξά και βάζει το χέρι του στο γόνατο μου

Τον κοιτάω με υψωμένο φρύδι

"Είμαι παράξενος. Το θέμα είναι αν θες να ανακαλύψεις τις παραξενιές μου" ψυθιριζει στο αυτί μου όταν περνάει το χέρι του γύρω από την μέση μου

Αφήνει ένα φιλί στον λαιμό μου και έπειτα στρέφεται ξανά στο αυτί μου

"Γιατί εγώ θέλω" ψυθιριζει πριν κάτσει πίσω και ξεκινήσει ξανά το φαγητό του