Να θυμάσαι...

Σκοτάδι

11

Ο Γιώργος συνέχισε να οδηγεί νευρικά δίχως να ακούει τα παρακάλια της μητέρα του να ηρεμήσει λίγο. Δέκα λεπτά αργότερα έφτασε στο σπίτι του, ζήτησε από τη μητέρα του να βγει έξω για να επιστρέψει πίσω στο σπίτι της Κάτιας ώστε να ξεκαθαρίσει την κατάσταση μαζί της.

«Σε ένα τέταρτο βγες έξω από το σπίτι!»

«Είναι αργά Γιώργο και αύριο δουλεύω. Τι στην ευχή σε έπιασε ξαφνικά αφού θα συναντηθούμε αύριο!»

«Μην με αναγκάσεις να ξεσηκώσω την γειτονιά στο πόδι!» την προειδοποίησε και αμέσως τερμάτισε την κλήση.

Η Κάτια υπάκουσε γιατί διαισθάνθηκε πως κάτι συνέβαινε. Μπροστά της έβλεπε έναν άλλον άνδρα, αγρίμι σκέτο έτοιμο να της ορμήσει. Περίμενε να ακούσει ήρεμη την ετυμηγορία. Τον τράβηξε στην πίσω μεριά του σπιτιού που είχε περισσότερη κίνηση

«Ποιος ήταν αυτός που φίλαγε το χέρι σου και εσύ χασκογελούσες σαν λυσσασμένη;»

«Δεν καταλαβαίνω για ποιο πράγμα μιλάς;» υποκρίθηκε την αθώα.

«Κάτια!» φώναξε και από τα νεύρα του την έσπρωξε στον τοίχο. «Αυτός ο κολόγερος! Ήσουν έξω μαζί του έτσι δεν είναι;»

«Εγώ...»

«Εσύ βγήκες έξω μαζί του και εσύ τόσο καιρό με παραμυθιαζεις με μαλακίες. Μέχρι και την αδερφή σου έμπλεξες σε αυτό!»

«Κάνεις λάθος. Δεν είναι αυτό που φαντάζεσαι!»

«Πάψε πουτάνα!» την έβρισε.

Τότε η Κάτια άλλαξε αμέσως γιατί το βρίσιμο της ξύπνησε μνήμες από το παρελθόν. «Τελειώσαμε!» του είπε ήρεμα. «Μας σχόλασε η αγάπη! Σε βαρέθηκα!»

«Εσύ...» οι λέξεις πνίγηκαν και το ύφος άλλαξε αμέσως γιατί συνειδητοποίησε το πόσο την αγαπούσε.

«Έρχεσαι εδώ έξω από το σπίτι μου, με βρίζεις και με τραμπουκισμούς πιστεύεις πως θα καταφέρεις κάτι. Βαρέθηκα! Ο καθένας τον δρόμο του από εδώ και πέρα!»

«Κάτια...» προσπάθησε να πει αλλά ήταν ανούσιο μάλλον.

Εκείνη τον παράτησε σύξυλο βγαίνοντας και ουσιαστικά από πάνω. Η Ειρήνη την περίμενε στην πόρτα, η οποία λογικά άκουσε τις φωνές τους.

«Τι συμβαίνει μικρή;» τη ρώτησε

Η Κάτια αποφάσισε να ξεσπάσει σε εκείνη. «Άντε παράτα μας και εσύ. Δεν θα σου δώσω και λογαριασμό! Μεγάλωσα και εσύ δεν είσαι η μάνα μου!»