CRISTINA HELEN STEVENS
"Helen."
Si kuya agad ang bumungad sa'kin ng makita niya kong naglalakad papalapit sa pwesto niya ngayon.
Sa totoo lang, hindi ko alam dapat kong maramdaman sa oras na 'to. Natatakot ako. Natatakot na baka kung ano ng nangyari sa anak ko. Natatakot din ako para kay Stephen na hanggang ngayon, hindi ko pa alam ang balita sa kanya.
"W-where's my daughter kuya?" Garalgal kong tanong sa kanya.
Kitang-kita ko ang mapupulang mata ni Kuya na tila ba pinipigilan ang sariling mapaiyak.
"Nasa emergency room pa." Mahinang sagot niya pero sapat lang para marinig ko.
Natuon naman ang pansin ko kay Guinevere na tahimik lang habang nakayuko. Hindi din nakaligtas sa paningin ko ang kamay niyang nababalutan ng dugo.
"Guinevere."
She was hesistant to looked at me but she tried. "Ate H-helen." A tear slowly down in her cheeks. "Si R-river."
Unti-unting bumagsak ang luha kong kanina ko pa pinipigilan. Nanginginig din ang kamay ko na isama pang nanlalamig ito.
"A-anong nangyari?" Kahit panay ang agos ng luha ko, nagawa ko paring itanong ang bagay na 'yan.
Walang sumagot sa kanilang dalawa. Tahimik lang na umiiyak si Kuya habang nakatulala sa kawalan. Nanghihinang napaupo ako sa tabi ni Guinevere. Halos palakas na ng palakas ang hagulgol ko ngayon.
Sobra-sobra ang takot na nararamdaman ko. Sobra-sobra narin ang pag-aalala na nararamdaman ko ngayon para sa dalawang tao nandito sa Hospital na 'to.
"N-nasagasaan siya." Kuya Pollux finally answered my damn question. "No." He shooked his head. "Sinagasaan siya."
Napakunot noo ako. Hindi ko siya naiintindihan. Anong sinasabi niya?
"W-what?"
He inhaled deeply before he met my gaze. "He bumped his car into your daughter." Nahihimigan ko pa ang galit sa tono niya ng sabihin niya yun.
Tila napantig ang tainga ko sa narinig. Hindi rin agad naproseso ng utak ko ang sinabi niya sa'kin.
Hindi magagawa ni Stephen ang ganung bagay sa anak ko. Alam ko yun. Parang anak narin ang turing niya kay River.
Mabilis akong nag-iwas ng tingin sa kanya, pilit pinupunasan ang luhang patuloy na umaagos sa mukha ko pero para itong ilog na walang katapusan sa pag-agos.
"Nandoon kami." Guinevere said all of sudden. "Kausap namin si Raven ng biglang b-binunggo ni Stephen si River."
Doon lang din pumasok sa isip ko si Raven. Hindi ko alam pero mas lalo akong nakaramdam ng hinanakit sa puso ko ng marinig ko ang pangalan niya.
I gulped hard. "Si R-raven? Nasaan siya?"
Akmang sasagutin na nila ko ng mapansin namin ang mga doctor na nagmamadaling pumapasok sa isang kwarto na tila ba nagkaroon sila ng malaking problema.
"Ang fiancé mo." Kuya said. "Siya ang nasa loob ng kwartong 'yun."
Wala kong inaksayang oras at agad akong tumayo at tinahak ang daan papunta sa kwartong yun.
Dito pa lang sa kabas, kitang-kita ko na kung paano nila i-survive si Stephen. Konting-konti na lang, hindi ko na siya makikila dahil sa sobrang daming galos niya sa katawan.
Hindi ko alam kung anong nangyari sa kanya. Pero gusto siyang mabuhay para malaman ko kung ano ba talaga ang totoong nangyari.
Ayaw tanggapin ng isip ko ang narinig ko mula kina kuya, pero may part sa puso ko na gusto maniwala sa kanila.
Hindi ko na alam. Gulong-gulo na ko.
Si Raven, nasaan siya? Ni hindi ko na nakita pa ang presensya niya.
"Helen"
Hindi ko nilingon ang pinanggalingan ng boses na yun. Patuloy parin akong nakatitig sa lalaking minahal ko na nag-aagaw buhay ngayon. Hindi ko naman pinigilan pa ang pagtulo ng luha ko ng maramdaman ko ang init ng yakap ng mga kaibigan ko.
"Nandito na kami." Athena sincerely said to me.
I bit my lower lip to stible a sob. Napatingin naman ako sa taas para kahit papaano mapigilan ko ang sariling mas mapaiyak pa.
Nasasaktan ako. Nasasaktan ako na makita siyang ganito. Pero mas masasaktan ako kung malalaman kong totoo nga ang sinabi sa'kin ng kapatid at pinsan ko.
Dahil kung sakaling totoo nga iyon, hinding-hindi ko siya mapapatawad.
Kahit papaano kumalma ang sistema ko dahil sa tatlong babaeng 'to na nakalingkis sa'kin ngayon. Hindi ko naman na pinatagal pa ang pagtitig sa lalaking nakaratay ngayon at agad akong bumalik sa pwesto ko kani-kanina lang.
At lahat ng takot na nararamdaman ko kani-kanina lang dahil sa anak ko, unti-unting bumalik pagkaupo na pagkaupo ko dito.
Hindi ko alam kung saan ako titingin ngayon, kung ano ba ang dapat kong gawin para kahit papaano, maibsan ang takot na nararamdaman ko.
Miski paghinga ngayon, hirap na hirap pa akong gawin. Nasa ganon kaming ka-itsurahan ng hindi na nakatiis pa ng katahimikan si Cassandra at siya na mismo ang bumasag sa katahimikan.
"Sino ba pwedeng magsabi sa'ming tatlo kung ano ang nangayari?" She said.
Wala namang sumagot sa kanya dahil lahat kami dito, nakatulala lang sa kawalan na may malalim na iniisip.
Kahit nasa malalim na pag-iisip ako ngayon, hindi nakaligtas sa pandinig ko ang malakas na pagbuntong hininga ni Penelope. "Where's Raven?" She asked. "Siya ang kasama ni River kanina diba? Nasaan siya?" Dagdag niya pa.
"Nasa kabilang room." Kuya Pollux replied. "Sugatan din siya."
Napalunok ako. Nasagot na din ang katanungang kanina la gumugulo sa isipan ko. "Bakit?" I paused and clenched my fist. "Bakit hindi man lang niya naprotektahan ang anak ko?"
Nangako siya sa'kin na babalik siya, sila ni River. Pero hindi na niya natupad pa ang pangakong 'yun. Dahil ngayon, nasa bingit na ng kamatayan ang anak ko.
"She tried Ate Helen." Guinevere said. "Pero hindi super hero si Raven na makakaya niyang salagin ang sasakyan para kay River." Pagpapatuloy niya.
Pagak akong natawa. T-nginang dahilan yan. Nakakatawa!
"Binunggo din ni Stephen si Raven." He let out a heavy sigh. "Sinubukan niyang bumangon para iligtas ang anak niyo pero huli na." Mas dumoble naman ang kabang nararamdaman ko ng marinig ko ang paghikbi ni kuya. "Kinaladkad niya si R-river."
Fuck!
Tuluyan na kong napahagylgol ng malakas dahil sa narinig ko mula sa kanya. Ayaw kong maniwala kay kuya, pero wala na kong nakikita pang dahilan para hindi siya paniwalaan.
Mahigpit akong nakatanggap ng mainit na yakap kay Penelope na umiiyak narin ngayon.
Bakit ba lagi na lang ako sinasaktan ng ganito? Bakit ba sa aming magkakaibigan, ako ang pinakamalas? Bakit?
Nang makahanap ako ng lakas, matalim ko silang tiningnan. "Nandoon kayo, pero wala kayong ginawa para iligtas ang anak ko." Ano yun? Nanood lang sila habang inaararo ng sasakyan ni Stephen ang anak ko? T-ngina!
"No Helen." He shooked his head, he looked up trying not to fall his tears.
I tried to wiped the tears in my face but it just won't stop. "Don't fool me."
"I'm not!" He started to pissed. "May ginawa ako!" Marahas naman niyang pinunasan ang luhang naglandas sa pisngi niya. "Ako, ako ang may kagagawan ng lahat ng sugat na mayroon ang gagong 'yun. I almost killed him!"
"Your fiancé is a m-monster." Nanginginig na saad ng pinsan ko. Buhat ng dumating ako dito, hindi pa niya nagagawang tingnan ako. Para bang takot na takot siya sa'kin ngayon na labis kong ikinapagtataka.
"What did you mean?" I asked her.
At sa kauna-unang pagkatataon ngayong araw, tiningnan na niya ko. Pero mas ikinabigla ko ang pasa sa bandang noo niya at sugat sa gilid ng labi niya.
What the fuck just happened to her?
"Guinevere."
A tear escaped in her eyes. "He.." she gulped hard. "He r-raped me." Nanghihinang saad niya.
"Damn" I heard Athena muttered a curse.
Napa-awang labi ko. Hindi ko alam kung anong unang gagawin ko matapos kong marinig ang kahindik-hindik na pangyayaring yun.
Paano?
Paano niya nagawa ang bagay na 'to sa'kin? Sa pinsan ko, sa anak ko? Paano?
Hindi siya ganung tao. Ibang-iba ang pagkakakilanlan ko sa kanya. Pero anong nangyari sa kanya?
"He." Fuck. Mabilis kong inabot ang mukha niya para punasan ang luha niya. "He fucking ra-.."
"Sssh. Don't." Pagpigil ko.
"Fuck that man!" Galit na sabi ni Cassandra.
Agad kong niyakap si Guinevere na hanggang ngayon walang tigil parin sa pag-iyak.
Naiinis ako.
Naiinis ako sa sarili ko dahil hinayaan kong mangyari ang bagay na 'to. Dapat pinrotektahan ko siya. Ako ang dahilan kung bakit siya nandito. Ako ang pinunta niya dito sa U.S. Pero ako din pala ang dahilan kung bakit malalagay sa alanganin ang buhay niya.
Akmang magsasalita pa sana si kuya ng agad na lumabas ang doctor na kanina pa namin hinihintay. Agad naman humiwalay sa'kin si Guinevere para makausap ko ng ayos ang doctor.
"How's my daughter?" Pangunguna ko na.
She just smile weakly. "She's stable, for now."
I gulped hard. "For now? W-what do you mean?"
Please, makakaya ng anak ko ang pagsubok na 'to. Malakas siya, alam ko malalabanan niya 'to.
"I will be honest with you ma'am." She let out a heavy sigh. "It is impossible for the child to live. The child has lost a lot of blood. Her head also fell so hard that her skull was damaged. And her bone, it has been shattered."
Kung hindi lang ako nahawakan ni kuya, malamang nakahandusay na ko sa sahig ngayon. Parang biniyak ang puso ko dahil sa narinig. Bakit kailangan ganito? Bakiy ba nangyayari ang ganito sa'kin? Sa anak ko? Ano ba ang kasalanang nagawa ko para magdusa ako ng ganito?
Kahit nanglalabo ang paningin ko dahil sa luha, naaninagan ko parin si Athena na nanghina bigla, marahil alam niyang tama ang sinabi ng doctor.
"I w-want to see her, please."
Isang tango lang ang binigay niya sa'kin kaya dali-dali akong pumasok sa loob para makita ang anak ko. At halos manlumo ako ng makita ko ang kalagayan ng anak ko.
Bakit naman ganito?
"B-baby, mommy's here." Garalgal na bulong ko.
Walang tigil sa pagpatak ang luha ko ngaykn. Sobrang akong nasasaktan na makita siya sa ganitong kalagayan.
"Baby, please, kayanin mo 'to. Alam kong kaya mo." I bit my lower lips. "Mommy will never leave you. P-please baby, w-wake up."
Pero tila nakikipag-usap ako sa hangin ngayon. Mas lalo lang akong napa-iyak dahil miski galaw ng daliri, wala akong natanggap.
Paano na?
Paano ko na magagawang gumising sa umaga kung mawawala siya?
Ayaw ko. Ayaw kong mangyari ang bagay na yun. Hindi ko kakayanin.
"River anak, please wake up. Don't leave mommy." I held her hand. "Please baby."
"Helen." Naramdaman ko naman ang mainit na palad ni Penelope na dumampi sa balikat ko.
"Gigising siya." I gulped hard. "Alam kong gigising siya."
Malakas ang kutob kong magigising ang anak ko. Lalaban siya, hindi niya ko magagawang iwan.
"Baby." I kissed her hand. "Magsusundalo ka pa diba? Kaya dapat, g-gumising ka." Garalgal kong saad.
Naidikit ko na lamang ang noo ko sa kamay niya habang patuloy akong umiiyak. Ayaw ko ng ganito.
Ayaw kong nakikita siyang ganito. Si River, siya ang buhay ko. Sa kanya lang umiikot ang mundo ko. Magmula ng dumating siya, napunan ng saya ang malungkot kong puso.
Kaya paano ko magagawang gumising sa umaga kung mawawala na ang nagsisilbing saya at buhay ko?
Paano na ko?
"River Cristine." I gulped hard. "Please, gumising ka." I bit my lower lips hard. "Ipapakilala pa kita kay tita Raven mo, bilang mommy mo. P-please baby."
"Helen, hush now." She hugged me tight.
Napasubsob lang ako sa kamay ng anak ko ngayon. Nanghihina na ko. Nauubusan na ko ng lakas. Please lang River, gumising ka. Hindi ko kakayanin kapag nawala ka.
Hindi kakayanin ni mommy. Please.
_______________