12:12
კიდევ ერთი დღე...კიდევ ერთი სატანჯველი.
დრო იწელებოდა...იწელებოდა და თან მიჰქონდა,რაზედაც არ უნდა ჩაევლო ხელი.
დღეები,თუ თვეები ილეოდა...ილეოდა მათთან ერთად იმედიც.
ისევ ისმოდა პალატაში ის აუტანელი წკიპინის ხმა,რომელუც აჩცენებდა იმას რაც ბევრს სურდა.
სიცოცხლის ხაზები,ასეთი მნიშვნელოვანი არასდროს ყოფილა მისთვის.არც იქნებოდა,რომ არა გუკი.
გაჟღერებული ხმა,თუნდაც,ის შეხება,რომელიც პასუხგაუცემელი რჩება...
უფუნქციო სხეულის ატანა,როდესაც აანალიზებ,რომ შენი მოუსვენარი სული,სიცოცხლისთვის ისწრაფვის, ძალზედ ძნელი აღმოჩნდა.
თითქოსდა,ჯაჭვებით დაბმულს,წინ უძვირფასეს ნივთს ცხვირწინ გითამაშებენ, რომელსაც ვერც კი შეეხები.მასზე ვერც კი იოცნებე.
თუმცა,მხოლოდ ოცნებაღა დარჩა,მის უსუსურ გულში,მის მრავალფეროვან გონებაში.
1:00
როდესაც ვარსკვლავებმა,ღამის ცა ისევ მორთეს,და მორცხვად უხრიდნენ თავს მათ მანათობელ პრინცს,მაშინ გუკიც ფანჯარაში გაჰყურებდა და ფიქრობდა. ალბათ მომავალზე,ან აწმყოზე.მას ხომ,წარსულზე ფიქრიც კი არ შეეძლო.
იმედით იყო სავსე მისი გული,ღიმილმაც უმორცხვოდ დაიპყრო მისი ბაგეები.
როგორც ნებისმიერი ადამიანს,არც მას არ ჰქონდა წარმოდგენა,თუ რა იქნებოდა მომავალში,თუმცა მისი თვალები ნებისმიერ ვარსკვლავზე მეტად ბრწყინავდნენ.
მხოლოდ და მხოლოდ,იმის იმედით,რომ წარსულის გარეშე შექმნიდა,დაუვიწყარ მომავალს.
-გამომართვი. -ცხელი ჩაით ხელში იდგა თაე და ცდილობდა,მეგობრის გული ხელთავიდან მოეგო.
-დიდი მადლობა. -ღიმილით გამოართვა გუკმა ფინჯანი,ხელის გულები შემოხვია მას და სახეზე კმაყოფილება შეიტყო.
სანამ რომელიმე რაიმეს იტყოდა,ისინი ხედით ტკბებოდნენ.
მართლაც მშვენიერი იყო ყველაფერი.
ცა,ვარსკვლავები,დიდი მთვარე და ათასობით მოციმციმე შენობა,რომლებიც
ხალხი გამუდმებით ირეოდა
თითქოსდა მუდამ სადღაც მიისწრაფოდნენ ისინი...შეუჩერებლად.
გუკი მათ ყურებაში ისე გაერთო,რომ ვერც კი შეამჩნია,თაესმზერა.
ჩაფიქრებული თაე,რომელიც წარსულზე ფიქრობდა,და თან შესცქეროდა მას,ადამიანს წარსულიდან,რომელსაც, მხოლოდ და მხოლოდ,მომავალი და ახალი ფურცელი შერჩენოდა ცარიელ ხელებში.
უნდოდა ისევ გაეზიარებინა მას,მისი დარდები,სიხარული,ოცნებები.უნდოდა ისევ ენახა მისი მოციმციმე თვალები,მისი დანახვისას,თუნდაც სოფოზე საუბრისას.
ის საღამოები ენატრებოდა,როდესაც ერთად დასხდებოდნენ და გათენებამდე, აჩუქებდნენ ერთმანეთს თავიანთ სათქმელს.
სითხე მოაწვა გუგებს და მოსვენების საშუალებას არ აძლევდა მათ.
"ყველაფერი კარგად იქნება...გუკ."