"Dün gece?" dedi sakince. Gözlerimi kırpıştırıp baktığım anda sorar gözleri tekrar yanağımdaki çiziğe değdi. "Asıl amacın geriye kalan diğer kişinin kim olduğunu bulmaktı." Gözlerini oradan ayırmadan fısıldarcasına konuşup başını aşağı yukarı hafifçe salladı. Yutkundum. Tam olarak buydu niyetim. Yanlış bir şey olupta orada ölebilirdim. Ama bunu bastıracak kadar çoktu diğerini bulma isteğim. Bu yüzdendi korkuma rağmen oraya gitmem. Yanağımdaki çizikten ayırdığı gözleri beni bulduğunda bu sefer sakinlikle baktı. "Çünkü.." "Çünkü kendimi korumayı bilmiyorum." anında ileri atılarak sözünü kestim. Titrek bir nefes aldığımda gözlerimin dolmasına engel olmak adına dudaklarımı birbirine bastırdım. "Çünkü babamı yatalak yapanları da annemi öldürenleri de bulmadan ölmek istemiyorum." Sesimin titremesine engel olamadığımda başka bir ifadeye büründü gözleri. Beni anlar gibi baktı. Ya da ben öyle hissettim. O kadar muhtaçtım ki anlaşılmaya beni anlamasını defalarca diledim. Ben bunun arkasında var olanları bulmak istiyordum. "Ben hatırlamıyorum ama sen her şeyi biliyorsun!" dedim. Sesim fazla kısıktı. Artık canımı yakan kısma gelmiştik. Ben hatırlamadığım annem ve yatalak babamın intikamını istiyordum! Ama bunlardan önce kendimi korumayı bilmek istiyordum! "Silah kullanmayı da biliyorsun." ~🍁~ Verilmiş bir söz! Aynı sözü vermiş iki ayrı beden! İki farklı karakter! İki farklı hayat! Aynı amaç! Aynı yön! İNTİKAM! Biz seçilenler değildik! Biz sadece sağ kalan iki kişiydik! Biz, Kahramanların hikayesi mutlu sonla bitmez!🍁 ❤️🐾