Ve dedi ki Mehmet Erdem, hiç acıyı sevmek olur mu?
"Hepsi benim suçum."
Başımı kaldırıp kocama baktım. Meriç'in bu halde olması onun nasıl suçu olabilirdi. Şükür ameliyatı iyi geçmiş uyanmasını bekliyorduk ama uyandığında neler olabileceğini doktorlar hala kestiremiyordu. Kocaman elinden tutarak önüne geçtim. Bana hala bakmazken kendini neden suçladığını bilmek istedim. "Hayatım çok zor bir süreç geçirdiğimizin farkındayım, lütfen kendini daha fazla suçlama." Neden suçladığını bilmezken bile kendine daha fazla acı çektirmesini istemiyordum.
Bana o an baktığında gözlerinde acını derinliğini fark etmiştim. Ben kardeşimle uğraşırken onun acısını fark edememiştim. "Meriç kaza yaptığı sırada biz tartışıyorduk. Borsa da yapmaması gereken çok büyük hatalar yapmış ve ben buna çok sinirlenmiştim. Lanet olsun ki araba kullandığını bildiğim halde onun damarına basmakta geri durmadım. O an tek derdim hesap sormaktı. Bir daha aynı hataları yapmaması konusunda uyarı çekerken hayatında ilk kez bana karşı koydu ve dünkü çocuk olmadığını söyledi. Onu artık adam yerine koymamı daha fazla yönlendirmemi söyledi. Mavi bütün suç benim."
"Hayır, olaya duygusal bakıyorsun. Belki etkenlerden biri sen olabilirdin ama bütün suç kuzeninde o kadar hız yapmaması gerekirdi. Hatta araba kullanırken telefonla konuşmaması gerekirdi. Şahin sen de polisleri duydun emniyet kemerini bağlamamış. Onun en büyük hatası bu." Şahin ona bir şey olursa kendimi affetmem demişti. Onun da yaralandığını fark edince sarılarak yaralarını örtmeye çalıştım. Şimdi güçlü durması gerekiyordu. Şu anda kardeşim sakinleştiricin etkisindeydi ve birazdan kendine gelirdi. Kocama sımsıkı sarılırken abimin sesini duydum. Mavi dediğinde başımı kaldırıp önce kocama sonra abime baktım. Abim bize biraz daha yaklaştığında Şahin'in kollarında olduğumu fark etmiştim.
"Meriç'in durumu nasıl?" Abim bizim durumuzu sorgulamayınca şaşırsam da hızlıca hakkında bilgi verdim. "Ekin'in yanında şu an kim var?" Tabi ya her an uyanabilirdi. "Ben şimdi gidiyorum. Meriç uyanırsa haber verirsiniz." Elimi ayağımı nereye koyacağımı bilemezken yüzlerine bakmadan oradan uzaklaşmıştım. Kardeşimin odasına geldiğimde hala uyuduğunu fark ettim. Ekin sinir krizi geçirdiğinde bebek için gerçekten çok endişelenmiştik. Uyandığındaysa kocasının yanına gitmek isteyince engel olmadım. Birkaç saat koridorda boş boş beklediğimizde artık saat çok geç olmuştu ve hemşirelere açıktan açığa bizi kovuyordu. Ekin gitmek istemese de abim ikna etmekte etkili olmuştu. Bizi Ekinlerin evine bıraktığında sabah gelip sizi alacağım demişti. Ekin sabaha karşı uyumuş uyandığındaysa kocasına birkaç eşya alarak abimi beklemeden hastane yoluna koyulmuştum. Meriç uyandığındaysa üstümdeki deve sonunda kalkmıştı.
Odasına girdiğimizde ters bir şeyler olduğunu anladık çünkü Meriç karısını görünce doğrulmaya çalışmış doğrulamamıştı. Panikle doktoru çağırdığımız da başta içeriye girmek istemeyen Şahin doktorla beraber girmişti. Doktor kısa bir muayene ettiğinde gözümü kırpmadan olanları izliyordum çünkü doktor Meriç'in ayaklarına demir batırmasına rağmen hissetmediğini söylüyordu. Doktor omurilikteki zedelenmeye bağlı felç kalma durumu söylediği anda Ekin kollarımı yığıldı. Kendinden geçtiği sırada Meriç kendine üzülmektense karısının derdine düşüp o iyi mi diyor başka bir şey demiyordu. Doktor yanımıza geldiğinde daha fazla dayanmayarak bende ağlamaya başlamıştım. Bu büyük bir yıkımdı.
Meriç bir daha yürümeyecek hatta tek başına en temel ihtiyaçlarını bile karşılayamayacaktı...
"Anne şu anda burası çok karışık siz buraya gelseniz bile yapabileceğiniz hiçbir şey yok. Üstelik babam da tam iyileşmedi. Meriç eve dönsün gelirisiniz. Doktor birkaç güne taburcu edeceklerini söyledi."
"Kızım içim hiç rahat değil. Kızım hamile kocasının durumu malum. Nasıl gelme dersin."
"Lütfen beni de anla, Meriç'in anne ve babası bu sabah geldi. Sizde gelirseniz ortalıkta rezil olursunuz. Hastane zaten mikrop yuvasıyken gelmenizi istemiyorum. Şu kritik birkaç gün geçsin gelin olur mu?"
Annemi sonunda ikna ettiğimde derin bir nefes almıştım. Telefonu kapattığımda Şahin hala odaya gelmemişti. Yarın işbaşı yapacağım için onu daha fazla beklemek istemesem de için rahat etmeyince aşağıya indim. Onun gelir gelmez çalışma odasına kapanması beni üzüyordu. Son birkaç gündü epey yorulmuş neredeyse günlük iki üç saatlik uykuyla duruyordu. Çalışma odasına girdiğimde onu dosyalara gömülmüş vaziyette buldum. Yanına ulaştığımda önce anlamak için dosyalara bakmış yine yabancı kelimeler görünce arkasına geçip rahatlaması için omuzun masaj yapmaya koyulmuştum. "Şahin kendini bu kadar çok yormamalısın hasta olmanı istemiyorum."
"Başka ne yapabilirim Mavi, artık Meriç'in işleri de bana kaldı. Şirketine kendi müdürümü göndersem de ben hiç kimseye güvenmem. Bir şekilde işlere göz atmam gerekir." Elimi tutup şuraya da dediğinde gösterdiği yere de masaj yapmaya devam ettim. "Amcan sana kızgın mıydı yoksa bana mı öyle geldi?"
"Sana söyledim Mavi, beni bu hayatta seven insanların sayısı beş parmağı geçmez." Uzanıp kirli sakallarından öptüğümde ilk sırada ben varım demiştim. Sandalyeyle bana döndüğünde beni kucağına aldı. "Sen benim dünyamda eşiz bir yerdesin Mavi." Sende diyerek özlemle dudaklarına küçük bir öpücük bıraktım. "Yarın erken kalkacağım ve bütün uzuvlarım ağrıyor, bir an önce uymazsam hiçbir güç beni uyandıramayacak gibi yine de sensiz o yatağa girmek istemiyorum. Senin kollarında kendimi uykunun kollarına daha çabuk bırakıyorum."
"Sen benim kollarımdayken ben neden aynı şeyi hissedemiyorum. Sen tam aksine uykularımın en güzel katilisin." Arada benim de uykum kaçsa da itiraf etmeyecektim. "Bu demek sen git tek uyu demek mi?" Kocamla beraber uyuyamayacaktım. Bu işleri sevmiyordum. Hiçbir zaman bitmiyorlar tam aksine daha da çoğalıyorlardı. "Ne düşünüyorsun?" Aklımdan geçen şeyleri bilmek istemeyebilirdi. "Acaba diyorum işini bırakıp gümrük memuru falan mı olsan ya başka bir şey böylelikle eve iş getirmezdin."
"Bu konulara giremeyecek kadar çok yorgunum." O hadle benimle geliyorsun diyerek ayaklandığımda işler dese de onu dinlemedim. Sonunda ikna ettiğimde yine kollarındaydım fakat bu defa gözüme kolayca uyku girmemişti. Kocama biraz daha sokulduğumda gözümün önünden kardeşimin solgun yüzü git desem de beni rahat bırakmıyordu. Kendimle savaş halinde uyuyup kaldığımda Şahin ilk defa benden önce uyanmıştı. O hastaneye ben iş giderken içim hiç rahat değildi. Mesai bitiminde soluğu kardeşimin yanında aldım fakat ruh gibiydi. İki gün sonra Meriç taburcu edildiğinde sevinsem de buruk bir sevinçti. Dağ gibi sapa sağlam adamın tekerlekli sandalyeye düşmesi herkesi olduğu gibi beni de yaralıyordu.
"Şahin şu bahsettiğin doktor yurt dışından ne zaman gelecek?" Şahin uzun çabalar sonunda en iyi doktoru bulmuştu. "En az bir ay sonra gelecek Mavi, bu süreçte Meriç biraz daha toparlanıp güç topar doktor hemen tedavinin söz konusu olmadığını söyledi. Bu süreç bir hayli uzun ve yorucu olacak." En çokta kardeşim yıpranacaktı, şu anda yıkılmış durumdaydı. "Şahin ben başka bir korkum ise Amcanlar nedense kardeşime karşı pek iyimser gelmediler, düğünde olmadıkları da varsayılırsa kardeşimi pek fazla istiyorlar gibi görünmedi." Onca dert varken bir de onlarla uğramayı hiç istemiyordum.
"Merak etme güzelim biraz zaman geçsin ben onlara da gerekli ayarları çekerim." Yapar mıydı? Bir ara Meriç kazanıyor onlar yiyordu diyordu. Amcasının daha önce de babasını sömürdüğünü sırf bu yüzden de kuzenine fazla tolerans göstermediğini biliyordum. Zamanla babasına dönüşmesini istemiyordu. Umarım en kısa sürede ayağa kalkardı. "Her ne olursa olsun o sen amcan aranızda kan bağı var, bizim yüzümüzden düşman olmanızı istemiyorum." Şahin buraya gel diyerek beni kollarına çekti. Bu adamı gerçekten çok seviyordum.
"Tatlım artık şunu öğrenmeni istiyorum. Benim şu hayatta sen hariç hiç kimseye eyvallahım olmadı bundan sonra da asla olmayacak. Ben vicdan sahibi bir adam olsaydım asla bulduğum konumda olmazdım. Ben buraya kadar dişimle tırnağımla geldiğim. Senin ilk varsaydığın gibi mafya falan değildim, hiçbir zaman da olmadım. Yalnız bana kalanları nasıl kullanacağımı çok iyi biliyordum. Bu yüzden de benim olanları hiç kimseyle paylaşmam. Amcam bana ters gitmenin sonuçlarını çok iyi bilir. Bu yüzden her ikisi de ayaklarını denk alacaklardır. Zavallı kaderin bu kadar perişanken onu asla ezdirmem."
"Bazen düşünüyorum da seni hak edecek ne yaptım?"
"Ofisime bir hırsız olarak girdin." O buna gülerken kaşlarımı çatmış sonra da aklıma annemler gelince gözüm yüzüğüme gitmişti. "Şahin yarın sabah annemler burada olacak. Biliyorum sana bir söz verdim fakat bunu öteleyemez miyiz?" Bunu hiç istemiyordum. Midem sancılar giriyordu ama onca olayın üstüne aileme bunu nasıl açıklardım.
"Sen bilirsin Mavi, bugüne kadar bana bu konuda hiç söz hakkı tanımadın, bundan sonrada da bildiğini oku."
Sizce en doğru zaman ne zaman?
Cevaplardan sonra bu pasajın altına kalpler istiyorum.