"Βοηθησε με" λεω χωρις να ελέγχω τον εαυτο μου. "Σου είπα πως το πιο πιθανο ειναι να μην με ξαναδείς. " μου υπενθυμίζει θυμωμενος. "Ξέρεις, σε κρατάω στο χέρι. Μπορώ άνετα να πω στους γονείς μου για τις προάλλες " λεω με μια αυτοπεποίθηση που δεν ξέρω ουτε εγω απο που προήλθε. Περίμενα καποια ουσιώδη αντίδραση για να μου δείξει οτι δεν εχω κανεναν απολύτως έλεγχο πανω του. Όμως εκεινος το μονο που κανει ειναι να ξεσπάσει σε ειρωνικά γέλια. "Βοήθησε με και θα το κρατήσω μυστικο" φωνάζω απελπισμένα για ένα χέρι βοηθείας, θα ΧΑΘΏ αν δεν με βοηθήσουν. Σταματάει και γυριζει ελαχιστα για να με κοιτάξει ισα ισα με την ακρη των ματιων του ενω η σταση του σωματος του εχει μεινει αμεταβλητη. "και εγώ τι θα κερδίσω;" "Δεν θα πας φυλακη; " λεω επιφυλακτικά μιας και δεν τον εχω συνηθίσει τοσο ψυχρο. Στρέφει ολο του το σώμα προς το μέρος μου, ενώ πλέον εχω κατακτήσει την ολοκληρωτική προσοχή του. Με κοιτάει με ένα τα μισά του χαμόγελακια, από αυτά που με εκνευρίζουν τόσο αλλά πρέπει να παραδεχτώ πως του πάνε. Ερχεται κοντα μου και με κοιταει καταματα σαν να θελει να επικοινωνησει μαζι μου με εναν αλλο τρο
14 parts