Deniz'den:
"Deniz Teyze," diye bir mırıltı duyduğumda başımı bilgisayardan kaldırıp Beril'e baktım.
"Efendim teyzem?"
Saçları aşırı kabarmıştı ve elinde ona geçen gün aldığım pembe tarağı tutuyordu. Maviş gözleri kızarmıştı, dolu doluydu.
Hemen ayağa kalkıp yanına gittim. "Ne oldu sana böyle?"
"Saçımı bir türlü açamıyorum. Kafam acıyor."
"Oy kıyamam ben senin saçlarına." Eğilip alnıyla saçlarının birleştiği yeri öptüm. "Saçların böyle açılmaz. Gel bir banyo yapalım seninle, sonra da güzelce tararız saçlarını. Hem ben bugün sana yeni aldığımız elbiseyi de yıkadım."
Gülümseyerek başını salladığında ben de gülümsedim. Üç tane oğlum olduğundan mıdır nedir, Beril o kadar sessiz sakin geliyordu ki gözüme...
Güzelce banyosunu yaptırdıktan sonra dün Emir'le aldığımız kıyafetleri giydirdim. Saçlarını da tarayıp kuruttuktan sonra iki yandan bağladım.
"Kız ne güzel oldun sen böyle!" Beril utanarak gülerken "Koş abilerine de göster bakayım." Dedim. Koşa koşa salona gitti. Ben de peşinden gittim. Feda, Sarp ve Atlas playstation oynuyorlardı. Cefa okuldaydı, Sefa da stüdyoya gitmişti.
"Bakın, güzel olmuş muyum?" Bazı harfleri yutarak o kadar tatlı konuşuyordu ki, bayılıyordum konuşmasına.
"Ooo, Beril Reis. Bu ne güzellik? Gel bir öpeyim seni kız." Dedi Sarp. Beril koşarak gidip abisine sarılırken Sarp bana mahçup bir bakış attı.
"Sana ne kadar teşekkür etsem az, Deniz Abla. Beril'i uzun zamandır ilk kez böyle mutlu görüyorum." Sarp'ın dediklerine karşı gözlerim birazcık dolmuştu. Hala kolu alçıdaydı çocuğun ve yemek yerken bile canı acıyordu. İyileşene kadar yurda vermemek konusunda avukatlarla bir ton kavga etmiştim. Babası olacak orospu çocuğunu nezarete tıktırmıştık. Karısı da buna dayanamayıp adamın gittiği cezaevinin olduğu şehre taşınmıştı. Babasının bankadaki parası ve evi de oğlu olarak Sarp'a kalmıştı. Sarp kardeşiyle birlikte evde yaşamaya devam etmek istiyordu ancak anne-babası olmadığı için yurda vermek zorunda bırakıyorlardı bizi. Bunu zerre istemiyordum.
Kapının çalmasıyla düşüncelerimden sıyrılıp kapıya koşturdum. Emir gelmiş olmalıydı.
Kapıyı açtığımda bana sırıtarak bakan Emir'i görünce istemsiz ben de sırıttım. "Hoşgeldin evimin direği, çocuklarımın anası, hoşgeldin kaptanım."
Bana sarılırken homurdanıyordu. "Çocuklarımın anası demeseydin daha iyi olurdu sanki." Kıkırdayarak geri çekilip dudaklarına kısa bir öpücük kondurdum.
"Sen içeri çocukların yanına geç, benim antrenmana gitmem lazım. Bugün kızlara kondisyon çalıştıracağım biraz."
Odaya giderken düşünceli bir şekilde elimi tutuyordu. "Buket'in daha çok antrenman yapması lazım. Refleksleri çok iyi ancak yeterince hızlı değil." Buket benim yedek kalecimdi.
"Haklısın. Allah korusun as kalecim bir sakatlık geçirirse bittik demektir. Peki, Alice hakkında ne düşünüyorsun?"
Onunla futbol konuşmayı hep çok sevmiştim zaten.
"Forvet olan mı? Aşkım o kızın geleceği çok açık, ben sana söyleyim. Bu yıl kızlar dünyaya açıldığında ilk transfer isteği Alice'e gelir bence."
"Dünyaya açılır mıyız dersin? Şampiyonluğa oynuyoruz ama her an düşebiliriz." Dedim düşünceli bir şekilde yatağa otururken. Emir tişörtünü çıkarıp gülümsedi bana. "Benim karımsın kızım, tabii ki şampiyon yapacaksın takımını bu sene. Ben sana güveniyorum."
Neredeyse 43 yaşında olmasına rağmen fit olan vücuduna ve baklavalarına bakıp küçük bir nazar duası okuduktan sonra ona öpücük attım. "Yerim seni lan," dediğimde gülerek temiz bir tişört geçirdi üzerine.
"Anladım onu zaten, evleneli 20 yıl oldu hala vücudumu görünce ağzın sulanıyor kızım. Neyim ben ya? Dünyanın en geç yaşlanan adamı falan mı?"
"Siktir oradan, sadece nazar duası okumuştum." Diye atar yapınca Emir eşofmanını giyinip yanıma oturdu.
"Senin üç tane çocuğun var. Azıcık örnek ol, küfür etme mesela."
"Önemli olan küfür etmeleri değil. Bırak ağızları bozuk olsun, kalpleri değil." Dediğimde Emir muhteşem bir gülümseme gönderip alnımı öptü. "Bu yüzden hayranım sana. Mükemmel bir annesiniz, Deniz Berkan."
"Eyvallah koçum, sen de fena bir baba sayılmazsın."
"Gerizekalı." Gülerek bana sarıldı ve yatağa uzandık. Başımı göğsüne yaslamış kalp atışını dinliyordum. O da saçlarımı okşuyordu.
Bir süre sessiz sessiz oturduk. Başımı kaldırdığımda dalgın dalgın eline bakıp alyansıyla oynadığımı fark ettim. Ne zaman aklı bir şeye takılsa bunu yapardı.
"Ne oldu?" Diye sordum. Bana bakıp iç geçirdi ve daha çok sarıldı. Bu nasıl mümkün oluyorsa artık... 25 yıldır bana daha çok sarılmanın bir yolunu bulurdu hep zaten.
"Beril... Dört hafta boyunca eve görevliler gelip gidecek. Bir ayın sonunda tamamen iyileştiğinde onu bir yurda yerleştirecekler." Dediğinde içime çöken ağırlıkla gözlerimi kapattım.
"O daha küçücük, Emir. Babasının şiddetinden sonra bir de bunu kaldıramaz. Bize bile çok zor alıştı,hatta tam olarak alıştı diyemem. Abisi yanında olduğu için daha rahattı. Oraya gittiğinde tanıdığı bir kişi bile olmayacak. Sığınacak kimsesi olmayacak ve o daha bir bebek." Gözlerimi açtığında hemen dolmuşlardı. Hafifçe doğrulup Emir'e baktım.
"Onu oraya bırakmamanın bir yolu olmalı."
Emir doğruldu, yatakta bağdaş kurdu ve uzanıp ellerimi tuttu. "Bir yolu var aslında..."
Gözlerinde merak vardı. O yolun ne olduğunu adım gibi biliyordum ve Emir bu konu hakkında ne düşündüğümü merak ediyordu.
"Çok yaşlıyız." Diye mırıldandım.
"Deli misin kızım sen? 38 yaşındasın ama 18'lik çıtırdan farkın yok he. Ayrıca ikimiz de hala sporcuyuz, bunu unutma."
"Emir, ben geçen yıl bir kanser atlattım. Tekrarlamayacağının garantisini bana kimse veremez. Hatta bir saat sonra ne halde olacağımızı kimse bilemez. İstesek de istemesek de yaşlanıyoruz ve Beril'i aniden yalnız bırakabiliriz. Hadi oğlanlar büyüdüler, artık reşitler hatta. Ama Beril daha bebek." Kendimi ikna etmeye çalışıyordum. O da bunu biliyordu.
"Deniz'im, Deniz Gözlüm... Allah izin verdiği sürece sana da kendime de çok iyi bakacağım. Hatta o kadar iyi bakacağım ki, Cefa'nın torununu bile göreceğiz. Bak, evlenmeye en uzak isim olduğu için söylüyorum bunu." Ben güldüğümde o da gülümsedi.
"Beril'i ben çok sevdim ve bilmiyorum... Bir kızım olsun çok isterdim. Hem sana da çok benziyor, biliyor musun?" O kadar heyecanlanmıştı ki... Çocuk gibi nefes nefese sıralıyordu cümlelerini.
"Sarp da artık bizim oğlumuz sayılır. O çocuğun da istediği zaman kardeşimi görmeye ve onunla vakit geçirmeye ihtiyacı olacak. Aynı şekilde Beril'in de. O travmalar geçirdiği hayatından sonra ona güzel bir hayat sunalım, Deniz." İkna olmaya başladığımı anlamış olacak ki, konuşmaya devam etti.
"Bak, Feda'nın odasının yanında kiler olarak kullandığımız odayı boşaltırız. Babamların evine atarız dolapları. Oraya güzel bir oda alırsın sen, Beril'in istediği gibi. Ne dersin?" Onun bu haline karşın gözyaşlarım çoktan akmaya başlarken kollarımı boynuna dolayıp kafamı boynuna gömdüm.
"Karnımda tam üç tane oğlan çocuğu taşıdığımı öğrendiğinde, ne tepki vermiştin hatırlıyor musun? Çok korkmuştun Emir. Babandan görmediğin sevgiyi çocuklarına verememekten çok korkmuştun. Şimdi bakıyorum da... Çocuklarımızın hepsi kendi yolunu çiziyor. Feda muazzam bir müzisyen ve şarkıcı oluyor. Sefa çok büyük markalarla sözleşmeler yapıyor. Cefa babası gibi çok büyük bir futbolcu olacak ve çok güzel bir üniversitede okuyor." Geri çekilip gözlerine baktım.
"Seninle gurur duyuyorum. Çocuklarıma ve bana çok mutlu bir hayat veriyorsun. Düşsek de bunu beraber yapıyoruz. Bak, 19 yaşına geldiler artık. Birçok çocuk bu yaşta evlerinden uzaklaşmanın derdine düşüyor. Ama bizim çocuklarımız bizim yanımızda kalmak için savaş verdi resmen. Sen o kadar mükemmel bir baba oldun ki, üç tane aynı yaşta oğlun olmasına rağmen biri bile sevgi yoksunluğu çekmedi. Hatta o kadar çok sevgini verdin ki onlara, sevilmedikleri bir ortama gitmemek için yanımızda kaldılar... Şimdiyse bana diyorsun ki, bir çocuğu daha çok sevmek istiyorum."
Elimle yanağımı okşadım.
"Bu dünyada babası tarafından bu kadar çok sevilmemiş bir çocuğu senden daha çok sevecek bir adam daha tanımıyorum ben."
Elini elimin üstüne koyup avuç içimi öptü ve dolu gözleriyle gülümsedi.
"Ama en çok seni, Beşiktaş kadar..." dediğinde mırıldandım ben de. "Bir seni, Beşiktaş gibi."
ve böylece Beril'i evlat edinmeye karar verdik. Daha çocuklarla ve avukatlarla konuşmamız gerekiyordu. Ama üstesinden gelirdik elbet.
Adama bakar mısınız, iki gülüşüyle iki güzel sözüyle ikna etmişti beni yine. En büyük zaafım oluşunu öyle bir kullanıyordu ki... Ama iyi anlamda.
Emir'den zar zor ayrılıp üzerimi değiştirdim. Hazırlanıp çocuklara ve Beril'e veda ettikten sonra evden çıktım. Geç kalmak üzereydim. Hemen gitmem gerekiyordu tesislere. Bir ton işim vardı yine!
Aceleyle binanın dış kapısına ilerlerken, gördüğüm simayla başımdan aşağı kaynar sular dökülmüştü.
Elinde koca bavulu, üzerinde deri bir ceket ve sarı saçları sıkı at kuyruğu yapılmış, mavi gözleriyle bana ışıl ışıl bakan kız çocuğu Yaren'den başkası değildi.
"Deniz Abla!" Yaren gülümseyerek bana doğru gelip sarıldığında şaşkınlıktan havada kalmış ellerimi zar zor kendime gelip sırtına koydum.
"Yaren, sen nereden çıktın böyle?" Diyebildim en sonunda. Benden ayrıldı ve gülerek konuştu. "Sınavlarım bitmişti, ben de iki haftalığına sizi görmeye geldim. Evdekilerin haberi yok, Berk'le sürpriz yapmak istedik."
"Çok güzel bir sürpriz oldu bu, annen çok özlemişti seni."
"Bende onu çok özledim... Bugün biraz onlarla vakit geçireyim de, sonra çocuklar-" duraksadığında aklına Cefa'nın geldiğine emin olmuştum çünkü afallamıştı.
"Neyse, öyle işte. Sen nasılsın?" Konuyu dağıtma çabasına karşın oma hüzünlü bir bakış gönderdim.
"Bunları sonra konuşalım kuzum, antrenmana çok geç kaldım kızlar beni bekliyor."
"Tamam tamam, görüşürüz sonra." Vedalaştıktan sonra otoparka giderken sinirden deliriyordum resmen.
Bu nasıl olabilirdi!? Aylardır gelmeyen kız, tam da her şey yoluna girerken gelmek zorunda mıydı? Yaren'i çok severdim ve elimde büyümüştü resmen. Ama kalbini kırdığı çocuk da benim oğlumdu. Tabii ki onu düşünecektim. Bilerek kırmamıştı ama yine de...
Küfrederek arabaya bindim ve hemen Whatsapp'a girip Cefa'nın olmadığı bir grup açıp görüntülü arama başlattım.
Emir,Feda ve Sefa hemen açmışlardı şansıma. Merakla bana bakıyorlardı.
"Ne oldu aşkım, bir şey mi unuttun?" Dedi Emir. Ona üzgün bir bakış attım. Bu sırada otoparktan çıkmıştım.
"Yaren burada." Diye bodoslama daldım konuya.
"NE?" Üçü aynı anda söylemişlerdi bunu.
Umutsuzca başımı salladım. "Az önce kapıda karşılaştık."
"Anne böyle bir şey olsa Meray bana haber verirdi." Feda inanmamak için her yolu düşünüyordu garibim.
"Sürpriz yapmış, ilk gören ben oldum." Ofladım. "Tam da her şey yoluna girdi derken, Cefa'yı iyileştirdik derken... Allah kahretsin ya!" Anlık sinirle direksiyona vurdum. Yine mahvolacaktı her şey.
"Anne sakin ol, araba kullanıyorsun." Sefa beni uyardığında başımı salladım.
"Cefa yine mahvolacak, farkında mısınız? Ben oğlumu bir kez daha kör kütük sarhoş havalimanında ya da sahilde bulmak istemiyorum."
Emir'e kısa bir bakış attığımda üzgün gözlerle beni izlediğini gördüm. Kara kara ne yapacağımızı düşünüyordu.
"Anne, Cefa bir daha eskiye dönmeyecek." Feda'nın sesiyle iç geçirdim. "Nasıl bu kadar emin olabiliyorsun?"
"Başka bir kız var." Şok içince arabayı sağa çekip telefonu elime aldım. "Ne diyorsun sen, Feda? Nasıl başka bir kız var?" Bu imkansız gibi bir şeydi. Aylardır sürünüyordu çocuk, bir anda Yaren'den vazgeçmesi çok zordu.
"Bildiğin,başka bir kız var. Kız ona baya aşık. Birkaç ay önce Meray fark etti kızı ve onunla tanıştı. Tabii ben de tanıştım. Bir süredir konuşuyorlar ama kız da Meray'ın taktik, anonim olarak yazıyor çünkü Cefa Yaren'e aşık olduğu için onu görmeyeceğini biliyor. Yani neyse ne, var işte bir kız anne. Babamın konuşması da hayatını düzene sokmasını istemesine sebep olsa da Yaren'den vazgeçmesini isteyecek cesareti ona bu kız verdi. Bir nevi onun sayesinde bu halde." Bu anlattıklarıyla içim o kadar rahatlamıştı ki...
"Feda, bu inanılmaz bir şey." Hafifçe gülümsediğimde Sefa'yla göz göze geldik.
"Ne yapacağız şimdi?" Diye sordu.
"Cefa'nın Yaren'le karşılaşmaması gerektiğini düşünüyorum ben. Eskisi kadar dağılmasa da yine toplamak zor olacak." Dedi Emir, kararsız bir ses tonuyla.
"Kız alt katımızda oturuyor baba. Ne kadar saklayabiliriz ki?" Sefa sıkıntıyla saçlarını karıştırdı. Babası gibi ne zaman strese girse saçlarıyla oynardı.
"Özellikle kaçıramayız kızdan. Ama siz yine de elinizden geldiğince ikisini uzak tutun çocuklar." Dediğimde başlarını salladılar.
"Ben kapatıyorum şimdi. Çok seviyorum sizi." Birkaç öpcük atıp el salladım ve kapattım aramayı.
Allah'ım, dedim içimden. Ne olur oğlumun karşısına çıkan kız onun için en doğru insan olsun. Ne olur Allah'ım,ben artık oğlumun içtenlikle güldüğünü göreyim. Ben gözleri ışıl ışıl bakan oğlumu çok özledim.
☁️☁️☁️
Bana sövmekle sevmek arasında kalanlar sağ baştan...
AMA NE DERDSENİZ DEYİN GÜZEL BÖLÜMDÜ KABUL EDİN HİKAYEYE BİR HAREKETLİLİK GELDİ AHHXJKCJDHXHX
Sonraki bölümlerde neler olacak neler...
Beklemede kalın efenim.
BURAYA DA BÖLÜM HAKKINDA DÜSÜNCELERİNİZİ BIRAKIN TŞK
Bu arada okullar kapanmış yine... Yani gerçekten, o kadar kötü oldu ki. Benim de dershane planlarım vardı yalan oldu😭
Neyse aşkımlar, seviyom sizi çok. Hadi eyw💔