Chapter 28
MC's POV
"Excuse me po."
Matapang na sabi ko sakanila at saka ako tumalikod at umalis na ng lugar na iyon, wala na akong gagawin du'n and I know that Ate Lory can handle them more than I can.
Hindi ko na kaya..
Tanggap ko naman e, tanggap ko naman na gano'n lang kami ni Tatay, na duon kami nakatira na hindi maganda ang lugar na tinitirhan ko nuon pero hindi naman ibig sabihin nu'n ay ganoon na rin kami bilang tao.
Gusto nilang sabihin na pera lang ang habol ko sakanila? Then I'll give it to them! Inamin ko na! Kaya lang naman talaga ako naging assistant ng Twilight is because I badly need the money.
Oo, tama naman kasi siya e, on the first part of me being the assistant... I am doing it because I know there's money after, I know na kikita ako pagkatapos, ginagawa ko ang lahat ng ito because it's my job. Twilight's my job. But then... ang hindi nila alam, mas tumatagal kong nakakasama ang Twilight... mas lalo akong na-a-attach sakanila.
They became my friends and I am doing this job now not because I am after the money, but because I want to help them and they are my friends. And I am doing my role as their friend also.
Pero bakit gano'n? Bakit parang kahit anong sabihin ko, kahit na anong pagpapaliwanag ko walang naniniwala saakin? Do they really think na ang mga taong kagaya ko palagi nalang ang habol pera ng mga mayayaman?
I took a deep sigh, hindi ko alam kung saan ako dinadala ng mga paa ko but then I found myself in front of the door of the rooftop. Yeah... this is my place of peace here.
Kaya pumasok na ako kaagad, wala naman akong magagawa rin 'di ba?
I know what I said might... might hurt Twilight. Sinabi ko mismo sa harapan nila that all of that... that I just did those things to them because I am after their money.. It's frustrating me because I don't know what to do or how to face them after this.
Nahihiya ako.
Pakiramdam ko ako mismo ang nag baba sa sarili kong dignidad at prinsipyo sa buhay.
I sighed again, just like what I said... there's nothing I could do right?
I closed my eyes and look at the sky, may hangin ding dumaan and it feels so refreshing to be up here. Gano'n lang ako sa ganoong posisyon hanggang sa naramdaman ko na naman ang mga luha kong tumutulo.
There were memories flashed on my mind with my mom and I literally smiled while crying, by just remembering those memories I had.
Some of it may be blurry and not very accurate memory because I was just a child back then, and I can't really remember all of the things I did with my mom. Sobrang bata ko no'n to the point that I didn't realize to keep and appreciate every single day that I am with my mom.
"You're here again.." napaharap ako sa nag salita and I saw Cameron again. Napangiti naman ako sakaniya nang bahagya.
"And you're here too." sagot ko and I heard that he let out a small laugh.
"I told you, this is my place." he whispered before sitting beside me.
Nakatingin lang din siya sa harapan and he's smiling, may suot din siyang salamin but that doesn't make him look like a nerd, he's still handsome even with those eyeglasses, sayang lang at mas bata siya saakin.. wala naman akong problema sa bata, he's just one year younger than me.
He finally look at me, meeting my gaze at him kaya kaagad akong napaiwas ng tingin. "What brought you here? You're crying too." puna niya sa hitsura ko kaya kaagad ko naman nilabas ang panyo ko at pinunasan ko ang mga natuyong luha sa pisngi ko.
"Ah? Wala naman.. just had a little fight." I honestly said, a fight with my emotions.
"Whatever it is, I know you'll get through it." he said to me kaya napangiti naman ako.
His words somehow helped me, at least there's someone who will always say nice words and encouraging words to me whenever I feel so down, and for me it's Cameron.
It's as if he was an angel sent to me to give me some accompany whenever I feel so alone and need someone to be with.
"Bakit kaya gano'n sila Cameron 'no? Bakit ang bilis nilang i judge ang isang tao? Bakit parang kapag may sinabi sila sa isang tao siguradong sigurado sila sa mga sinasabi nila. Parang hindi nila pinag-iisipan at hindi rin nila napapansin na nakakasakit na 'yung mga sinasabi nila." I paused.
I sighed. "Bakit kailangan kung ano ang paniniwala nila, 'yun na rin ang tingin nila sa tao? Bakit hindi nalang nila muna kasi kilalanin o intindihin 'yung kalagayan ng tao? If someone needs money it doesn't mean naman na mukha na siyang pera.. maybe they just need it right?"
"Kaya nga nag tatrabaho because we need money, pero bakit ang hitsura sakanila nagiging mukhang pera? Bakit sila? Didn't they worked din naman for money?" I stopped.
Baka kasi kung ano pang masabi ko so I stopped. Kahit na wala naman dito sa harapan ko ang mga sinasabihan ko nu'n it is still wrong to talk on their backs, even though most of the people are doing it to me, I won't do it to them.
They are doing to me, they are judging me and talking about me kapag nakatalikod ako sakanila, alam kong masakit iyon so why would I do the same to them right?
"Minsan kasi may mga ganoong tao talaga, kahit na anong gawin mong pagpapaliwanag, if they believe one thing, then they will brush off your words easily as if what you said doesn't make sense to them.." narinig kong sabi ni Cameron.
Bahagya nalang akong napangiti, nag papasalamat talaga akong nandito si Cameron sa tabi ko ngayon.
"So what would you do? You just have to ignore them, they can judge you all they want, but there's only one person who knows the truth above the lies after all. It is you, yourself, alam mo sa sarili mo kung ano ang tototo so you don't have to get affected with what they are saying."
Napatango naman ako sa sinabi niya, we stayed there for more minutes at tahimik na kami ngayon, we are just appreciating the beauty of the sky, hanggang sa mapatingin ako sa orasan ko, another class ended and I still have my last subject.
"Uh.. Cameron, mauuna na ako ah, may class pa ako e." paalam ko sakaniya and he stood up also, bahagya pa naming pinagpag ang mga damit namin dahil nadumihan nang kaunti at saka siya ngumiti saakin.
"Sure! I hope you're okay now."
I smiled. "I am okay." paninigurado ko sakaniya at saka ako umalis na duon sa lugar na 'yon.
Nag lakad na ako papunta sa classroom namin, I am not expecting Twilight to be there because I am sure that Kaiden's parents are still here. Nakarating na ako sa classroom and I stopped when I saw Twilight sitting on their chairs, may isang upuan na vacant duon and I know it's mine
Hindi ko alam kung dapat ba akong maupo duon but then I saw a vacant chair on my their left side kung nasaan 'yung absent naming kaklase, kaya duon nalang ako nag tungo at saka ako naupo duon.
I saw Nice look at me, she mouthed "what happened?" but I just shrugged it off and gave her a look saying that I am going to say it later to her. She deserves to know I guess? Saka baka maunahan pa ako ng Agatha na 'yun and I'm sure she won't let it pass this time.
Lalo na at sinabi kong harap harapan na pera lang ang habol ko sa Twilight nilang lahat.
I sighed and the teacher came, naging tahimik lang ang klase namin but I don't know if ako lang ang nakakaramdam but the tension between me and Twilight are heating up, parang imbis na manlamig ako sa lamig ng aircon mas naging mainit pa nga.
Hindi ko rin naman mapigilan ang sarili ko na mag take down ng notes for Twilight and also scheduling their exams, may quiz kasi kami and I know they don't know a thing that's why the teacher didn't let them take the exam, may ibang set naman sila nang exam and it's just pretty much the same.
Nang matapos na ang klase namin ay kaagad kong niligpit ang gamit ko. I receive a text from the school's canteen, well from Ate Lory, she said that I have to serve Twilgiht's food this evening dahil sa canteen daw sila kakain ngayon.
Right, I am still their assistant.
**
To Nice:
Can I sleep on your dorm tonight?
From Nice:
Why? Let's talk at the canteen later.
She replied fast and I just nodded even though she can't see me. Nag tungo nalang ako sa canteen nang mag gabi na, for the rest I just spent it inside the library just like the old days.
Gumawa na rin ako ng reviewer for Twilight dahil hassle kung sa libro sila mag-aaral. As I was saying earlier, I am doing this as their friend.. I consider them my friends.
Lumabas na ako ng library at binalik na rin ang mga librong kinuha ko, nag tungo naman ako sa canteen at kaagad kong nahanap sina Nice, I greeted them with a smile at saka nilapag ko ang mga gamit ko duon.
"I'll.. uh serve their food first." paalam ko sakanila and they gave me a nod before I started walking towards Ate Lory and she gave me a weak smile.
"Narinig ko kanina lahat.. sorry." sambit niya saakin nang makalapit ako.
"Bakit ka naman nag sosorry ate?"
"Alam ko naman na hindi mo talagang gustong sabihin ang bagay na 'yun at sinasabi o ko sa'yo, ganoon na talaga sila kaya kung ako sa'yo masanay na ako."
I sighed. "Hindi naman po kasi tama na palaging sila nalang ang iisipin nilang tama, maybe there's just something that triggered me at sinabi ko na po ang gusto nilang marinig mula saakin."
"Kaya nga in behalf, ako na ang nag sosorry, ginawa na rin nila saakin 'yan and I tried explaining my side also, pero kagaya mo, ito walanjo, talo pa rin naman." sambit niya at bahagyang ngumiti.
"Mga... magulang rin po nila?"
She shook her head. "Hindi naman, pero mga kagaya nila." simpleng sabi niya at napatango nalang ako. Nilagay ko na sa tray ang mga pagkain na binigay saakin at dahan dahan akong nag lakad.
Napahinto ako sandali nang makita kong nandoon na sila, they seemed happy naman rin, kaya lumapit na ako nang tahimik at walang sinabi, nilagay ko nalang ang mga pinggan nilang lahat sa tapat nila at sobrang tahimik nila.
Nilapag ko nalang rin ang baso at juice, nang matapos ako ay tinanguan ko lang sila at saka ako dapat mag lalakad na papalayo nang makarinig ako ng boses.
"You're not joining us?" I heard John asked,
Bahagya naman akong napangiti. "I already made a promise to them." saad ko at saka ako tuluyang tumalikod at nag punta ako sa lamesa nina Nice.
Nang makarating na ako duon ay may mga pagkain na and they let me eat first before they asked me questions,
**
I finished eating my dinner faster than I expected kaya nag paalam muna ako kina Nice at sinabing may gagawin lang ako sandali. They didn't bother to ask more questions kaya kaagad akong lumabas.
Nag tungo lang ako sa dorm ng Twilight. I don't know what am I doing here at first but then I found myself tearing the schedule sheet I had for them at saka iyon iniwan sa may ref nila at inipit gamit ang ref magnet.
Nag sulat lang rin ako ng maikling letter sakanila at saka ako lumabas na ng dorm, good thing they are still there at hindi pa sila tapos kumain kaya hindi nila ako naabutan dito sa dorm nila. Kumuha nalang ako ng iba ko pang damit na pang tulog lang dahil balak ko rin namang bumalik dito kinabukasan nang maaga upang maligo at mag palit ng uniform namin.
Hi:)) Sorry nga pala sa nasabi ko sa magulang ni Kaiden, hindi ko naman sinasadyang mabastos at masagot sila ng gano'n, nadala lang ako ng emosyon ko.... Kina Nice na ako matutulog muna ngayon... I just need some time to think..
- MC
Nang makalabas na ako ng dorm ay bumalik na ako sa canteen, I saw other students there pero halos ay wala na, malamang at tapos na sila, nilapag ko lang ang plastic bag na dala dala ko at nakita ko pa ang Twilight na nandoon.
I sighed before turning my way away from them. Hindi ko rin naman alam kung bakit hindi ko sila nilalapitan.. Bakit nga ba? In the first place ako naman ang dapat na masaktan at sila dapat ang humihingi ng sorry.. But I guess this always goes like this.. kahit na ikaw na ang ipit, ikaw pa rin pala ang mag papakumbaba at sa huli hihingi ng tawad.
Pero hindi ko naman sinasabing wala akong kasalanan. It's still a sin dahil sinagot ko ang mga magulang ni Kaiden which was older than me by the way. And I also think that they are a bit disappointed dahil sinagot ko sila.
I took a deep breath before waiting for them to finish the meal. Nang mapansin kong nag kuwe-kuwentuhan nalang sila ay saka na ako tumayo mula sa pinagkakaupuan ko at saka ako lumapit sakanila.
"Tapos na kayo?" I asked. Coldly. Avoiding their eyes on me.
Nakita ko namang tumango sina James at Shaun habang bahagyang nakanguso pa. I bit my lower lip to prevent my smile. Why can't I resist their cuteness?
Isa isa ko nang niligpit ang mga pinagkainan nila, they aren't saying anything so I didn't say anything either, that's just a win-win situation for the all of us.
Natapos ko na ang pinggan, kutsara't tinidor at ngayon ay mga baso na nila ang nililigpit ko.
"Why are you doing this?" Napalingon ako sa nag salita at nakita ko si Daniel pala ito. He looked so serious right now and he's scary.
But I brushed it off. "Co'z I'm your assistant." simple kong sabi at bahagya akong napangiti sakanila sabay talikod at nag simulang mag lakad.
Nang matapos ako ay nag paalam lang ako kay Ate Lory, kinuha ko na ang paper bag na may lamang mga damit ko at saka ako umalis na sa canteen, nakita ko pa ang Twilight na nasa canteen pa rin at nakatingin sila saakin.
I felt that they want me to say something so I did. "You should sleep now, iniwan ko na ang schedule niyo para sa exams and I'll just send the lessons through your emails." I said and nodded before walking away kaagad.
Nang makaalis na ako ay napaisip ako bigla, am I being too childish? Mukha naman kasing hindi sila galit saakin, mukha naman kasing gusto nila akong kausapin but I am not letting them to, pakiramdam ko kasi ako 'yung nahiya.
Hindi ko pa rin makalimutan na sinabi ko sa harapan nila mismo na ang gusto ko lang mula sakanila ay walang iba kundi ang pera, hindi ba dapat nagagalit sila saakin? Hindi ba dapat galit sila saakin? I took a deep sigh at saka tuluyang pumasok sa kuwarto nina Nice.
This dorm is for two people only, pero dahil payat naman silang dalawa, or should I say, malaki naman ang couch ay kasya naman ako duon.
"MC! Akala ko hindi ka na matutuloy dito e!"
Napayakap naman siya saakin and I just smiled. "Ako na nga nag request ako pa ba ang hindi sisipot?" natatawa kong sabi at saka ko nilapag ang mga dala kong damit. "Mag papalit lang ako." saad ko sakanila at saka ako nag tungo sa banyo.
After I changed, they insisted that I should sleep beside Nice, nag away pa nga sila kung kanino ako tatabi but then the ever makulit na si Nice ang siyang nanalo kaya sakaniya ako tumabi.
It's already almost 12 midnight nang biglang mag vibrate ang phone ko, tahimik na ang paligid pero hindi pa ako makatulog kaya nakatingin lang ako sa kisame not until my phone beeped.
I look at Nice and Snow who's silently sleeping now, mahihimbing at malalim na ang tulog nila habang ako hindi pa rin ako makatulog. Should I say sorry to Twilight now?
Binuksan ko ang phone ko, I saw two names there kaya mas lalong kumunot ang noo ko.
From Jacob:
Sorry to what happened earlier, Kaiden wanted to apologize too, in behalf of his parents but he wanted it personally. I also want to say sorry, we can't say anything to them.. 🥺
Napangiti ako nang wala sa sarili, I can feel na totoo naman ang sinasabi ni Jacob and I somehow felt my chest breathed lighter than before, maybe I am the one who judged them all along.
Akala ko akala sila ng mga magulang ni Kaiden, I did based my judgement with their parents, but I didn't realize and think of those times that they made me felt the same as them nuong mga panahon na kasama nila ako.
That's the part where I went wrong. And I feel guilty and sorry.
From Maverick:
I'm outside their dorm.. Come out.
Nanlaki naman ang mga mata ko nang mabasa ko ang tinext saakin ni Maverick, parang napaupo ako sa kama kaagad at akma akong tatayo nalang basta basta nang bigla kong maalala na nandito nga pala si Nice sa tabi ko at baka bigla nalang magising ito.
Kaya dinahan dahan ko ang pagbaba sa kama at saka ako tahimik na binuksan ko ang pinto. Nanlaki pa ang mga mata ko nang makita ko nga si Maverick na nasa tapat ng pinto nitong dorm.
He's wearing his white hoodie at black sweat pants at bahagyang magulo pa ang kaniyang buhok, nakasandal lang siya sa pader at nang makita niya ay bahagyang napakunot ang noo niya.
"Anong ginagawa mo dito?!" mahina kong sabi sakaniya.
"Ikaw pa galit ngayon? Kanina pa ako nag text, 10 palang nag text na ako and it's freaking 11:40 now!" pabulong din niyang sabi saakin kaya napabuntong hininga naman ako.
"Sino ba kasi nag sabing mag punta ka dito?" nakataas na kilay na tanong ko sakaniya.
"You ignored all of us earlier and you really expected me to just let you?" he answered and I just rolled my eyes on him.
Bumalik ako sa loob at kinuha ko ang isa kong hoodie din na kulay light blue dahil ito lang ang nakita ko rito. Akala ko kasi ay lalamigin ako ng husto sa kuwarto nina Nice but then hindi pa rin pala niya nilalakasan.
Nang matapos ay lumabas na ako at nakita ko pa rin si Maverick, I was stunned when he just held my wrist at kaagad akong hinila kung saan man? 'Yun ang hindi ko alam.
"Saan mo ba ako dadalhin?"
"Huwag kang maingay kung ayaw mong mapagalitan." seryosong saad niya saakin and I almost rolled my eyes.
"E 'di sana kasi hindi mo ako hinila 'di ba? Mas lalo mo lang ako pinapahamak e." reklamo ko sakaniya at napahinto naman siya sa paglalakad.
He looked at me with his serious look. Napaatras pa ako dahil bahagya akong nakaramdam ng panginginig ng katawan ko dahil nakakatakot ang mga tingin niya.
"When you are with me you will never be in danger, I will protect and keep you safe."
**
"Ano naman kasing ginagawa natin dito?" tanong ko sakaniya nang makarating kami sa garden, he didn't say anything so I just followed him, dahil wala rin naman akong choice dahil hawak pa rin niya ang kamay ko.
Ilang beses ko na ring sinubukan na tanggalin iyong pagkakahawak niya saakin pero makulit siya at mas mahigpit ang hawak niya kaya sinukuan ko na rin.
I saw him walked closer, parang may inalis pa siyang mga halaman na nakaharang duon and my lips parted when I saw a steel door from there. May tinap lang si Maverick at bumukas na ang pintuan. May password?!
He pulled me again kaya pumasok na kami sa loob, but before we managed to go inside, binalik muna ni Maverick ang lahat ng halaman mula sa pagkakaharang at saka kami tuluyang pumasok sa loob.
Madilim ang dinadaanan namin kaya nag simula na naman akong mag taka. "Where are we really going?"
"I told you to wait, ang kulit mo." he said and opened another door at saka ako nagulat nang makita kong nasa labas na kami ng school.
Woah! A secret passage?!
Namamangha akong lumabas habang inaalalayan pa ako ni Maverick, hawak pa rin niya ang kamay ko kaya bahagya ko siyang sinimangutan.
"Puwede mo na sigurong bitawan ang kamay ko?"
"Ayoko, baka iwanan mo ako."
"Hindi kita iiwan." diretsong sabi ko kaya napatingin siya saakin. "Paano kita iiwan e alam ko namang mahahanap mo rin ako? I could run but then I know you'll chase me."
Napatango naman siya at bahagyang napangiti dahil sa sinabi ko, anong nakakatuwa sa sinabi ko?
"Okay, sabi mo 'yan e." he said and finally let go of my hand.
"Anong gagawin natin dito?" tanong ko naman habang nalingon sa paligid. Tahimik na kasi at ilang kotse nalang ang nakikita kong nasa kalsada pa.
"Hindi ko alam."
"Baliw ka ba? Anong hindi mo alam?"
"Gusto lang kasi kitang makausap!" saad niya naman saakin at bahagya pang napakamot sa ulo niya. "Ayaw mo kasi akong kausapin." he added.
I almost rolled my eyes. "Ewan ko sa'yo ang weird mo talaga." I stated and he just shrugged. "Gutom na ako, kain nalang tayo." saad ko at napatango naman siya saakin.
At kumain si Maverick ng tindang mami sa kanto.
**
Kinabukasan naman ay medyo tanghali na akong nagising dahil mukhang nagustuhan ni Maverick ang mami na kinain namin kagabi dahil naka ilang bowl rin siya, ayaw ngang tigilan!
Kung hindi ko pa ata sinabi na baka sumakit ang tiyan niya ay baka hindi pa rin niya talaga tigilan! Sarap na sarap e?
Kaya nag madali akong lumabas ng dorm at pumunta sa dorm ng Twilight, pumasok ako sa loob at mabuti nalang talaga ay 9:00 ang first subject namin at alas siyete palang ngayon.
Umakyat kaagad ako sa kuwarto ang even took a bath before wearing my uniform now, naka PE kami today kaya naka shirt lang ako at pants, nakapag rubber shoes na rin ako at saka ako bumaba upang mag luto ng agahan nila.
Habang nag luluto ako, nakaramdam ako ng yapak pababa and I look at them, they were stunned when they look at me at ako rin ay bahagyang nagulat dahil naka uniform na rin sila. Ang aga pa ah!
"MC?" they all asked in chorus.
Napatango naman ako sakanila.
Bigla naman silang napangiti lahat at bahagya paang tumakbo saakin and hugged my tight. "MC! Mabuti bumalik ka na!" rinig kong sabi ni Kaiden and I just laughed.
Napansin ko naman si Jacob na nakatingin saakin so I smiled at him he did the same at nang makahiwalay na ang iba saamin ay nagulat naman ako nang bigla niya akong yakapin pero sandali lang iyon.
"Madami na sila kanina e." saad niya at narinig ko na naman ang mga pekeng ubo nina James, Shaun at Dominic, nakidamay na rin sina Joshua at Daniel.
Napailing nalang ako sakanila and we-weird talaga.
Huling bumaba si Maverick na alam kong inaantok pa, I just silently laughed because of the little dark circle around his eyes.
Hinainan ko na sila ng pagkain, at saka ako naupo kasama sila.
"Uuhm.. We're good right?" tanong ni John saakin at napatango naman ako sakaniya.
"Oo naman bakit?"
"About the contest.." he started at nakita kong napahinto rin ang lahat. "You know what happened right? The sudden appearance of one of our parents.. then the situation... I don't think.." he took a pause.
He sighed.
"I don't think we can make it.."
lovablefayee