Skies are grey and silence filled the air-----only the sobs can be heard at this moment. I'm standing far away from them. I'm scared. Scared to face them and act like everything is fine.
Everyone did not expect it. A lot of them can't believe that he's gone. Looking at them cry breaks my heart. Especially if you know that you are the cause of this.
Lola was helplessly crying. Mom was sobbing so hard. A lot of people are hurt because of this sudden news.
My tears fell as i looked at them. I'm breaking. Di ko magawang lumapit sa kanila. Gusto kung lumapit pero pinangugunahan ako ng takot.
No one noticed me standing far away from them. Even Zeira, who's standing behind mom. She's standing their without emotion on her face. its quite funny to see that she still have the guts to show up at the funeral as if she didn't do anything behind my brother's back.
My phone rings. Sinagot ko ito ng hindi tinitignan kung sino ang tumawag.
"Daisy, Where are you?" Ate Peony softly asked.
Nakikita ko sila Ate Glad dito sa pwesto ko. Di nila alam kung nasaan ako. Simula noong lumabas ang balita di na ako nagpakita sa kanila. Kinulong ko ang sarili ko sa kwarto at hindi ko na sinasagot ang tawag nila.
"Daisy----I know it's hard for you. But can you please show up. Kahit ngayon lang. Magpakita ka or pumunta ka dito." Mula dito sa pwesto ko kitang kita ko ang malungkot na mukha ni Ate Peony.
I remain silent as she spoke again.
"I hope you're okay. Call us if you need anything. okay? And Daisy-----"
"always remember that we are here for you. You can lean on us." Before she hung up I spoke.
"I--I-m sorry." With that I hung up the call.
I can't take it anymore so I left the place crying. After the news was spread. Pumunta agad sila Lola at Lolo sa bahay namin. Rinig na rinig sa buong bahay ang iyakan nila. Rinig ko din kung paano magtalo si mama at lola.
Our house was a mess that time. Di ako lumalabas ng kwarto para magpakita sa kanila. It hurts to hear them say that it's my fault. Alam ko naman eh. Alam ko naman na kasalanan ko pero bakit kailangan pang sabihin ng paulit-ulit?
I even questioned myself kung bakit ako pa ang nabuhay. Kung bakit ako pa ang maswerteng nabuhay. I thought everything is fine not until this. Noong umuwi ako sa bahay pagka discharge ko. Everthing changed. Isa na doon ang ugali ko.
Lumipas ang ilang araw. Pumasok na uli ako. pinilit kung maging okay. I smiled at everyone na para bang wala lang nangyari. Umakto akong hindi naapektohan. Pero sa loob wasak na wasak ako.
Buti na nga lang at naniwala sila Ate sa pag akto ko. Nanatili sila sa tabi ko pero di ko magawang sabihin sa kanila na hindi kami okay nila mama. I don't have the guts to tell them. Kasi natakot ako na baka magbago din ang tingin nila sakin.
Alam kung palagi nilang sinasabi sakin na hindi nila ako iiwan pero natatakot parin ako. Kaya minabuti ko nalang manahimik.
At sa mga araw na lumipas. Zeira also bullied me. She was angry at me kasi akala niya pinagkalat ko na she's cheated to my brother. Nag ka issue kasi matapos noong libing ni kuya. Kumalat na may bago agad siya.
She was very furious that it reached to the point na pinapahiya niya na ako sa lahat. Nagalit sila Ate sa kanya. Pero hindi ko sila hinayaang masali sa gulo ko. Kinausap ko sila na huwag makialam kasi kaya ko naman. At doon ko din nakilala si Lawrence.
He became my saviour. He always saved me kapag binubully ako ni Zeira. I also didn't expect na ipagtatagol ako sa kaibigan ni Zeira.
Mag bestfriend kasi sila ni Zeira. Kapag binubully ako ni Zeira nandyan siya palagi para pigilan ito. Minsan din kapag may ginagawa ako bigla nalang susulpot si Lawrence at tutulungan niya ako.
Hanggang umabot sa punto na nagkagusto ako sa kanya. I confessed to him at nagulat nalang ako ganon din ang nararamdaman niya sakin. He decided to court me. Naging sandalan ko siya sa lahat ng problema ko. Sa kanya ako palaging umiiyak kapag nahihirapan na ako.
Lumipat siya ng paaralan at ganon din si Zeira. He take care of me kahit na hindi na kami mag schoolmates. At dahil sa kanya, naranasan ko kung gaano ba kasarap mag magmahal.
Akala ko puro lang saya noong una... kapag kasama ko siya abot langit ang saya ko.... pero mali pala ako. Akala ko kasi ako na hanggang dulo....Pero sa di inaakala may katapusan pala lahat....
Kasalanan ko din naman. Umasa kasi ako agad sa happy ending eh.....
_________________________________________