"Bizimkiler adına özür dilerim." Küçük sandalyeyi kurarken bir yandan da konuşuyordum. "Bir anlık panikle çıkıp gelmişler peşimden."
"Yok, o sorun değil de... Panik olma sebepleri neydi?" Dedi bana kalın bir battaniye uzatırken.
"Şey..."
"Anlatmak istemiyorsan, anlarım." Anlayışla gülümseyip karavana adımladı. Masayı açarken, içimden bir ses ona güvenebileceğimi söylüyordu. Uzun zamandır kimseye içimi dökmemiştim Eleysa dışında. Ama o da telefondandı ve bilmiyorum, birine oturup Yaren'i anlatmayalı uzun zaman olmuştu. Hoş, görmeyeli de uzun zaman olmuştu ama...
"Kahveler geldi. Acı mı acı, espressonuz Cefa Bey." Kıkırdayarak kahvemi masaya bıraktıktan sonra kendi kahvesini de bırakıp battaniyesini aldı. Sıkı sıkı sarındıktan sonra sandalyeye oturdu. Ben de battaniyeyi omuzlarımdan atıp başımı karavanın dış yüzeyine yasladım ve ona baktım.
Az önce bağlı olan saçlarını açmış, dalga dalga omuzlarına düşmesine izin vermişti. Ay ışığının altında kızıl saçları parlıyordu resmen.
Bir anda bana dönünce afalladım. Kaşlarını kaldırarak "Ne oldu?" diye sordu.
Hiç istifimi bozmadım ve içimdeki sesi dinledim. Birine güvenmek için çırpınan o sesi...
"Bir kız var." Diyebildim. Sonra hemen ekledim. "Olmaması gereken bir kız."
Balın'ın gözleri eklediğim cümleyle birlikte hüzünle dolmuştu.
Derin bir nefes alıp verdim. Saatler sonra bunu yapabilmek güzeldi. Ardından gözlerimi gökyüzüne çevirdim. Balın'a bakmazsam daha rahat anlatabilirdim.
"Kendimi bildim bileli beraberiz. Ailelerimizin dostluğu çok eskiye dayanıyor. Biz beş yaşındayken alt katımıza taşınmışlar. Düşün, 14 yıldır her anımız birlikte." Hafifçe güldüm. "Hayal etsene bir. Sana kardeş gözüyle bakan, seni en yakın arkadaşı olarak gören birine abayı yakıyorsun ve yıllar geçtikçe çığ gibi büyüyor bu sevgi. Sonra bir gün ansızın senden gidiyor ve bum! Sevgin içinde patlayıp seni paramparça ediyor." Kendime o kadar acımıştım ki...
"Sizin alt katınızda Meray'lar oturmuyor muydu?" Bir anda gözleri kocaman açıldı. "Yoksa bahsettiğin olmaması gereken kız Meray ve yüzyılın kardeş kavgası mı çıktı?"
İstemsizce kahkaha attım ve bittikten sonra nefes nefese söylendim. "Çok mu Brezilya dizisi izliyorsun kızım sen? Tabii ki yok öyle bir şey. Olmaması gereken kız, Meray'ın ablası."
Balın düşünceli bir şekilde saçlarını kulağının arkasına sıkıştırdı.
"Yaren mi? İyi de o şu an Amerika'da değil mi?" Anlattıklarımla parçaları hemen birleştirmişti. Bir anda nefes almayı kesti ve zar zor yutkunduğunu gördüm.
"ve sevgilisiyle birlikte?"
Başımla onayladım. "Sevgilisiyle birlikte."
"Hassiktir." Balın'ın elleri ağzına kapanmış ve boğuk bir ses tonuyla verilebilecek en güzel tepkiyi vermişti.
"O gideli neredeyse sekiz buçuk ay oldu. Yaren gider gitmez kendimi içkiye, sigaraya vurdum. Beşiktaş altyapısında profesyonel olarak futbol oynadığımı biliyorsun ve bunu severek yapıyordum çocukluğumdan beri. Ayyaş herifin teki olunca takımdan atılma noktasına geldim. Babam kendime getirdi beni. Son bir aydır içkiyi azalta azalta hiç içmemeye başladım. Sigarayı ağzıma bile sürmedim. Takımda tekrar yer edinmeye başladım. Yani kısaca, onsuzluğa alıştım."
"Ama," diye devam etmemi istediğinde, titreyen ellerimi kavuşturdum.
"Ama, bugün bir anda evimin kapısında karşılaştık. Konuşamadım bile. Ceketimi aldığım gibi çıktım evden. Annemler de yine içmeye gidiyorum sanmışlar."
"İnanamıyorum..." yine şefkat dolu gözlerle gözlerime baktı ve uzanıp bileğime dokundu.
"Bu kaldırması çok zor bir yük olmalı." Dedi.
"Kaldırmasını öğrendim, Balın. Yaren uçağı kalkmadan on beş dakika önce öğrendi ona olan aşkımı. Düşünsene, yıllarca sen köpek gibi sev bu kızı. Sonra sevgilisiyle dünyanın öbür ucuna gitmeden on beş dakika önce her şeyi dökül. Bende de var gerizekalılık." Ben kendime sitem ederken Balın bileğimde olan parmaklarını çekip gözlerime bakmaya devam etti.
"Onca yılı, onca acıyı on beş dakikaya nasıl sığdırdın, Cefa?" Diye mırıldandı. Sorusu beni altüst etmişti. Aynı soruyu ben de kendime çok sormuştum ve tek bir cevabı vardı.
"Özür diledim, onu sevdiğimi söyledim, özür diledim ve özür diledim."
"Onu sevdiğin için ondan özür mü diledin?"
Ona yarım bir gülümsemeyle baktım. "Nesin sen, iç sesim falan mı? O gün ben de aynı şeyleri düşünmüştüm."
Balın da gülümsedi ama hüzünlüydü.
"Ailen endişelenmekte haklıymış. Neyse ki, bana geldin. Eski haline dönmeni istemem." Dedi samimi bir şekilde.
Sahi, neden Balın'a gelmeyi tercih etmiştim ki o an? Başka bir yere de gidebilirdim. Stüdyoya gidebilirdim, Sarp'ın evine gidebilirdim, hatta tesislere gidip orada tek başıma kafamı dinleyebilirdim. Önümdeki seçecekler lisenin bahçesinde içmek ve Balın'a gelmekle sınırlı değildi sonuçta.
"Neden sana geldiğimi bilmiyorum açıkçası. Evden çıkmadan önce sana gelmek için hazırlanmıştım zaten. Tam çıkacakken kapı çaldı ve öyle karşılaştık Yaren'le. Evden çıkar çıkmaz aklımda sana verdiğim söz vardı. Bu garip. Normalde olsa kendimi tekelde bulmam lazımdı." Diye dalga geçtiğimde, Balın'ın gözlerini ayırmadan beni izlediğini fark ettim. Elini yanağına yaslamış öylece bana bakıyordu.
Yeşil gözleri dikkatle gözlerime kilitlenmişti. İstemsizce ben de ona bakarken garip bakışmamız Cora'nın sesiyle bölünmüştü. İkimiz aynı anda karavanın camına baktığımızda, Cora'nın pencerenin önünde dolanan sineği patilemeye çalışırken sinirle miyavladığını görmüştük.
Balın gülerek önüne döndü. "Manyak yemin ederim." Diye mırıldandı.
"Ne yapmayı planlıyorsun? Yani, elinde sonunda eve döneceksin ve o da alt katında oturuyor." Bunu hatırlatmasıyla içimi afakanlar basmıştı bile. Onunla karşılaşmak istemiyordum. Özlemiştim tabii ki. Hem de çok... Ama yine de fotoğraflarına bakıp özlemimi gidemeye çalışmaya alışmıştım artık. Ya da onu özlemeye alışmıştım, bilmiyorum. Belki de bu yüzden onu görmek istemiyordum.
"Onu özlemeye alıştım. O yüzden özlemeye devam etmek için elimden geleni yapacağım sanırım. Bazı alışkanlıkları unutmak çok kolay olabiliyor."
"Belki de, onu sevmen de bırakması kolay bir alışkanlıktır."
"Pek sanmıyorum. Aylardır bıraksam bırakırdım. Kolay olmadığı için yapamadım."
"Belki de... Belki de kolaylaştıran birisi gerekiyordur?" Öylesine söylediği bu cümle aklıma Eleysa'yı getirmişti. Onun amacı da buydu zaten. Yaren'den vazgeçmemi kolaylaştırmaya çalışıyordu. İşe yaramasını dilemekten başka bir şey gelmiyordu elimden ne yazık ki. Ömrüm boyunca beni asla sevmeyecek bir kız için kalbimi başkalarına kapatmak istemiyordum.
"Bu 'belki'lerin sonu gelmez, o yüzden kapatalım bence konuyu." Gülerek acı kahvemden büyük bir yudum aldım.
Balın da gülümseyerek başını salladı. "Müzik?" Dedi sorarcasına. Başımla onayladım.
Açtığı şarkı sözlerini ezbere biliyordum. Bana umut veren bir şarkıydı.
Gül renginde gün doğarken,
Boğazdan gemiler usulca geçerken,
Gel çıkalım bu şehirden.
Ağaçlar, gökyüzü ve toprak uyurken.
Dolaşalım kumsallarda.
Çılgın kalabalık artık uzaklarda...
Yorulursan yaslan bana,
Sarılıp uyuyalım gün batımında.
Belki üstümüzden bir kuş geçer.
Kanadından bir tüy düşer.
İner döne döne gökyüzünden,
Hiç bir yüz güzel değil senin yüzünden.
Haydi kalk gidelim bu şehirden.
Gün doğarken ya da güneş batarken...
Belki kuşlar geçer üstümüzden,
Kanatlanır senin ellerinden...
Şarkı biterken içime çöken sıkıntıyla mırıldandım.
"Çıkalım be Balın. Artık İstanbul'un da bir anlamı kalmadı. İstanbul çoktan onunla yürüdüğümüz sokaklarını unuttu." Gözlerim bir süre dolunayda oyalandı. Kalbim sıkışıyordu. Bu şarkı ilk defa bana umut vermemişti.
"Yorulduysan yaslan bana," diye mırıldandı. Bu cümlenin ondan çıkması... Garipti. İşin daha garip tarafı bunu yapmak isteyen kalbimdi. Çünkü çok yorulmuştu. Yaslanmak istediği bir şey vardı. O şey Balın mıydı, emin değildim.
Ona olan garip bakışlarımı fark ettiğinde konuyu dağıtmak için sırıttı ve dalgaya vurdu. "Sarılıp gün batımını da izleriz. Nasıl romantizm ama?"
Ben de ona uydum. Çünkü diğer cümlesini nasıl devam ettireceğimi bilmiyordum.
"Neyiz biz, düşük bütçeli Türk dizisi oyuncuları mı?"
Bu dediğime küçük bir kahkaha attı. Telefondaki müzik değişirken, Balın sesini biraz kıstı ve bana baktı yine.
"Yaren hakkında hiç unuttuğun bir detay var mı?" Diye sordu bir anda.
"Sanmıyorum."
"Mesela?" Neyi öğrenmek istiyordu ki? İç geçirip düşünmeye başladım.
"Çok mutlu olduğunda yanakları kızarır, gülümsediğinde yanağında çok yakından bakarsan farkedebileceğin küçük bir gamze çıkar. Çok sinirlendiğinde tırnaklarını, çok gerildiğinde dudaklarını yer. Korktuğunda gözleri seğirir." Diye birkaçından bahsettiğimde dudaklarını büzdü.
"Birçok kızın hayatında olmasını istediği bir erkeksin, Cefa Berkan." Dediğinde güldüm.
"Abartma."
"Abartmıyorum. Çok güzel seviyorsun, herkes senin gibi seven biriyle yaşlanmak ister."
"Bir kişi hariç." diye homurdandım. Balın bana bayık bir bakış attı. "O zaman senin de onu istememen gerek. "
"Söylemesi kolay!"
"Sana karşılık vermeyen, sana kardeşim diyen birini yıllardır sevmek... Bir süre sonra sevmek olmaz o. Acı veren ama bırakamadığın bir alışkanlık olur. Sigara gibi." İç geçirip kahvesini içti. "Sen nesin, bilyor musun?"
"Gerizekalı?"
Kıkırdayarak parmaklarını kupaya sardı. "Sayılır," dedi. "Sen akciğer kanseri olan ve bunu bile bile sigara içmeye devam eden biri gibisin. Seni öldüren şeyi bağımlılık haline getirmişsin."
Söylediği sözü istemsizce aklımın bir köşesine yazdım.
"Kitap gibi kızsın hee..." diye konuyu dağıtmaya çalıştım. Balın da bu çabama ortak oldu.
"Tabi oğlum, ne sandın? Boşuna mı okuyoruz o kadar?" Dedi gururla. "Neyse, çok efkar bağladık. Hadi biraz neşelenelim."
"Nasıl?" Diye sordum. Bana yaramaz bir gülüş gönderdi. "Okumak demişken, hadi sizin kitabı okuyalım." Heyecanla ayağa kalkıp karavana girdi. Kapıyı açık bıraktığı için dışarı kaçan Cora'yı görünce hemen doğruldum.
"Cora! Gel kızım buraya." Cora benim sesimi duyar duymaz bana dönmüş ve uysal adımlarla kucağıma tırmanıp yerleşmişti. Bu kedinin neden bana karşı bu kadar sakin olduğunu anlamıyordum. Başkalarına çok hırçınken bana çok uysal davranıyordu.
Patisinin birini karnıma yaslayıp kafasını kaldırdı ve bana baktı. Gülümseyerek boynunu kaşıdım bende.
Balın kucağımda Cora'yı görünce "Ohh... Bir an kaçtı gitti sandım. Çok korkuyorum bir gün çıkıp gidecek diye. Manyak kedi." Söylenerek kapıyı kapattı ve gelip sandalyesine oturdu.
"Benim kızım akıllıdır, kaçmaz. Değil mi?" Cora'nın tüylerini okşadım bunu söylerken. Balın aniden öksürmeye başladığında ona baktım.
"Helal, helal. Kahve mi kaçtı boğazına?"
Sakinleştiğinde neredeyse soğumuş kahvesinden bir yudum aldı ve bana baktı. "Tamam, iyiyim. Gıcık oldu birden. Neyse."
Battaniyesine sarılıp kitapta kaldığı yeri açtı.
"Bir şey soracağım." Dedi okumaya başlamadan önce. "Sor bakalım." Üzerimdeki battaniyenin büyük bir kısmıyla Cora'yı sarmaladım ve Balın'a baktım. Güzel bir gülümsemeyle kedisine bakıyordu.
"Kitabın adı... Neden Deplasman?"
"Annem onu teşekkür kısmında belirtmiş ama çok merak ediyorsan söyleyeyim. Babam Göztepe'yi her zaman kendine deplasman olarak görmüş ve annemle de Göztepe stadında tanıştılar, biliyorsun. O yüzden hep deplasmanda tanıştıklarını söyler. Bir de annemden başka her kadını kendi deplasmanı olarak nitelendirir. Şey der; Kendimi Deniz'den başka hiçbir kadında yuvamdaymış gibi hissedemem, sevdiğimden başkası deplasmandır bana. "
Balın'ın gözleri dolarken dudaklarını hafifçe büzmüştü. "Çok... Çok özel bu."
Başımı salladım. "Öyledir."
"Nerede kalmışım?" Balın gözleriyle kaldığı satırı aradı ve bulduktan sonra "heh! Buldum!" Dedi.
ve okumaya başladı. Annem ve babamın hikayesini büyük bir ilgiyle okurken, etrafta kahve kokusu ve kucağımda da Cora vardı. Mayışmış gözleri kapanıyordu kedinin. Arkada da slow bir müzik çalarken, derin bir nefes verim gözlerimi kapattım.
Çok huzurlu hissediyordum. Hayatım boyunca şu ana tıkılıp kalsam gıkım çıkmazdı. Birkaç saat önce uzun zamandır görmediğim ve sevdiğim kadını görmüştüm ama hiç öyle davranmıyordum. Aksine huzurluydum.
O an anlamıştım ki, Balın'ın bu küçük hayatına dahil olduğumdan beri huzurluydum ben zaten. Balın'ın yarattığı bu ortam sakinleşmemi sağlıyordu. Belki de onun yanından ayrılmak istememe sebebim de tam olarak buydu.
☁️☁️☁️
Bu bölümde BalCef kriziniz geldiğine yemin edebilirim ama kanıtlayamam sjalcjvkhckchxjxhx
Yorum yapamıyorum çünkü yanlışlıkla bişi dersem yine anlarsınız aq en ufak bir şeyi bile kaçırmıyonuz valla korkuyorum ajlvjcllxkxxhzhzg
Bölüm hakkındaki ya da genel hikaye hakkındaki yorumlarınızı buraya alalım tşk
Geçen Yarem'in yorumlarına baktım, bölümler ortalama olarak 6-7k okunmuş ama yorum sayıları az, bu hikayemiz ortalama 1k okunmasına rağmen bazen okunma sayısını geçen yorumlar var. Neden bilmiyorum ama bir duygulandım gibi mxkcjchx Yarem'i yazarken başlarda birkaç kişi vardı sadece,yalnız sayılırdık. 3-5 kişi konuşurduk yorumlarda. Ama şimdi o kadar da yalnız değilmişiz gibi. Her ne olursa olsun moralim bozulduğunda buraya giriyorum, bildirimleri açıyorum ve beni güldürecek bir yorum mutlaka gelmiş oluyor. Teşekkür ederim gerçekten😭
Bugün bu duygusallığım Deplasman'ın romantizmde 1. Olmasından geliyor galiba ahhxçckcjx
İlk göz ağrımız büyüyor😭
Neyse çok da şaapmadan kaçayım.
İnstagram: yaremwattpad
Kişiselim: yagmurrayranci
Bu arada şarkıları Spotify veya Youtube listemizden dinlemeyi unutmayın, linkler profilimde.
Seviyom sizi çok çok çok, hadi eyw💔