Να θυμάσαι...

Κάπως έτσι

3

«Θα τον περιμένουμε πολύ ώρα;» ρώτησε ο Αλέξανδρος εκνευρισμένος.

«Ο πατέρας σου δουλεύει πολύ σκληρά για μας!» τον μάλωσε η Νεκταρία, κοιτάζοντας τον γιο της απολογητικά όμως.

«Ποτέ δεν είναι σπίτι!» διαμαρτυρήθηκε και πάλι. «Όλο δικαιολογίες ακόμη τόσο αργά. Έχει πάλι γεύμα εργασίας;» ρώτησε ειρωνικά.

Η μητέρα του μια ζωή προσπαθούσε να κρατήσει τις ισορροπίες με κίνδυνο να ξεμείνει από δικαιολογίες. « Ήρθαν κάποιοι επενδυτές από Τουρκία... με την κακοκαιρία ματαιώθηκε ήδη μια φορά η συνάντηση!»

«Καλά μητέρα μην αγχώνεσαι. Καταλαβαίνω...» αποκρίθηκε εκείνος ώστε να μην συνεχίσει να την πιέζει και να την στεναχωρεί. Έχει μεγαλώσει αρκετά ώστε να καταλαβαίνει πολύ περισσότερα αλλά και να ρωτά πολύ λιγότερα.

«Εσύ θα βγεις;» τον ρώτησε η Νεκταρία που ανακάτευε τη σούπα της σαν να μην της άρεσε το φαγητό.

«Δεν έχω όρεξη! Ρίχνει χιονόνερο έξω».

«Αποφάσισες να συμμορφωθείς; Ο πατέρας σου θα χαρεί εάν κάνεις τον κόπο να περάσεις από την εταιρία καμιά φορά!»

«Περνάω για να ζητήσω χαρτζιλίκι και να σου θυμίσω πως σπουδάζω!»

«Αλέξανδρε αρκετά! Μην παίζεις και εσύ με τη φωτιά και το βασικότερο μην του πας συνέχεια κόντρα!» τον μάλωσε. «Στο πάρτυ το Σάββατο θέλω να είσαι πολύ προσεκτικός... Υποχώρησε αρκετά ο πατέρας σου αλλά δεν θα δεχτεί άλλες απερισκεψίες!»

Σε μια κίνηση αντιπερισπασμού εκείνος επικεντρώθηκε κάπου αλλού. «Τα γενέθλιά σου πλησιάζουν και μπορούμε να οργανώσουμε μια όμορφη δεξίωση. Άσε με τα κανονίσω όλα εγώ....»

«Θα δούμε!»

«Όχι θα δούμε... εσύ δε θα αγχωθείς για τίποτα!» της είπε φιλώντας την τρυφερά στο μάγουλο.

«Τι σχεδιάζεις Αλέξανδρε;»

Κούνησε τους ώμους για να δείξει πως δεν υπήρχε κάποια κρυφή ατζέντα τουλάχιστον κάτι που άξιζε να αναφέρει στην μητέρα του. Επέστρεψε στο δωμάτιο βάζοντας το στερεοφωνικό να παίζει δυνατά. Αγνόησε το κινητό που χτύπησε τουλάχιστον τρεις φορές γιατί είχε προσανατολίσει το ενδιαφέρον του κάπου αλλού, σε μια τσάντα και στο πορτοφόλι της κοπέλας. Το όνομα της Ειρήνη Μαυρίδη αλλά όσο και να έψαξε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν κατάφερε να εντοπίσει τίποτα. Στις πλάγιες θήκες πέρα από κάτι κάρτες δεν βρήκε κάποιο λοιπό στοιχείο. Γνώριζε μόνο το μέρος εργασίας και τίποτα άλλο. Αυτό του ήταν αρκετό για να πάρει την εκδίκηση του και να γεμίσει τον χρόνο του με ένα νέο παιχνίδι. Η ώρα κόντευε 9 το βράδυ και ήλπιζε πως το ζαχαροπλαστείο να είναι ακόμη ανοιχτό. Πράγματι μια ανδρική φωνή ακούστηκε και αυτός αμέσως δίνοντας πρώτα το όνομα του συνέχισε με μια μεγάλη και γενναιόδωρη παραγγελία για μια συγκεκριμένη ημερομηνία. Ένας ήταν ο όρος όμως και αυτός δεν παρά μόνο την εκτέλεση να την υλοποιήσει η Ειρήνη εκείνη τη ημέρα.