Yatakta uyuyamamış düşünen kahverengi gözlü adam sabah olduğunu yeni farkediyordu, o kelimeden sonra hala düşünüyordu, yanlış mı yapmıştı?
Haksızdı ona zorla sahip olmaya çalışması hataydı ve zaten yapmamış durmuştu. Bu sebep affedilmeye yetmezmiydi?
Ellerini karnında birleştirmiş sadece tavana bakıyordu. Sonunda hücrede bir hareketlenme olmuştu.
Günlük rutinlerini yapan Odasaku, Dazai'nin uyanık olduğunu gördü, Dazai asla erken uyanmazdı ama bugün kendi isteğiyle uyanmış gibiydi, dikkatli baktığında kan çanağına dönmüş gözlerini gördü, "Şimdi anlıyorum hiç uyumamış,Chuuya yüzünden olmalı. Dazai'yi bu kadar etkilediğine şaşırdım. Ah Dazai çocuk gibisin bazen." bunları düşünürken masaya oturmuş Dazai'ye bakıyordu.
-Uzaktan sorgulamaya devammı edeceksin yoksa konuşacakmısın?
Yerinden kalkarak Dazai'nin yatağına oturdu. Hiç konuşmadan durdular bir süre, Dazai hala haraket etmeden duruyor, Odasaku ise dışarıyı izliyordu. Sonunda sessizliği bozan Dazai oldu.
-Hey Odasaku.
-Mm.
-Yapmadığımı nerden anladın?
-Anlamadım, sadece yapmadığına inanmak istedim.
-...
-Neden bu kadar düşünüyorum?
-Çünkü hata yaptığının farkına vardın.
-Neden böyle bir hata yaptım?
-Çünkü sende bir insansın.
-Şimdi nolacak?
-Bilmiyorum.
-Özür dilesem.
-Kabul edeceğini sanmıyorum.
-Onu öpsem?
-Daha da kötü olur.
-Akutagawayı rehin alayım? Boş gözlerle baktı Odasaku.
-Dazai sen neyden bahsediyorsun?
-Bilmiyorum...
Oflayarak yataktan kalktı Odasaku,
-Hadi gel yemek vakti.
-Ben gelirim sen sevgilinle beraber git.
-Sevgil- Dazai çıkar aklından şunu öyle bir şey olmayacak.
-Hıı. Kıkırdadı Dazai, bu haraketi Odasakuyu mutlu etmişti, onu üzgün görmekten nefret ediyordu.
Yataktan uzaklaşıp hala uyuyan Kunikida'ya baktı, sarı saçları yatağa dağılmıştı, çok güzel duruyordu... Arkasından Dazai'nin güldüğünü görünce gözlerini Kunikida'nın yüzünden ayırıp, onu uyandırmaya başladı.
//YN: Odakuni shiplemeyende ne bilim yani ama Odasaku ve Ango da iyi😶
Son olarak Ango'da uyanınca yemekhaneye gitmek için çıktılar.
Hücre 6 da ortam gergindi, nedense Chuuya üstündeki yükü atmış gibiydi, rahattı ama ortamı böyle gördükçe üzülmüyorda değildi. Atsushi fena kırılmıştı hem Dazai'ye hemde çok sevdiği Akutagawa'ya. Akutagawa da bunun farkındaydı, Tachihara ise Chuuya'nın başına böyle bir iş geldiği için sinirliydi. Kimse konuşmuyordu, çok konuşkan biri olmayan Hirotsu, konuşmaya çalışsada pek dinleyen yoktu. Kararını verdi Chuuya madem onlar benim ailem olacak, aileme sahip çıkmalıyım diyerek hızla masaya çıktı.
Herkes masada ayakta duran Chuuya'ya baktı.
-Herkes beni dinlesinnn!!!
Kimse konuşmadı yine.
-Öhöm, biliyorum ben burada yeniyim ama artık hep sizinle beraber olacağım... Bu yüzden burda ben ne dersem o olacak . Ayağını masaya vurdu.
-O son hareketi yapmasan olmazmıydı?
-İşin sırrı burda~ Güldü Akutagawa,
-Eğer öyle diyorsan, yavaş adımlarla Atsushi'nin önüne geldi ve durdu.
-Özür dilerim,sevgilim... Atsushi bu küçük sözlerle hemen kızarmıştı,elleriyle yüzünü kapattı. Akutagawa ise utandığını görünce ona daha çok yaklaştı, Atsushi duvara yaslanmıştı ve Akutagawa'nın daha fazla gelmesini istemediği için elleriyle onu engellemeye çalışıyordu, Akutagawa bu haraketlerle kendini tutamıyor onu öpmek istiyordu.
-Öhöm öhöm, Akutagawa biz hala buradayız. Diye söze girişti Tachihara, ortamın yumuşadığını hissettiğinde gülümsedi Hirotsu, Chuuya'ya baktı, gülümseyen gözlerle çifti izliyordu, düşündü Hirotsu "bir çocuk kadar ufak, bir prenses kadar güzel, bir anne gibi şefkatli, bir lider kadar akıllı, bir savaşçı kadar güçlü" evet Chuuya'yı anlatan kelimeler buydu, eşsiz ve daha fazlası, o özeldi ve artık onların ailesinden biri olmuştu. Daha ne isteyebilirlerdiki... Bunları düşünürken Chuuya tekrar masaya ayağını vurmuştu.
-Ve sanırım söylemem gerek Dazai...bana tecavüz etmedi... Herkes mal gibi kalsada bu konuyu bir daha açmak istemiyorlardı ve herkeste açmak istemediklerinin farkında olduğu için sustular, ve bu susma üzüntüden değildi mutluluktandı.
5'ide hücreden çıkmış gülümseyerek yemekhaneye gidiyorlardı. Atsushi kollarını Chuuya'ya atmış onunla konuşurken Akutagawa'danda saklanmaya çalışıyordu. Bu güzel anı bozan yanlarında yürüyen 5 numaralı hücredekilerdi. Odasaku'nun yanına gitmek istiyorlardı ama Dazai orda olduğu için kimse ilk adımı atmadı. Dazai çokta umursamazdı bunu ama Atsushi'yle konuşmak istiyordu. Akutagawa da haklıydı ama onunla konuşmak zor olacaktı en zoru ise Chuuyaydı. İlk adımı atmanın doğru olduğunu düşünerek hızlı adımlarla onların önüne geçti.
-Atsushi-kun...
-E-efendim Dazai-san.
-Konuşabilirmiyiz?
-Tabi olur.
-Seninlede Akutagawa-kun. Akutagawa başını yana çevirip hafifçe sallamakla yetindi, Dazai Akutagawa için çok önemliydi, Dazai'ye gerçekten değer veriyor onu çok önemsiyordu ve birde Atsushi Dazai tarafından Akutagawa'ya emanet edilmişti, Atsushi ile tanıştırdığı için Dazai'ye bir sürü teşekkürde borçluydu.
Dazai yemekten sonra bahçede buluşacaklarını söyledi, istemsizce Chuuya'ya baktı, sanki o an onun için durmuştu, o saçlar, o gözler, o tapılası vücut, yine Dazai'nin aklını başından almıştı. Ve gözlerinin buluştuğu an, her şey çok güzeldi sanki hapishanede değiller gibi,güneş aydınlatıyor, etrafta kimse yok sadece ikisi, 2 yada 3 saniye içinde Dazai kalbinde bir ağrı hissetti, bu ağrı ise acıya dönüştü yanından hızlıca geçip giden Chuuya yüzünden. Ona sadece 2 saniye bakmış sonrada çekip gitmişti, Dazai ise Chuuya tam geçerken ona sırıttığını farkettiği için kalmıştı. Sevinsemi üzülsemi anlayamıyordu.
Bahçede toplanmışlardı. Dazai, Akutagawa, Atsushi ve Kunikida. Yine konuyu başlatamama sorunsalı vardı. Konu belli ama kimse ilk adımı atamıyordu. Öksürerek söze başladı Dazai.
-Kunikida-kunn~~~
-Hıı?
-Sevgilin nerde?
-Sev- neyim?
-Hani geçen şey yaptığın biri varya.
-... Atsushi gülmeye başladı, Akutagawa ise başını yana çevirerek gülmesini gizliyordu.
Komik olan ise Kunikida'nın ciddi ciddi kim olduğunu düşünmesiydi.
-Odasakudan bahsediyorum~~~
Kunikida elindeki dalı kırdı ve Dazai'nin üstüne atlayarak onu dövmeye başladı. Bağırıp çağırıyor ve yumrukluyordu Dazai'yi, Dazai ise bu tepkisine güldükçe daha da yumruk yiyordu. Atsushi dayanamayıp sesli gülmeye başladı, Atsushi nin sesini duyan Akutagawa da kıkırdamasını gizleyemedi.
-APTAL VELETLER GÜLMEYİN!!!
-Ku-Kunikida-kun, hahhahaa, o zaman neden bu kadar kızardınn?? Kunikida tam çıldıracakken yanlarına Odasaku geldi.
Dazai hala gülüyordu, Atsushi ise Akutagawa ya sarılarak Kunikida'dan korunmaya çalışırken sesli bir biçimde gülüyordu.
-Neler oldu?
Kimse konuşmadı, hepsi gülüyordu Kunikida haricinde, o ise kızarmış yüzünü saklamaya çalışıyordu.
Üstündeki karamsarlığı attıkları için mutluydular, gülümseyerek uzanıyorlardı çimenlerin üzerinde. Rahatlamış bir halde sohbet ediyorlardı en çok konuşan tabiki Dazai ve Atsushiydi genellikle Kunikida'yı çıldırtıyorlardı aslında. Biraz daha sohbet edip hücrelerine geri döndüler.
Chuuya ise Hirotsu'nun verdiği kitabı okuyordu, kitap Victor Hugo'ya ait bir romandı, çok etkilenmişti kitaptan bitirmesine rağmen beğendiği yerleri defalarca okumuştu. Hücreye giren Akutagawa ve Atsushiyi görünce kitabı bir kenara bırakıp masaya oturdu.
//YN: Hangi kitabı olduğunu anlayanlar, gommenna...
Chuuya biraz hava almak için dışarı çıktı. Penceresi açık olan boş bir odaya girdi ve pencerenin kenarından dışarıyı izlemeye koyuldu. Rüzgar saçlarını dalgalandırıyordu, gözlerini kapattı ve kendini rüzgara teslim etti. Bu huzuru bozan kapının açılma sesiydi. Gözlerini bıkkınlıkla kapıya çevirdi. İçeriye iri bir adam girdi, girdiği anda kemerini çözmeye başlamıştı bile.
-Benimsin fare. Chuuya güldü, ve pencereyi kapattı.
-Sanırım size gerçek beni tanıtmalıydım...
Dazai tabiki, sabahtan beri Chuuya'yı gizlice izliyor ve bir odaya girdiğini ve penceresi kapandığı için kötü şeyler olacağını düşündüğü için uçar adımlarla koşmuyordu. Sadece yoldan geçerken(!) görmüş o yüzden uçar adımlarla odaya koşuyordu. Kapıyı kırarcasına açtığında gördükleri Dazai'yi şaşkına çevirmişti. Bayılmış bir halde yerde yatan bir adam, pencerenin kenarında oturan bir adet Chuuya beklemiyordu.
-İntihar mı etti yoksa?
-Sanmıyorum, hayatına önem veren birine benziyordu.
-Hayatını önem verse neden seninle tek kalsınki? Güldü Chuuya.
-Sanırım bir aptal.
-Sence bende bir aptalmıyım~?
-En büyük aptal sensin! Yavaş adımlarla Chuuya'nın oturduğu pencereye gitti,pencere çok büyüktü bu yüzden rahatça karşı karşıya oturmuşlardı. Chuuya dışarıyı, Dazai Chuuya'yı izliyordu.
-Chuuya... Ben...
-...
-Affetmesende söylememe izin ver, özür dilerim.
-...
-...
-Şu sözü çok seviyorum."Bir an bekle arkana dön ve unuttuklarını anımsa. Kaybettiysen ara kırdıysan af dile kırıldıysan affet: çünkü hayat çok kısa."
-Hayat çok kısa ha~
-Sanırım öyle.
-Senin kadar kısa olamaz!
-HAA! Sinirli gözlerle karşısındaki adama bakmaya başladı.
-Hahah! Hemen sinirlenme.
-Aptal sözlerini geri al o zaman... Bandaj israfı.
-Uuu, bandaj israfı bunu sevdim Cüce.
-SENİİ!! Sinirlenerek ayağa kalkmıştı tam Dazai'ye vuracakken elinden tuttu Dazai. Ve ışıldayan gözlerle baktı mavi gözlere.
-Bu kısa hayatta beni affedermisiniz?
-Hıh, o kadar kısa olacağını düşünmüyorum aptallar daha geç ölürmüş.
-Ya güzel insanlar ne zaman ölürmüş?
-Aptallardan daha önce.
-Benden daha önce öleceksin demek. Buna izin vermem~
-Ha... N-Ne. Kızardığını hissetti Chuuya. Elini çekerek kapıya doğru gitti, ve durdu.
-Affediyorum. Affetmek iyi insanların intikamıdır.
-Başka intikam yöntemleri var, bir gün öğretirim lazım olur.
-...belki.
Kapıdan çıkıp gitti, arkasından mutlulukla bakan birini bırakıp gitmişti...
***************
Ne diyeceğimi bilemiyorum.
Odasaku Kunikida müq
Ne alaka amk diyenler;
❤️Beast❤️
Final yakındır ey dostlar yani en azından kitabın yarısındayım diyek. 👃
Oy ve yorumlarınızı bekliyorum~~~