11
Ο Γιώργος συνέχισε να οδηγεί νευρικά δίχως να ακούει τα παρακάλια της μητέρα του να ηρεμήσει λίγο. Δέκα λεπτά αργότερα έφτασε στο σπίτι του, ζήτησε από τη μητέρα του να βγει έξω για να επιστρέψει πίσω στο σπίτι της Κάτιας ώστε να ξεκαθαρίσει την κατάσταση μαζί της.
«Σε ένα τέταρτο βγες έξω από το σπίτι!»
«Είναι αργά Γιώργο και αύριο δουλεύω. Τι στην ευχή σε έπιασε ξαφνικά αφού θα συναντηθούμε αύριο!»
«Μην με αναγκάσεις να ξεσηκώσω την γειτονιά στο πόδι!» την προειδοποίησε και αμέσως τερμάτισε την κλήση.
Η Κάτια υπάκουσε γιατί διαισθάνθηκε πως κάτι συνέβαινε. Μπροστά της έβλεπε έναν άλλον άνδρα, αγρίμι σκέτο έτοιμο να της ορμήσει. Περίμενε να ακούσει ήρεμη την ετυμηγορία. Τον τράβηξε στην πίσω μεριά του σπιτιού που είχε περισσότερη κίνηση
«Ποιος ήταν αυτός που φίλαγε το χέρι σου και εσύ χασκογελούσες σαν λυσσασμένη;»
«Δεν καταλαβαίνω για ποιο πράγμα μιλάς;» υποκρίθηκε την αθώα.
«Κάτια!» φώναξε και από τα νεύρα του την έσπρωξε στον τοίχο. «Αυτός ο κολόγερος! Ήσουν έξω μαζί του έτσι δεν είναι;»
«Εγώ...»
«Εσύ βγήκες έξω μαζί του και εσύ τόσο καιρό με παραμυθιαζεις με μαλακίες. Μέχρι και την αδερφή σου έμπλεξες σε αυτό!»
«Κάνεις λάθος. Δεν είναι αυτό που φαντάζεσαι!»
«Πάψε πουτάνα!» την έβρισε.
Τότε η Κάτια άλλαξε αμέσως γιατί το βρίσιμο της ξύπνησε μνήμες από το παρελθόν. «Τελειώσαμε!» του είπε ήρεμα. «Μας σχόλασε η αγάπη! Σε βαρέθηκα!»
«Εσύ...» οι λέξεις πνίγηκαν και το ύφος άλλαξε αμέσως γιατί συνειδητοποίησε το πόσο την αγαπούσε.
«Έρχεσαι εδώ έξω από το σπίτι μου, με βρίζεις και με τραμπουκισμούς πιστεύεις πως θα καταφέρεις κάτι. Βαρέθηκα! Ο καθένας τον δρόμο του από εδώ και πέρα!»
«Κάτια...» προσπάθησε να πει αλλά ήταν ανούσιο μάλλον.
Εκείνη τον παράτησε σύξυλο βγαίνοντας και ουσιαστικά από πάνω. Η Ειρήνη την περίμενε στην πόρτα, η οποία λογικά άκουσε τις φωνές τους.
«Τι συμβαίνει μικρή;» τη ρώτησε
Η Κάτια αποφάσισε να ξεσπάσει σε εκείνη. «Άντε παράτα μας και εσύ. Δεν θα σου δώσω και λογαριασμό! Μεγάλωσα και εσύ δεν είσαι η μάνα μου!»
«Τι στην ευχή έπαθες ξαφνικά. Μαλώσατε με τον Γιώργο;»
«Δική μου είναι η ζωή και θα κάνω ότι γουστάρω! Δεν θα μου την καθορίσει κανείς!» της είπε πριν κλειστεί στο δωμάτιο, αφήνοντας πίσω την Ειρήνη να κάνει το σταυρό της, ανήμπορη να κατανοήσει τι συνέβη στην αδερφή της.
Οι μέρες κυλούσαν δίχως να φαίνεται να αλλάζει κάτι δραστικά στη ζωή τους. Ο Αλέξανδρος φρόντιζε να πολιορκεί την Ειρήνη με τον τρόπο του και τη δύναμη τόσο των χρημάτων αλλά και το ονόματος του.
«Δεν καταλαβαίνω γιατί αυτή η εμμονή σου; Δεν έχω να σου προσφέρω τίποτα!» τον προκάλεσε άλλη μια φορά όταν αυτός επέμενε και πάλι να συναντηθούνε.
«Έχει ακόμη ζέστη και εγώ θέλω να πάω μια βόλτα στην παραλιακή....»
«Έχεις τόσους φίλους εμένα τι με θες μαζί σου;» τον ρώτησε.
«Γιατί με σένα δεν βαριέμαι...»
«Είναι η μίζερη μου ζωή ή οι ιστορίες από το ζαχαροπλαστείο τόσο συναρπαστικές;»
«Τρώω περισσότερα γλυκά... και να σου θυμίσω πως μου χρωστάς και μέχρι στιγμής δεν έχω δει ευρώ πίσω!» της υπενθύμισε διασκεδάζοντας αρκετά με το να την εκνευρίζει, να την ενοχλεί και να γίνεται εξαιρετικά φορτικός.
«Σε μια ώρα τότε...»
«Θα περάσω να σε πάρω!» της είπε βιαστικά και αμέσως λοξοκοίταξε τον πατέρα του που επίσης να ετοιμαζόταν να βγει.
Από το ύφος του και την ιδιαίτερη προσωπική περιποίηση δεν ήταν δύσκολο να καταλάβει πως ο πατέρας είχε ραντεβού με γυναίκα.
«Το όνομα της;» ρώτησε.
«Μην αυθαδιάζεις!» τον μάλωσε καθώς ταίριαζε την γραβάτα. «Κατερίνα το σακάκι μου» φώναξε την υπηρέτρια.
«Μα δεν θέλω να σε πληγώσει πατέρα και κλαις στον ώμο μου μετά! Πες μου το όνομα της σε περίπτωση που γίνει μαμά μου στο μέλλον!»
«Αλέξανδρε! Μην με προκαλείς! Θα κάνω ότι θέλω δίχως να δίνω λογαριασμό!»
«Ελπίζω να είναι πάνω από 20 πατέρα!» αποκρίθηκε ο γιος ο οποίος ετοιμάστηκε και αυτός με τη σειρά του.
«Πήγαινε να ξοδέψεις τα λεφτά μου γιε μου γιατί μόνο σε αυτό είσαι καλός!» τον προκάλεσε. Είχε απαυδήσει με την συμπεριφορά του καιρό τώρα.
Στην συνάντηση του με την Ειρήνη δεν έκρυψε τον εκνευρισμό του. Όσο και να τον ρωτησε η Ειρήνη τι φταίει αυτός απαντούσε με μισόλογα.
«Κάπως πρέπει να σε ξεπληρώσω...» του είπε και από την τσάντα της έβγαλε ένα μικρό μπλοκ για ζωγραφική με πολύ λεπτές σελίδες. «Μην κουνιέσαι!» τον παρακάλεσε.
Μέσα σε δέκα λεπτά ολοκλήρωσε το έργο της, ένα δικό του σκίτσο. «Αυτό να το κρατήσεις γιατί κάποια στιγμή όταν θα γίνω διάσημη θα κοστίζει μια περιουσία!» του είπε για να του φτιάξει τη διάθεση.
Άρπαξε το έργο ''τέχνης'' στα χέρια του και καθώς προσπάθησε να κρύψει τον ενθουσιασμό του την ευχαρίστησε σχεδόν αδιάφορα. «Με αυτό δε με ξεχρεώνεις ούτε σε είκοσι χρόνια από τώρα!»
«Εάν δεν σου αρέσει τότε ας το επιστρέψεις!» προσπάθησε να αρπάξει το χαρτί αλλά αυτο αντιστάθηκε.
«Δεν επιστρέφεται τόσο εύκολα...»
«Και τι πρέπει να κάνω;» τον ρώτησε με τα μάτια της να λαμπυρίζουν.
Το βλέμμα του κόλλησε πάνω της γεμάτο προσδοκίες. Ένιωθε λες και βρίσκεται υπό την επήρεια κάποια μαγικού φίλτρου. Κάθισε δίπλα της σίγουρος για τις κινήσεις του. «Αυτό πρέπει να κάνεις» Δίχως να της αφήσει περιθώριο να αντιδράσει την τράβηξε κοντά του κολλώντας τα χείλη του στα δικά της.
Η Ειρήνη προσπάθησε να τραβηχτεί αλλά δεν κατάφερε. Συνέχισε να την πιέζει και η γλυκύτητα να την παρασέρνει τελικά.
Το κινητό της όμως ήχησε δυνατά, διακόπτοντας την ρομαντική σκηνή αλλά δεν απάντησε. Δεν το άγγιξε μέχρι αργά το βράδυ όταν επέστρεψαν σπίτι.
Ο Γιώργος περίμενε την Κάτια κρυμμένος στην απέναντι μεριά του δρόμου. Ήταν καλοντυμένη και πάλι άρα έτοιμη για κάποιο ραντεβού. Την ακολούθησε καθώς εκείνη περπατούσε ανυποψίαστη μπροστά. Εδώ και μια εβδομάδα δεν την είχε ενοχλήσει από κοντά και την μια φορά που την ενόχλησε τηλεφωνικώς εκείνη τον έβρισε και του ζήτησε να την ξανακαλέσει.
Πρόσεξε το ακριβό αυτοκίνητο να την περιμένει πιο κάτω και το ίδιο άντρα να την υποδέχεται με χαρά, να της ανοίγει την πόρτα και αυτή να του χαμογελά.
Ότι ήταν να δει το είδε και κατάλαβε. Επέστρεψε σπίτι και επιδόθηκε στην αγαπημένη του ασχολία, το ποτό. Κάθε απόγευμα που έλειπε η μάνα του στην δουλειά αναζητούσε την λύτρωση στο αλκοόλ σε σημείο να μην μπορεί να πιει άλλο και ουσιαστικά να τον παίρνει ο ύπνος.
Αργά το απόγευμα όμως αφού ήπιε, μεθυσμένος πήρε το αυτοκίνητο της μάνας του, το οποίο μόλις εκείνο το πρωινό το παρέλαβε από το μάστορα εξαιτίας ενός θέματος με τα φρένα. Έβαλε μπρος και κατευθύνθηκε προς τα βόρεια προάστια. Συνέχισε να πίνει οδηγώντας με την όραση όπως ήταν αναμενόμενο να θολώνει. Το κακό δεν άργησε να γίνει... Έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου, πέφτοντας σε μια κολόνα. Τόσο η ταχύτητα αλλά η σφοδρότητα της πρόσκρουσης ήταν ικανές να μεταμορφώσουν το όχημα σε μια άμορφη μάζα, από την οποία κανείς δεν θα έβγαινε ζωντανός.
Τρεις ώρες μετά η μητέρα του μάθαινε τα δυσάρεστα νέα. Χρειάστηκε να συνδράμει η πυροσβεστική για να απελευθερώσουν το άψυχο κορμί του νέου. Τα χτυπήματα στο πρόσωπο καθιστούσαν πολύ δύσκολη την αναγνώρισε αλλά κάποια από προσωπικά στοιχεία και τις πινακίδες κατάφεραν να βγάλουν άκρη. Η αστυνομία κάλεσε την μητέρα στο τμήμα και αυτά που εξελίχθηκαν θύμιζαν αρχαία τραγωδία.
Συγγενείς και φίλοι μετά τα μεσάνυχτα άρχισαν να μαζεύονται στο σπίτι της χαροκαμένης μάνας, το μοιρολόι της οποίας ράγισε τις καρδιές όλων.
Λίγο πριν τα μεσάνυχτα ενημερώθηκε η Ειρήνη πρώτη για την απώλεια. Ο Αλέξανδρος την συνόδευε σπίτι και παρόλο που σπάνια έμεινε έξω τόσο αργά τώρα είχε ένα λόγο να αφεθεί.
«Είμαι σίγουρη πως αυτό σήμερα δεν σημαίνει κάτι... θέλω να πω...»
«Θέλεις να πεις και άλλες μαλακίες για να με εκνευρίσεις; Εάν δεν γουστάρεις μπορείς να μου το πεις...»
«Δεν είναι αυτό... ο τρόπος που γνωριστήκαμε... εσύ έχεις μάθει αλλιώς...»
Την φίλησε πιο παθιασμένα αυτή τη φορά για να μην ακούσει και άλλες ανοησίες.
Το κινητό της χτύπησε και έτσι απομακρύνθηκε δικαιολογημένα. Άκουσε την φωνή της κυρίας Λένας να κλαίει με λυγμούς, δίχως να καταλαβαίνει καλά τα λεγόμενα της.
«Ηρεμήστε... η Κάτια...»
«Το παιδί μου Ειρήνη... έχασα το παιδί μου!» ξέσπασε εκείνη.
Το χέρι της Ειρήνης έτρεμε. Τα νέα την σόκαραν. Το μυαλό της ταξίδεψε στην αδερφή της φοβούμενη για το χειρότερο.
«Τι συμβαίνει;» τη ρώτησε ο Αλέξανδρος προβληματισμένος.
«Πέθανε... πέθανε...» επανέλαβε εκείνη αρκετές φορές. «Πρέπει να φύγω... πρέπει να μιλήσω και στην αδερφή μου....»
Ο Αλέξανδρος της άρπαξε το χέρι. «Μαζί θα πάμε!» αφού δεν σκόπευε να την αφήσει μόνη....