"ရိုက်.....ရိုက်တယ်?" (တချိန်လုံး ပါးပဲ ရိုက်ခံနေရတယ်🙁)
"နင်အဲ့လောက်မိုက်ရိုင်းနေတာ ငါကဆုံးမသင့်တာပေါ့" (စောက်မြင်ကပ်စရာ အပြုံးနှင့်)
ဘယ်ချိန်က ရောက်နေမှန်းမသိတဲ့ သွှန်းရွှေစင်က
သူ့အကြောင်းမကောင်းပြောနေသည်မို့ စိတ်တိုစွာနဲ့ ရဲရင့်အား ရိုက်လိုက်သည်
ရိုက်ခံရသည့် ရဲရင့်က လုံးဝစိတ်တိုသွားသည့်ပုံစံပင် ။ သို့သော်လည်း သူ့မှာ heroကြီးရှိနေသည်မဟုတ်ပါလား
"မင်း ရူးနေတာလား? ကလေးပဲ သူပြောချင်တာပြောမှာပေါ့ လက်ပါစရာလား?"
နေမင်းခက သွှန်းရွှေစင်ကို တွန်းလိုက်ပြီး ပြောလိုက်သည်
သူ ဒီလို လက်ပါနေသည်ကို သူလုံးဝ ခွင့်လွှတ်မည်မဟုတ်ချေ
"ဘာ ကလေး အသက်20 နားတောင်ကပ်နေပြီကို ကလေး လို့လာပြောနေသေးတယ် ။ ကိုကို နင်သူ့ဘက်က ဘာလို့လိုက်ပါနေတာလဲ "
"ငါ့အတွက်တော့ ကလေးပဲ အဲ့တာကြောင့် လက်ပါစရာမလိုဘူး။ သူက ငါ့ကလေး မင်းလို မိန်းမမျိုးဘက်ပါစရာလား"
ရဲရင့်ကို သူ့လက်နဲ့ ကာလိုက်ပြီး ပြောလိုက်သည်
(ဝမ့်ကျီးက ဝေ့ရင်းကို ကာပေးသလို👀 မြင်ယောင်ကြပါ)
ရဲရင့် သူ့ကိုယ်သူတောင်မသိလိုက်ပဲ ပြုံးမိသွားသည် ။ နေမင်းခကို သူလှမ်းကြည့်လိုက်သည်
*ဝါးး သူက အရမ်းမိုက်တာပဲ*
"နင်...နင်.."
နေမင်းခနောက်မှာ နေတဲ့ ရဲရင့်ကတော့
သွှန်းရွှေစင်ကို လျှာထုတ်ပြီး ပြောင်ပြ🤪
"နင်.. "
ထပ်ရိုက်မလို့ လက်ရွယ်တော့ နေမင်းခက လက်ကို တားလိုက်ပြီး
"မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို လက်မပါသင့်မှန်းသိပေမဲ့ "
ဖြန်း!
"နင် ငါ့ကို ရိုက်လိုက်တယ်!"
"ခုနက သူ့ကို ရိုက်တဲ့အတွက် တန်ရာတန်ကြေးပြန်တောင်းတာ လာ သွားမယ်ကလေး"
ရဲရင့်လက်ကို ဆွဲပြီး ကားရှိရာဆီသို့>>>
သွှန်းရွှေစင်ကတော့ ဒေါသမီးတွေတောက်ပြီး ကျန်ထားခဲ့လေရဲ့ ။
ဒါ့အပြင် ရဲသွေးနဲ့ မင်းခန့်လဲ ငယ်ထိပ်မြွေပေါက်ပြီလေ
"အကိုနေမင်းခက ရဲရင့်ကို ခေါ်သွားပြီ ရဲရင့်မပါပဲ ပြန်လို့မရဘူး အကိုမင်းခန့် သူတို့နောက်လိုက်!"
"အွန်း သွားမယ်"
ရန်ဖြစ်နေကြသည့်အတွင်းမှာ သူတို့ သတိမထားမိသည်က ဘေးမှာ လူတွေ အများကြီး ဝိုင်းကြည့်နေသည်ကိုပင်
ကျန်ထားခဲ့သည့် သွှန်းရွှေစင်မှာ တချို့က သနားနေသည့် စကားသံများ တချို့က နည်းတောင်နည်း သေးသည်ဟု ပြောနေသူများ ကြားတွင် ကျန်ခဲ့တော့သည်
"နင်တို့ နှစ်ယောက် ကြည့်နေလိုက် မကွဲကွဲအောင် လုပ်အုံးမှာ " (လူယုတ်မာပြုံးပြုံးလျှက်)
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
နေမင်းခ ကားနားတွင်,,,,,,
"နာသွားလား?"
"......" နေမင်းခအား စိုက်ကြည့်
*သူဘာလို့ ဒီနေ့မှ အရမ်းချောပြီး ကြည့်ကောင်းနေတာလဲ?*
"နီတောင်သွားတယ် နောက်တစ်ခါ အဲ့လိုရိုင်းတာတွေသူများတွေကို သွားမပြောရဘူး ကိုယ်ပဲခံရလိမ့်မယ် ကြားလား"
"အင်း" ခေါင်းငြိမ့်ပြလျက်
*ခဏနေပါအုံး အရင်တစ်ခါက ကိစ္စ! ငါသူ့အပေါ်စိတ်ယိုင်လို့မဖြစ်ဘူး*
"ဖြေနိုင်တယ်မလား "
"......" စိုက်ကြည့်နေ
"ဘာလို့ အဲ့လိုကြီး ကြည့်နေတာလဲ ကိုယ့်ကိုသတ်တော့မဲ့ အတိုင်းပဲ"
"......." စိုက်ကြည့်ပြီး မျက်ရည်များ ဝဲလာသည်
"ဟော ဘာလို့ မျက်ရည်တွေ"
"မကောင်းတဲ့ကောင် ငါ့ကို မဆက်သွယ်ဘူး ။ တခြားမိန်းမနဲ့ ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်တယ် နမ်းလဲနမ်းနေတယ် ။ အခုချက်ချင်း ငါဆင်းမယ် ။မင်းနဲ့ အတူတူမနေနိုင်ဘူး"
"ဟမ် တခြားမိန်းမကိုနမ်းတယ်?"
"အဲ့နေ့က ဘား မှာ ခင်ဗျားနမ်းနေတာမြင်တယ် လူယုတ်မာ"
"အာ မင်း မြင်ခဲ့တာလား?? ကိုယ်ရှင်းပြမယ် အဲ့တာ မင်းထင်နေသလိုမဟုတ်ဘူး ရဲရင့်"
"မပတ်သတ်ချင်ဘူးမလား ။ ကျနော်ဆင်းမယ် "
"မဟုတ်ဘူး ကိုယ်ရှင်းပြမယ်လေကွာ ။ မင်းအရမ်း စိတ်ဆိုးနေမှန်းကိုယ် သိပါတယ် "
"မရှင်းပြနဲ့ သွားတော့မယ် "
"ကလေး ခဏနေပါအုံးကွာ ကိုယ်ရှင်းပြပါ့မယ် တကယ်ဖြစ်ခဲ့တာက ဒီလို "
နေမင်းခအိမ်မှာ ရဲရင့်အမေလိုက်လာတဲ့ ညက ရဲရင့်တို့ အကုန်ထွက်သွားပြီးတဲ့အချိန်>>>>
စိတ်ပျက်လက်ပျက် ဆိုဖာတွင် ထိုင်ချခဲ့ပြီး
သူ့ ခေါင်းထဲတွင် အတွေးများစွာ ဝင်လာသည်
ရဲရင့် အမေ ပြောသည့်စကားများလဲ ခေါင်းထဲကမထွက်နိုင်ပဲ ထပ်ကာထပ်ကာ ကြားယောင်နေမိသည်။
သူ အဆင်ပြေရဲ့လား? အရိုက်များ ခံနေရပြီလား? စသော အတွေးများလည်း ဝင်လာသည်
ခုနက ဖြစ်ခဲ့သော အဖြစ်အပျက်လည်း အိပ်မက်တစ်ခုလို ဖြစ်နေခဲ့သည်လေ။ အကူအညီတောင်းနေသော ရဲရင့်မျက်နှာလေးကိုလဲ မျက်လုံးထဲက မထွက်နိုင်ပေ။
နေမင်းခ စိတ်ညစ်လက်ညစ်နဲ့ အခန်းထဲ ဝင်သွားလိုက်သည်။
ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ငါသူ့ကို တကယ်မခွဲချင်ဘူး
ဟင်း သူပြောတာလဲဟုတ်တာပဲ ။ အခုမှ ကလေးက 16ပဲရှိသေးတယ် ။ မကြာခင် အဆောင်ဝင်ရတော့မှာ ။ ငါကများ သူ့တက်လမ်းကို ပိတ်သလိုဖြစ်တာလား??
သူဘက်က မှားနေသလိုပင် ခံစားရသည်။ ပြီးတော့ သူကတိပေးခဲ့မိသည်လေ
Dong! 💬💬
"ငါ မင်းနဲ့ ပြောစရာရှိတယ် မနက်ဖြန်***** အဲ့ကို လာခဲ့"
?? ငါသိတဲ့ ဖုန်းလဲ မဟုတ်ဘူး??
အော် အခုအခြေအနေနဲ့ဆို ရဲရင့်ရဲ့ အမေပဲ ဖြစ်မယ်
Next morning>>>>>>
"အန်တီ ကျနော့်ကို ပြောစရာရှိတယ်ဆို"
"ဟုတ်တယ် မင်းနဲ့ ငါ့သား ကိစ္စပဲ။ ငါ့သားအကြောင်းသိတယ် သူက ခေါင်းအရမ်းမာတယ်။
ငါပြောလို့ ရမှာမဟုတ်ဘူး။ အဲ့တာဆိုတော့ မင်းကူညီမှရမယ်။ အစကပြောသလိုပဲ သူက အခုမှငယ်ငယ်လေးရှိသေးတယ် သူပတ်ဝန်းကျင်က ပြောခံရမဲ့ ဒဏ်ကို သူခံနိုင်မှာမဟုတ်ဘူး ။ ခံနိုင်ခဲ့ရင်တောင် အမေတစ်ယောက်အနေနဲ့ အဲ့လို အဖြစ်ခံမှာ မဟုတ်ဘူး"
"ကျနော်လဲ သူ့ကို အဲ့လို အဖြစ်မခံပါဘူး ။ ဆိုတော့ အန်တီပြောချင်တာက....."
"မင်းက သူ့ထက်လဲ အသက်ကြီးပြီး ရင့်ကျက်တယ်။ သူက ငယ်သေးတော့ စိတ်ကစားတာပဲ ဖြစ်နိုင်မယ်။ ငယ်ရွယ်တဲ့ အချစ်ရေးက မတည်မြဲဘူး။ သူ့တက်လမ်းကိုလဲ မပိတ်စေချင်ဘူး ။"
"အန်တီ တည့်ပဲပြောပါ ။ အန်တီပြောချင်တာက ကျနော့်ကို သူ့နဲ့ ထပ်မပတ်သက်ဖို့ပဲမလား"
"အန်တီ တောင်းဆိုပါတယ်။ မင်းသူ့ကို တကယ်ချစ်ရင် သူ့ဘေးနားက ထွက်သွားပေးပါ။ ကြာရင် သူမင်းကို မေ့သွားလိမ့်မယ်။ အန်တီမှာ ဒီသားလ တစ်ယောက်ပဲရှိတယ်။ သူ့ကို ကောင်မလေးနဲ့ပဲ ရစေချင်တယ်။ လိင်တူမဖြစ်စေချင်ဘူး"
"ကျနော် သဘောပေါက်ပါပြီ။ အန်တီစိတ်ကိုလဲ နားလည်ပါတယ်။ ကျနော့်ကို ခွင့်ပြုပါအုံး"
ထိုအချိန်က စပြီး ရဲရင့်ကို နောက်ထပ် အဆက်အသွယ်မလုပ်တော့ချေ။
မကြာပါဘူး ။ နေမင်းခအမေက လှမ်းခေါ်တာမို့ သွားတော့ ပြဿနာတစ်ခု ထပ်ပေါ်နေသည်လေ။
သွှန်းရွှေစင်!!သူ့ကိုယ်သူ နေမင်းခ ရည်းစားပါလို့ ပြောထားသည်လေ။ တိုက်ရိုက်မဟုတ်ပဲ အကွက်ကျကျနှင့် ပြုလုပ်ထားသည်။
နေမင်းခအမေတို့က ချွေးမလိုချင်နေတော့
သွှန်းရွှေစင်ကို ချစ်ကြသည်။ အဲ့မှာတင် ဘယ်လိုမှ ငြင်းမရပဲ အတူတူ တွဲသွားတွဲလာ ဖြစ်သွားရပြန်သည်။
ထိုနေ့က ဘားသို့ သွားခဲ့သည်။ သူပါ ပါနေသည်သာမက ရဲရင့်ကိုလွမ်း၍ စိတ်ညစ်ပြီး သောက်ရင်း သောက်ရင်းနှင့် တော်တော်များသွားသည်လေ။
"မင်း ငါ့ဆီက ပါလိုချင်လို့ အဲ့လောက်လိုက်ကပ်နေတာလဲ နင်မိန်းကလေးဖြစ်ပြီး စောက်ရှက်မရှိဘူးလား"
မူးနေတော့ ပြောချင်တာတွေ ထိန်းချုပ်မရတော့။
"ကိုကို အရမ်းမူးနေပြီ။ ဘာတွေ လျှောက်ပြောနေတာလဲ ကိုကိုရဲ့"
"ငါ့ကို ကိုကိုလို့ မခေါ်နဲ့။ ကလေးတစ်ယောက်ပဲ ငါ့ကို ခေါ်ခွင့်ရှိတယ် ။ ထွက်သွား ငါ့ဆီက"
သွှန်းရွှေစင်က မဲ့ပြုံးပြုံးလိုက်ပြီး နေမင်းခအနားကပ်သွားကာ တိုးတိုးလေးပြောလိုက်သည်။
"ကိုကို နင်ငါ့ကို အခုနမ်းမယ်ဆိုရင် ငါထွက်သွားပေးမယ်"
"အနမ်း? ငါ့ဆီက လိုချင်တာ အနမ်းလား? ကောင်းပြီ ပြီးရင်တော့ ငါ့နားက ထွက်သွား"
အဲ့လိုနဲ့......(စောက်မြင်ကပ်လို့ နမ်းတဲ့အပိုင်း ထပ်မရေးတော့ဘူး😪😪 ကျနော့်ကို သည်းခံပေးကြပါ👀)
ရဲရင့်တို့ အဆောင်ဝင်တဲ့နေ့ကလဲ နေမင်းခ တိတ်တိတ်လေး သွားကြည့်ခဲ့ပါသည်။ မည်သူမှ မသိသော်လည်းပဲ ။ ရှိုင်းထက်တောင် ဒီအကြောင်းတွေ မသိချေ။
"အန်တီ နေမင်းခကလေ သမီးကို ဆိုင်မှာအတူတူလိုက်မစားပေးဘူး။ အဲ့ဆိုင်က အသစ်ဖွင့်တာမကြာသေးဘူး စားလို့ကောင်းတယ်တဲ့ နာမည်ကြီးနေတာ"
"သား ဘာလို့ လိုက်မပို့တာလဲ သွှန်းလေးက သွားချင်တာကို"
"ဆိုင်က မန္တလေးမှာ ကျနော်မအားဘူး "
"တစ်နေ့ထဲကို သွှန်းလေး စားချင်တာ ဝယ်ကျွေးလိုက်ပါ"
"မပို့ချင်ဘူး အားလဲမအားဘူး"
"ဟိုကောင် ပို့ဆိုပို့လိုက်လေ ။ သေချင်နေတာလား"
အဖေက ဝင်ပြောတော့ နေမင်းခတို့ လိုက်ပို့ရပြီး ယခုလို ရဲရင့်နဲ့ လာဆုံခြင်းဖြစ်သည်။
>>>>>>>>>>>>>>>
"ကလေး စိတ်မဆိုးပါနဲ့တော့ကွာနော်။ ကိုယ်မှားပါတယ်"
"ကျနော့် မေမေက တကယ်အဲ့လိုပြောတာပေါ့ ဟုတ်လား??? ပြီးတော့ အမှန်တွေပဲလား"
"အွန်း ဟုတ်တယ် အမှန်တွေပဲ ကလေး ကိုယ့်ကို မယုံလဲရတယ်"
"ဒါမဲ့ ဘာလို့ အဲ့ မိန်းမနဲ့ တူတူ.....ဘာလို့ ရှင်းမပြတာလဲ သူက လိုက်ကပ်နေအုံးမှာ"
"ကလေးဖြေ ကိုယ့်ကို ချစ်သေးလား?"
"......." အံ့ဩပြီး စိုက်ကြည့်နေ
"ဖြေလေ ကိုယ့်ကို ချစ်သေးလားလို့?"
ပြုံးလိုက်ပြီး "မေးနေစရာလိုလို့လား "
ဖြေပြီးပြီးချင်း အရှက်လွန်ပြီး ခေါင်းကို ငုံ့လိုက်သည်။ နေမင်းခ မျက်နှာကြီးကတော့ ဝေဆာလို့
တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ပြုံးနေကြပြီး အကြည်စိုက်နေချိန်တွင်
"အဟမ်း အဟမ်း!"
"ရဲသွေး ?"
"အကိုနေမင်းခ ကျနော်တို့ ပြန်ရတော့မှာမို့ ရဲရင့်ကို ခေါ်သွားတော့မယ်"
ရဲသွေးနဲ့မင်းခန့်ရောက်လာတော့ နှစ်ယောက်လုံးထံမှ အပြုံးများပျောက်ကွယ်သွားကာ ရှက်သွေးဖြာနေသော မျက်နှာများ အဖြစ်ပြောင်းလဲသွားသည်။
"ပြန်တော့မလို့လား သူ့ကိုထားခဲ့လို့ရလား ပြီးရင် အကိုပြန်ပို့ပေးလိုက်မယ်"
"အကိုနေမင်းခ ပို့လို့မရဘူးလေ။ သူ့အမေမြင်သွားရင်ရော ကျနော်က ပြောခံရမှာ ။ ကျနော်တို့ပဲ ခေါ်သွားတော့မယ် ။ ကျနော်နဲ့ ပါမလာရင် တကယ်ပြောခံရမှာ"
"အင်းးးးဒါဆိုလဲ......"
"ကျနော်ပြန်လိုက်သွားတော့မယ်..နောက်မှတွေ့မယ် bye bye"
ရဲရင့်က နေမင်းခကို နှုတ်ဆက်ပြီး ရဲသွေးတို့ဆီ လျှောက်လာတော့ နေမင်းခက ပြေးပြီး ရဲရင့်ကို ပြေးဖက်လိုက်သည်
"အာ..ဘာ..ဘာလုပ်တာလဲ"
ရဲသွေးနဲ့မင်းခန့်အခြေအနေ "(●__●)(●__●)"
"ကိုယ် ms ပို့မယ်နော် ပြီးတော့ ဖုန်းလဲဆက်မယ်"
"အွန်း လွှတ်တော့"
"အရမ်း ချစ်တယ် ထပ်ပြီး ကိုယ်ထွက်မသွားတော့ဘူး ။ မင်းအနားမှာပဲနေမယ်"
မင်းခန့်နဲ့ ရဲသွေး "(@_@) (⊙_◎) shhiya wtf!"
"လွှတ်တော့ ဟိုမှာ လူတွေနဲ့ကို"
"အင်း " လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် လက်ပြကာ ထွက်ခွာခဲ့ကြသည်
"တော်တော်ဖြစ် နော် မိရဲရင့်"
"ငါမဆဲချင်ဘူးနော် ရဲသွေး ။ "
"စတာပါကွာ မင်းစောက်ခွက်က ပြုံးဖြီးနေတာကို ။ လူရှေ့မရှောင်နော် တော်တော်ပလူးတဲ့ အတွဲ ။ ဒီတစ်ခါတော့ ဂရုစိုက်ကြအုံး"
"အေးပါ"
ကားပေါ်တွင် ပြုံးဖြီးနေသော ရဲရင့်ကို ရဲသွေးကလှမ်းစနေသည်လေ။
ကိုယ့်အတွေးကိုယ်စီနှင့် လမ်းတစ်လျှောက် မောင်းနှင်သွားကြသည် ။
ယနေ့တွင်တော့ အစစ်မမှလွဲ၍ ကျန်တဲ့သူများမှာ ပျော်ရွှင်ပြီး အဆင်ပြေပြေဖြစ်ကာ အိမ်သို့ ပြန်ခဲ့ကြတော့သည်။
To be continue>>>>>>
Sry for late update 😁
ဟီး နည်းနည်းကြာသွားလား ။ တစ်ခုပြီးတစ်ခု မကောင်းတာပဲ ဖြစ်နေတော့ ကြာသွားတယ်။
ပြီးတော့ ကျနော်က 16ပဲ ရှိသေးတော့ gamerလေးပေါ့ဗျာ။ road to mythicလုပ်နေတော့ မလှည့်နိုင်ဖြစ်သွားတယ် ။
ဟုတ်ကဲ့ ကျေးဇူးတင်စရာလေးရှိပါတယ်ဗျ။ အခုဆိုကျနော် followers 15.2k ရှိသွားပါပြီ။
အစကဆို ဘာမှမဟုတ်ပေမဲ့ အခုလို လာfollowပေးကြလို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဗျ။
ဒီficလေးကို ဖတ်ပေးကြလို့လဲ တကယ်ကျေးဇူးတင်ပါတယ် အစက ဖတ်တဲ့လူမရှိဘူးလို့ ထင်ခဲ့တာ။အခုဖတ်တဲ့လူများလာလို့ ပျော်ပါတယ်။
တချို့ စာလုံးပေါင်းတွေဆို မှားတာတွေရှိပါတယ်။အရေးအသားညံ့တဲ့နေရာတွေရှိလို့ ။သည်းခံဖတ်ပေးကြပါဗျ ။
ကျနော့် readerတွေကို တကယ်ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ ကျနော့်ကို ဂရုစိုက်ပေးကြလို့ အဖျားလဲ ပျောက်နေပါပြီဗျ
အားလုံးကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်❤️❤️❤️
#xiao hao
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
"ရိုက္.....ရိုက္တယ္?" (တခ်ိန္လုံး ပါးပဲ ရိုက္ခံေနရတယ္🙁)
"နင္အဲ့ေလာက္မိုက္ရိုင္းေနတာ ငါကဆုံးမသင့္တာေပါ့" (ေစာက္ျမင္ကပ္စရာ အၿပဳံးႏွင့္)
ဘယ္ခ်ိန္က ေရာက္ေနမွန္းမသိတဲ့ သႊန္းေ႐ႊစင္က
သူ႕အေၾကာင္းမေကာင္းေျပာေနသည္မို႔ စိတ္တိုစြာနဲ႕ ရဲရင့္အား ရိုက္လိုက္သည္
ရိုက္ခံရသည့္ ရဲရင့္က လုံးဝစိတ္တိုသြားသည့္ပုံစံပင္ ။ သို႔ေသာ္လည္း သူ႕မွာ heroႀကီးရွိေနသည္မဟုတ္ပါလား
"မင္း ႐ူးေနတာလား? ကေလးပဲ သူေျပာခ်င္တာေျပာမွာေပါ့ လက္ပါစရာလား?"
ေနမင္းခက သႊန္းေ႐ႊစင္ကို တြန္းလိုက္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္
သူ ဒီလို လက္ပါေနသည္ကို သူလုံးဝ ခြင့္လႊတ္မည္မဟုတ္ေခ်
"ဘာ ကေလး အသက္20 နားေတာင္ကပ္ေနၿပီကို ကေလး လို႔လာေျပာေနေသးတယ္ ။ ကိုကို နင္သူ႕ဘက္က ဘာလို႔လိုက္ပါေနတာလဲ "
"ငါ့အတြက္ေတာ့ ကေလးပဲ အဲ့တာေၾကာင့္ လက္ပါစရာမလိုဘူး။ သူက ငါ့ကေလး မင္းလို မိန္းမမ်ိဳးဘက္ပါစရာလား"
ရဲရင့္ကို သူ႕လက္နဲ႕ ကာလိုက္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္
(ဝမ့္က်ီးက ေဝ့ရင္းကို ကာေပးသလို👀 ျမင္ေယာင္ၾကပါ)
ရဲရင့္ သူ႕ကိုယ္သူေတာင္မသိလိုက္ပဲ ၿပဳံးမိသြားသည္ ။ ေနမင္းခကို သူလွမ္းၾကည့္လိုက္သည္
*ဝါးး သူက အရမ္းမိုက္တာပဲ*
"နင္...နင္.."
ေနမင္းခေနာက္မွာ ေနတဲ့ ရဲရင့္ကေတာ့
သႊန္းေ႐ႊစင္ကို လွ်ာထုတ္ၿပီး ေျပာင္ျပ🤪
"နင္.. "
ထပ္ရိုက္မလို႔ လက္႐ြယ္ေတာ့ ေနမင္းခက လက္ကို တားလိုက္ၿပီး
"မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို လက္မပါသင့္မွန္းသိေပမဲ့ "
ျဖန္း!
"နင္ ငါ့ကို ရိုက္လိုက္တယ္!"
"ခုနက သူ႕ကို ရိုက္တဲ့အတြက္ တန္ရာတန္ေၾကးျပန္ေတာင္းတာ လာ သြားမယ္ကေလး"
ရဲရင့္လက္ကို ဆြဲၿပီး ကားရွိရာဆီသို႔>>>
သႊန္းေ႐ႊစင္ကေတာ့ ေဒါသမီးေတြေတာက္ၿပီး က်န္ထားခဲ့ေလရဲ႕ ။
ဒါ့အျပင္ ရဲေသြးနဲ႕ မင္းခန႔္လဲ ငယ္ထိပ္ေႁမြေပါက္ၿပီေလ
"အကိုေနမင္းခက ရဲရင့္ကို ေခၚသြားၿပီ ရဲရင့္မပါပဲ ျပန္လို႔မရဘူး အကိုမင္းခန႔္ သူတို႔ေနာက္လိုက္!"
"အြန္း သြားမယ္"
ရန္ျဖစ္ေနၾကသည့္အတြင္းမွာ သူတို႔ သတိမထားမိသည္က ေဘးမွာ လူေတြ အမ်ားႀကီး ဝိုင္းၾကည့္ေနသည္ကိုပင္
က်န္ထားခဲ့သည့္ သႊန္းေ႐ႊစင္မွာ တခ်ိဳ႕က သနားေနသည့္ စကားသံမ်ား တခ်ိဳ႕က နည္းေတာင္နည္း ေသးသည္ဟု ေျပာေနသူမ်ား ၾကားတြင္ က်န္ခဲ့ေတာ့သည္
"နင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ၾကည့္ေနလိုက္ မကြဲကြဲေအာင္ လုပ္အုံးမွာ " (လူယုတ္မာၿပဳံးၿပဳံးလွ်က္)
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ေနမင္းခ ကားနားတြင္,,,,,,
"နာသြားလား?"
"......" ေနမင္းခအား စိုက္ၾကည့္
*သူဘာလို႔ ဒီေန႕မွ အရမ္းေခ်ာၿပီး ၾကည့္ေကာင္းေနတာလဲ?*
"နီေတာင္သြားတယ္ ေနာက္တစ္ခါ အဲ့လိုရိုင္းတာေတြသူမ်ားေတြကို သြားမေျပာရဘူး ကိုယ္ပဲခံရလိမ့္မယ္ ၾကားလား"
"အင္း" ေခါင္းၿငိမ့္ျပလ်က္
*ခဏေနပါအုံး အရင္တစ္ခါက ကိစၥ! ငါသူ႕အေပၚစိတ္ယိုင္လို႔မျဖစ္ဘူး*
"ေျဖနိုင္တယ္မလား "
"......" စိုက္ၾကည့္ေန
"ဘာလို႔ အဲ့လိုႀကီး ၾကည့္ေနတာလဲ ကိုယ့္ကိုသတ္ေတာ့မဲ့ အတိုင္းပဲ"
"......." စိုက္ၾကည့္ၿပီး မ်က္ရည္မ်ား ဝဲလာသည္
"ေဟာ ဘာလို႔ မ်က္ရည္ေတြ"
"မေကာင္းတဲ့ေကာင္ ငါ့ကို မဆက္သြယ္ဘူး ။ တျခားမိန္းမနဲ႕ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္တယ္ နမ္းလဲနမ္းေနတယ္ ။ အခုခ်က္ခ်င္း ငါဆင္းမယ္ ။မင္းနဲ႕ အတူတူမေနနိုင္ဘူး"
"ဟမ္ တျခားမိန္းမကိုနမ္းတယ္?"
"အဲ့ေန႕က ဘား မွာ ခင္ဗ်ားနမ္းေနတာျမင္တယ္ လူယုတ္မာ"
"အာ မင္း ျမင္ခဲ့တာလား?? ကိုယ္ရွင္းျပမယ္ အဲ့တာ မင္းထင္ေနသလိုမဟုတ္ဘူး ရဲရင့္"
"မပတ္သတ္ခ်င္ဘူးမလား ။ က်ေနာ္ဆင္းမယ္ "
"မဟုတ္ဘူး ကိုယ္ရွင္းျပမယ္ေလကြာ ။ မင္းအရမ္း စိတ္ဆိုးေနမွန္းကိုယ္ သိပါတယ္ "
"မရွင္းျပနဲ႕ သြားေတာ့မယ္ "
"ကေလး ခဏေနပါအုံးကြာ ကိုယ္ရွင္းျပပါ့မယ္ တကယ္ျဖစ္ခဲ့တာက ဒီလို "
ေနမင္းခအိမ္မွာ ရဲရင့္အေမလိုက္လာတဲ့ ညက ရဲရင့္တို႔ အကုန္ထြက္သြားၿပီးတဲ့အခ်ိန္>>>>
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ဆိုဖာတြင္ ထိုင္ခ်ခဲ့ၿပီး
သူ႕ ေခါင္းထဲတြင္ အေတြးမ်ားစြာ ဝင္လာသည္
ရဲရင့္ အေမ ေျပာသည့္စကားမ်ားလဲ ေခါင္းထဲကမထြက္နိုင္ပဲ ထပ္ကာထပ္ကာ ၾကားေယာင္ေနမိသည္။
သူ အဆင္ေျပရဲ႕လား? အရိုက္မ်ား ခံေနရၿပီလား? စေသာ အေတြးမ်ားလည္း ဝင္လာသည္
ခုနက ျဖစ္ခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္လည္း အိပ္မက္တစ္ခုလို ျဖစ္ေနခဲ့သည္ေလ။ အကူအညီေတာင္းေနေသာ ရဲရင့္မ်က္ႏွာေလးကိုလဲ မ်က္လုံးထဲက မထြက္နိုင္ေပ။
ေနမင္းခ စိတ္ညစ္လက္ညစ္နဲ႕ အခန္းထဲ ဝင္သြားလိုက္သည္။
ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ငါသူ႕ကို တကယ္မခြဲခ်င္ဘူး
ဟင္း သူေျပာတာလဲဟုတ္တာပဲ ။ အခုမွ ကေလးက 16ပဲရွိေသးတယ္ ။ မၾကာခင္ အေဆာင္ဝင္ရေတာ့မွာ ။ ငါကမ်ား သူ႕တက္လမ္းကို ပိတ္သလိုျဖစ္တာလား??
သူဘက္က မွားေနသလိုပင္ ခံစားရသည္။ ၿပီးေတာ့ သူကတိေပးခဲ့မိသည္ေလ
Dong! 💬💬
"ငါ မင္းနဲ႕ ေျပာစရာရွိတယ္ မနက္ျဖန္***** အဲ့ကို လာခဲ့"
?? ငါသိတဲ့ ဖုန္းလဲ မဟုတ္ဘူး??
ေအာ္ အခုအေျခအေနနဲ႕ဆို ရဲရင့္ရဲ႕ အေမပဲ ျဖစ္မယ္
Next morning>>>>>>
"အန္တီ က်ေနာ့္ကို ေျပာစရာရွိတယ္ဆို"
"ဟုတ္တယ္ မင္းနဲ႕ ငါ့သား ကိစၥပဲ။ ငါ့သားအေၾကာင္းသိတယ္ သူက ေခါင္းအရမ္းမာတယ္။
ငါေျပာလို႔ ရမွာမဟုတ္ဘူး။ အဲ့တာဆိုေတာ့ မင္းကူညီမွရမယ္။ အစကေျပာသလိုပဲ သူက အခုမွငယ္ငယ္ေလးရွိေသးတယ္ သူပတ္ဝန္းက်င္က ေျပာခံရမဲ့ ဒဏ္ကို သူခံနိုင္မွာမဟုတ္ဘူး ။ ခံနိုင္ခဲ့ရင္ေတာင္ အေမတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ အဲ့လို အျဖစ္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး"
"က်ေနာ္လဲ သူ႕ကို အဲ့လို အျဖစ္မခံပါဘူး ။ ဆိုေတာ့ အန္တီေျပာခ်င္တာက....."
"မင္းက သူ႕ထက္လဲ အသက္ႀကီးၿပီး ရင့္က်က္တယ္။ သူက ငယ္ေသးေတာ့ စိတ္ကစားတာပဲ ျဖစ္နိုင္မယ္။ ငယ္႐ြယ္တဲ့ အခ်စ္ေရးက မတည္ၿမဲဘူး။ သူ႕တက္လမ္းကိုလဲ မပိတ္ေစခ်င္ဘူး ။"
"အန္တီ တည့္ပဲေျပာပါ ။ အန္တီေျပာခ်င္တာက က်ေနာ့္ကို သူ႕နဲ႕ ထပ္မပတ္သက္ဖို႔ပဲမလား"
"အန္တီ ေတာင္းဆိုပါတယ္။ မင္းသူ႕ကို တကယ္ခ်စ္ရင္ သူ႕ေဘးနားက ထြက္သြားေပးပါ။ ၾကာရင္ သူမင္းကို ေမ့သြားလိမ့္မယ္။ အန္တီမွာ ဒီသားလ တစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္။ သူ႕ကို ေကာင္မေလးနဲ႕ပဲ ရေစခ်င္တယ္။ လိင္တူမျဖစ္ေစခ်င္ဘူး"
"က်ေနာ္ သေဘာေပါက္ပါၿပီ။ အန္တီစိတ္ကိုလဲ နားလည္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ကို ခြင့္ျပဳပါအုံး"
ထိုအခ်ိန္က စၿပီး ရဲရင့္ကို ေနာက္ထပ္ အဆက္အသြယ္မလုပ္ေတာ့ေခ်။
မၾကာပါဘူး ။ ေနမင္းခအေမက လွမ္းေခၚတာမို႔ သြားေတာ့ ျပႆနာတစ္ခု ထပ္ေပၚေနသည္ေလ။
သႊန္းေ႐ႊစင္!!သူ႕ကိုယ္သူ ေနမင္းခ ရည္းစားပါလို႔ ေျပာထားသည္ေလ။ တိုက္ရိုက္မဟုတ္ပဲ အကြက္က်က်ႏွင့္ ျပဳလုပ္ထားသည္။
ေနမင္းခအေမတို႔က ေခြၽးမလိုခ်င္ေနေတာ့
သႊန္းေ႐ႊစင္ကို ခ်စ္ၾကသည္။ အဲ့မွာတင္ ဘယ္လိုမွ ျငင္းမရပဲ အတူတူ တြဲသြားတြဲလာ ျဖစ္သြားရျပန္သည္။
ထိုေန႕က ဘားသို႔ သြားခဲ့သည္။ သူပါ ပါေနသည္သာမက ရဲရင့္ကိုလြမ္း၍ စိတ္ညစ္ၿပီး ေသာက္ရင္း ေသာက္ရင္းႏွင့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားသြားသည္ေလ။
"မင္း ငါ့ဆီက ပါလိုခ်င္လို႔ အဲ့ေလာက္လိုက္ကပ္ေနတာလဲ နင္မိန္းကေလးျဖစ္ၿပီး ေစာက္ရွက္မရွိဘူးလား"
မူးေနေတာ့ ေျပာခ်င္တာေတြ ထိန္းခ်ဳပ္မရေတာ့။
"ကိုကို အရမ္းမူးေနၿပီ။ ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ ကိုကိုရဲ႕"
"ငါ့ကို ကိုကိုလို႔ မေခၚနဲ႕။ ကေလးတစ္ေယာက္ပဲ ငါ့ကို ေခၚခြင့္ရွိတယ္ ။ ထြက္သြား ငါ့ဆီက"
သႊန္းေ႐ႊစင္က မဲ့ၿပဳံးၿပဳံးလိုက္ၿပီး ေနမင္းခအနားကပ္သြားကာ တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္သည္။
"ကိုကို နင္ငါ့ကို အခုနမ္းမယ္ဆိုရင္ ငါထြက္သြားေပးမယ္"
"အနမ္း? ငါ့ဆီက လိုခ်င္တာ အနမ္းလား? ေကာင္းၿပီ ၿပီးရင္ေတာ့ ငါ့နားက ထြက္သြား"
အဲ့လိုနဲ႕......(ေစာက္ျမင္ကပ္လို႔ နမ္းတဲ့အပိုင္း ထပ္မေရးေတာ့ဘူး😪😪 က်ေနာ့္ကို သည္းခံေပးၾကပါ👀)
ရဲရင့္တို႔ အေဆာင္ဝင္တဲ့ေန႕ကလဲ ေနမင္းခ တိတ္တိတ္ေလး သြားၾကည့္ခဲ့ပါသည္။ မည္သူမွ မသိေသာ္လည္းပဲ ။ ရွိုင္းထက္ေတာင္ ဒီအေၾကာင္းေတြ မသိေခ်။
"အန္တီ ေနမင္းခကေလ သမီးကို ဆိုင္မွာအတူတူလိုက္မစားေပးဘူး။ အဲ့ဆိုင္က အသစ္ဖြင့္တာမၾကာေသးဘူး စားလို႔ေကာင္းတယ္တဲ့ နာမည္ႀကီးေနတာ"
"သား ဘာလို႔ လိုက္မပို႔တာလဲ သႊန္းေလးက သြားခ်င္တာကို"
"ဆိုင္က မႏၲေလးမွာ က်ေနာ္မအားဘူး "
"တစ္ေန႕ထဲကို သႊန္းေလး စားခ်င္တာ ဝယ္ေကြၽးလိုက္ပါ"
"မပို႔ခ်င္ဘူး အားလဲမအားဘူး"
"ဟိုေကာင္ ပို႔ဆိုပို႔လိုက္ေလ ။ ေသခ်င္ေနတာလား"
အေဖက ဝင္ေျပာေတာ့ ေနမင္းခတို႔ လိုက္ပို႔ရၿပီး ယခုလို ရဲရင့္နဲ႕ လာဆုံျခင္းျဖစ္သည္။
>>>>>>>>>>>>>>>
"ကေလး စိတ္မဆိုးပါနဲ႕ေတာ့ကြာေနာ္။ ကိုယ္မွားပါတယ္"
"က်ေနာ့္ ေမေမက တကယ္အဲ့လိုေျပာတာေပါ့ ဟုတ္လား??? ၿပီးေတာ့ အမွန္ေတြပဲလား"
"အြန္း ဟုတ္တယ္ အမွန္ေတြပဲ ကေလး ကိုယ့္ကို မယုံလဲရတယ္"
"ဒါမဲ့ ဘာလို႔ အဲ့ မိန္းမနဲ႕ တူတူ.....ဘာလို႔ ရွင္းမျပတာလဲ သူက လိုက္ကပ္ေနအုံးမွာ"
"ကေလးေျဖ ကိုယ့္ကို ခ်စ္ေသးလား?"
"......." အံ့ဩၿပီး စိုက္ၾကည့္ေန
"ေျဖေလ ကိုယ့္ကို ခ်စ္ေသးလားလို႔?"
ၿပဳံးလိုက္ၿပီး "ေမးေနစရာလိုလို႔လား "
ေျဖၿပီးၿပီးခ်င္း အရွက္လြန္ၿပီး ေခါင္းကို ငုံ႕လိုက္သည္။ ေနမင္းခ မ်က္ႏွာႀကီးကေတာ့ ေဝဆာလို႔
တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ၿပဳံးေနၾကၿပီး အၾကည္စိုက္ေနခ်ိန္တြင္
"အဟမ္း အဟမ္း!"
"ရဲေသြး ?"
"အကိုေနမင္းခ က်ေနာ္တို႔ ျပန္ရေတာ့မွာမို႔ ရဲရင့္ကို ေခၚသြားေတာ့မယ္"
ရဲေသြးနဲ႕မင္းခန့္ေရာက္လာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လုံးထံမွ အၿပဳံးမ်ားေပ်ာက္ကြယ္သြားကာ ရွက္ေသြးျဖာေနေသာ မ်က္ႏွာမ်ား အျဖစ္ေျပာင္းလဲသြားသည္။
"ျပန္ေတာ့မလို႔လား သူ႕ကိုထားခဲ့လို႔ရလား ၿပီးရင္ အကိုျပန္ပို႔ေပးလိုက္မယ္"
"အကိုေနမင္းခ ပို႔လို႔မရဘူးေလ။ သူ႕အေမျမင္သြားရင္ေရာ က်ေနာ္က ေျပာခံရမွာ ။ က်ေနာ္တို႔ပဲ ေခၚသြားေတာ့မယ္ ။ က်ေနာ္နဲ႕ ပါမလာရင္ တကယ္ေျပာခံရမွာ"
"အင္းးးးဒါဆိုလဲ......"
"က်ေနာ္ျပန္လိုက္သြားေတာ့မယ္..ေနာက္မွေတြ႕မယ္ bye bye"
ရဲရင့္က ေနမင္းခကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ရဲေသြးတို႔ဆီ ေလွ်ာက္လာေတာ့ ေနမင္းခက ေျပးၿပီး ရဲရင့္ကို ေျပးဖက္လိုက္သည္
"အာ..ဘာ..ဘာလုပ္တာလဲ"
ရဲေသြးနဲ႕မင္းခန႔္အေျခအေန "(●__●)(●__●)"
"ကိုယ္ ms ပို႔မယ္ေနာ္ ၿပီးေတာ့ ဖုန္းလဲဆက္မယ္"
"အြန္း လႊတ္ေတာ့"
"အရမ္း ခ်စ္တယ္ ထပ္ၿပီး ကိုယ္ထြက္မသြားေတာ့ဘူး ။ မင္းအနားမွာပဲေနမယ္"
မင္းခန႔္နဲ႕ ရဲေသြး "(@_@) (⊙_◎) shhiya wtf!"
"လႊတ္ေတာ့ ဟိုမွာ လူေတြနဲ႕ကို"
"အင္း " လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ လက္ျပကာ ထြက္ခြာခဲ့ၾကသည္
"ေတာ္ေတာ္ျဖစ္ ေနာ္ မိရဲရင့္"
"ငါမဆဲခ်င္ဘူးေနာ္ ရဲေသြး ။ "
"စတာပါကြာ မင္းေစာက္ခြက္က ၿပဳံးၿဖီးေနတာကို ။ လူေရွ႕မေရွာင္ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ပလူးတဲ့ အတြဲ ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဂ႐ုစိုက္ၾကအုံး"
"ေအးပါ"
ကားေပၚတြင္ ၿပဳံးၿဖီးေနေသာ ရဲရင့္ကို ရဲေသြးကလွမ္းစေနသည္ေလ။
ကိုယ့္အေတြးကိုယ္စီႏွင့္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေမာင္းႏွင္သြားၾကသည္ ။
ယေန႕တြင္ေတာ့ အစစ္မမွလြဲ၍ က်န္တဲ့သူမ်ားမွာ ေပ်ာ္႐ႊင္ၿပီး အဆင္ေျပေျပျဖစ္ကာ အိမ္သို႔ ျပန္ခဲ့ၾကေတာ့သည္။
To be continue>>>>>>
Sry for late update 😁
ဟီး နည္းနည္းၾကာသြားလား ။ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု မေကာင္းတာပဲ ျဖစ္ေနေတာ့ ၾကာသြားတယ္။
ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္က 16ပဲ ရွိေသးေတာ့ gamerေလးေပါ့ဗ်ာ။ road to mythicလုပ္ေနေတာ့ မလွည့္နိုင္ျဖစ္သြားတယ္ ။
ဟုတ္ကဲ့ ေက်းဇူးတင္စရာေလးရွိပါတယ္ဗ်။ အခုဆိုက်ေနာ္ followers 15.2k ရွိသြားပါၿပီ။
အစကဆို ဘာမွမဟုတ္ေပမဲ့ အခုလို လာfollowေပးၾကလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်။
ဒီficေလးကို ဖတ္ေပးၾကလို႔လဲ တကယ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အစက ဖတ္တဲ့လူမရွိဘူးလို႔ ထင္ခဲ့တာ။အခုဖတ္တဲ့လူမ်ားလာလို႔ ေပ်ာ္ပါတယ္။
တခ်ိဳ႕ စာလုံးေပါင္းေတြဆို မွားတာေတြရွိပါတယ္။အေရးအသားညံ့တဲ့ေနရာေတြရွိလို႔ ။သည္းခံဖတ္ေပးၾကပါဗ် ။
က်ေနာ့္ readerေတြကို တကယ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ကို ဂ႐ုစိုက္ေပးၾကလို႔ အဖ်ားလဲ ေပ်ာက္ေနပါၿပီဗ်
အားလုံးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္❤️❤️❤️
#xiao hao