Να θυμάσαι...

Αποκαλύψεις

33- Αποκαλύψεις

Η Ειρήνη περίμενε να φύγει η αδερφή της με τον γαμπρό της πριν επιστρέψει πίσω στο σπίτι. Φρόντισε να παραμένει κρυμμένη αλλά δεν σκόπευε να τρέξει ποτέ ξανά

Ο Αλέξανδρος εγωιστικά παρά την αρχική προσπάθεια να την αναζητήσει εγκατέλειψε την προσπάθεια αμέσως. Συνοφρυωμένος πηγαινοερχόταν πάνω κάτω δίχως να μπορεί να καταλάβει τη συνέβη πάλι. Κατηγορούσε και πάλι την Κάτια γιατί κάθε φορά μου μπλέκεται στα πόδια τους ακόμη και για ανόητους λόγους κατάφερε να σπείρει την διχόνοια. Από την άλλη η Ειρήνη ήταν πιο ξεκάθαρη από ποτέ με μια συγκεκριμένη πρόταση. Ή θα την ακολουθούσε αφήνοντας πίσω τον πατέρα του απροστάτευτο ή θα παρέμεινε εδώ πέρα μόνος, προδομένος αλλά άγρυπνος φρουρός των κεκτημένων τους ως οικογένεια.

Όταν άκουσε τη φωνή της πίσω τον έλουσε κρύος ιδρώτας. Το νεύρο στη φωνή της φανέρωνε αποφασιστικότητα.

«Τέρμα τα κόλπα από εδώ και πέρα. Περιμένω απάντηση εδώ και τώρα!»

«Αυτό που είδες δεν έχει καμία αξία... η αδερφή σου...»

«Πάντα η αδερφή μου, πάντα εσύ και ο εγωισμός, πάντα ο πατέρας σου το θύμα. Όλοι σας είσαστε θύματα, αδύναμα πλάσματα που χρειάζονται προστασία. Το συμπέρασμα πιο είναι; Τι θέλεις να κάνω;» τον ρώτησε.

«Να σταθείς κοντά μου, δίπλα μου. Να παραμείνεις δίπλα μου Ειρήνη και τα όνειρα μου να γίνουν και δικά σου...»

«Και τα δικά μου όνειρα; Δεν μπορούν να γίνουν δικά σου ποτέ. Δυστυχώς οι προτεραιότητες σου είναι διαφορετικές!»

«Είσαι άδικη!» της κούνησε το δάχτυλο απειλητικά.

«Εάν έχω άδικο τότε ακολούθησε με έστω για λίγο καιρό...» Άπλωσε την παλάμη προς τη μεριά του, περιμένοντας τον να την κρατήσει, να την σφίξει.

Ο Αλέξανδρος όμως αδυνατούσε να αποφασίσει τόσο εύκολα. Πίστευε πως ο έρωτας ήταν κάτι πολύπλοκο και δεν σκόπευε να υποταχθεί έτσι απλά. Η Ειρήνη, μέσα από τα σκίτσα του άλλαξε όλη τη ζωή και οι φλύαρες μέρες με τις κρεπάλες και τις πολυτέλειες έμειναν στο παρελθόν. Δεν ήταν έτοιμος όμως... φοβόταν και για να την πληγώσει περισσότερο αργότερα αποφάσισε να στρέψει τον εαυτό του πρώτα σε φυγή. «Δεν γίνεται... δεν μπορείς να με καταλάβεις!» της είπε και έφυγε δίχως να γυρίσει να την κοιτάξει.

Η Κάτια με ένα ποτήρι κρασί αγνάντευε προς τα έξω και τα φύλλα των δέντρων να σαλεύουν ελάχιστα μιας που το αεράκι ήταν πολύ αδύναμο αλλά κατάφερε να σηκώσει τη θύελλα στο μέσα της. Δεν ένιωθε συναισθήματα, δεν ένιωθε οίκτο ούτε καν για τον εαυτό της. Δεν επιθυμούσε καν τον δικαιολογήσει. Ο καυγάς που προηγήθηκε με τον άντρα της την ανάγκασε να φύγει πιο νωρίς και να επιστρέψει σπίτι. Βάλτωνε και δίχως αγάπη, δίχως ένα χέρι βοηθείας δεν θα κατάφερε ποτέ να βγει από αυτό το βούρκο. Σιχαινόταν την λέξη οίκτο, λύπη γιατί της θυμίζαν το κοριτσάκι που κάποτε κορόιδευαν στη σχολή. Ο ξεριζωμός των συναισθημάτων ήταν η δική της άμυνα και η μόνη στιγμή που μαλακώνει ήταν όταν αντίκριζε τον Αλέξανδρο, ο οποίος έτρεχε σαν το σκυλί πίσω από την Ειρήνη. Την μισούσε την αδερφή της και παρόλο που δεν γνώριζε πως η σχέση τους παρέμεινε φουρτουνιασμένη δεν είχε σκοπό να σταματήσει πριν τους διαλύσει. Οι απώλειες δεν την ενδιαφέρουν και στο βωμό του εγωισμού δεν θα διστάσει να ισοπεδώσει συναισθηματικά και άλλο την αδερφή της.