penzance မဟုတ္ဘူး။ အလွဆံုးနိဗၺာန္ဘံုေလးျဖစ္မည္။ ကားေပၚကေန ႐ႈ့ရသည့္႐ႈခင္းေတြက အံ့မခမ္းလိလိ ျသခ်ရေလာက္ေအာင္ ၾကည္ႏူးအံ့ျသဖို႔ေကာင္းလွသည္။
ေတာင္လမ္းမွျဖတ္သန္းသြားရသည့္အခါ ေဘးဆီကပင္လယ္ျပင္ႀကီးကို ေငးေမာရသည့္အရသာက ဘယ္လိုထူးကဲလိုေလသလဲ ေျပာျပလို႔ေတာင္မရပါ။လွပသည့္႐ႈခင္းတို႔ရဲ႕မာယာကို မခံႏိုင္သည့္အခါေတာ့ ကားမွန္ကိုခ်လိုက္ကာ ေခါင္းထြက္လိုက္သည္။
"ရထာ အႏၱရာယ္႐ွိတယ္ေလ"
songရဲ႕ ဟန္႔တားသံေၾကာင့္ ေ႐ွ႕ေမာင္းမွာကားေမာင္းေနသည့္ deanႏွင့္စာဖတ္ေနသည့္ ေနေစာကပါလွည့္ၾကည့္လာသည္။ ရထာ့အား ပခံုးကေနျပန္ဆြဲေတာ့ ႂကြေနသည့္ရထာ့ဖင္က ေမြ႔ရာႏွင့္ ျပန္ထိသြားသည္။ အမည္မတပ္နိုင္သည့္ ခံစားခ်က္ေတြပြင့္ထြက္ေနခ်ိန္မို႔ လာအေႏွာင့္အယွက္ေပးတဲ့ songကို တံု႔ျပန္သည့္အေနျဖင့္ လက္ေမာင္းကို လက္သီးျဖင့္နာနာထိုးေပးလိုက္သည္။
"အာ့ ရထာ"
"ဘာျဖစ္တာတုန္း၊ ဘယ္ကားမွမလာလို႔ ေခါင္းထြက္တာ"
"မရဘူး၊ အႏၱရာယ္႐ွိတယ္၊ ေခါင္းမထြက္နဲ႔"
"မင္းကေလ၊ မထြက္ဘူး မထြက္ဘူး၊ ငါ့ကိုလာမေႏွာင့္ယွက္နဲ႔ ခရီးသြားတဲ့အရသာကိုခံစားေနပါတယ္ဆို"
ေျပာၿပီး ကားျပတင္းအနားကို ျပန္ကပ္သြားေတာ့ ျပတင္းကို ေပ်ာ္ျမဴ းစြာတိုးလာသည့္ ေလေအးေတြက မ်က္ႏွာကိုလာ႐ိုက္ခတ္သည္။ မ်က္လံုးစံုမွိတ္ကာ ထိုအေအးဓာတ္ကိုခံယူမိပါသည္။
"ကိုယ္မင္းကိုဖက္ထားမယ္"
ရထာ့ေနာက္ေက်ာဘက္မွာေနရာယူလိုက္ၿပီး ခါးက္ိုေပြ႔ဖက္ကာ ရင္ခြင္ထဲ၌ေထြးပိုက္ထားမိသည္။
"ေရာက္ေတာ့မွာလား song"
"အင္း ေနာက္ဆယ္မိနစ္ဆိုေရာက္ၿပီ"
"ဟုတ္ၿပီ"
songရဲ႕အိမ္ကို ေရာက္ေတာ့မည္။ ေမးေနက်တဲ့အတိုင္း မင္းအေဖဝယ္ေပးခ့ဲတဲ့အိမ္လားေမးေတာ့ သူ႔အဖြားပိုင္တဲ့အိမ္လို႔ေျပာသည္။ အိမ္က ဘယ္လိုပံုစံအေနအထား႐ွိမလဲေတြးမိတဲ့အေတြးေနာက္ လွမွာပါဆိုတဲ့ေသခ်ာမႈက ကပ္ပါလာခ့ဲသည္။ အလွဆံုးေဒသမွာ အလွပဆံုးအရာေတြပဲ ခိုမွီးေနမွာပါပင္။
songေျပာတဲ့အတိုင္း ဆယ္မိနစ္ေနေတာ့ ျခံမ႐ွိေသာႏွစ္ထပ္အိမ္ျဖဴ ေလးေ႐ွ႕ကိုေရာက္ေလၿပီ။ ေနေရာင္ျခည္လည္း လံုးလံုးေပ်ာက္ခ့ဲသည္။ အိမ္အေ႐ွ႕မွာေတာ့ သစ္ပင္ပန္းပင္ေလးေတြ႐ွိသည္။ ပန္းပင္ေလးေတြေတာ့ ေဘးအိမ္ကအိမ္နီးခ်င္းေတြက ေစာင့္ေ႐ွာက္ထိန္းသိမ္းထားေပးပံု။
"မလာတာၾကာေတာ့ အိမ္ကဖုန္ေတြ႐ွိမယ္ထင္တယ္"
"အင္း ၾကာဆို၊ ကိုယ္ျမန္မာမလာခင္က တစ္ေခါက္လာခ့ဲေသးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ခဏ႐ွင္းရံုရယ္ပါ၊ ကိုယ္တို႔ကပိတ္စအျဖဴ ေတြအုပ္ထားတယ္ေလ"
"ဪ"
ကားေပၚမွ အားလံုးဆင္းလာခ့ဲသည္။ ေျမျပင္ေပၚေျခခ်မိလိုက္တာနဲ႔ တက္ႂကြလန္းဆန္းျခင္းေတြက ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ေသြးေၾကာမ်ားထဲသို႔ စီးဆင္းသြားသလိုေတာင္ထင္ရသည္။ songက အိမ္တံခါးဖြင့္ေနတုန္း ကားေပၚကအထုတ္ေတြကို သံုးေယာက္သားသယ္ရျပန္သည္။
"ဝင္လို႔ရၿပီ"
ရထာ့လက္ထဲကအထုတ္တစ္ထုတ္ကို လက္လြဲယူၿပီး အိမ္ထဲကိုဝင္လာခ့ဲသည္။ ဖုန္နံံ့ေလးအနမ္းငယ္ရတာကလြဲလ်င္ေတာ့ က်န္တာအဆိုးအဝါးမ႐ွိပါ။
"အခန္းထဲပဲ႐ွင္းစို႔ ကိုယ္တို႔ကေလွ်ာက္လည္မွာဆိုေတာ့ အခန္းအျပင္ အျခားေနရာကေတာ့ မလိုဘူးရယ္"
"ထမင္းစားဖို႔ေရာ"
"ဝယ္စားမယ္ေလ"
"ေအးပါကြာ"
"ဒါဆို deanနဲ႔ေနေစာေကာင္းေကာင္းအနားယူ"
"ေအး မင္းတို႔ေကာပဲ"
ေအာက္ထပ္မွာပဲ အခန္းႏွစ္ခန္း႐ွိတာမလို႔ အေပၚထပ္မွာ မေနပါ။ အခန္းထဲကို ဝင္ခ့ဲၿပီးေနာက္ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေတြကို အုပ္ထားတဲ့ပိတ္စအျဖဴ ေတြကို songနဲ႔အတူဖယ္ရသည္။ ထိုပိတ္စေတြကို songက ေခါက္ေနသည့္အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ကေတာ့ ဖုန္စုတ္စက္နဲ႔ဖုန္႐ွင္းေနရသည္။
"ေရေႏြးေလးခ်ိဳးၿပီးရင္ အိပ္လို႔ေကာင္းမွာ"
အိပ္ေရးမက္သည့္ရထာ့စကားေၾကာင့္ ပိတ္စေခါက္ေနရင္းမွ song ျပံဳးမိသည္။ ေခါက္ၿပီးၿပီးခ်င္း ရထာ့ဆီသြားကာ ေနာက္ကေနသိမ္းၾကံဳးဖက္လိုက္သည္။
"အလုပ္လုပ္ေနတယ္ေလ"
"ကူလုပ္ေပးမယ္"
ရထာ့အနားက မခြာရဖို႔အေရးကိုသာ အဓိကထားတာမို႔ ဖုန္စုတ္စက္ရဲ႕လက္ကိုင္ကိုကိုင္ထားသည့္ ရထာ့ရဲ႕လက္ဖမိုးကို အုပ္ကိုင္လိုက္မိၿပီး သူေလးပါးျပင္ထက္၌ အနမ္းတစ္ပြင့္ေႂကြေစသည္။
"ကူမွာဆို၊ အ့ဲဒါဆိုမနမ္းနဲ႔ေလ"
"ႏွစ္ခုလံုးလုပ္မွာ"
"အ႐ူးေကာင္"
ုျပံဳးသြားတဲ့ရထာ့ႏႈတ္ခမ္းေၾကာင့္ ပါးမို႔ေလးက ေဖာင္းလာသည့္အခါ ထိုပါးမို႔ေလးကို မလြတ္တမ္းနမ္း႐ိႈက္လိုက္မိသည္။ ရထာကေတာ့ ျပံဳးရင္းၿငိမ္ခံသည္။ ရထာသြားရာေနာက္ကိုပဲ ပါးျပင္ကိုတဖြဖြနမ္းရင္း လိုက္သြားသည့္အခါ အခန္းတစ္ခုလံုး ဖုန္ေျပာင္သြားတာပင္သတိမရေတာ့ပါေလ။
..............................................................
ပိတ္စျဖဴ ေတြကိုေခါက္ေနသည့္ ေနေရာင္ျခည္ေလးကို အိပ္ရာခင္းေနရင္းမွ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ဒီလိုအေနအထားက လက္ထပ္ၿပီးခါစခ်စ္ငွက္ႏွစ္ဦးတို႔ ဟန္းနီးမြန္းထြက္သလိုပင္။ ႏွစ္ကိုယ္ႏွစ္ဦးတည္းသာ႐ွိၿပီး အခ်စ္ေတြကိုေဖာ္ထုတ္ျပတဲ့ေန႔မ်ိဳးျဖစ္သည္။
"အ့ဲေလာက္မေငးနဲ႔ အလုပ္ လုပ္"
ရယ္သံေႏွာသည့္ ေနေရာင္ျခည္ေလးစကားေၾကာင့္ ဆက္ေငးေနရင္းမွ ရယ္လိုက္မိသည္။
"ေငးမွာပဲ ကိုယ့္ေနေရာင္ျခည္ကို၊ "
"ေငး ေငး"
"ကိုယ့္ေနေရာင္ျခည္ မနက္ျဖန္ကိုယ္တို႔က သပ္သပ္သြားမွာေနာ္၊ songတို႔နဲ႔မလိုက္ဘူး"
"ဟုတ္လား၊ ဘယ္သြားမွာလဲ"
"the minack theatreကိုသြားမယ္"
"ဟုတ္ၿပီ၊ လွလားအ့ဲေနရာက"
ေခါက္ၿပီးသည့္ပိတ္စေတြကိုသယ္ၿပီး deanေနာက္က စားပြဲဆီကို ဦးတည္လိုက္သြားၿပီး ထိုစားပြဲေပၚမွာ ပိတ္စေတြတင္လိုက္သည္။ deanကေတာ့ ကိုယ္သြားရာလမ္းေၾကာင္းကို သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကိုေရြ႔ၿပီး မလြတ္တမ္းၾကည့္သည္။
"လွတာေပါ့ အ့ဲကေနပင္လယ္ျပင္ကိုျမင္ရတယ္"
"ဪ "
ခုတင္ေပၚက ေရဝတ္လဲအက်ႌကိုယူၿပီး deanအနားကို ျပန္ေလွ်ာက္လာခ့ဲသည္။
"ပင္လယ္ႀကီးကိုတကူးတကသြားၾကည့္ဖို႔မလိုပါဘူး၊ ဘာလို႔ဆို ငါ့မ်က္စိေ႐ွ႕မွာတင္ ငါ့ကိုခ်စ္တဲ့အခ်စ္ေတြနဲ႔ ပင္လယ္တည္ထားတဲ့ မင္း႐ွိတယ္ေလ"
ေျပာၿပီးခ်င္း deanပါးကို အျမန္နမ္းကာ ေရခ်ိဳးခန္းဆီ္ေျပးသြားလိုက္ၿပီး တံခါးကိုဝုန္းခနဲပိတ္လိုက္သည္။ ခဏေလာက္ေတာ့ deanမွာေၾကာင္သြားေပမယ့္ ၾကည္ႏူးေက်နပ္မႈတို႔စတင္ခံစားလာသည့္အခါ ပိတ္သြားသည့္ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးေ႐ွ႕ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေလွ်ာက္သြားမိသည္။ ထိုအခန္းထဲမွာေတာ့ ႐ွက္ျပံဳးျပံဳးေနတဲ့ ေနေရာင္ျခည္ေလးကို ေတြ႔ရမွာျဖစ္သည္။ ေတြ႔ခ်င္လိုက္တာ။
"ထြက္လာရင္ နမ္းပစ္မွာေနာ္"
ေရခ်ိဳးခန္းထဲကေန ၾကားရေလာက္တဲ့အထိ က်ယ္က်ယ္ေျပာပီးေနာက္ ခုတင္ေပၚမွာထိုင္ကာ ပုန္းေနသည့္ယုန္ငယ္ေလး ထြက္လာသည့္အခ်ိန္ထိ ျပံဳးစိစိမ်က္ႏွာထားျဖင့္ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ ထြက္လာပါက မလြတ္တမ္းနမ္းပစ္မည္။
အတန္ၾကာၿပီးေနာက္ေတာ့ တံခါးေနာက္ကေန ေခါင္းကေလးျပဴ ထြက္လာသည္။ ခုတင္ေပၚထိုင္ေနသည့္ ကိုယ့္ကိုေတြ႔ေတာ့ ေနေရာင္ျခည္က ခြၽဲသလိုဟန္ေလးႏွင့္ ရယ္ျပလာသည္။
"ငါက ခုနက စလိုက္တာပါ ဟဲဟဲ"
ေရသုတ္လ်က္ ထြက္လာခဲ့သည္။
"ဘာျဖစ္ျဖစ္ ျပန္နမ္းမယ္ကြာ"
အေျပးသြားကာ ေနေရာင္ျခည္ေလးအား ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးမွာ ေက်ာကပ္ေစၿပီး ပါးျပင္ေလး ႏႈတ္ခမ္းႏုေလးကို ထပ္ခါထပ္ခါနမ္းေနမိသည္။ ေနေရာင္ျခည္ေလးမွာ လူႀကီးတစ္ေယာက္လက္ထဲကို ေရာက္သြားသည့္ ခ်စ္စရာကေလးငယ္ေလးတစ္ေယာက္လို ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘဲ ၿငိမ္ခံေနရ႐ွာသည္။
"ေတာ္ၿပီေလ ငါနမ္းတာတစ္ခ်က္တည္းရယ္"
"မရဘူး နမ္းဦးမွာ"
မ်က္ႏွာေလးကိုေပြ႔ကာ ႏႈတ္ခမ္းကိုပဲ ထိလိုက္ခြာလိုက္နမ္းေတာ့ ေနေရာင္ျခည္ေလးက ျပံဳးကာျပန္တံု႔ျပန္သည္။
"ခ်စ္တယ္ ကိုယ့္ေနေရာင္ျခည္"
ဆက္မနမ္းေသးဘဲ အခ်စ္ေရးဆိုေလေတာ့ ေနေရာင္ျခည္ေလးက ကိုယ့္မ်က္ႏွာကိုအသာဆြဲယူကာ ႏႈတ္ခမ္းထက္ကို အခ်စ္သက္ေသအနမ္းေႁခြျပန္သည္။ ခ်စ္တယ္လို႔ စကားျဖင့္အေျဖျပန္မေပးဘဲ အနမ္းျဖင့္သက္ေသျပလိုက္ျခင္းမည္၏။ဒီတစ္ခါေတာ့ ခုနကလို ကေလးဆန္ဆန္အနမ္းမဟုတ္ေတာ့ပါ။ မ်က္လံုးစံုမွိတ္ရင္းသာ ခ်စ္ရသူ အနမ္းေႂကြပန္းေလးကို ခံစားမိပါေတာ့သည္။
...................................................................
ကားေပၚကဆင္းဆင္းခ်င္း ပင္လယ္ကို အႀကိမ္စကၠန္႔မ်ားစြာျဖတ္သန္းလာသည့္ ပင္လယ္ေလေအးက တစ္ကိုယ္လံုးကိုလာထိကာ ခရီးႀကိဳႏႈတ္ဆက္သည္။ ကားပါကင္ကေနကို လွပတဲ့ပင္လယ္ျပာႀကီးကို ျမင္ေနရပါလွ်င္ theatreမွာဆို ဘယ္ေလာက္ေတာင္လွလိုက္မလဲ။ ေတြးၾကည့္ရံုႏွင့္ ရင္ခံုဖြယ္ေကာင္းလွသည္။
"လာ ေနေရာင္ျခည္ေလး၊ minack theatreက ဒီဘက္မွာ"
"အင္း လာၿပီ"
ကားတစ္ဖက္က deanဆီေျပးသြားၿပီး သူ႔လက္ဖဝါးကိုဆုပ္ကိုင္လိုက္မိသည္။ deanႏွင့္ပတ္သက္၍ ျဖစ္ေပၚလာသည့္အခ်က္က deanအနားမွာ႐ွိေနရလို႔ သူ႔လက္ကေလးဆုပ္ကိုင္ထားရင္ လံုျခံဳသည့္ခံစားမႈႏွင့္ ေႏြးေထြးသည့္ခံစားမႈေလးကို ခံစားရသည္။ အထီးက်န္ျခင္းဆိုတဲ့ရန္သူကေတာ့ deanဆိုတဲ့ဒိုင္းကာကို မေက်ာ္ျဖတ္လာႏိုင္ရဲေသးပါ။
"သြားစို႔ ကိုယ့္ေနေရာင္ျခည္"
"အင္း"
theatreထဲကို ဝင္လာခ့ဲၾကသည္။ ပင္လယ္ျပင္ကိုၾကည့္ဖို႔အတြက္ ထိုင္ဖို႔ေနရာကိုေရာက္ဖို႔ေတာ့ အုတ္ေလွကားအတိုင္းေလးဆင္းသြားရသည္။ ထိုအုတ္ေလွကားကေနကို ပင္လယ္ျပာႀကီးကို ျမင္ရေလၿပီ။ အဆင္းေလွကားေတြကလည္းအမ်ားႀကီး႐ွိသည္။
"လွလိုက္တာ၊ ခရီးသြားလို႔ ခံစားရတဲ့ခံစားခ်က္က ဒါမ်ိဳးေနမွာ"
"ႀကိဳက္လား"
"အင္း ႀကိဳက္တယ္၊ပန္းပင္ေလးေတြစိုက္ထားတာပိုသေဘာက်တယ္"
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေလွကားအထစ္ထစ္ပံုစံေလးေတြျဖင့္ ထိုင္ဖို႔လုပ္ေပးထားသည့္ ဇာတ္ရံုကိုေရာက္ေလၿပီ။ ေလွကားတစ္ထစ္ဆီတိုင္းမွာ အပင္ငယ္ေလးေတြစိုက္ၿပီး အလွဆင္ထားသည္။ ဒီဇာတ္ရံုရဲ႕ပံုစံက ေအာက္ဆံုးေက်ာက္ၾကမ္းျပင္မွာကျပေပးမယ့္သူေတြျဖစ္ၿပီး လာၾကည့္သူေတြထိုင္ရမည့္ ေလွကားထစ္လိုမ်ိဳးထိုင္စရာေနရာက တစ္ျဖည္းျဖည္း ျမင့္တက္သြားသည္။ အဲ့တာေၾကာင့္မို႔ ဇာတ္ရံုထဲကိုဝင္လာသည့္သူတုိင္းက ေလွကားေတြကေန ေအာက္ကိုဆင္းလာၾကရတာျဖစ္သည္။
"အေပၚကေနပဲၾကည့္မလား"
ထိုင္ဖို႔လုပ္ေပးထားသည့္ ေလွကားထစ္ပံုစံေနရာေလးေတာ့မေရာက္ေသး။ သို႔ေပမယ့္ အခုရပ္ေနသည့္အျမင့္က ေလွကားထစ္ကေနပင္ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးကိုျမင္ေနရၿပီ။
ိ"ဟို ထိုင္ဖို႔လုပ္ေပးထားတဲ့ ေလွကားထစ္ပံုစံေလးထိသြားၾကည့္မယ္ေလ ျမက္ခင္းေလးေတြနဲ႔"
ေလွကားထစ္ပံုစံေက်ာက္တန္းကိုမွ ျမက္ခင္းေတြပါသည့္ေနရာကို လက္ညိဳးထိုးျပလိုက္သည္။ အျခားခရီးသြားေတြလည္း အေတာ္စံုလာေလၿပီ။ သို႔ေပမယ့္ ပြက္ေလာ႐ိုက္ဆူညံျခင္းေတာ့ မ႐ွိပါ။ အေတာ္စည္းကမ္း႐ွိသည္။
"ဟုတ္ၿပီ သြားစို႔ကိုယ့္ေနေရာင္ျခည္"
ထိုေလွကားထစ္ဆီီသို႔ ေလွကားကေနပဲဆင္းလာခ့ဲသည္။
အနားေရာက္မွ ေလွကားထစ္ပံုစံေက်ာက္တန္းမွာ ျမက္ပင္ေလးေတြစိုက္ထားပံုက အေတာ္ေလးလွပသည္။ ထိုေပၚမွာဝင္ထိုင္လိုက္ကာျမင္ေနရသည့္ ပင္လယ္ျပာႀကီးကို တေမ့တေမာေငးလိုက္မိသည္။
"လွလိုက္တာ၊ ငါခရီးသြားဝါသနာမပါတာနာတယ္ deanရာ"
ငယ္ငယ္ကတည္းက စာမွစာျဖစ္ေအာင္ သိမ္းသြင္းခ့ဲေဆာ့ မိဘႏွစ္ပါးလက္ေအာက္က သားတစ္ေယာက္သည္ တကၠသိုလ္ၿပီးတာေတာင္ မႏၱေလးၿမိဳ႕အႏွံံ့မေရာက္ဖူးခ့ဲပါ။ ထိုသို႔ခ်ဳပ္ခ်ယ္ရံုမွအပ မိမိရဲ႕လိင္တူစိတ္ဝင္စားသည့္စိတ္ကို လက္ခံေပးသည့္အတြက္ေတာ့ ေက်းဇူးတင္ရသည္။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ဝါသနာမပါလို႔ျဖစ္ပါလိမ့္မည္ေလ။
"သေဘာက်ရင္ ကိုယ္ေနာက္ထပ္လွတဲ့ေနရာေတြလိုက္ပို႔ေပးမယ္ေလ"
"ေတာ္ပါၿပီ၊ ငါကခရီးသြားတာ သိပ္မႀကိဳက္ဘူး"
"ဟုတ္သားပဲ၊ ကိုယ့္ေနေရာင္ျခည္က စာဂ်ပိုး"
"ေတာ္စမ္း၊ အာဒါနဲ႔ ဓာတ္ပံုေလး႐ိုက္ရေအာင္၊ ငါ့ပါးကို နမ္းတဲ့ပံုစံေလး"
ပင္လယ္ကိုမ်က္ႏွာမူထားရာကေန ထိုပင္လယ္ျပင္ကို ခဏတာေက်ာလွည့္၍ ႏွစ္ေယာက္အတူဓာတ္ပံု႐ိုက္ဖို႔ၾကံရသည္။ ပါးျပင္ကို လာကပ္သည့္ deanႏႈတ္ခမ္းေလးေၾကာင့္ ေနေစာျပံဳးရသည္။ ထိုအတိုင္းေလး ႐ိုက္လို႔အၿပီးမွာေတာ့ သေဘာတက် ထပ္ျပံဳးရျပန္ေသးသည္။
"လာ လာေ႐ွ႕လွည့္ေတာ့"
ႏွစ္ေယာက္လံုးပင္လယ္ဘက္ဆီကိုပဲ မ်က္ႏွာမူလိုက္သည္။ deanရဲ႕ လက္ဖဝါးကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ကာ အဆံုးမဲ့ပင္လယ္ျပင္ႀကီးအားၾကည့္မိသည္။ ညိမ့္ညိမ့္ေလးသာလႈပ္ခတ္ေနသည့္ အျပာေရာင္ေရျပင္သည္ ၾကည့္သူတို႔ကို ကျပေနဟန္႐ွိသည္။တစ္ခါတစ္ရံ ေဒါတႀကီးတတ္သည့္ပင္လယ္ျပင္က အခုေတာ့ကေလးတစ္ေယာက္လို ပကတိအျပစ္ကင္းစင္သည္။ ေလတိုးသံေလးကလည္း သီခ်င္းတစ္ပုဒ္နားဆင္ရသလုိ ညိမ့္ေညာင္းလွသည္။
"ေနေရာင္ျခည္ေလးကို ကိုယ္ေပးစရာ႐ွိတယ္"
deanအသံေၾကာင့္ သူ႔ဘက္လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ သူက အိတ္ကပ္ထဲကေန တစ္ခုခုႏိႈက္ေနဟန္႐ွိသည္။
"ဘာလဲ dean"
"ဒါေလး ကိုယ္မင္းအတြက္လုပ္ေပးထားတာ"
သူ႔လက္ထဲမွာ crochetႏွင့္ထိုးထားသည့္ စာမွတ္လို႔ရသည့္ ျခည္အျပာစာအုပ္မွတ္ေလးျဖစ္သည္။ သူ႔လက္ထဲကေန ယူၾကည့္ေတာ့ ယပ္ေတာင္လိုပံုစံေလးကိုမွ အလ်ား႐ွည္႐ွည္လုပ္ထားၿပီး ထိပ္မွာအကြင္းေလးပါသည္။ ေအာက္ဘက္မွာေတာ့ အျပာေရာင္အသီးေလးႏွစ္လံုးရယ္၊ ေနၾကာပန္းရယ္ ေနမင္းႀကီးရယ္ကို ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။
"ဘာအဓိပၸါယ္လဲ dean"
deanမ်က္ႏွာကို တစ္ဖန္းေမာ့ၾကည့္ေတာ့ သူကျပံဳးစစနဲ႔ ႏွာေခါင္းထိပ္ေလးကို သူ႔လက္ညိဳးထိပ္နဲ႔လာပြတ္ဆြဲသည္။
"အ့ဲတာ crochetေလ၊ ကိုယ့္အေမ႐ွိတုန္းက အေဖ့အတြက္crochetထိုးတဲ့အခ်ိန္ ကိုယ္ကေဘးမွာအျမဲလိုက္ထိုးေနက်ဆိုေတာ့ တတ္သြားတယ္၊ ေနေရာင္ျခည္က ခႏၶာကိုယ္အျပင္အဆင္ေတြသိပ္မၿကိဳက္ဘူးေလ၊ အ့ဲဒါနဲ႔ကိုယ္ စာမွတ္တဲ့ဟာေလးပဲ လုပ္လိုက္တာ၊ ကိုယ့္အခ်စ္ေတြကို တစ္မွ်င္ခ်င္း ရစ္ထိုးေနသလိုမ်ိဳးေလးလို႔ထင္မိတယ္၊ ဒီအျပာလံုးေလးက် turquoiseလို႔ေခၚတယ္၊ လူ႔တစ္မို္င္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ေ႐ွးအက်ဆံုး ေက်ာက္မ်က္ရတနာေလ။
ကာကြယ္ေပးျခင္း၊သန္မာျခင္း၊လွွ်ိဳ႕ဝွက္နက္နဲျခင္း၊ဥာဏ္ပညာႀကီးမားျခင္း၊ျမင့္ျမတ္ျခင္း၊ထာဝရ႐ွင္သန္ႏိုင္ျခင္း၊ခြန္အားႀကီးမားျခင္းဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္႐ွိတယ္၊"
deanကိုပဲ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ကိုယ့္အတြက္ သူဖန္တီးေပးတဲ့အရာတိုင္းဟာ အဓိပၸါယ္ေတြ႐ွိေနတတ္သည္။
" ၿပီးေတာ့ အဲ့ဟာေဆာင္ထားရင္ က်န္းမာတယ္ ၊ ကိုယ့္ေနေရာင္ျခည္ေလး က်န္းက်န္းမာမာ႐ွိဖို႔က အဓိကေလ၊ ေနာက္ထပ္ တ႐ုတ္ေတြယူဆတာကက် ခ်စ္သူအခ်င္းခ်င္းလက္ေဆာင္အေနနဲ႔ ေပးရင္ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး ကာကြယ္ေပးပါ့မယ္ သစၥာ႐ွိေပးပါမယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္႐ွိတယ္တဲ့၊
ၿပီးေတာ့ ေနၾကာပန္းေလးက ကိုယ့္ကိုကိုယ္စားျပဳတယ္၊ ေနမင္းႀကီးက မင္းေပါ့"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ dean၊ဒါေပမယ့္ ငါမင္းအတြက္ ဘာမွမပါဘူး၊ ငါေနာက္ေန႔က် စီစဥ္ေပးမယ္ေလ"
"ကိုယ္လိုအပ္တာတစ္ခုတည္းပါ ဒီကမၻာေပၚမွာ ေနေစာဆိုတဲ့ ကိုယ့္ေနေရာင္ျခည္အသက္႐ွိသေရြ႕ ကိုယ္ကမင္းေလးအနားမွာ ေနရာတစ္ေနရာနဲ႔႐ွိခ်င္တာ"
"႐ွိပါတယ္၊ မင္းေနရာက ငါ့ႏွလံုးသားထဲမွာ ခ်စ္တယ္ dean"
"ကိုယ္လည္းခ်စ္တယ္"
တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ ၿပိဳင္တူျပံဳးမိၾကသည္။
"ဒါေပမယ့္ စာမွတ္ဖို႔ရာက် မင္းေပးတဲ့ပစၥည္းေလးက
ငါနဲ႔အတူ အျမဲမ႐ွိဘူးကြ၊ ဒီလိုလုပ္လိုက္မယ္"
အျပာေရာင္crochetေလးကို လက္မွာပတ္ကာ ထိပ္ကအကြင္းေလးႏွင့္ အျပာေရာင္ turquoiseႀကိဳးကိုခ်ည္လိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ deanမ်က္ႏွာေ႐ွ႕ကိုလက္ေထာင္ျပလိုက္သည္။
"အခုမွငါနဲ႔အတူ႐ွိသြားမွာ"
"ေနေရာင္ျခည္ရာ"
ပါးမို႔ကို ဖ်စ္လိုက္မိသည္။
"လာပါ ငါတို႔ရဲ႕ပင္လယ္ႀကီးကိုၾကည့္ရေအာင္"
deanအနားကို ပိုတိုးကပ္ကာ လက္ဖဝါးကိုျပန္ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး ပခံုးေပၚေခါင္းမွီတင္လိုက္သည္။ ကိုယ့္ေခါင္းထက္ကို deanရဲ႕ ပါးျပင္လာထိေတြ႔တာကို ခံစားရသည္။ ကိုယ့္ဆံပင္ၾကားထဲ တ႐ွံု႐ွံုနမ္းေနတာကို ခံစားရသည္။ ကိုယ့္မွာေတာ့ ျပံဳးကာ သူ႔အနမ္းေတြကို ခံယူျမဲ။
"ပင္လယ္ျပင္ႀကီးလည္းလွတယ္၊ ပန္းပင္ေတြလည္းလွတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မင္းအျပံဳးကပိုလွတယ္ dean"
"ကိုယ့္ေနေရာင္ျခည္ေလးရဲ႕အျပံဳးက အလွထိပ္ေခါင္"
"အ႐ူးေကာင္၊ မင္းအျပံဳးကအလွဆံုး"
"မိုနာလီဇာငိုေနၿပီ"
"ဟားဟား မင္းကေတာ့"
deanလက္ကို ပိုလို႔ဆုပ္ေထြးလိုက္ေတာ့ deanက
လက္ကိုယူကာ လက္ဖမိုးကိုနမ္းသည္။ deanက ကိုယ့္ကို ခ်စ္တတ္ေအာင္သင္ေပးခ့ဲသည္။ ေနာင္တရျခင္းရဲ႕ဆိုးက်ိဳးကိုျမင္ေအာင္ သင္ေပးခ့ဲသည္။ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕ၾကည္ႏူးမႈကို ခံစားရေအာင္ ကိုယ္တိုင္ျပဳေပးခ့ဲသည္။ အျမဲတမ္း ကိုယ့္အျပံဳးသာပထမမို႔ ေပ်ာ္ေအာင္အျမဲလုပ္ေပးတတ္သည္။ ထိုသို႔တြက္ခ်က္ၿပီးေသခ်ာသည့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကေတာ့ deanကို ခ်စ္လြန္းလို႔ ဘယ္ေတာ့မွအဆံုး႐ွံုးမခံေတာ့ေၾကာင့္ ဤပင္လယ္ျပင္ႀကီးကိုသက္ေသတည္လို႔ ဟစ္ေႂကြးလိုက္ပါသည္။
..................................................................
ကမ္းစပ္မွစ၍ St Michael'sေတာင္ထိကို ေက်ာက္တန္းလမ္းမႀကီးနဲ႔ဆက္သြယ္ထားသည္။ ထိုေက်ာက္တန္းကို႐ိုက္ခတ္ေနသည့္ ပင္လယ္လိႈင္းေတြရဲ႕အသံက အ႐ွိန္ပါေပမယ့္ညင္သာသည္။ဦးေဖရဲ႕လုပ္ငန္းမွာ ပါဝင္သည့္ေနရာမို႔ လုပ္ငန္းအေထာက္အကူျဖစ္ေအာင္ vlogအတြက္လည္းအဆင္ေျပသည္မို႔ ဒီေနရာမွာတင္ ဗီဒီယိုဘယ္ႏွစ္ပုဒ္ေလာက္႐ိုက္ခ့ဲတယ္မသိပါ။
"ေမာ္ဖူးမဝ သြားစို႔"
"အြန္း"
ကင္မရာကိုပိတ္လိုက္ၿပီး လက္တစ္ဖက္ကေနကိုင္ခ့ဲကာ က်န္လက္တစ္ဖက္က songရဲ႕ ခပ္ေႏြးေႏြးလက္ဖဝါးႀကီးကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ ၿပီးရင္ေတာ့ ဒီေက်ာက္လမ္းအတိုင္း ပင္လယ္ကိုျဖတ္သြားရသည္။ လူလုပ္ေက်ာက္လမ္းေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ပင္လယ္ျပင္ရဲ႕အလွကို ၾကည့္ရတာလည္း ရင္သပ္႐ႈေမာဖြယ္ေကာင္းလြန္းလွသည္။
"ငါ့ကိုဒီေနရာအေၾကာင္း႐ွင္းျပဦးေလ"
"တစ္ခါေလာက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေလး ခရီးသြားပါဦး ေမာ္ဖူးမဝရဲ႕၊ ေတာင္ကိုေရာက္ရင္ အ့ဲမွာသမိုင္းေၾကာင္းဖတ္လို႔ရတယ္၊ လက္ကမ္းစာရြက္ေလးေတြလည္း႐ွိတယ္၊ အခုဒီလာတာ ကိုယ့္ခ်စ္သူနဲ႔အေပ်ာ္ခရီးသပ္သပ္ဆိုၿပီးထြလာတာ ေမာ္ဖူးမဝရဲ႕"
"ဟုတ္ပါၿပီ"
songလက္ေမာင္းေပၚ ေခါင္းမွီတင္လိုက္သည္။ ခရီးတစ္ခုသြားတိုင္း vlogတစ္ခုေတာ့ ႐ိုက္ရမည္ဆိုတဲ့အသိေၾကာင့္ လြတ္လပ္သည့္ေပ်ာ္ရြႊင္မႈမ်ိဳးကိုေတာ့ အနည္းငယ္သာခံစားဖူးသည္။ အခု songရဲ႕စကားၾကားမွ ဖိအားမပါသည့္ ခရီးတစ္ခုရဲ႕အေငြ႔အသက္ကိုခံစားမိသလို။
"ေတာင္ရဲ႕ထိပ္မွာ ရဲတိုက္နဲ႔ဘုရားေက်ာင္း႐ွိတယ္ ေမာ္ဖူးဝ၊ အ့ဲမွာ ျပခန္းလည္း႐ွိတယ္၊ ကိုယ္တို႔လန္ဒန္ကျပတိုက္ေတြလိုေပါ့၊ ေခတ္အဆက္ဆက္က အသံုးအေဆာင္ေတြကိုျပထားတာ၊ ကိုယ္တို႔ေအးေဆးမွ အ့ဲတာေတြၾကည့္တာေပါ့"
"ဟင္ အ့ဲတာဆိုမင္းကအ့ဲသြားၿပီးဘာလုပ္မွာလဲ"
တစ္ကယ္တည္း။ အ့ဲတာေတြမၾကည့္မွေတာ္ ဘယ္ဟာသြားၾကည္မလဲ။
"ရဲတိုက္မေရာက္ခင္ ပင္လယ္႐ွဴ ခင္းကိုၾကည့္ဖို႔ လုပ္ေပးထားတယ္၊ ေတာင္ေစာင္းလိုေနရာမွာ အ့ဲမွာ ႐ႈခင္းၾကည့္စို႔"
"ဟုတ္ပါၿပီ"
တူညီတဲ့ေျခလွမ္းေတြ တူညီတဲ့အခ်စ္ေတြႏွင့္ မလြတ္တမ္းတြဲထားသည့္ လက္ႏွစ္ဖက္သည္ ဤအခ်စ္အတြက္ သက္ေသတစ္ခုျဖစ္သည္။ သူႏွင့္အတူေလွ်ာက္ရသည့္ ဤလမ္းသည္ ဆူးေမြ႕ရာျဖစ္လ်င္ေတာင္ နာက်င္ျခင္းနိတၳိနင္းေပ်ာ္သည္။ ပန္းေမြ႔ရာဆိုပါက ႏူးညံ့ျခင္းအျပည့္ထက္ပိုစြာ ပိုႏူးညံံ့မည္။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အခ်စ္ကို ေျမာက္စားသည့္အေနျဖင့္ ပင္လယ္ေရလိႈင္းမ်ားဟာလည္း ေက်ာက္တန္းကိုတိုက္ခတ္ကာ လက္ခုတ္ျသဘာသံေပးေနသေယာင္။ အခ်စ္ရဲ႕စြမ္းအားက ဒီေလာက္ႀကီးသလာလို႔ ေမးသည့္အခါ ရထာကေတာ့ ျပံဳးရင္းသားေခါင္းညိတ္ျပလိုက္မည္။
"ဒီလမ္းကတက္ရမယ္"
ေက်ာက္တန္းကေနေလွ်ာက္လာတာ ေတာင္ေအာက္ကိုေရာက္လို႔ ေတာင္ေပၚကို စတက္မည္ျဖစ္သည္။ ေတာင္တက္လမ္းက ေက်ာက္ခင္းလည္းျဖစ္သည္။ ေတာင္တက္လမ္းမွာတင္ ေလ့လာလို႔ရသည့္ အရာေတြကို ေတြ႔ရသည္။ ေက်ာက္လမ္းေပၚမွာ တစ္ခုတည္းေသာ အသံပံုေက်ာက္တံုး the gaint's heartကိုလည္း ဓာတ္ပံု႐ိုက္ရသည္။
"ေတာင္ေအာက္တုန္းမွာတုန္းက ေတာင္ေပၚကလန္ဒန္အလံတိုင္ကို ေတြ႕ခ့ဲလား"
"အင္းေတြ႔တယ္"
"အ့ဲရဲ႕ေတာင္စြန္းေလးမွာ ၾကည့္မယ္၊ ေတာင္စြန္းဆိုေပမယ့္ အႏၱရယ္မမ်ားဘူး"
"ဟုတ္ၿပီ ငါမင္းကိုယံုပါတယ္"
songက လွည့္ျပံဳးျပလာသည္။ အခ်ိန္အေတာ္ေပးစရာမလိုတာမို႔ ျမန္ျမန္ပင္ အဂၤလန္ႏိုင္ငံအလံခ်ိတ္ထားသည့္ေနရာကို ေရာက္သည္။ ေက်ာက္လက္ရန္းငယ္ကေန ပင္လယ္ျပင္ကိုၾကည့္လို႔ရတဲ့ေနရာလည္း႐ွိၿပီး အ့ဲေဘးက ေတာင္ေစာင္းမွာလည္း ထိုင္ၾကည့္လို႔ရသည္။ ကိုယ္တို႔ကေတာ့ ေတာင္ေစာင္းဆီသြားပါသည္။
"သတိထားေနာ္ ေမာ္ဖူးမဝ"
"အင္း"
အစြန္းနားထိေတာ့မသြားပါ။ အလယ္ေလာက္မွာေတာ့ သြားတာရပ္လိုက္ကာ ႏွစ္ေယာက္အတူထိုင္လိုက္သည္။
"လန္းဆန္းသြားတာပဲ"
ရထာက ေလေကာင္းေလသန္႔ကို တဝႀကီး႐ွဴ ႐ိႈက္ရင္းေျပာသည္။
"လွတယ္မလား ေမာ္ဖူးမဝ"
"အင္း လွတယ္"
ရထာက ပင္လယ္ျပင္ႀကီးကိုပဲ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ရထာ့မ်က္ႏွာကို ေလကေလးတစ္ခ်က္တိုးသြားသည့္အခါ လြင့္လႊားကစားသြားသည့္ ဆံႏြယ္ေလးေတြက အလွပဆံုးဂုဏ္ေဆာင္သည္။ ၾကည္ေတာက္ေတာက္မ်က္ဝန္းေလးေတြက ဘယ္ေသာအခါမွ လက္မလြတ္ခ်င္စတမ္း ဆြဲေဆာင္ထားႏိုင္သည္။ ထိုမွမဟုတ္ ေမာ္ဖူးမဝရဲ႕အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုစီတိုင္းက ကိုယ့္ကို ပိုတိုးခ်စ္ေအာင္ ျပဳႏုိင္လြန္းသည္။
"လက္ကေလးေပးပါဦး ကိုယ့္ေမာ္ဖူးမဝ"
ေပါင္ေပၚတင္ထားသည့္ ရထာ့လက္ကေလးကို ဆြဲယူေတာ့ ရထာကလွည့္ၾကည့္လာသည္။
"ဘာလုပ္တာလဲ အ့ဲဒါက"
ဝတ္ထားသည့္ ဝါးလက္ေကာက္ကို songက ခြၽတ္ေနသည္မို႔ ရထာေမးလိုက္သည္။
"အခုဒီေနရာမွာ အျမဲတမ္းအစားထိုးလို႔ရမယ့္ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အခ်စ္သက္ေသပစၥည္းေလးဝတ္ေပးမယ္"
ေျပာၿပီး ကုတ္အက်ႌထဲက charmဟန္းခ်ိန္းေလးကို ထုတ္ၿပီး ရထာ့လက္မွာပတ္ေပးလိုက္သည္။
"charmရဲ႕အဓိပၸါယ္က ကံေကာင္းျခင္းတဲ့။ ကိုယ့္ေမာ္ဖူးမဝရဲ႕ ျမန္မာအလံဆို ကိုယ့္ရဲ႕အဂၤလန္အလံ၊ မန္းေလးရဲ႕အထင္ကရစက္ဘီးေလးဆို ကိုယ္တို႔ရဲ႕အထင္ကရကႏွစ္ထပ္ကား၊ ၿပီးေတာ့ လန္ဒန္ဆိုတာနဲ႔လန္ဒန္မ်က္လံုးကိုေျပးျမင္သလို မန္းေလးဆိုတာနဲ႔ေျပးျမင္တဲ့ က်ံဳးၿမိဳ႕႐ိုး၊ ၿပီးေတာ့လန္ဒန္နာရီစင္ရယ္ ေစ်းခ်ိဳနာရီစင္၊ အသဲႏွလံုးထဲက ဧရာဝတီတံတားနဲ႔ ကိုယ့္ရဲ႕ tower bridge၊ charmကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လုပ္တာမဟုတ္ေပမယ့္ ဒီဇိုင္းကကိုယ္ကိုယ္တိုင္ဆြဲတာပါ၊ မင္းအတြက္ ကိုယ့္လက္ေဆာင္"
charmတစ္ခုခ်င္းစီကို ရထာ လက္ညိဳးႏွင့္ ထိေတြ႔မိသည္။ ကိုယ့္ေျမကအထင္ကရႏွင့္ သူ႔ေျမက အထင္ကရကို ေပါင္းစည္းထားကာ တစ္ေျမေထာင္လိုက္ခ်င္း။
က်ခ်င္သည့္မ်က္ရည္ေတြကိုထိန္းကာ....
"မင္းအတြက္ေကာ ငါဝတ္ေပးမယ္ေလ"
"ဟုတ္သား ေရာ့ ေမာ္ဖူးမဝ"
သူ႔အိတ္ကပ္ထဲက ေနာက္ထပ္charmဟန္းခ်ိန္းကို ထုတ္ေပးလာသည္။ ထိုဟန္းခ်ိန္းအား လက္လြဲယူလိုက္ၿပီး songရဲ႕လက္ေကာက္ဝတ္က ဝါးလက္ေကာက္ကိုခြၽတ္ၿပီး ထိုcharmကိုဝတ္ေပးလိုက္သည္။
"မငိုနဲ႔ေလ ကိုယ့္ေမာ္ဖူးမဝကလည္း"
ပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္ေတြကို အသာသုတ္ေပးမိသည္။
"ေပ်ာ္လို႔ပါ၊ လက္ေဆာင္ေပးလို႔ငိုတာမဟုတ္ဘဲ ဒီလက္ေဆာင္မွာ ငါျမတ္ႏိုးတဲ့အရာေတြ၊ မင္းျမတ္ႏိုးတဲ့အရာေတြပါလို႔ပါ"
"ကိုယ္အေတာ္စဥ္းစားလိုက္ရတယ္ ကိုယ့္ေမာ္ဖူးမဝႀကိဳက္တာေလးရဖို႔"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ song၊ စခ်စ္ကတည္းက ငါ့ကိုလက္မေလ်ာ့လို႔"
"ကိုယ့္ေမာ္ဖူးမဝကို စခ်စ္ကတည္းက လက္ေလ်ာ့ဖို႔အေတြးလံုးဝမ႐ွိခ့ဲဘူး၊ ကိုယ္တို႔ဟာ ေရျခားတယ္ ေျမျခားတယ္ ၊ ဒါေပမယ့္ လက္မေလ်ာ့ဘူးဆိုတဲ့စိတ္ဓာတ္ကပဲ ကိုယ္တို႔ရဲ႕အခ်စ္ကို ေထာက္တိုင္ျပဳေပးခ့ဲတာ၊ ကိုယ့္ေမာ္ဖူးမဝရဲ႕ေျမက ေအရာဝတီ ကိုယ့္ေျမက သိမ္းကိုသက္ေသတည္လို႔ ကိုယ္တို႔အခ်စ္ျမစ္ေလး တည္တံ့ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းမိတယ္"
"ဆုေတာင္းစရာမလိုပါဘူး၊ မင္းရဲ႕ေမာ္ဖူးမဝကလည္း မင္းေမာ္ဖူးလို႔ဝတဲ့အထိ မင္းေဘးမွာ႐ွိေပးမွာပါ"
"ဒါဆို ကိုယ့္ႏွလံုးသားပလႅင္မွာပဲ ေနရာေတာ့မယ္ ကိုယ့္ေမာ္ဖူးမဝေလးက"
နဖူးခ်င္းထိကာ ျပံဳးမိၾကသည္။ ထာဝရထက္ပိုတဲ့ပမာဏကို လက္ညိဳးထိုးျပဟုဆိုလ်င္ ကိုယ္တို႔ရဲ႕အခ်စ္ကိုလက္ညိဳးထိုးမည္။ အျမဲတမ္းကို အရာအားလံုးက္ု အႏိုင္ယူမည့္အရာက ကိုယ္တို႔ရဲ႕အခ်စ္။ ခြဲခြာရေသာေသျခင္းတရားကိုလက္ခံရမယ္ဆိုလ်င္ေတာင္ သူ႔လက္ကေလးကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း ေသျခင္းတရားကိုအႏိုင္ယူမယ့္ ကိုယ့္ခ်စ္ျခင္း။ ခ်စ္ျခင္းတို႔သည္သာ အဓြန္႔႐ွည္ေသာအရာျဖစ္ပါ၏။
"ခ်စ္တယ္ song"
"ခ်စ္တယ္ ေမာ္ဖူးမဝ"
မ်က္လံုးကိုစံုမွိတ္လို႔ ခ်စ္ျခင္းသက္ေသအနမ္းတို႔အား ပင္လယ္ျပင္ႏွင့္အၿပိဳင္ လွပစြာျဖစ္ထြန္းေစမိသည္။ songရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းလႊာ၏ႏူးညံ့မႈကို ခံစားရသည္။ ပါးျပင္ကိုအုပ္ကိုင္ထားသည့္ songရဲ႕ လက္ဖဝါးမွ ေႏြးေထြးမႈကို ခံစားရသည္။ songရဲ႕ လက္ေကာက္ဝတ္က charmေလးေတြရဲ႕ ပါးျပင္ကို လာ႐ိုက္ခတ္မႈအား ခံစားရသည္။ ပို၍ ခံစားခ်က္ျပင္းေစတာက songရဲ႕ စုပ္ေထြးေနသည့္ ႏႈတ္ခမ္းလႊာမ်ား။ အလွအပေတြထက္ ပို၍ခံစားခ်င္ေသာအရာမ်ားက songရဲ႕အနမ္းမ်ားသာ။ လွပေသာ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးကိုေမ့၍ songရဲ႕အနမ္းမ်ား၌သာ ေပ်ာ္ဝင္မိသည္။
"ခ်စ္တယ္ ေမာ္ဖူးမဝ"
အနမ္းကိုရပ္တန္႔လိုက္ၿပီး ေျပာလာသည့္ songရဲ႕စကားကိုအေျဖမေပးဘဲ ပင္လယ္ျပင္ကို မ်က္ႏွာျပန္မူကာ songပခံုးေပၚေခါင္းမွီတင္လိုက္သည္။ ကိုယ္တို႔ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးေတာင္႐ွက္ေနေပေတာ့မည္။
"ငါလည္းခ်စ္ပါတယ္"
ထို႔ေနာက္ songရဲ႕လက္ကိုဆုပ္ကိုင္ကာ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးကို ေနာက္ခံထား၍ ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေထာင္ၾကည့္ေတာ့ လွပသည့္charmေလးေတြက ေလျပည္ေအာက္မွာ လႈပ္ကစားေနသည္။ ထိုcharmေလးေတြကိုသာ ၾကည့္ေနၿပီး ႏွစ္ေယာက္လံုးစကားမဆိုျဖစ္ေတာ့ဘဲ ခ်စ္ျခင္းအေငြ႔အသက္တို႔အား ခံစားမိပါ၏။ အရာအားလံုးသည္ လက္မေလ်ာ့ျခင္းဆိုတဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေၾကာင့္ ျဖစ္တည္လာသည္မို႔ ဤခ်စ္ျခင္း၌ ခြဲခြာျခင္းမည္ေသာအေၾကာင္းတရား မ႐ွိႏိုင္ေတာ့ပါေလ။
ေနာင္အနာဂတ္မ်ားတြင္ တစ္ေယာက္ရဲ႕လိုအင္ဆႏၵေတြကိုတစ္ေယာက္ျဖည့္ဆည့္ေပးျခင္းျဖင့္ ရက္စြဲတိုင္းကို ေက်ာ္ျဖတ္မည္။ songလုပ္ခ်င္တဲ့ tomorrowlandမွာ အလံလြင့္ျခင္း၊ ေမၿမိဳ႕ကတိမ္ပင္လယ္စခန္းမွာ တလြင့္တေျမာတိမ္ေတြကိုၾကည့္ျခင္း၊ ေနာက္ သူ႔လက္ကို တြဲလို႔ ကမၻာပတ္ျခင္းစသည့္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ၊အတူ႐ွိျခင္းနဲ႔ပဲ ေန႔ရက္တိုင္းကိုေက်ာ္ျဖတ္မည္။
ျပာလဲ့လဲ့ ေကာင္းကင္ျပာေအာက္ ျပာေတာက္ေတာက္ ပင္လယ္ထက္ဝယ္ ခ်စ္ျခင္းတစ္ခုက လွပစြာထည္ဝါေနပါေတာ့သည္။
ထိုအခ်စ္သည္ တည္တံ့ေစသား.......။
'ေရေျမျခား၍ ခ်စ္မိေသာ္လည္း
ကိုယ္တို႔ေတြ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္
လက္ေလ်ာ့ခဲ့ျခင္းမ႐ွိပါ
မင္းေျမမွာ ဧရာဝတီ
ကိုယ့္ေျမမွာ သိမ္း
မပ်က္ေသာ ျမစ္ႏွစ္သြယ္ကို
ကိုယ္စားျပဳလို႔
ကိုယ္တို႔ရဲ႕အခ်စ္ျမစ္သည္
ထာဝရ တည္တံ့ပါေစ'
.............................ၿပီးပါျပီ..........................
St Michael's Mount
Minack theatre
penzance မဟုတ်ဘူး။ အလှဆုံးနိဗ္ဗာန်ဘုံလေးဖြစ်မည်။ ကားပေါ်ကနေ ရှု့ရသည့်ရှုခင်းတွေက အံ့မခမ်းလိလိ သြချရလောက်အောင် ကြည်နူးအံ့သြဖို့ကောင်းလှသည်။
တောင်လမ်းမှဖြတ်သန်းသွားရသည့်အခါ ဘေးဆီကပင်လယ်ပြင်ကြီးကို ငေးမောရသည့်အရသာက ဘယ်လိုထူးကဲလိုလေသလဲ ပြောပြလို့တောင်မရပါ။လှပသည့်ရှုခင်းတို့ရဲ့မာယာကို မခံနိုင်သည့်အခါတော့ ကားမှန်ကိုချလိုက်ကာ ခေါင်းထွက်လိုက်သည်။
"ရထာ အန္တရာယ်ရှိတယ်လေ"
songရဲ့ ဟန့်တားသံကြောင့် ရှေ့မောင်းမှာကားမောင်းနေသည့် deanနှင့်စာဖတ်နေသည့် နေစောကပါလှည့်ကြည့်လာသည်။ ရထာ့အား ပခုံးကနေပြန်ဆွဲတော့ ကြွနေသည့်ရထာ့ဖင်က မွေ့ရာနှင့် ပြန်ထိသွားသည်။ အမည်မတပ်နိုင်သည့် ခံစားချက်တွေပွင့်ထွက်နေချိန်မို့ လာအနှောင့်အယှက်ပေးတဲ့ songကို တုံ့ပြန်သည့်အနေဖြင့် လက်မောင်းကို လက်သီးဖြင့်နာနာထိုးပေးလိုက်သည်။
"အာ့ ရထာ"
"ဘာဖြစ်တာတုန်း၊ ဘယ်ကားမှမလာလို့ ခေါင်းထွက်တာ"
"မရဘူး၊ အန္တရာယ်ရှိတယ်၊ ခေါင်းမထွက်နဲ့"
"မင်းကလေ၊ မထွက်ဘူး မထွက်ဘူး၊ ငါ့ကိုလာမနှောင့်ယှက်နဲ့ ခရီးသွားတဲ့အရသာကိုခံစားနေပါတယ်ဆို"
ပြောပြီး ကားပြတင်းအနားကို ပြန်ကပ်သွားတော့ ပြတင်းကို ပျော်မြူ းစွာတိုးလာသည့် လေအေးတွေက မျက်နှာကိုလာရိုက်ခတ်သည်။ မျက်လုံးစုံမှိတ်ကာ ထိုအအေးဓာတ်ကိုခံယူမိပါသည်။
"ကိုယ်မင်းကိုဖက်ထားမယ်"
ရထာ့နောက်ကျောဘက်မှာနေရာယူလိုက်ပြီး ခါးက်ိုပွေ့ဖက်ကာ ရင်ခွင်ထဲ၌ထွေးပိုက်ထားမိသည်။
"ရောက်တော့မှာလား song"
"အင်း နောက်ဆယ်မိနစ်ဆိုရောက်ပြီ"
"ဟုတ်ပြီ"
songရဲ့အိမ်ကို ရောက်တော့မည်။ မေးနေကျတဲ့အတိုင်း မင်းအဖေဝယ်ပေးခ့ဲတဲ့အိမ်လားမေးတော့ သူ့အဖွားပိုင်တဲ့အိမ်လို့ပြောသည်။ အိမ်က ဘယ်လိုပုံစံအနေအထားရှိမလဲတွေးမိတဲ့အတွေးနောက် လှမှာပါဆိုတဲ့သေချာမှုက ကပ်ပါလာခ့ဲသည်။ အလှဆုံးဒေသမှာ အလှပဆုံးအရာတွေပဲ ခိုမှီးနေမှာပါပင်။
songပြောတဲ့အတိုင်း ဆယ်မိနစ်နေတော့ ခြံမရှိသောနှစ်ထပ်အိမ်ဖြူ လေးရှေ့ကိုရောက်လေပြီ။ နေရောင်ခြည်လည်း လုံးလုံးပျောက်ခ့ဲသည်။ အိမ်အရှေ့မှာတော့ သစ်ပင်ပန်းပင်လေးတွေရှိသည်။ ပန်းပင်လေးတွေတော့ ဘေးအိမ်ကအိမ်နီးချင်းတွေက စောင့်ရှောက်ထိန်းသိမ်းထားပေးပုံ။
"မလာတာကြာတော့ အိမ်ကဖုန်တွေရှိမယ်ထင်တယ်"
"အင်း ကြာဆို၊ ကိုယ်မြန်မာမလာခင်က တစ်ခေါက်လာခ့ဲသေးတယ်၊ ဒါပေမယ့်ခဏရှင်းရုံရယ်ပါ၊ ကိုယ်တို့ကပိတ်စအဖြူ တွေအုပ်ထားတယ်လေ"
"ဪ"
ကားပေါ်မှ အားလုံးဆင်းလာခ့ဲသည်။ မြေပြင်ပေါ်ခြေချမိလိုက်တာနဲ့ တက်ကြွလန်းဆန်းခြင်းတွေက ခန္ဓာကိုယ်ရဲ့သွေးကြောများထဲသို့ စီးဆင်းသွားသလိုတောင်ထင်ရသည်။ songက အိမ်တံခါးဖွင့်နေတုန်း ကားပေါ်ကအထုတ်တွေကို သုံးယောက်သားသယ်ရပြန်သည်။
"ဝင်လို့ရပြီ"
ရထာ့လက်ထဲကအထုတ်တစ်ထုတ်ကို လက်လွဲယူပြီး အိမ်ထဲကိုဝင်လာခ့ဲသည်။ ဖုန်နံံ့လေးအနမ်းငယ်ရတာကလွဲလျင်တော့ ကျန်တာအဆိုးအဝါးမရှိပါ။
"အခန်းထဲပဲရှင်းစို့ ကိုယ်တို့ကလျှောက်လည်မှာဆိုတော့ အခန်းအပြင် အခြားနေရာကတော့ မလိုဘူးရယ်"
"ထမင်းစားဖို့ရော"
"ဝယ်စားမယ်လေ"
"အေးပါကွာ"
"ဒါဆို deanနဲ့နေစောကောင်းကောင်းအနားယူ"
"အေး မင်းတို့ကောပဲ"
အောက်ထပ်မှာပဲ အခန်းနှစ်ခန်းရှိတာမလို့ အပေါ်ထပ်မှာ မနေပါ။ အခန်းထဲကို ဝင်ခ့ဲပြီးနောက် အသုံးအဆောင်ပစ္စည်းတွေကို အုပ်ထားတဲ့ပိတ်စအဖြူ တွေကို songနဲ့အတူဖယ်ရသည်။ ထိုပိတ်စတွေကို songက ခေါက်နေသည့်အချိန်မှာ ကိုယ်ကတော့ ဖုန်စုတ်စက်နဲ့ဖုန်ရှင်းနေရသည်။
"ရေနွေးလေးချိုးပြီးရင် အိပ်လို့ကောင်းမှာ"
အိပ်ရေးမက်သည့်ရထာ့စကားကြောင့် ပိတ်စခေါက်နေရင်းမှ song ပြုံးမိသည်။ ခေါက်ပြီးပြီးချင်း ရထာ့ဆီသွားကာ နောက်ကနေသိမ်းကြုံးဖက်လိုက်သည်။
"အလုပ်လုပ်နေတယ်လေ"
"ကူလုပ်ပေးမယ်"
ရထာ့အနားက မခွာရဖို့အရေးကိုသာ အဓိကထားတာမို့ ဖုန်စုတ်စက်ရဲ့လက်ကိုင်ကိုကိုင်ထားသည့် ရထာ့ရဲ့လက်ဖမိုးကို အုပ်ကိုင်လိုက်မိပြီး သူလေးပါးပြင်ထက်၌ အနမ်းတစ်ပွင့်ကြွေစေသည်။
"ကူမှာဆို၊ အ့ဲဒါဆိုမနမ်းနဲ့လေ"
"နှစ်ခုလုံးလုပ်မှာ"
"အရူးကောင်"
ုပြုံးသွားတဲ့ရထာ့နှုတ်ခမ်းကြောင့် ပါးမို့လေးက ဖောင်းလာသည့်အခါ ထိုပါးမို့လေးကို မလွတ်တမ်းနမ်းရှိုက်လိုက်မိသည်။ ရထာကတော့ ပြုံးရင်းငြိမ်ခံသည်။ ရထာသွားရာနောက်ကိုပဲ ပါးပြင်ကိုတဖွဖွနမ်းရင်း လိုက်သွားသည့်အခါ အခန်းတစ်ခုလုံး ဖုန်ပြောင်သွားတာပင်သတိမရတော့ပါလေ။
..............................................................
ပိတ်စဖြူ တွေကိုခေါက်နေသည့် နေရောင်ခြည်လေးကို အိပ်ရာခင်းနေရင်းမှ ငေးကြည့်နေမိသည်။ ဒီလိုအနေအထားက လက်ထပ်ပြီးခါစချစ်ငှက်နှစ်ဦးတို့ ဟန်းနီးမွန်းထွက်သလိုပင်။ နှစ်ကိုယ်နှစ်ဦးတည်းသာရှိပြီး အချစ်တွေကိုဖော်ထုတ်ပြတဲ့နေ့မျိုးဖြစ်သည်။
"အ့ဲလောက်မငေးနဲ့ အလုပ် လုပ်"
ရယ်သံနှောသည့် နေရောင်ခြည်လေးစကားကြောင့် ဆက်ငေးနေရင်းမှ ရယ်လိုက်မိသည်။
"ငေးမှာပဲ ကိုယ့်နေရောင်ခြည်ကို၊ "
"ငေး ငေး"
"ကိုယ့်နေရောင်ခြည် မနက်ဖြန်ကိုယ်တို့က သပ်သပ်သွားမှာနော်၊ songတို့နဲ့မလိုက်ဘူး"
"ဟုတ်လား၊ ဘယ်သွားမှာလဲ"
"the minack theatreကိုသွားမယ်"
"ဟုတ်ပြီ၊ လှလားအ့ဲနေရာက"
ခေါက်ပြီးသည့်ပိတ်စတွေကိုသယ်ပြီး deanနောက်က စားပွဲဆီကို ဦးတည်လိုက်သွားပြီး ထိုစားပွဲပေါ်မှာ ပိတ်စတွေတင်လိုက်သည်။ deanကတော့ ကိုယ်သွားရာလမ်းကြောင်းကို သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုရွေ့ပြီး မလွတ်တမ်းကြည့်သည်။
"လှတာပေါ့ အ့ဲကနေပင်လယ်ပြင်ကိုမြင်ရတယ်"
"ဪ "
ခုတင်ပေါ်က ရေဝတ်လဲအကျႌကိုယူပြီး deanအနားကို ပြန်လျှောက်လာခ့ဲသည်။
"ပင်လယ်ကြီးကိုတကူးတကသွားကြည့်ဖို့မလိုပါဘူး၊ ဘာလို့ဆို ငါ့မျက်စိရှေ့မှာတင် ငါ့ကိုချစ်တဲ့အချစ်တွေနဲ့ ပင်လယ်တည်ထားတဲ့ မင်းရှိတယ်လေ"
ပြောပြီးချင်း deanပါးကို အမြန်နမ်းကာ ရေချိုးခန်းဆီ်ပြေးသွားလိုက်ပြီး တံခါးကိုဝုန်းခနဲပိတ်လိုက်သည်။ ခဏလောက်တော့ deanမှာကြောင်သွားပေမယ့် ကြည်နူးကျေနပ်မှုတို့စတင်ခံစားလာသည့်အခါ ပိတ်သွားသည့်ရေချိုးခန်းတံခါးရှေ့ကို ဖြည်းဖြည်းချင်းလျှောက်သွားမိသည်။ ထိုအခန်းထဲမှာတော့ ရှက်ပြုံးပြုံးနေတဲ့ နေရောင်ခြည်လေးကို တွေ့ရမှာဖြစ်သည်။ တွေ့ချင်လိုက်တာ။
"ထွက်လာရင် နမ်းပစ်မှာနော်"
ရေချိုးခန်းထဲကနေ ကြားရလောက်တဲ့အထိ ကျယ်ကျယ်ပြောပီးနောက် ခုတင်ပေါ်မှာထိုင်ကာ ပုန်းနေသည့်ယုန်ငယ်လေး ထွက်လာသည့်အချိန်ထိ ပြုံးစိစိမျက်နှာထားဖြင့်စောင့်နေလိုက်သည်။ ထွက်လာပါက မလွတ်တမ်းနမ်းပစ်မည်။
အတန်ကြာပြီးနောက်တော့ တံခါးနောက်ကနေ ခေါင်းကလေးပြူ ထွက်လာသည်။ ခုတင်ပေါ်ထိုင်နေသည့် ကိုယ့်ကိုတွေ့တော့ နေရောင်ခြည်က ချွဲသလိုဟန်လေးနှင့် ရယ်ပြလာသည်။
"ငါက ခုနက စလိုက်တာပါ ဟဲဟဲ"
ရေသုတ်လျက် ထွက်လာခဲ့သည်။
"ဘာဖြစ်ဖြစ် ပြန်နမ်းမယ်ကွာ"
အပြေးသွားကာ နေရောင်ခြည်လေးအား ရေချိုးခန်းတံခါးမှာ ကျောကပ်စေပြီး ပါးပြင်လေး နှုတ်ခမ်းနုလေးကို ထပ်ခါထပ်ခါနမ်းနေမိသည်။ နေရောင်ခြည်လေးမှာ လူကြီးတစ်ယောက်လက်ထဲကို ရောက်သွားသည့် ချစ်စရာကလေးငယ်လေးတစ်ယောက်လို ဘာမှမတတ်နိုင်ဘဲ ငြိမ်ခံနေရရှာသည်။
"တော်ပြီလေ ငါနမ်းတာတစ်ချက်တည်းရယ်"
"မရဘူး နမ်းဦးမှာ"
မျက်နှာလေးကိုပွေ့ကာ နှုတ်ခမ်းကိုပဲ ထိလိုက်ခွာလိုက်နမ်းတော့ နေရောင်ခြည်လေးက ပြုံးကာပြန်တုံ့ပြန်သည်။
"ချစ်တယ် ကိုယ့်နေရောင်ခြည်"
ဆက်မနမ်းသေးဘဲ အချစ်ရေးဆိုလေတော့ နေရောင်ခြည်လေးက ကိုယ့်မျက်နှာကိုအသာဆွဲယူကာ နှုတ်ခမ်းထက်ကို အချစ်သက်သေအနမ်းခြွေပြန်သည်။ ချစ်တယ်လို့ စကားဖြင့်အဖြေပြန်မပေးဘဲ အနမ်းဖြင့်သက်သေပြလိုက်ခြင်းမည်၏။ဒီတစ်ခါတော့ ခုနကလို ကလေးဆန်ဆန်အနမ်းမဟုတ်တော့ပါ။ မျက်လုံးစုံမှိတ်ရင်းသာ ချစ်ရသူ အနမ်းကြွေပန်းလေးကို ခံစားမိပါတော့သည်။
...................................................................
ကားပေါ်ကဆင်းဆင်းချင်း ပင်လယ်ကို အကြိမ်စက္ကန့်များစွာဖြတ်သန်းလာသည့် ပင်လယ်လေအေးက တစ်ကိုယ်လုံးကိုလာထိကာ ခရီးကြိုနှုတ်ဆက်သည်။ ကားပါကင်ကနေကို လှပတဲ့ပင်လယ်ပြာကြီးကို မြင်နေရပါလျှင် theatreမှာဆို ဘယ်လောက်တောင်လှလိုက်မလဲ။ တွေးကြည့်ရုံနှင့် ရင်ခုံဖွယ်ကောင်းလှသည်။
"လာ နေရောင်ခြည်လေး၊ minack theatreက ဒီဘက်မှာ"
"အင်း လာပြီ"
ကားတစ်ဖက်က deanဆီပြေးသွားပြီး သူ့လက်ဖဝါးကိုဆုပ်ကိုင်လိုက်မိသည်။ deanနှင့်ပတ်သက်၍ ဖြစ်ပေါ်လာသည့်အချက်က deanအနားမှာရှိနေရလို့ သူ့လက်ကလေးဆုပ်ကိုင်ထားရင် လုံခြုံသည့်ခံစားမှုနှင့် နွေးထွေးသည့်ခံစားမှုလေးကို ခံစားရသည်။ အထီးကျန်ခြင်းဆိုတဲ့ရန်သူကတော့ deanဆိုတဲ့ဒိုင်းကာကို မကျော်ဖြတ်လာနိုင်ရဲသေးပါ။
"သွားစို့ ကိုယ့်နေရောင်ခြည်"
"အင်း"
theatreထဲကို ဝင်လာခ့ဲကြသည်။ ပင်လယ်ပြင်ကိုကြည့်ဖို့အတွက် ထိုင်ဖို့နေရာကိုရောက်ဖို့တော့ အုတ်လှေကားအတိုင်းလေးဆင်းသွားရသည်။ ထိုအုတ်လှေကားကနေကို ပင်လယ်ပြာကြီးကို မြင်ရလေပြီ။ အဆင်းလှေကားတွေကလည်းအများကြီးရှိသည်။
"လှလိုက်တာ၊ ခရီးသွားလို့ ခံစားရတဲ့ခံစားချက်က ဒါမျိုးနေမှာ"
"ကြိုက်လား"
"အင်း ကြိုက်တယ်၊ပန်းပင်လေးတွေစိုက်ထားတာပိုသဘောကျတယ်"
နောက်ဆုံးတော့ လှေကားအထစ်ထစ်ပုံစံလေးတွေဖြင့် ထိုင်ဖို့လုပ်ပေးထားသည့် ဇာတ်ရုံကိုရောက်လေပြီ။ လှေကားတစ်ထစ်ဆီတိုင်းမှာ အပင်ငယ်လေးတွေစိုက်ပြီး အလှဆင်ထားသည်။ ဒီဇာတ်ရုံရဲ့ပုံစံက အောက်ဆုံးကျောက်ကြမ်းပြင်မှာကပြပေးမယ့်သူတွေဖြစ်ပြီး လာကြည့်သူတွေထိုင်ရမည့် လှေကားထစ်လိုမျိုးထိုင်စရာနေရာက တစ်ဖြည်းဖြည်း မြင့်တက်သွားသည်။ အဲ့တာကြောင့်မို့ ဇာတ်ရုံထဲကိုဝင်လာသည့်သူတိုင်းက လှေကားတွေကနေ အောက်ကိုဆင်းလာကြရတာဖြစ်သည်။
"အပေါ်ကနေပဲကြည့်မလား"
ထိုင်ဖို့လုပ်ပေးထားသည့် လှေကားထစ်ပုံစံနေရာလေးတော့မရောက်သေး။ သို့ပေမယ့် အခုရပ်နေသည့်အမြင့်က လှေကားထစ်ကနေပင် ပင်လယ်ပြင်ကြီးကိုမြင်နေရပြီ။
ိ"ဟို ထိုင်ဖို့လုပ်ပေးထားတဲ့ လှေကားထစ်ပုံစံလေးထိသွားကြည့်မယ်လေ မြက်ခင်းလေးတွေနဲ့"
လှေကားထစ်ပုံစံကျောက်တန်းကိုမှ မြက်ခင်းတွေပါသည့်နေရာကို လက်ညိုးထိုးပြလိုက်သည်။ အခြားခရီးသွားတွေလည်း အတော်စုံလာလေပြီ။ သို့ပေမယ့် ပွက်လောရိုက်ဆူညံခြင်းတော့ မရှိပါ။ အတော်စည်းကမ်းရှိသည်။
"ဟုတ်ပြီ သွားစို့ကိုယ့်နေရောင်ခြည်"
ထိုလှေကားထစ်ဆီီသို့ လှေကားကနေပဲဆင်းလာခ့ဲသည်။
အနားရောက်မှ လှေကားထစ်ပုံစံကျောက်တန်းမှာ မြက်ပင်လေးတွေစိုက်ထားပုံက အတော်လေးလှပသည်။ ထိုပေါ်မှာဝင်ထိုင်လိုက်ကာမြင်နေရသည့် ပင်လယ်ပြာကြီးကို တမေ့တမောငေးလိုက်မိသည်။
"လှလိုက်တာ၊ ငါခရီးသွားဝါသနာမပါတာနာတယ် deanရာ"
ငယ်ငယ်ကတည်းက စာမှစာဖြစ်အောင် သိမ်းသွင်းခ့ဲဆော့ မိဘနှစ်ပါးလက်အောက်က သားတစ်ယောက်သည် တက္ကသိုလ်ပြီးတာတောင် မန္တလေးမြို့အနှံံ့မရောက်ဖူးခ့ဲပါ။ ထိုသို့ချုပ်ချယ်ရုံမှအပ မိမိရဲ့လိင်တူစိတ်ဝင်စားသည့်စိတ်ကို လက်ခံပေးသည့်အတွက်တော့ ကျေးဇူးတင်ရသည်။ ကိုယ်တိုင်ကလည်း ဝါသနာမပါလို့ဖြစ်ပါလိမ့်မည်လေ။
"သဘောကျရင် ကိုယ်နောက်ထပ်လှတဲ့နေရာတွေလိုက်ပို့ပေးမယ်လေ"
"တော်ပါပြီ၊ ငါကခရီးသွားတာ သိပ်မကြိုက်ဘူး"
"ဟုတ်သားပဲ၊ ကိုယ့်နေရောင်ခြည်က စာဂျပိုး"
"တော်စမ်း၊ အာဒါနဲ့ ဓာတ်ပုံလေးရိုက်ရအောင်၊ ငါ့ပါးကို နမ်းတဲ့ပုံစံလေး"
ပင်လယ်ကိုမျက်နှာမူထားရာကနေ ထိုပင်လယ်ပြင်ကို ခဏတာကျောလှည့်၍ နှစ်ယောက်အတူဓာတ်ပုံရိုက်ဖို့ကြံရသည်။ ပါးပြင်ကို လာကပ်သည့် deanနှုတ်ခမ်းလေးကြောင့် နေစောပြုံးရသည်။ ထိုအတိုင်းလေး ရိုက်လို့အပြီးမှာတော့ သဘောတကျ ထပ်ပြုံးရပြန်သေးသည်။
"လာ လာရှေ့လှည့်တော့"
နှစ်ယောက်လုံးပင်လယ်ဘက်ဆီကိုပဲ မျက်နှာမူလိုက်သည်။ deanရဲ့ လက်ဖဝါးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ကာ အဆုံးမဲ့ပင်လယ်ပြင်ကြီးအားကြည့်မိသည်။ ညိမ့်ညိမ့်လေးသာလှုပ်ခတ်နေသည့် အပြာရောင်ရေပြင်သည် ကြည့်သူတို့ကို ကပြနေဟန်ရှိသည်။တစ်ခါတစ်ရံ ဒေါတကြီးတတ်သည့်ပင်လယ်ပြင်က အခုတော့ကလေးတစ်ယောက်လို ပကတိအပြစ်ကင်းစင်သည်။ လေတိုးသံလေးကလည်း သီချင်းတစ်ပုဒ်နားဆင်ရသလို ညိမ့်ညောင်းလှသည်။
"နေရောင်ခြည်လေးကို ကိုယ်ပေးစရာရှိတယ်"
deanအသံကြောင့် သူ့ဘက်လှည့်ကြည့်မိတော့ သူက အိတ်ကပ်ထဲကနေ တစ်ခုခုနှိုက်နေဟန်ရှိသည်။
"ဘာလဲ dean"
"ဒါလေး ကိုယ်မင်းအတွက်လုပ်ပေးထားတာ"
သူ့လက်ထဲမှာ crochetနှင့်ထိုးထားသည့် စာမှတ်လို့ရသည့် ခြည်အပြာစာအုပ်မှတ်လေးဖြစ်သည်။ သူ့လက်ထဲကနေ ယူကြည့်တော့ ယပ်တောင်လိုပုံစံလေးကိုမှ အလျားရှည်ရှည်လုပ်ထားပြီး ထိပ်မှာအကွင်းလေးပါသည်။ အောက်ဘက်မှာတော့ အပြာရောင်အသီးလေးနှစ်လုံးရယ်၊ နေကြာပန်းရယ် နေမင်းကြီးရယ်ကို ချိတ်ဆွဲထားသည်။
"ဘာအဓိပ္ပါယ်လဲ dean"
deanမျက်နှာကို တစ်ဖန်းမော့ကြည့်တော့ သူကပြုံးစစနဲ့ နှာခေါင်းထိပ်လေးကို သူ့လက်ညိုးထိပ်နဲ့လာပွတ်ဆွဲသည်။
"အ့ဲတာ crochetလေ၊ ကိုယ့်အမေရှိတုန်းက အဖေ့အတွက်crochetထိုးတဲ့အချိန် ကိုယ်ကဘေးမှာအမြဲလိုက်ထိုးနေကျဆိုတော့ တတ်သွားတယ်၊ နေရောင်ခြည်က ခန္ဓာကိုယ်အပြင်အဆင်တွေသိပ်မကြိုက်ဘူးလေ၊ အ့ဲဒါနဲ့ကိုယ် စာမှတ်တဲ့ဟာလေးပဲ လုပ်လိုက်တာ၊ ကိုယ့်အချစ်တွေကို တစ်မျှင်ချင်း ရစ်ထိုးနေသလိုမျိုးလေးလို့ထင်မိတယ်၊ ဒီအပြာလုံးလေးကျ turquoiseလို့ခေါ်တယ်၊ လူ့တစ်မို်င်းတစ်လျှောက်မှာ ရှေးအကျဆုံး ကျောက်မျက်ရတနာလေ။
ကာကွယ်ပေးခြင်း၊သန်မာခြင်း၊လှျှို့ဝှက်နက်နဲခြင်း၊ဉာဏ်ပညာကြီးမားခြင်း၊မြင့်မြတ်ခြင်း၊ထာဝရရှင်သန်နိုင်ခြင်း၊ခွန်အားကြီးမားခြင်းဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်ရှိတယ်၊"
deanကိုပဲ ငေးကြည့်နေမိသည်။ ကိုယ့်အတွက် သူဖန်တီးပေးတဲ့အရာတိုင်းဟာ အဓိပ္ပါယ်တွေရှိနေတတ်သည်။
" ပြီးတော့ အဲ့ဟာဆောင်ထားရင် ကျန်းမာတယ် ၊ ကိုယ့်နေရောင်ခြည်လေး ကျန်းကျန်းမာမာရှိဖို့က အဓိကလေ၊ နောက်ထပ် တရုတ်တွေယူဆတာကကျ ချစ်သူအချင်းချင်းလက်ဆောင်အနေနဲ့ ပေးရင် ဘဝတစ်လျှောက်လုံး ကာကွယ်ပေးပါ့မယ် သစ္စာရှိပေးပါမယ်ဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်ရှိတယ်တဲ့၊
ပြီးတော့ နေကြာပန်းလေးက ကိုယ့်ကိုကိုယ်စားပြုတယ်၊ နေမင်းကြီးက မင်းပေါ့"
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် dean၊ဒါပေမယ့် ငါမင်းအတွက် ဘာမှမပါဘူး၊ ငါနောက်နေ့ကျ စီစဉ်ပေးမယ်လေ"
"ကိုယ်လိုအပ်တာတစ်ခုတည်းပါ ဒီကမ္ဘာပေါ်မှာ နေစောဆိုတဲ့ ကိုယ့်နေရောင်ခြည်အသက်ရှိသရွေ့ ကိုယ်ကမင်းလေးအနားမှာ နေရာတစ်နေရာနဲ့ရှိချင်တာ"
"ရှိပါတယ်၊ မင်းနေရာက ငါ့နှလုံးသားထဲမှာ ချစ်တယ် dean"
"ကိုယ်လည်းချစ်တယ်"
တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ကာ ပြိုင်တူပြုံးမိကြသည်။
"ဒါပေမယ့် စာမှတ်ဖို့ရာကျ မင်းပေးတဲ့ပစ္စည်းလေးက
ငါနဲ့အတူ အမြဲမရှိဘူးကွ၊ ဒီလိုလုပ်လိုက်မယ်"
အပြာရောင်crochetလေးကို လက်မှာပတ်ကာ ထိပ်ကအကွင်းလေးနှင့် အပြာရောင် turquoiseကြိုးကိုချည်လိုက်သည်။ ပြီးနောက် deanမျက်နှာရှေ့ကိုလက်ထောင်ပြလိုက်သည်။
"အခုမှငါနဲ့အတူရှိသွားမှာ"
"နေရောင်ခြည်ရာ"
ပါးမို့ကို ဖျစ်လိုက်မိသည်။
"လာပါ ငါတို့ရဲ့ပင်လယ်ကြီးကိုကြည့်ရအောင်"
deanအနားကို ပိုတိုးကပ်ကာ လက်ဖဝါးကိုပြန်ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ပခုံးပေါ်ခေါင်းမှီတင်လိုက်သည်။ ကိုယ့်ခေါင်းထက်ကို deanရဲ့ ပါးပြင်လာထိတွေ့တာကို ခံစားရသည်။ ကိုယ့်ဆံပင်ကြားထဲ တရှုံရှုံနမ်းနေတာကို ခံစားရသည်။ ကိုယ့်မှာတော့ ပြုံးကာ သူ့အနမ်းတွေကို ခံယူမြဲ။
"ပင်လယ်ပြင်ကြီးလည်းလှတယ်၊ ပန်းပင်တွေလည်းလှတယ်၊ ဒါပေမယ့် မင်းအပြုံးကပိုလှတယ် dean"
"ကိုယ့်နေရောင်ခြည်လေးရဲ့အပြုံးက အလှထိပ်ခေါင်"
"အရူးကောင်၊ မင်းအပြုံးကအလှဆုံး"
"မိုနာလီဇာငိုနေပြီ"
"ဟားဟား မင်းကတော့"
deanလက်ကို ပိုလို့ဆုပ်ထွေးလိုက်တော့ deanက
လက်ကိုယူကာ လက်ဖမိုးကိုနမ်းသည်။ deanက ကိုယ့်ကို ချစ်တတ်အောင်သင်ပေးခ့ဲသည်။ နောင်တရခြင်းရဲ့ဆိုးကျိုးကိုမြင်အောင် သင်ပေးခ့ဲသည်။ ချစ်ခြင်းရဲ့ကြည်နူးမှုကို ခံစားရအောင် ကိုယ်တိုင်ပြုပေးခ့ဲသည်။ အမြဲတမ်း ကိုယ့်အပြုံးသာပထမမို့ ပျော်အောင်အမြဲလုပ်ပေးတတ်သည်။ ထိုသို့တွက်ချက်ပြီးသေချာသည့်ဆုံးဖြတ်ချက်ကတော့ deanကို ချစ်လွန်းလို့ ဘယ်တော့မှအဆုံးရှုံးမခံတော့ကြောင့် ဤပင်လယ်ပြင်ကြီးကိုသက်သေတည်လို့ ဟစ်ကြွေးလိုက်ပါသည်။
..................................................................
ကမ်းစပ်မှစ၍ St Michael'sတောင်ထိကို ကျောက်တန်းလမ်းမကြီးနဲ့ဆက်သွယ်ထားသည်။ ထိုကျောက်တန်းကိုရိုက်ခတ်နေသည့် ပင်လယ်လှိုင်းတွေရဲ့အသံက အရှိန်ပါပေမယ့်ညင်သာသည်။ဦးဖေရဲ့လုပ်ငန်းမှာ ပါဝင်သည့်နေရာမို့ လုပ်ငန်းအထောက်အကူဖြစ်အောင် vlogအတွက်လည်းအဆင်ပြေသည်မို့ ဒီနေရာမှာတင် ဗီဒီယိုဘယ်နှစ်ပုဒ်လောက်ရိုက်ခ့ဲတယ်မသိပါ။
"မော်ဖူးမဝ သွားစို့"
"အွန်း"
ကင်မရာကိုပိတ်လိုက်ပြီး လက်တစ်ဖက်ကနေကိုင်ခ့ဲကာ ကျန်လက်တစ်ဖက်က songရဲ့ ခပ်နွေးနွေးလက်ဖဝါးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ပြီးရင်တော့ ဒီကျောက်လမ်းအတိုင်း ပင်လယ်ကိုဖြတ်သွားရသည်။ လူလုပ်ကျောက်လမ်းပေါ် လမ်းလျှောက်ရင် ပင်လယ်ပြင်ရဲ့အလှကို ကြည့်ရတာလည်း ရင်သပ်ရှုမောဖွယ်ကောင်းလွန်းလှသည်။
"ငါ့ကိုဒီနေရာအကြောင်းရှင်းပြဦးလေ"
"တစ်ခါလောက် လွတ်လွတ်လပ်လပ်လေး ခရီးသွားပါဦး မော်ဖူးမဝရဲ့၊ တောင်ကိုရောက်ရင် အ့ဲမှာသမိုင်းကြောင်းဖတ်လို့ရတယ်၊ လက်ကမ်းစာရွက်လေးတွေလည်းရှိတယ်၊ အခုဒီလာတာ ကိုယ့်ချစ်သူနဲ့အပျော်ခရီးသပ်သပ်ဆိုပြီးထွလာတာ မော်ဖူးမဝရဲ့"
"ဟုတ်ပါပြီ"
songလက်မောင်းပေါ် ခေါင်းမှီတင်လိုက်သည်။ ခရီးတစ်ခုသွားတိုင်း vlogတစ်ခုတော့ ရိုက်ရမည်ဆိုတဲ့အသိကြောင့် လွတ်လပ်သည့်ပျော်ရွွှင်မှုမျိုးကိုတော့ အနည်းငယ်သာခံစားဖူးသည်။ အခု songရဲ့စကားကြားမှ ဖိအားမပါသည့် ခရီးတစ်ခုရဲ့အငွေ့အသက်ကိုခံစားမိသလို။
"တောင်ရဲ့ထိပ်မှာ ရဲတိုက်နဲ့ဘုရားကျောင်းရှိတယ် မော်ဖူးဝ၊ အ့ဲမှာ ပြခန်းလည်းရှိတယ်၊ ကိုယ်တို့လန်ဒန်ကပြတိုက်တွေလိုပေါ့၊ ခေတ်အဆက်ဆက်က အသုံးအဆောင်တွေကိုပြထားတာ၊ ကိုယ်တို့အေးဆေးမှ အ့ဲတာတွေကြည့်တာပေါ့"
"ဟင် အ့ဲတာဆိုမင်းကအ့ဲသွားပြီးဘာလုပ်မှာလဲ"
တစ်ကယ်တည်း။ အ့ဲတာတွေမကြည့်မှတော် ဘယ်ဟာသွားကြည်မလဲ။
"ရဲတိုက်မရောက်ခင် ပင်လယ်ရှူ ခင်းကိုကြည့်ဖို့ လုပ်ပေးထားတယ်၊ တောင်စောင်းလိုနေရာမှာ အ့ဲမှာ ရှုခင်းကြည့်စို့"
"ဟုတ်ပါပြီ"
တူညီတဲ့ခြေလှမ်းတွေ တူညီတဲ့အချစ်တွေနှင့် မလွတ်တမ်းတွဲထားသည့် လက်နှစ်ဖက်သည် ဤအချစ်အတွက် သက်သေတစ်ခုဖြစ်သည်။ သူနှင့်အတူလျှောက်ရသည့် ဤလမ်းသည် ဆူးမွေ့ရာဖြစ်လျင်တောင် နာကျင်ခြင်းနိတ္ထိနင်းပျော်သည်။ ပန်းမွေ့ရာဆိုပါက နူးညံ့ခြင်းအပြည့်ထက်ပိုစွာ ပိုနူးညံံ့မည်။ ကိုယ်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့အချစ်ကို မြောက်စားသည့်အနေဖြင့် ပင်လယ်ရေလှိုင်းများဟာလည်း ကျောက်တန်းကိုတိုက်ခတ်ကာ လက်ခုတ်သြဘာသံပေးနေသယောင်။ အချစ်ရဲ့စွမ်းအားက ဒီလောက်ကြီးသလာလို့ မေးသည့်အခါ ရထာကတော့ ပြုံးရင်းသားခေါင်းညိတ်ပြလိုက်မည်။
"ဒီလမ်းကတက်ရမယ်"
ကျောက်တန်းကနေလျှောက်လာတာ တောင်အောက်ကိုရောက်လို့ တောင်ပေါ်ကို စတက်မည်ဖြစ်သည်။ တောင်တက်လမ်းက ကျောက်ခင်းလည်းဖြစ်သည်။ တောင်တက်လမ်းမှာတင် လေ့လာလို့ရသည့် အရာတွေကို တွေ့ရသည်။ ကျောက်လမ်းပေါ်မှာ တစ်ခုတည်းသော အသံပုံကျောက်တုံး the gaint's heartကိုလည်း ဓာတ်ပုံရိုက်ရသည်။
"တောင်အောက်တုန်းမှာတုန်းက တောင်ပေါ်ကလန်ဒန်အလံတိုင်ကို တွေ့ခ့ဲလား"
"အင်းတွေ့တယ်"
"အ့ဲရဲ့တောင်စွန်းလေးမှာ ကြည့်မယ်၊ တောင်စွန်းဆိုပေမယ့် အန္တရယ်မများဘူး"
"ဟုတ်ပြီ ငါမင်းကိုယုံပါတယ်"
songက လှည့်ပြုံးပြလာသည်။ အချိန်အတော်ပေးစရာမလိုတာမို့ မြန်မြန်ပင် အင်္ဂလန်နိုင်ငံအလံချိတ်ထားသည့်နေရာကို ရောက်သည်။ ကျောက်လက်ရန်းငယ်ကနေ ပင်လယ်ပြင်ကိုကြည့်လို့ရတဲ့နေရာလည်းရှိပြီး အ့ဲဘေးက တောင်စောင်းမှာလည်း ထိုင်ကြည့်လို့ရသည်။ ကိုယ်တို့ကတော့ တောင်စောင်းဆီသွားပါသည်။
"သတိထားနော် မော်ဖူးမဝ"
"အင်း"
အစွန်းနားထိတော့မသွားပါ။ အလယ်လောက်မှာတော့ သွားတာရပ်လိုက်ကာ နှစ်ယောက်အတူထိုင်လိုက်သည်။
"လန်းဆန်းသွားတာပဲ"
ရထာက လေကောင်းလေသန့်ကို တဝကြီးရှူ ရှိုက်ရင်းပြောသည်။
"လှတယ်မလား မော်ဖူးမဝ"
"အင်း လှတယ်"
ရထာက ပင်လယ်ပြင်ကြီးကိုပဲ ငေးစိုက်ကြည့်နေသည်။ ရထာ့မျက်နှာကို လေကလေးတစ်ချက်တိုးသွားသည့်အခါ လွင့်လွှားကစားသွားသည့် ဆံနွယ်လေးတွေက အလှပဆုံးဂုဏ်ဆောင်သည်။ ကြည်တောက်တောက်မျက်ဝန်းလေးတွေက ဘယ်သောအခါမှ လက်မလွတ်ချင်စတမ်း ဆွဲဆောင်ထားနိုင်သည်။ ထိုမှမဟုတ် မော်ဖူးမဝရဲ့အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုစီတိုင်းက ကိုယ့်ကို ပိုတိုးချစ်အောင် ပြုနိုင်လွန်းသည်။
"လက်ကလေးပေးပါဦး ကိုယ့်မော်ဖူးမဝ"
ပေါင်ပေါ်တင်ထားသည့် ရထာ့လက်ကလေးကို ဆွဲယူတော့ ရထာကလှည့်ကြည့်လာသည်။
"ဘာလုပ်တာလဲ အ့ဲဒါက"
ဝတ်ထားသည့် ဝါးလက်ကောက်ကို songက ချွတ်နေသည်မို့ ရထာမေးလိုက်သည်။
"အခုဒီနေရာမှာ အမြဲတမ်းအစားထိုးလို့ရမယ့် ကိုယ်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့အချစ်သက်သေပစ္စည်းလေးဝတ်ပေးမယ်"
ပြောပြီး ကုတ်အကျႌထဲက charmဟန်းချိန်းလေးကို ထုတ်ပြီး ရထာ့လက်မှာပတ်ပေးလိုက်သည်။
"charmရဲ့အဓိပ္ပါယ်က ကံကောင်းခြင်းတဲ့။ ကိုယ့်မော်ဖူးမဝရဲ့ မြန်မာအလံဆို ကိုယ့်ရဲ့အင်္ဂလန်အလံ၊ မန်းလေးရဲ့အထင်ကရစက်ဘီးလေးဆို ကိုယ်တို့ရဲ့အထင်ကရကနှစ်ထပ်ကား၊ ပြီးတော့ လန်ဒန်ဆိုတာနဲ့လန်ဒန်မျက်လုံးကိုပြေးမြင်သလို မန်းလေးဆိုတာနဲ့ပြေးမြင်တဲ့ ကျုံးမြို့ရိုး၊ ပြီးတော့လန်ဒန်နာရီစင်ရယ် ဈေးချိုနာရီစင်၊ အသဲနှလုံးထဲက ဧရာဝတီတံတားနဲ့ ကိုယ့်ရဲ့ tower bridge၊ charmကို ကိုယ်ကိုယ်တိုင်လုပ်တာမဟုတ်ပေမယ့် ဒီဇိုင်းကကိုယ်ကိုယ်တိုင်ဆွဲတာပါ၊ မင်းအတွက် ကိုယ့်လက်ဆောင်"
charmတစ်ခုချင်းစီကို ရထာ လက်ညိုးနှင့် ထိတွေ့မိသည်။ ကိုယ့်မြေကအထင်ကရနှင့် သူ့မြေက အထင်ကရကို ပေါင်းစည်းထားကာ တစ်မြေထောင်လိုက်ချင်း။
ကျချင်သည့်မျက်ရည်တွေကိုထိန်းကာ....
"မင်းအတွက်ကော ငါဝတ်ပေးမယ်လေ"
"ဟုတ်သား ရော့ မော်ဖူးမဝ"
သူ့အိတ်ကပ်ထဲက နောက်ထပ်charmဟန်းချိန်းကို ထုတ်ပေးလာသည်။ ထိုဟန်းချိန်းအား လက်လွဲယူလိုက်ပြီး songရဲ့လက်ကောက်ဝတ်က ဝါးလက်ကောက်ကိုချွတ်ပြီး ထိုcharmကိုဝတ်ပေးလိုက်သည်။
"မငိုနဲ့လေ ကိုယ့်မော်ဖူးမဝကလည်း"
ပါးပြင်ပေါ်က မျက်ရည်တွေကို အသာသုတ်ပေးမိသည်။
"ပျော်လို့ပါ၊ လက်ဆောင်ပေးလို့ငိုတာမဟုတ်ဘဲ ဒီလက်ဆောင်မှာ ငါမြတ်နိုးတဲ့အရာတွေ၊ မင်းမြတ်နိုးတဲ့အရာတွေပါလို့ပါ"
"ကိုယ်အတော်စဉ်းစားလိုက်ရတယ် ကိုယ့်မော်ဖူးမဝကြိုက်တာလေးရဖို့"
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် song၊ စချစ်ကတည်းက ငါ့ကိုလက်မလျော့လို့"
"ကိုယ့်မော်ဖူးမဝကို စချစ်ကတည်းက လက်လျော့ဖို့အတွေးလုံးဝမရှိခ့ဲဘူး၊ ကိုယ်တို့ဟာ ရေခြားတယ် မြေခြားတယ် ၊ ဒါပေမယ့် လက်မလျော့ဘူးဆိုတဲ့စိတ်ဓာတ်ကပဲ ကိုယ်တို့ရဲ့အချစ်ကို ထောက်တိုင်ပြုပေးခ့ဲတာ၊ ကိုယ့်မော်ဖူးမဝရဲ့မြေက အေရာဝတီ ကိုယ့်မြေက သိမ်းကိုသက်သေတည်လို့ ကိုယ်တို့အချစ်မြစ်လေး တည်တံ့ပါစေလို့ ဆုတောင်းမိတယ်"
"ဆုတောင်းစရာမလိုပါဘူး၊ မင်းရဲ့မော်ဖူးမဝကလည်း မင်းမော်ဖူးလို့ဝတဲ့အထိ မင်းဘေးမှာရှိပေးမှာပါ"
"ဒါဆို ကိုယ့်နှလုံးသားပလ္လင်မှာပဲ နေရာတော့မယ် ကိုယ့်မော်ဖူးမဝလေးက"
နဖူးချင်းထိကာ ပြုံးမိကြသည်။ ထာဝရထက်ပိုတဲ့ပမာဏကို လက်ညိုးထိုးပြဟုဆိုလျင် ကိုယ်တို့ရဲ့အချစ်ကိုလက်ညိုးထိုးမည်။ အမြဲတမ်းကို အရာအားလုံးက်ု အနိုင်ယူမည့်အရာက ကိုယ်တို့ရဲ့အချစ်။ ခွဲခွာရသောသေခြင်းတရားကိုလက်ခံရမယ်ဆိုလျင်တောင် သူ့လက်ကလေးကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း သေခြင်းတရားကိုအနိုင်ယူမယ့် ကိုယ့်ချစ်ခြင်း။ ချစ်ခြင်းတို့သည်သာ အဓွန့်ရှည်သောအရာဖြစ်ပါ၏။
"ချစ်တယ် song"
"ချစ်တယ် မော်ဖူးမဝ"
မျက်လုံးကိုစုံမှိတ်လို့ ချစ်ခြင်းသက်သေအနမ်းတို့အား ပင်လယ်ပြင်နှင့်အပြိုင် လှပစွာဖြစ်ထွန်းစေမိသည်။ songရဲ့ နှုတ်ခမ်းလွှာ၏နူးညံ့မှုကို ခံစားရသည်။ ပါးပြင်ကိုအုပ်ကိုင်ထားသည့် songရဲ့ လက်ဖဝါးမှ နွေးထွေးမှုကို ခံစားရသည်။ songရဲ့ လက်ကောက်ဝတ်က charmလေးတွေရဲ့ ပါးပြင်ကို လာရိုက်ခတ်မှုအား ခံစားရသည်။ ပို၍ ခံစားချက်ပြင်းစေတာက songရဲ့ စုပ်ထွေးနေသည့် နှုတ်ခမ်းလွှာများ။ အလှအပတွေထက် ပို၍ခံစားချင်သောအရာများက songရဲ့အနမ်းများသာ။ လှပသော ပင်လယ်ပြင်ကြီးကိုမေ့၍ songရဲ့အနမ်းများ၌သာ ပျော်ဝင်မိသည်။
"ချစ်တယ် မော်ဖူးမဝ"
အနမ်းကိုရပ်တန့်လိုက်ပြီး ပြောလာသည့် songရဲ့စကားကိုအဖြေမပေးဘဲ ပင်လယ်ပြင်ကို မျက်နှာပြန်မူကာ songပခုံးပေါ်ခေါင်းမှီတင်လိုက်သည်။ ကိုယ်တို့ချစ်ခြင်းကြောင့် ပင်လယ်ပြင်ကြီးတောင်ရှက်နေပေတော့မည်။
"ငါလည်းချစ်ပါတယ်"
ထို့နောက် songရဲ့လက်ကိုဆုပ်ကိုင်ကာ ပင်လယ်ပြင်ကြီးကို နောက်ခံထား၍ ဆုပ်ကိုင်ထားသည့်လက်နှစ်ဖက်ကို ထောင်ကြည့်တော့ လှပသည့်charmလေးတွေက လေပြည်အောက်မှာ လှုပ်ကစားနေသည်။ ထိုcharmလေးတွေကိုသာ ကြည့်နေပြီး နှစ်ယောက်လုံးစကားမဆိုဖြစ်တော့ဘဲ ချစ်ခြင်းအငွေ့အသက်တို့အား ခံစားမိပါ၏။ အရာအားလုံးသည် လက်မလျော့ခြင်းဆိုတဲ့ဆုံးဖြတ်ချက်ကြောင့် ဖြစ်တည်လာသည်မို့ ဤချစ်ခြင်း၌ ခွဲခွာခြင်းမည်သောအကြောင်းတရား မရှိနိုင်တော့ပါလေ။
နောင်အနာဂတ်များတွင် တစ်ယောက်ရဲ့လိုအင်ဆန္ဒတွေကိုတစ်ယောက်ဖြည့်ဆည့်ပေးခြင်းဖြင့် ရက်စွဲတိုင်းကို ကျော်ဖြတ်မည်။ songလုပ်ချင်တဲ့ tomorrowlandမှာ အလံလွင့်ခြင်း၊ မေမြို့ကတိမ်ပင်လယ်စခန်းမှာ တလွင့်တမြောတိမ်တွေကိုကြည့်ခြင်း၊ နောက် သူ့လက်ကို တွဲလို့ ကမ္ဘာပတ်ခြင်းစသည့် မျှော်လင့်ခြင်းတွေ၊အတူရှိခြင်းနဲ့ပဲ နေ့ရက်တိုင်းကိုကျော်ဖြတ်မည်။
ပြာလဲ့လဲ့ ကောင်းကင်ပြာအောက် ပြာတောက်တောက် ပင်လယ်ထက်ဝယ် ချစ်ခြင်းတစ်ခုက လှပစွာထည်ဝါနေပါတော့သည်။
ထိုအချစ်သည် တည်တံ့စေသား.......။
'ရေမြေခြား၍ ချစ်မိသော်လည်း
ကိုယ်တို့တွေ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်
လက်လျော့ခဲ့ခြင်းမရှိပါ
မင်းမြေမှာ ဧရာဝတီ
ကိုယ့်မြေမှာ သိမ်း
မပျက်သော မြစ်နှစ်သွယ်ကို
ကိုယ်စားပြုလို့
ကိုယ်တို့ရဲ့အချစ်မြစ်သည်
ထာဝရ တည်တံ့ပါစေ'
.............................ပြီးပါပြီ..........................