ေနပူျခင္းကိုမခံနိုင္ေတာ့သည္ေၾကာင့္ မနက္ေစာေစာထၿပီး အမရပူရကို သြားဖို႔ျပင္ရသည္။ ယေန႕ကို ရထာေစာင့္ေမွ်ာ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သျဖင့္ ေရာက္ရွိမႈအတြက္ အနည္းငယ္စိတ္လႈပ္ရွားရသည္။ songအား ၿခံထဲ၌ ဆိုင္ကယ္ေပၚမွာ ခြထိုင္ေစာင့္ေနရင္းပင္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ ႏႈတ္ခမ္းက ၿပဳံးတုတု။
"သြားစို႔ ရထာ"
ဘယ္ေလာက္ေတာင္အေတြးေကာင္းေနတယ္မသိ ဆိုင္ကယ္ေပၚကို songတက္ထိုင္မွ ရထာ့အေတြးမ်ား လက္ရွိကို ကေယာင္ကယင္ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ေနာက္ကို ခႏၶာကိုယ္ေစာင္းလွည့္ၾကည့္ေတာ့ ေက်ာပိုးအိတ္အျပင္ ဂီတာတစ္လက္ပါ အပိုပါလာသျဖင့္ ဘာအတြက္ေၾကာင့္လဲဆိုတာ ရထာေတြးရသည္။
"ဘာလို႔ဂီတာယူလာတာလဲ"
"ဥဘိန္ေပၚမွာ ဂီတာတီးမလို႔"
ခပ္ၿပဳံးၿပဳံး songအေျဖ။
"အိမ္မွာတီးပါ ေလးတာကို မယူခဲ့ပါနဲ႕"
"ရတယ္ ကိုယ္တီးခ်င္လို႔"
"အဲ့ဆိုလည္း အေရွ႕ထား ေလးတယ္"
"ေက်းဇူးပါ"
စကိုဖီးလ္ဆိုင္ကယ္မို႔ ဂီတာကို ဆိုင္ကယ္လက္ကိုင္နဲ႕လူၾကားမွာ ေထာင္ထားလိုက္သည္။ ၿပီးရင္ေတာ့ အမရပူရဟူေသာ မေသေသာၿမိဳ႕ဆီသို႔ ဆိုင္ကယ္ေလး တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ျဖင့္ ခ်စ္ေသာသူႏွင့္ ခရီးႏွင္ရသည္။
"နံနက္လင္းခါစဆိုေတာ့ မပူဘူး"
"ဟုတ္တယ္"
Songရဲ႕ထုံးစံအတိုင္း တစ္လမ္းလုံး ၾကက္တူေ႐ြးရႈံးရေလာက္ေအာင္အထိ စကားမရွိစကားရွာေျပာေလသည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ျဖတ္ရသည့္ မန္က်ည္းပင္၊ပိေတာက္ပင္တို႔ၾကား မနက္ေစာေစာေလေအးက ကလူက်ီစယ္သည္။
ပထမဆုံး အမရပူရအဝင္က စႏၵမုနိဘုရားကို အရင္ဝင္သည္။ အေပါက္ကေနဝင္လာၿပီးေနာက္ ဆိုင္ကယ္အပ္သည့္ေနရာမွာ တာဝန္အရ ဆိုင္ကယ္အပ္ရသည္။
ဂီတာကို လြယ္ဖို႔ျပင္ေတာ့ songက အတင္းကာေကာ ဝင္လုကာ...
"ကိုယ္သယ္မယ္ ေလးတယ္၊ မင္းက ေက်ာပိုးအိတ္သယ္ေပး"
songသေဘာအတိုင္း ရထာ အထုတ္လဲကာ..
"အင္း သြားစို႔"
ေဆာင္းတန္းေလွကားကေန အတူတူေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ေဘးပတ္လည္က ထုံးျဖဴ ေဖြးေဖြး အရံတံတိုင္းေတြက လွပလြန္းလွသည္။ လုပ္မူထုံးစံအတိုင္း မနက္ေစာေစာ ဘုရားမရွိခဲ့ရျခင္းအတြက္ စႏၵမုနိဘုရားမ်က္ေတာ္ေရွ႕မွာပဲ ရထာ ရိုေသဦးက်ိဳးကန္ေတာ့မိသည္။ ကန္ေတာ့ၿပီး ျပန္အလာေတာ့ songက ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးအရံတံတိုင္းေတြဘက္မွာ ဟိုဟိုဒီဒီ ဓာတ္ပုံရိုက္ေနသည္။ ရထာျဖည္းျဖည္းခ်င္းေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။
"ဘာေတြရိုက္ေနတာလဲ"
"ထေနာင္းပင္ေအာက္က ပုသိမ္ထီးေတြတန္းဆီထားတဲ့ဆိုင္ေတြကို"
"အဲ့ထီးေတြက ငွါးတာေလ၊ငွါးခ်င္လား"
"မငွါးေတာ့ဘူး ကိုယ္ယူလာတယ္၊ဟိုဘက္လွည့္"
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျဖစ္ေနသည့္ ရထ့ာအား ပခုံးကေနဆြဲလွည့္ကာ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ ထည့္ထားသည့္ ပုသိမ္ထီးကိုထုတ္၍ ရထာ့ကို ေဆာင္းေပးလိုက္သည္။
"ငွါးရင္ ခဏေလးပဲ ေဆာင္းေပးလို႔ရမွာေလ၊ အဲ့ေတာ့ အိမ္ကယူလာခဲ့လိုက္တယ္"
"မင္းကအ႐ူးပဲ"
"ဟုတ္တယ္ အခ်စ္႐ူး"
"တိတ္ ဓာတ္ပုံရိုက္မွာမလား၊ ၿပီးရင္ ဟိုထေနာင္းပင္ေပၚ တက္ထိုင္ၿပီး ေအးေဆးရွင္းျပမယ္"
"အိုေက"
songက ပုသိမ္ထီးတစ္လက္နဲ႕ ထုံးေဖြးေဖြးတံတိုင္းၾကားမွာ ရပ္ကာ ဟန္ပန္အမ်ိဳးမ်ိဳးေပးသည္။ သူေက်နပ္တဲ့အထိ ရိုက္ၿပီးမွ ေအာက္ကို ဆင္းလာေတာ့သည္။ ႏွစ္ဦးသား ပုသိမ္ထီးဆိုင္ေတြရဲ႕ေဘးက ထေနာင္းပင္ရဲ႕ အကိုင္းတုတ္တုတ္တစ္ခုေပၚ တက္ထိုင္လိုက္ၾကသည္။ ေယာက်ာ္းသားပီပီ ႏွစ္ေယာက္လုံးကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္ပင္ အပင္ေပၚတက္နိုင္သည္။ အကိုင္းတုတ္တုတ္ေပၚမွာ ႏွစ္ေယာက္သား ေျခေထာက္တြဲလြဲခ်၍ ထိုင္ေနရင္း အရိပ္ရေသာ သစ္ပင္ေအာက္ ေနေရာင္သိပ္မရေသးေသာ မနက္ခင္းအေအးဓာတ္ကိုခံစားမိသည္။ ေအးခ်မ္းလိုက္တာ။
"ဒါက ျမန္မာမွာမွ လုပ္နိုင္တာ"
"ဒါေပါ့"
ရထာ ဂုဏ္ယူမိသည္။
"ၾကည့္ဦး ရထာ ဓာတ္ပုံရိုက္ရေအာင္"
songက စဖီလ္ဆြဲဖို႔ ဖုန္းကိုခ်ိန္ထားသည္။ မရယ္မၿပဳံးမ်က္ႏွာႏွင့္ songအလိုက် ကင္မရာအား ၾကည့္ေပးလိုက္သည္။
"ရၿပီ ကိုယ့္ကိုရွင္းျပ"
"အင္း အရင္ဆုံးအမရပူရအေၾကာင္းကို အရင္ရွင္းျပမယ္"
"ဟုတ္ၿပီ"
"အမရပူရကို အေလာင္းမင္းတရားႀကီးရဲ႕ စတုတၳသားေတာ္ ကုန္းေဘာင္မင္းဆက္ရဲ႕ ေျခာက္ဆက္ေျမာက္မင္းျဖစ္တဲ့ ဘိုးေတာ္ဘုရားေခၚဗဒုံမင္းက တည္ခဲ့တာ။ ဒါေပမဲ့ ဘႀကီးေတာ္မင္းလက္ထက္မွာ အမရပူရကေန အင္းဝကို နန္းတည္ေနရာအျဖစ္ ျပန္ေျပာင္းတယ္။ သာယာဝတီမင္းလက္ထက္မွာ အင္းဝကေန အမရပူရကို နန္းၿမိဳ႕အျဖစ္ျပန္လည္သတ္မွတ္တယ္။ အဲ့ေတာ့ အမရပူရ ႏွစ္ႀကိမ္မင္းေနျပည္ျဖစ္ခဲ့တာ"
Songက ေခါင္းးညိတ္သည္။
"ဒီဘုရားကို တည္ခဲ့တဲ့ စာခ်ိဳးေလးရွိတယ္၊ ငါ႐ြတ္ျပမယ္
'ေအးေအာင္ေရသြင္း၊ဘိုးေတာ္မင္း တည္ရင္း စႏၵမုနိမဟာ´တဲ့ အဲ့စာခ်ိဳးေလးအရ သကၠရာဇ္ ၁၁၄၆ခုႏွစ္မွာ ဘိုးေတာ္ဘုရားကတည္ခဲ့တာ၊"
"အင္း "
" လာ ေရကန္ဆီသြားမယ္"
"ဟုတ္ၿပီ...ခဏ!! မဆင္းနဲ႕ဦး."
ဆင္းဖို႔ျပင္ေနေသာ ရထာ့ေျခေထာက္ေတြသည္ songေအာ္သံေၾကာင့္ တန႔္သြားရသည္။
"ဘာျဖစ္တာတုန္း အလန႔္တၾကား"
"ကိုယ္အရင္ဆင္းၿပီး ေအာက္ကေစာင့္ေနမယ္ အတက္လြယ္ေပမယ့္ အဆင္းခက္တယ္၊စိတ္မခ်ဘဴး"
Songက ေသခ်ာသတိထား၍ ထေနာင္းပင္ေပၚက ဆင္းၿပီးေနာက္ ရထာ့ကို လက္ကမ္းေပးလိုက္သည္။
"မင္းလုပ္မွ ငါျပဳတ္က်မယ္ထင္တယ္၊ ဖယ္စမ္းပါ"
ပိုလြန္းတယ္လို႔ အဓိပၸါယ္ေဆာင္ေသာမ်က္ေစာင္းထိုးလ်က္ ထေနာင္းပင္ေပၚမွ ရထာျဖည္းျဖည္းခ်င္းဆင္းလာသည္။
"ေသခ်ာဆင္းေနာ္ ရထာ"
ေျမျပင္မွာရပ္ေနသည့္ songကေတာ့ လက္တျပင္ျပင္ျဖစ္ေနသည္။ သူ႕အဆင့္ႏွင့္သူ ေသခ်ာဆင္းလာၿပီး ေျမႀကီးေပၚ ရထာေရာက္တာေသခ်ာမွ song သက္ျပင္းခ်မိသည္။ ဒီက စိတ္ပူလို႔ကိုး။
"လက္ကိုင္ပါဆို မကိုင္ဘူး"
"မကိုင္ပါဘူး ကိုင္စရာလား၊ စကားမမ်ားနဲ႕ သြားမယ္"
ကိုစိတ္တိုေလးက ေရွ႕ကသြားေတာ့ ေနာက္ကေနအျမန္လိုက္ရျပန္၍ ထီးေဆာင္းေပးရျပန္သည္။
"ကန္ဘက္မသြားနဲ႕ဦး ဒီ အုတ္တိုက္ေတြကို ဓာတ္ပုံရိုက္ဦး"
သစ္ပင္ၾကားက အစီစီေသာ အပ်က္ပ်က္ေသာ အုတ္တိုက္ေတြကို ရထာၫႊန္ျပလိုက္သည္။ songကေတာ့ အမိန႔္အတိုင္း ဓာတ္ပုံရိုက္ဆဲ။
"ဘိုးေတာ္ဘုရားအမိန႔္နဲ႕ မင္းကြန္းဘက္မွာ သံဆင္းတုေတာ္ကို သြန္းလုပ္ၿပီးစီးေတာ့ အဲ့႐ုပ္ပြားနဲ႕အတူ အသီတိရဟႏၲာရွစ္က်ိပ္႐ုပ္ထုေတြကိုလည္း ပင့္ေဆာင္ၿပီး ဒီအုပ္တိုက္ေတြမွာ ပူေဇာ္ခဲ့တာ"
"အခုက် ႐ုပ္ထုေတြလည္းမရွိဘူး"
"အင္း အုတ္ဂူ၈၀ေတာင္မွ အၿပိဳအပ်က္ေတြပဲ က်န္ေတာ့တာကိုး၊ လာ ကန္ဘက္သြားမယ္"
"အင္း "
"ငါ စႏၵမုနိဘုရားဆင္းတုေတာ္အေၾကာင္းရွင္းျပခဲ့တာ မွတ္မိလား"
"အင္း မွတ္မိတယ္ မႏၲေလးေတာင္ေျခက စႏၵမုနိတုန္းက"
"ေအးအဲ့သမိုင္းပဲ၊ "
ေနမမႈန္မသာ ေကာင္းကင္ေအာက္ သဲတဖုန္ဖုန္ လမ္းမထက္၌ ခ်စ္ရေသာရထာႏွင့္ အတူယွဥ္တြဲေလွ်ာက္ရသည့္ ခံစားခ်က္သည္ ဘယ္လိုမွ ႏွိုင္းယွဥ္လို႔မရေပ။ ထို႔ထက္အတူ ခံစားရတာက ၾကည္ႏူးမႈျဖစ္သည္။ ပုသိမ္ထီးတစ္လက္ေအာက္အတူေဆာင္းရင္း လမ္းေလွ်ာက္ရတာကိုက ေတာ္ဝင္ဆန္မႈတစ္ခု။ သူရွင္းျပသည့္အေၾကာင္းအရာကို အေၾကာင္းျပဳ၍ သူ႕မ်က္ႏွာကို ေငးၾကည့္ေနရျခင္းကို မက္တြယ္ေသာ လုပ္ငန္းတစ္ခု။
"ေရကန္ထဲ ဆင္းဦးမွာလား"
"အင္း ဆင္းမယ္ေလ၊ နည္းနည္းမတ္တယ္ေနာ္ ရထာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆင္း"
"မင္းကိုေျပာရမွာ ငါကဆင္းေနက်၊မင္းသာ သတိထား"
"ဟုတ္ပါၿပီကြာ စိတ္မခ်လိဳ႕၊ အတူလက္တြဲဆင္းရေအာင္"
ေဘးမွာရွိေနသည့္ ရထာ့အား လက္တစ္ဖက္ကမ္းလိုက္သည္။ ၿပဳံးတုတု ရထာကေတာ့ မေက်နပ္ရင္ေတာင္ ရင္ထဲေႏြးမိပါသည္။ ေလွကားထစ္ကလည္းေသးသည္မို႔ songက အေတာ္စိတ္ပူဟန္ရွိသည္။ songလက္ဖဝါးထက္ ရထာ လက္ဖဝါးအပ္ေတာ့ ၾကည့္ေကာင္းေသာ အၿပဳံးတစ္ခုက songႏႈတ္ခမ္းမွာ ပြင့္လန္းလာသည္။
ေလွကားထစ္တစ္ခုသို႔ ၿပိဳင္တူေျခတစ္လွမ္း လွမ္းသည့္အခါ တိုင္ပင္မထားဘဲ ဘယ္ေျခေထာက္ခ်င္းတူသြားသည့္အတြက္ ႏွစ္ေယာက္သား အၾကည့္ခ်င္းဆုံ ၿပဳံးမိၾကျပန္သည္။ ေနာက္ထပ္တစ္ထစ္။ ေျခလွမ္းတူ ေနာက္ထပ္တစ္ထစ္တစ္ထစ္ျဖင့္ အဆုံးထိ ဆင္းသြားၿပီးမွ ေအာက္ဆုံးေလွကားထစ္မွာ ထိုင္၍...
"မင္းဓာတ္ပုံရိုက္ခ်င္ ရိုက္ေပးမယ္ song၊ မင္းက ဓာတ္ပုံရိုက္တာ ဝါသနာပါေတာ့ လူရွင္းတဲ့အခ်ိန္လာတာ"
"မရိုက္ေတာ့ပါဘူး မေတာ္လို႔ေျခေခ်ာ္မွာ စိတ္ပူရတယ္"
"အပိုေတြ လုပ္ၿပီ၊ ငါရွင္းျပေတာ့မယ္ေနာ္ ေသခ်ာနားေထာင္၊ ဒီေရကန္ကို စႏၵမုနိေစတီနဲ႕တစ္ၿပိဳင္တည္းေဆာက္ခဲ့တာ၊ တံတိုင္းႏွစ္ထပ္ ေလးမ်က္ႏွာလုံးမွာ ေလွကားေတြနဲ႕ ပုံေဖာ္ထားတာ၊ ၁၂လရာသီ ေရမျပတ္ဘဲ ထြက္တာ ထူးျခားခ်က္ေလ"
songရဲ႕ ကင္မရာတစ္ဖ်တ္ဖ်တ္အသံကို ၾကားေနရသည္။
"မင္းလက္ေလးေပး ရထာ"
"ဘာလို႔လဲ"
"ေပးပါ"
ဆင္တူဝါးေလာက္ဝတ္ထားသည့္ ရထာ့လက္တစ္ဖက္အား songဆြဲယူလိုက္ၿပီး လက္ဖဝါးခ်င္းခ်ိတ္တြယ္ကာ တစ္ဖက္က အုတ္ေလွကားေတြအား ေနာက္ခံရႈခင္းထား၍ အလွဆုံးပုံတစ္ပုံအျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္လိုက္သည္။ ရထာ့မွာေတာ့ ၿပဳံးလ်က္သာၾကည့္နိုင္သည္။
"ကဲ ေနာက္ထပ္ခရီးကူးစို႔"
"ဟုတ္ၿပီ"
ႏွစ္ေယာက္အတူ ဆိုင္ကယ္အပ္သည့္ေနရာသို႔္ျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ကိုင္တြယ္ထားသည့္ လက္ႏွစ္ဖက္ကေတာ့ မေဝးက်ေသးေပ။ ျဖဴ ျဖဴ ေဖြးေဖြး တံတိုင္းေတြေနာက္ခံထား၍ ပုသိမ္ထီးတစ္လက္ေအာက္ အတူေလွ်ာက္လွမ္းလာေသာ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္သည္ လွပလြန္းလွသည္။
..................................................................
ထပ္၍ ခရီးဆက္ျဖစ္တာက ဗားကရာေက်ာင္းျဖစ္သည္။လမ္းမွာေတြ႕ခဲ့သည့္ ေ႐ႊရင္းရဲႏွင့္သံေသကပ္ေက်ာ္က မနက္ျဖန္စာရင္းထဲမွာမို႔ ဝင္ေတာ့မဝင္ခဲ့ျဖစ္။ တိုင္းတစ္ပါးယဥ္ေက်းမႈမို႔ songရဲ႕ ေခါင္းထဲကို နည္းနည္းခ်င္းစီသာ သြင္းရေပမည္။
ေနာက္ထပ္ ဗားကရာေက်ာင္းေတာ္ႀကီးဆီသို႔ ဦးတည္သည္။ အုတ္တံတိုင္းျမင့္ျမင့္ ေက်ာင္းတိုက္ထဲကို ဝင္လာလွ်င္ေတာ့ တည့္တည့္မွာ တည္ရွိေနသည့္
ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးက ဦးႀကိဳသည္။
အလည္အပတ္လာသူ အနည္းငယ္ေတာ့ရွိေလၿပီ။ ထုံးစံအတိုင္း ဆိုင္ကယ္အပ္ခဲ့ရေလသည္။ ကုသိုလ္ျဖစ္ဝင္ေၾကးေပးၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္အတူ ေက်ာင္းတိုက္ေပၚသို႔ တက္လာခဲ့သည္။
"မဟာေဝယံဘုံသာ ဗားကရာေက်ာင္းတဲ့၊ ဗားက ခေရ၊ ကရာက ေက်ာင္းဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္၊ ဒီေက်ာင္းႀကီးက ႏွစ္ႀကိမ္တိုင္တိုင္ မီးေလာင္ခဲ့တာ၊ ဘိုးေတာ္ဘုရားက သကၠရာဇ္၁၁၄၄မွာ ပထမဗားကရာဆရာေတာ္ကို ေဆာက္လုပ္လႉဒါန္းခဲ့ၿပီး၊ ၁၁၈၃ခုႏွစ္ ဘႀကီးေတာ္ဘုရားလက္ထက္မွာ မီးေလာင္ပ်က္စီးခဲ့တယ္။ အမရပူရဒုတိယၿမိဳ႕တည္ သာယာဝတီမင္းသား ပုဂံမင္းတရားလက္ထက္ သကၠရာဇ္၁၂၀၉မွာ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို ျပန္တည္ေဆာက္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သကၠရာဇ္ ၁၂၂၈ မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္မွာ တစ္ခါမီးေလာင္ခဲ့ျပန္ေတာ့ သရက္ကင္းအုတ္ေလွကားရွစ္စင္းပဲ က်န္ေတာ့တယ္"
"ႏွေျမာစရာႀကီး"
"ဒါေပါ့ မင္းေလ့လာခ်င္ရင္ ရာစုအလိုက္ဘုရားဆင္းတုေတာ္ေတြရွိတယ္။ ေက်ာင္းေဆာင္ကေတာ့ ျပန္တည္ေဆာက္ထားတာဆိုေတာ့ မင္းစာအတြက္ အက်ဳံးဝင္ပါ့မလား။ ျပတိုက္အေနနဲ႕ ျပန္ေဆာက္ထားေတာ့ ရာစုႏွစ္ဘုရားဆင္းတုေတာ္ရွိတယ္"
"ဟုတ္ၿပီ"
ဆင္းတုေတာ္ေတြကိုသာ အခ်ိန္ေတာ္ၾကာ ေလ့လာခဲ့ၾကပါသည္။ရာစုႏွစ္က ဆင္းတုေတာ္ေတြအေၾကာင္းဆိုေတာ့ ေျပာမကုန္ေအာင္မ်ားလွသည္။ သူေျပာငါေျပာ ဝမွ ႏွစ္ေယာက္သား ျပန္ထြက္ဖို႔ လုပ္ရေတာ့သည္။
သို႔ေပမယ့္လည္း songနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ရထာ့စိတ္ထဲ မသိုးမသန႔္ခံစားရတာတစ္ခုရွိသည္။ ထိုအေၾကာင္းကိုလည္း ရထာထုတ္ေမးခ်င္သည္။ songအား ေခါင္းေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ သူကလည္းမိမိဘက္ကို လွည့္ကာၿပဳံးျပလာသည္။ ရဲေဆးတင္လ်က္...
"မင္းက ဘာသာမဲ့လား song"
ခ်က္ခ်င္းလွည့္ၾကည့္လာသည့္ songမ်က္ဝန္းထဲ မည္သည့္အေငြ႕အသက္မွမေတြ႕ရတာေၾကာင့္ ရထာသက္ျပင္းခိုးခ်မိသည္။ စိတ္ဆိုးသြားမည္ထင္ခဲ့တာ။
"အင္း"
"ဘာလို႔လဲ"
"ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္အေမေသေတာ့ ကိုယ့္အေဖက ေဆာက္တည္ရာမရဘူးေလ။ ငါ့သားအတြက္ ေနစရာအိမ္ ရွာစရာေငြအတြက္ လုပ္ၿပီးရင္ ငါလည္းလိုက္သြားမယ္လို႔ ေတြးထားပုံ။ ထိန္းေက်ာင္းမႈမရွိေတာ့ ကိုးကြယ္ရာလည္းမတတ္။ မဆိုး႐ုံတမည္ဘဝမွာ သစၥာေဖာက္မႈေတြပါ ႀကဳံရေတာ့ ကိုယ့္မွာယုံၾကည္ကိုးကြယ္ရာ ကိုယ္ကလြဲရင္မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မင္းကိုခ်စ္တဲ့အခ်စ္ေတာ့ ကိုးကြယ္ပါတယ္"
"ေျပာင္မေနနဲ႕"
songလက္ေမာင္းကို တစ္ခ်က္ထိုးလိုက္သည္။
"ဘာလဲ လူရိုင္းႀကီးကိုယ့္ကိုမခ်စ္ေတာ့ဘူးလား"
"မင္းဘာျဖစ္ျဖစ္ပါ။ ငါကအခ်စ္ကို ဘယ္အရာနဲ႕မွမပိုင္းျဖတ္ပါဘူး"
"အခုမွအေမာေျပသြားတယ္"
"အ႐ူးေကာင္"
"ဘယ္လိုရိပ္မိတာလဲ"
"ဒီေရာက္ကတည္းက မင္းအေနနဲ႕ ငါ့ကိုဘုရားေက်ာင္းလိုက္ပို႔ဖို႔ မေတာင္းဆိုဖူးဘူးေလ"
"ဪ"
သရက္ကင္း အုတ္ေလွကားႀကီးကေန ႏွစ္ေယာက္အတူ ဆင္းလာသည္။ ဆိုင္ကယ္စတန္းဆီသြားၿပီေနာက္ေတာ့ ႀကီးေလးႀကီးထဲက နီးရာ ေ႐ႊကူႀကီးနဲ႕ ပုထိုးေတာ္ႀကီးဆီကို ဦးတည္ရသည္။
လမ္းအသြယ္သြယ္ျဖတ္သန္းၿပီးေနာက္ ရထားလမ္းေရာက္ေလၿပီ။ ရထားလမ္းရဲ႕ ဘယ္ဘက္ကိုေကြ႕ခ်ိဳးၿပီး ခဏေလာက္ေမာင္းလွ်င္ေတာ့ ေ႐ႊကူႀကီးကို ေရာက္ေလၿပီ။ ဘုရားမုခ္ေရွ႕မွာ ဆိုင္ကယ္ထိုးခဲ့လ်က္....
"ဖိနပ္ယူခဲ့၊ ေက်ာင္းတိုက္ဘက္က် ဖိနပ္စီးသြားရမွာ သဲေတြနဲ႕ပူတယ္"
"ေပး ကိုင္ထားေပးမယ္"
လက္လွမ္းလိုက္ေပမယ့္ ဖိနပ္ကိုင္ထားသည့္ လက္ကို ရထာက ေနာက္ကို ယို႔သည္။
"ရတယ္ မကိုင္နဲ႕"
"ေပးပါ ဘုရားကန္ေတာ့ရင္ အဆင္မေျပဘူးေလ"
ေနာက္တစ္ခါ လွမ္းယူေတာ့မွ ရထာက အင္တင္တင္ႏွင့္ ဖိနပ္ကို လႊတ္ေပးသည္။ ၿပဳံးျပလိုက္ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သားအတူလွမ္းလာခဲ့သည္။ ေရွ႕မုခ္အဝင္မွာ ထိုင္အနားယူရန္ သစ္ပင္ကိုပတ္၍ထိုင္ခုံေတြကို ျပင္ေပးထားသည္။
အရိပ္ရသစ္ပင္ေတြေအာက္ ေလွ်ာက္လာရင္းမွ...
"အမရပူရမွာ ႀကီးေလးႀကီးရွိတယ္၊ ေ႐ႊကူႀကီး၊ ပုထိုးေတာ္ႀကီး၊ ေက်ာက္ေတာ္ႀကီး၊ ေတာင္မင္းႀကီးတဲ့။ ဒီေန႕က ႀကီးေလးႀကီးဘုရားနဲ႕ ဦးပိန္တံတားကို လိုက္ပို႔ေပးမွာ မနက္ျဖန္မွ က်န္ဘုရားေတြ"
"အင္း "
"ခဏေနာ္ ဘုရားရွိခိုးဦးမယ္"
"အင္းရတယ္"
songက မတ္တပ္ရပ္ေစာင့္ေပးပါသည္။ ေလ့လာစရာေတြကို ဓာတ္ပုံရိုက္ေနရင္းမွ ရထာ့ကို တစ္ဖန္ေစာင္းငဲ့ၾကည့္မိေတာ့ ေအးခ်မ္းေသာမ်က္ႏွာေလးမွာ စြဲမက္ဖြယ္။ မ်က္ႏွာလႊဲၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ရင္ထဲက ၾကည့္ခြင့္ေပးရင္ကိုေက်နပ္တဲ့ စိတ္ေလးေၾကာင့္ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈက လွိုက္တက္လာသည္။
"လာ ဘုရားကိုရိုက္ၿပီးရင္ေတာ့ ေက်ာင္းတိုက္ကိုရိုက္ရမယ္၊"
ဘုရင္းရင္ျပင္ကေန ေက်ာင္းတိုက္ဘက္ကို ထြက္လာခဲ့သည္။
"ေ႐ႊကူႀကီးဘုရားတဲ့ သကၠရာဇ္၅၃၆မွာနရပတိစည္သူမင္းႀကီးတည္ခဲ့တာ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဗဒုံမင္းသားေတာ္နဲ႕ မိဖုရားကျပဳျပင္ခဲ့တယ္။ အခုသြားတဲ့ ေက်ာင္းတိုက္က ႏွစ္၂၀၀ေက်ာ္ၿပီ ၁၁၄၄ခုႏွစ္မွာ ဘိုးေတာ္ဘုရားေဆာက္ခဲ့တာ။ ဒီေဘာင္တန္းရဲ႕ ထုတ္တန္းက သစ္သားလက္ရာေတြကိုၾကည့္"
ေလွကားရဲ႕ အမိုးထုတ္တန္းေတြမွာ သစ္သားပန္းဆြဲေလးေတြ တစ္ခုစႏွစ္ခုစက်န္ရွိေနေသးသည္။ ေလာဘႀကီးေသာ songက တစ္ခုခ်င္းမွတ္တမ္းတင္သည္။ ၿပီးရင္ေတာ့ ေလွကားအတိုင္းသြားကာ ေ႐ႊကူႀကီးေက်ာင္းတိုက္ကို ဦးတည္သည္။ သဲေပၚျဖတ္ရမည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ ဖိနပ္စီးရသည္။ မင္းခမ္းမင္းနားေက်ာင္းတိုက္ႀကီးက ေရွ႕မွာ ပန္းခ်ီကားသဖြယ္ တည္ရွိေနသည္။
"အရမ္းထည္ဝါတယ္"
"ဒါေပါ့"
ေနရာမလပ္ ေက်ာင္းတိုက္ရဲ႕ အတြင္းပိုင္းထိပါ ဝင္ၾကည့္ၾကသည္။ ေက်ာင္းတိုက္အတြင္းကေတာ့ အမိုးမရွိေဟာင္းေလာင္းေပါက္ေပ။ လူကေတာ့ မိမိတို႔ႏွစ္ေယာက္သာရွိသည္။ လာကတည္းက ဂီတာကို songက လြယ္ထားတာမို႔ မေညာင္းဘူးလားမသိေပ။
"ငါ ဂီတာကိုင္ေပးထားမယ္"
songက ၿပဳံးရင္းလွည့္ၾကည့္လာေတာ့ ေျပာရတာေတာင္ ခပ္ရွက္ရွက္ရယ္။
"ကိုယ့္အတြက္စိုးရိမ္ေပးတယ့္ ဒီေကာင္ေလးကို ဆုခ်ရမယ္"
ၿပဳံးစိစိႏွင့္ ေရွ႕တိုးလာသည့္ songမ်က္ႏွာကို လက္ဖဝါးျဖင့္ အျပည့္အုပ္လိုက္သည္။ ဒီေကာင္က ေစတနာထားလို႔မရေပ။
"ကိုယ္ပဲ လြယ္ပါ့မယ္၊ ကဲ ေနာက္တစ္ဘုရားဆက္စို႔"
"အေရွ႕ဆို ေရာက္ၿပီရယ္၊ ခဏေလးေမာင္းရမွာ သြားစို႔"
"ဟုတ္ၿပီ"
ေရွ႕ကဦးေဆာင္သြားသည့္ ရထာ့အား ေက်ာင္းတိုက္ထဲက မထြက္နိုင္ခင္မွာဘဲ ေနာက္ကေနေပြ႕ဖက္လိုက္ၿပီး ပါးျပင္ကိုနမ္းလိုက္မိသည္။ ခံရသူ ရထာ့မွာေတာ့ အနည္းငယ္ေၾကာင္အသြားေပမယ့္ အသိစိတ္မလြတ္။ ေသးေသးလုံးလုံးခႏၶာကိုယ္ေလးသည္ songရင္ခြင္ထဲမွာ နစ္ဝင္သြားတာ ပလုံစြက္အတိုင္း။ ပိုၿပီးေတာ့ ပါးေဖာင္းေလးကို နစ္ဝင္သြားမတတ္ နမ္းရွိုက္ၿပီးမွ လႊဲေပးလိုက္ေတာ့ ေလေပၚေျမာက္လာသည့္ ရထာ့လက္တစ္ဖက္။ မေရွာင္ပါ ကိုယ့္အျပစ္နဲ႕ကိုယ့္မို႔ ရိုက္ပါေလ။
"အာ့"
songရဲ႕ အသံ။ မေက်မနပ္ျပန္မၾကည့္နိုင္ေလာက္ေအာင္ အမွားလုပ္တာကိုယ္မလို႔ သြားသာၿဖဲျပရသည္။
"ေသမယ္ ေနာက္တစ္ခါ၊ သြားမယ္"
"ဟုတ္"
ႀကိမ္းေပမဲ့လည္း ရထာ့ႏႈတ္ခမ္းမွာေတာ့ ခုနကအနမ္းအတြက္ အၿပဳံးလွလွ တြဲခိုလို႔။
ပုထိုးေတာ္ႀကီးဘုရားသြားခ်ိန္မွာေတာ့ ဆိုင္ကယ္ေပၚမွာ songက ဖက္မလာဘဲ ခါးကအကၤ်ီစကိုပဲ ကိုင္ထားသည္။ ေၾကာက္ေပမယ့္ စခ်င္တဲ့သူသည္ သူတစ္ေယာက္ပဲရွိသည္။
"ငါ့ကိုဖက္ထားေလ"
အဖက္မခံရရင္မေနနိုင္တာမို႔ ရွက္ရွက္ႏွင့္သာ ရထာေျပာလိုက္ေတာ့သည္။ ထိုအခါမွ songကအေပ်ာ္လုံးစို႔သည့္ အသံႏွင့္...
"တကယ္လား"
"အင္း"
"ခ်စ္တာ မြ"
ဖက္ခ်င္လြန္းသည့္ ခါးေလးအား လက္ေမာင္းအျပည့္ဖက္ၿပီးေနာက္ ဂုတ္ပိုးအားတစ္ခ်က္နမ္းရွိုက္လိုက္သည္။ သူလည္း သေဘာက်ပါရဲ႕ မူပိုလြန္းပါသည္။
ဖက္ခိုင္းတာေတာင္ ေပ်ာ္သြားသည့္ songသည္ မိမိရဲ႕ေျပာလာမည့္စကားၾကားလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေပ်ာ္သြားမလဲဆိုတာ ရထာေတြးရင္း ၿပဳံးေနမိသည္။
...........................................................................
ျဖဴေဖြးေဖြးပုထိုးေတာ္ႀကီး ေဆာင္းတန္းတစ္ေလွ်ာက္ songႏွင့္လက္ခ်င္းခ်ိတ္၍ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ပထမဆုံး လုပ္ထုံးအတိုင္း ရထာက ဘုရားရွိခိုးသည္ကို ေဘးမွာsongက ရပ္ေစာင့္ေပးေနမိသည္။ ေမာ္ဖူးမဝဆိုသည့္ မိမိကိုယ္တိုင္ကင္ပြန္းတပ္ထားေသာ ရထာ့မ်က္ႏွာေလးကို ေငးရင္းေပါ့။ ဘုရားရွိခိုးၿပီးလို႔ ရထာဒီဘက္လွည့္လာသည္တိုင္ မ်က္မွာမလႊဲမိ။
"ေတာ္႐ုံၾကည့္ သြားမယ္"
"ျဖစ္နိုင္ရင္ မ်က္ႏွာလိုက္ မ်က္လုံးအိမ္ထဲသြင္းထားခ်င္တာ"
"အပိုေတြေျပာဖို႔ဆို တတ္တယ္"
ေတာ္ေသးသည္က ေစတီကို ပတ္ဖို႔လမ္းကို အမိုးမိုးေပးထားသျဖင့္ အပူလြတ္သည္။
"ဟိုေလွကားေပၚတက္လို႔ရလား"
ေစတီမွာ ေလွကားထစ္ပါတာျဖစ္သည္။
"ရတယ္ တက္ခ်င္လို႔လား "
"အင္း"
"မင္းအျမန္ေျပးတက္ ငါဒီကေန ဓာတ္ပုံရိုက္ေပးမယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေစတီသမိုင္းေက်ာက္စာပါ႐ိုက္ခ့ဲ"
"အိုေက"
songက အျမန္ေျပး၍ တက္လို႔ရတဲ့အထပ္ထိ တက္သြားကာ မတ္တပ္ရပ္လက္ပိုက္သည့္ ပို႔စ္ေပးသည္။ ရထာက အျမန္ဓာတ္ပုံရိုက္ၿပီးေနာက္ ႐ိုက္ၿပီးေၾကာင္း လက္မေထာင္ျပလိုက္သည္။ ရင္ျပင္အပူကိုမခံနိုင္စြာ songက ေစတီေပၚကအျမန္ဆင္းကာ ေစတီေ႐ွ႕၌စိုက္ထူးထားေသာ ဘုရားသမိုင္းေၾကာက္စာကို ဖုန္းကင္မရာျဖင့္ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ရသည္။ ႐ိုက္ေနရင္းမွ ေျခေခ်ာင္းေတြကိုကုတ္ထားရကာ ပါးစပ္ကလည္း ပူတယ္ဟုေရရြတ္ေနရသည္။ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ၿပီးလွ်င္ေတာ့ အရိပ္သို႔အျမန္ေျပးရေတာ့သည္။
"အမယ္ေလး ပူလိုက္တာ၊ လွလား ရထာ"
ရထာ့အနားေရာက္ေရာက္ခ်င္းေမးလိုက္သည္။
"အင္း"
"ဟုတ္ၿပီ၊ "
"တစ္ပတ္ပတ္စို႔၊"
ေစတီေတာ္အား တစ္ပတ္ပတ္ဖို႔ ေျခလွမ္းစလွမ္းခ်ိန္ေတာ့ songလက္က ရထာ့လက္ဖဝါးကို လာေရာက္ဆုတ္ကိုင္သည္။
" ဒီပုထိုးေတာ္ႀကီးကို ဘႀကီးေတာ္ဘုရားက ၁၁၈၁ခုႏွစ္မွာ သရီရဓာတ္ေတာ္ေတြ ေ႐ႊအစစ္နဲ႕လုပ္ထားတဲ့ ဆင္းတုေတာ္ေတြကို ဌာပနာၿပီးတည္ခဲ့တာ၊ မဟာဝိဇယံသီ ပုထိုးေတာ္ႀကီးလို႔လည္းေခၚၾကတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ၁၂၀၇မွာ သာယာဝတီမင္း၊ ၁၂၃၄မွာ မင္းတုန္းမင္းက ျပင္ဆင္ထိန္းသိမ္းခ့ဲတယ္၊ ေနာက္ပိုင္းေတြမွာလည္း အမရပူရၿမိဳ႕သားေတြက ျပန္လည္ျပင္ဆင္ခဲ့တယ္၊ ဒါကေတာ့ ေနာက္ပိုင္းျပဳျပင္ထားတာေပါ့၊"
"အင္း.."
"ၿပီးရင္ ေရွ႕မွာ ေခါင္းေလာင္းႀကီးဆီ သြားမယ္"
"ဟုတ္ၿပီ"
အတူလက္တြဲ၍ ပုထိုးေတာ္ႀကီးအား တစ္ပတ္ပတ္ခဲ့ၾကပါသည္။ ျပန္ထြက္လာလွ်င္ေတာ့ျဖင့္ ေနာက္ထပ္ေလ့လာရမည့္ ေခါင္းေလာင္းႀကီးဆီသြားရသည္။
"ထိုးလို႔ရလား"
"ရတယ္"
ဘာမဆို စပ္စုလွေသာ အသစ္အဆန္းဆို လုပ္ခ်င္လြန္းေသာ songက ေဘးမွာခ်ေပးထားသည့္ သစ္သားတုတ္နဲ႕ ေခါင္းေလာင္းထိုးေနသည္။ ရထာကေတာ့ မေပးေသာတာဝန္အတိုင္း songကို ဓာတ္ပုံရိုက္ေပးလိုက္ပါသည္။
"ရၿပီ အျခားေနရာဆက္စို႔"
"အင္း "
ႏွစ္ေယာက္သား ဆိုင္ကယ္အပ္သည့္ေနရာသို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။
"ခုနေခါင္းေလာင္းႀကီးနာမည္က မဟာေမ႐ုမကုဋက႑ရာဇာတဲ့၊ ၁၁၈၁ခုႏွစ္မွာ ဘႀကီးေတာ္ဘုရားလႉခဲ့တာ၊ ပ်က္စီးေနေတာ့ ျပဳျပင္ထားတာေတြရွိတယ္"
"အင္း၊ ဒါနဲ႕ ရထာ ကိုယ့္အတြက္ေပ်ာ္စရာရွိတယ္ဆို"
songက ေမးလာသည္။
"အင္းရွိတယ္ေလ"
"ဘယ္မွာလဲ"
"မေလာပါနဲ႕ လာပါလိမ့္မယ္"
ငါလည္းေလာေနပါတယ္songရာ။ မင္းနဲ႕အတူ ငါလည္းရင္ခုန္ေနရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္မတန္ေသးေတာ့ သည့္ခံေပးပါဦးကြယ္။
ခရီးဆက္အျဖစ္ ေတာင္တမန္အင္းကို ပတ္ကာ ေက်ာက္ေတာ္ႀကီးဘုရားကို သြားရပါသည္။ အင္းေလျပည္က တစ္ကိုယ္လုံးကို တိုက္ျဖတ္သည့္အခါ ေနပူပူေအာက္ လန္းဆန္းသြားသလိုလို။ အရိပ္ရသစ္ပင္ေတြမ်ားလာသည့္အတြက္ အနည္းငယ္ေတာ့ ေအးလာသည္။
ေက်ာက္ေတာ္ႀကီးဘုရားဝင္းထဲသို႔ ဝင္လာခဲ့သည္။
"အရမ္းသပၸါယ္တာပဲ"
"အထဲမွာ ပိုသပၸါယ္စရာေကာင္းတယ္၊ သြားစို႔"
ေဆာင္းတန္းတစ္ေလွ်ာက္ႏွစ္ေယာက္အတူ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ေဆာင္းတန္းဆိုတာျမင္႐ုံနဲ႕ ေနာင္ႏွစ္ေတြမွာေတာ့ အတူလက္တြဲေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ကို ရထာျပန္ျမင္ေယာင္မိေပေတာ့မည္။ အဲ့အခ်ိန္ေတာ့ ရင္နာနာႏွင့္ေပါ့။
"မဟာသက်ရံသီေက်ာက္ေတာ္ႀကီးဘုရားကို စစ္ကိုင္းမင္းကထုလုပ္လႉဒါန္းခဲ့ၿပီး ဂႏၶကုဋိတိုက္ကို ပုဂံမင္းက လႉဒါန္းခဲ့တာ။ စစ္ကိုင္းမင္းက စက်င္ေတာင္က စက်င္ေက်ာက္ကို အင္းဝကိုယူခဲ့ၿပီး အဲ့ေက်ာက္တုံးကို ေနမ်ိဳးစည္သူနဲ႕ေ႐ႊေတာင္ေဇယ်ေနာ္ရထာတို႔က ႀကီးမႉးၿပီး မဟာသက်ရံသီဆိုၿပီး ဘြဲ႕ေတာ္ေပးခ့ဲတာ။ ပုဂံမင္းလက္ထက္မွာေတာ့ အင္းဝကေန အမရပူရကိုသကၠရာဇ္၁၂၀၈ခုႏွစ္မွာ မွာ ပင့္ေဆာင္ခဲ့တာ။ ေလးမုခ္လုံးမွာ နံရံေဆးေရးပန္းခ်ီေတြရွိတယ္။ အဲ့ပန္းခ်ီေတြက စစ္ကိုင္း၊ အမရပူရ၊ အင္းဝ၊ ဥကၠလာပ၊ေ႐ႊေတာင္၊ျပည္၊ကူခန္း၊စစ္ကိုင္းနဲ႕ပုဂံမွာရွိတဲ့ ပုဂံမင္းေကာင္းမႈေက်ာင္းကန္၊သိမ္၊ ဥမင္ပုံေတြကို ဆြဲထားတာ၊ေစတီကိုက် ပုဂံကအာနႏၵာပုံစံတည္ေဆာက္ခဲ့တာ"
"ဝိုးလွလိုက္တာ"
မုခ္မွာေတြ႕ရသည့္ နံရံေဆးေရးပန္းခ်ီေတြကို ၾကည့္ရင္း songကဆိုသည္။ လူပုံ နတ္ပုံ နကၡတ္တာရာပုံ အစရွိသည္တို႔သည္ မင္သက္ဖြယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား ေဘးခ်င္းယွဥ္ရပ္ရင္း ေခါင္းေမာ့ၾကည့္ေနမိသည္။တကယ္ကို လွပမႈကအံ့မခန္းေပ။
"ေလးမုခ္လုံးမွာ ရွိတယ္"
songကို ဦးစားေပး၍ မုခ္ေလးခုလုံးက နံရံေဆးေရးပန္းခ်ီေတြ လိုက္ျပေပးရသည္။ songကေတာ့ ကေလးငယ္ေလးပမာတအံ့တၾသ။ သူ႕ဘာသာ ေဆးေရးေတြကို ရိုက္လိုက္၊ သူ႕နဲ႕ နံရံေဆးေရးေတြပါေအာင္ ကိုယ့္ကိုရိုက္ခိုင္းလိုက္နဲ႕ အလုပ္ရႈပ္ေနသည္။
"ၿပီးၿပီ ဘယ္သြားက်ဦးမလဲ"
"ဒါကေတာ့ ဒီေန႕ရဲ႕ေနာက္ဆုံး ေတာင္မင္းႀကီးကိုပါ"
"ဟုတ္ၿပီ ၿပီးရင္ တံတားေပၚေလွ်ာက္မယ္"
songအတြက္ေတာ့ ခုခ်ိန္မွာ ဦးပိန္တံတားေပၚေလွ်ာက္ရဖို႔အေရး တို႔အေရးျဖစ္ေနပုံေပ။ မေန႕ကတည္းက တဥဘိန္ထဲ ဘိန္ေနတာ ယခုထိ။ ေက်ာက္ေတာ္ႀကီးကအျပန္လဲ ဆိုင္ကယ္ေပၚမွာ အၿငိမ္မေနပါ။ တံတားဆုံးတဲ့အထိ လမ္းေလွ်ာက္မယ္ေနာ္ပဲေျပာသည္။ ကိုယ့္မွာေတာ့ ၿပဳံးဖို႔ပဲတတ္နိုင္ရင္းသာ ေခါင္းတယမ္းယမ္းျဖစ္ေနခဲ့ေတာ့သည္။
...........................................................
"ဝိုး ေလွစီးလို႔ရတယ္!!!"
ေရတက္ခ်ိန္ျဖစ္လာၿပီဖို႔ ေတာင္တမန္အင္း၌ ေရတိုးေနေလၿပီ။
ဘုရားကို အရင္မသြားဘဲ ေလွစီးဖို႔ျပင္ေနသည့္ songအား လက္ေမာင္းကေနအျမန္ဆြဲထားရသည္။
"ဘုရားအရင္သြားမယ္"
"ဟုတ္သား"
Songက အခုမွ သြားၿဖဲၿပဳံးျပလာသည္။ ေတာင္မင္းႀကီးဘုရားသို႔ သြားရာတစ္ေလွ်ာက္ ဦးပိန္ေရာက္အမွတ္တရဆိုင္ေတြက စည္လွသည္။ သူမ်ားေတြက ပုသိမ္ထီးတကားကားဆိုေတာ့ songက အားက်မခံ ရထာပိုးထားသည့္ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွ ပုသိမ္ထီးကို ထုတ္ကာ ငါ့မွာလည္းရွိတယ္လို႔ အဂၤလိပ္လိုျပန္ေျပာသည္။ ထီးကိုေတာ့ ရထာ့ဘက္ေဆာင္းေပးရင္းေပါ့။
ေတာင္မင္းႀကီးဘုရားေဆာင္းတန္းကေန တက္လာခဲ့သည္။ အဆုံးမွာေတာ့ ႀကီးမားလွေသာ ဗုဒၶဆင္းတုေတာ္ႀကီးကို ဖူးနိုင္သည္။ ရထာဦးခ်ကန္ေတာ့ၿပီးေနာက္ ေဆာင္းတန္းအတိုင္းျပန္ဆင္းလာခဲ့ကာ...
"အရင္တုန္းက အမိုးအကာမရွိေတာ့ ေနပူခံကိုယ္ေတာ္ႀကီးလို႔ခၚက်တယ္၊ ၁၈၅၅ခုႏွစ္ အဂၤလိပ္သံအဖြဲ႕မွတ္တမ္းမွာ Heney Yuleက ေနပူခံကိုယ္ေတာ္ႀကီးကို 'အီဂ်စ္နိုင္ငံ နိုင္းျမစ္ဝွမ္းမွ ႐ုပ္ထုႀကီးမ်ားကဲ့သို႔ အမရပူရၿမိဳ႕ေတာင္သမန္အင္းေစာင္းမွ ႀကီးမားေသာ ႐ုပ္ထုႀကီးတစ္ဆူသည္ ေတာင္သမန္အင္းကို ၿပဳံး၍ၾကည့္ေနသည္´ဆိုၿပီး ေရးထားတာ၊ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၁၄၈ ခရစ္ႏွစ္ ၁၇၈၆မွာ ေတာင္မင္းႀကီးေခၚ အသည္ဝန္ မဟာမင္းလွေက်ာ္စြာက လႉဒါန္းခဲ့တာ၊ ဒါေပမဲ့ငလ်င္ေၾကာင့္ ေတာင္မင္းႀကီးဘုရားၿပိဳက်သြားၿပီး ၁၂၁၂ခုႏွစ္ အမရပူရ ျမင္း႐ုံရပ္က လႊေထာင္ႀကီးဦးမႈံက ပုဂံမင္းထံက ျပန္လည္ျပဳျပင္ခြင့္အမိန႔္ေတာင္းခံၿပီး ျပဳျပင္ခဲ့တာက မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္ ၁၂၁၄ခုႏွစ္မွာ ၿပီးတယ္၊ ႏွစ္ရွည္ၾကာေတာ့ ေတာင္မင္းႀကီး ႐ုပ္ပြားေတာ္ကို မထိန္းသိမ္းနိုင္က်ေတာ့ ခ်ဳံႏြယ္ေတြနဲ႕ေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ သီေပါမင္းပါေတာ္မူၿပီး သကၠရာဇ္၁၂၅၀ျပည့္ႏွစ္မွာ သိမ္ႀကီးေဈးအေရွ႕ မိုက္စု႐ြာသစ္ေန ေ႐ႊလွံဆရာဖူးက ရွင္းလင္းခဲ့ၿပီး တေပါင္းလျပည့္ေန႕မွာ ဆြမ္းကပ္ခဲ့တာ။ အဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး ေတာင္မင္းႀကီးဘုရားပြဲကို တေပါင္းလျပည့္ေန႕မွာက်င္းပတယ္"
"အင္း၊ "
ႏွစ္ေယာက္သား ေဆာင္းတန္းတစ္ေလွ်ာက္ဆင္းခဲ့တာ ေဈးေတာင္ျပန္ေရာက္ေနေလၿပီ။
"တံတားေပၚသြားမယ္"
"မသြားဘူး ငါတံတားမူးတယ္၊ ေလွစီးၿပီး တစ္ဝက္ကေလွကားကေနတက္ၿပီး ဝင္ထိုင္မယ္၊ ဒီခ်ိန္ ေလွကားမျမႇုပ္ေသးဘူး"
ဆိုေတာ့ songက ေျခေဆာင့္ကာ ပခုံးလႈပ္သည္။ သူ႕အရပ္ႏွင့္ ႐ုပ္ႀကီးကိုမွ အားမနာ။ ရထာေတာင္ မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕မိသည္။
"မရဘူး တံတားအဆုံးထိေလွ်ာက္မယ္၊ ခ်စ္သူနဲ႕ ေသအတူရွင္မကြာ ေနနိုင္တယ္တဲ့"
ငတုံးပါလားဆိုတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႕ songအားၾကည့္လိုက္သည္။
"ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ေရးလြယ္ေအာင္နဲ႔ အဂၤလိပ္စစ္သေဘာၤေတြမလာႏိုင္ေအာင္ ဦးပိန္က ၁၂၁၁မွာစေဆာက္ခ့ဲတာ ၁၂၁၃မွၿပီးတယ္ဘာခ်စ္သူမွလည္း မစုံဘူး။ ေအး လူစားတာေတာ့ရွိတယ္။ အိမ္ရွင္ကိုမစားဘူး ဧည့္သည္ကိုစားတာ။ အစားမခံရတာကံေကာင္း၊ ၿပီးေတာ့ ငါကတံတားမူးတတ္တယ္၊ မင္းမစီးခ်င္မစီးနဲ႕ ငါေတာ့ငွက္ပဲ သြားစီးမယ္"
"ဟာ!!! ရထာ!!!"
လူပုစိတ္တိုေလးက ေရွ႕ကေန ဆတ္ေကာ့ဆတ္ေကာ့ထြက္သြားသည္။ songမွာေတာ့ ရင္တထုထုျဖင့္ ေနာက္မွာက်န္ခဲ့ရသည္။ ရထာသည္ ဘယ္လိုမွroလို႔မရတဲ့ လူမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ခ်စ္သူနဲ႕ အတူ လက္တြဲၿပီေလွ်ာက္ခ်င္လိုေပါ့တကယ္တည္း။ ဘာေတြေၾကာ္ေနလဲမသိသည့္ ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ရထာက ဝင္ဝယ္ရင္း မိမိကို လက္ယက္ေခၚေနသည္။ သူေလးသေဘာက ဒီအတိုင္းဆိုေတာ့လည္း ဒီအတိုင္းေပါ့ေလ။
"ဘာေတြဝယ္"
ရထာ့ပခုံးအား ဖက္လိုက္သည္။
"နိုင္လြန္ငါးေၾကာ္ ကဏန္းေၾကာ္ ပုဇြန္ေၾကာ္ ဘာစားမလဲ၊ ဦးပိန္ကက် အေၾကာ္နာမည္ႀကီး"
"ပုဇြန္ေၾကာ္"
"ဟုတ္ၿပီ"
မွ်မွ်တတ အေၾကာ္စုံဝယ္ၿပီးခ်ိန္ေတာ့ ငွက္စီးဖို႔ အသက္ႀကီးႀကီးေလွသမားကို ရွာရသည္။ ဒါကေတာ့ မင္းရထာ့ထုံးစံျဖစ္သည္။ အားနည္းလွေသာ အသက္ႀကီးသူေတြက ေလွေလွာ္သည့္အခါ ေညာင္းေပမယ့္လည္း စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ႐ုန္းကန္ရသည္။ အဘိုးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ခ်ိန္ေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ ထိုေလွကိုပဲ ငွါးလိုက္သည္။
"အဘိုး ျဖည္းျဖည္းေလွာ္လည္းရတယ္ေနာ္၊ အလ်င္မလိုဘူး၊ က်သင့္ေငြပါဗ် အေႂကြမရွိလို႔ပါ အမ္းစရာမရွိလည္း ရပါတယ္ဗ် သားကန္ေတာ့တယ္ထားပါ"
"ေက်းဇူးပါကြာ၊ တစ္မနက္လုံးေစာင့္တာ ခုမွေဈးဦးေပါက္တယ္"
"ရပါတယ္ဗ် ကြၽန္ေတာ္တက္ၿပီအဘိုး"
အၿမဲလုပ္ေနရသူပီပီ ရထာကေတာ့ ကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္ တက္လိုက္သည္။ songကလည္း ကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္ ေလွဦးမွာ ဝင္ထိုင္ေတာ့ ရထာမ်က္ခုံးပင့္မိသည္။ သူမလုပ္တတ္တဲ့အရာ ရွိပါေလသလား။
"အဘစားပါဦး"
အေၾကာ္ထုတ္ကို မစားေသးခင္ ေလွေလွာ္အဘအား အရင္ေကြၽးလိုက္သည္။ ျငင္းေပမယ့္လည္း ရထာ့ရဲ႕ေစတနာသန္မႈကို အားတုန႔္စြာ တို႔ဖူးေၾကာ္ေလးေတာ့ ယူစားရွာသည္။
ၿပီးရင္ေတာ့ ေလွဦးမွာ ထိုင္ေနသည့္ songဘက္လွည့္ကာ....
"ဒီေန႕ထမင္းမစားရေတာ့ အဆင္ေျပလား"
"ေျပပါတယ္၊ ကိုယ္ကအစားမႀကီးပါဘူး"
"အေၾကာ္ေလးစား"
"ပုဇြန္ေၾကာ္ေကာင္းတယ္"
ဗိုက္ဆာဆာနဲ႕မို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ဟန္မေဆာင္နိုင္ေအာင္ အေၾကာ္စုံ စားၾကသည္။ ပူတဲ့အေၾကာ္စားမိရင္လည္း ပါးစပ္ထဲသြင္းထားလ်က္ လက္ျဖင့္ယတ္ခတ္ရသည္။ သူတစ္ခါငါတစ္လွည့္ခြန႔္ေကြၽးတာလည္းရွိသည္။ အင္းေရျပင္ထက္မွာ လန္းဆန္းေသာ ေလကို ရႉ ရွိုက္ရင္း ႏွစ္ေယာက္သားမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ၿပဳံးမိသည့္အခါလည္းရွိသည္။
"ကိုယ္ မင္းအတြက္သီခ်င္းဆိုျပမယ္"
"ဘာသီခ်င္းလဲ"
"နားေထာင္ၾကည့္"
ပါလာသည့္ ဂီတာကို songက ေလွဦးေပၚမွာ စတိုင္က်က်တီးခတ္ဖို႔ျပင္သည္။ ဗိုက္ဝသြားသည္မို႔ အေၾကာ္ထုတ္ေတြကို ျပန္ခ်ည္လိုက္ရင္း songကိုယ္တိုင္ သီဆိုမည့္သီခ်င္အား နားေထာင္ဖို႔ျပင္လိုက္သည္။
"တံတားေပၚမွ မင္းအတြက္သီးသန႔္သီခ်င္းဆိုျပမယ္၊ အခုက ကိုယ့္အခ်စ္အေပၚ ခံစားခ်က္"
"ဟုတ္ပါၿပီ"
အင္းေရျပင္ထက္ ေလွေလးက တစ္ေ႐ြ႕ေ႐ြ႕။ ရထာက ေလတိုးသံကို အံတုလို႔ songရဲ႕ သီခ်င္းဆိုသံကို စူးစိုက္နားေထာင္ဖို႔ျပင္သည္။ ပထမဆုံး ထြက္လာသည့္ ဂီတာသံညွင္းညွင္းကmake your mineဆိုသည့္ သီခ်င္းသံ။ ရထာ ၿပဳံးလိုက္မိသည္။
~~well, I will call you darlin' and everything will be okay~~
songရဲ႕ ၾသရွရွ ၾကည္လင္ျပတ္သားသည့္အသံက အင္းေရျပင္ကို ျဖတ္၍ ရထာ့နားထဲ တိုးဝင္လာသည္။ ခ်စ္ရိပ္လႊမ္းသည့္ မ်က္လုံးေတြအား မေရွာင္တမ္း ၾကည့္မိသည့္အခါ ရင္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးျခင္းကိန္းဝပ္သည္။
~~Cause I know that I am yours and you are mine dosen't matter anyway~~
~~In the night we'll take a walk its nothing funny just to talk~~
~~put your hand in mine~~
~~you know that I want to be with you all the time~~
~~you know that I won't stop until I make you mine ~~
~~you know that I won't stop until I make you mine~~
~~until I make you mine~~
ထို႔ေနာက္ ဂီတာသံေလးက တစ္လြင့္လြင့္၊ ရထာလက္ခုတ္တီးအားေပးသည့္အခါ သူကႏႈတ္ခမ္းစူျပသည္။ သေဘာက အနမ္းေလးေပးတယ္ေပါ့။ songကို လက္သီးေထာင္ျပလိုက္သည္။
တံတားေပၚ တက္လို႔ရသည့္ ေလွကားသို႔ ေရာက္ေလၿပီ။ ကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္ ရထာတက္နိုင္ေပမယ့္ songကိုေတာ့ ပူရသည္။
"ေပး ငါ့ကိုဂီတာေပး song"
"ရတယ္ ကိုယ္ရတယ္"
"သတိထားေနာ္ လက္ေပး"
ေလွက လႈပ္လႈပ္သြားတာမို႔ ရထာ့မွာ ရင္တလွပ္လွပ္ျဖစ္ရသည္။ songလက္ကို အမိအရကိုင္လိုက္ၿပီး ေလွကားထစ္ေပၚ ေျခတစ္လွမ္းခ်နိဳင္မွ ရထာစိတ္အေမာေျပနိုင္သည္၊
"ျဖည္းျဖည္းသြားပါအဘိုး"
"ေျဖေျဖတြားဘာ ဘို"
ေလွေလွာ္အဘိုးအား ရထာႏႈတ္ဆက္ေတာ့ songကပါ ျမန္မာလိုမပီကလာနဲ႕ေျပာေတာ့ အဘိုးက ရယ္ရင္းတာ့တာ့ျပသည္။ အျပန္ေတာ့ တံတားေပၚက လမ္းေလွ်ာက္ျပန္မယ္လို႔ စဥ္းစားထားပါသည္။
"လာ သြားစို႔"
"မူးရင္ ကိုယ့္ကိုဖက္ထား"
"စိတ္ကူးယဥ္မေနနဲ႕ ဆက္မေလွ်ာက္ဘူး ဒီမွာပဲထိုင္ေတာ့ ေနဝင္တာၾကည့္မယ္"
"ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ"
တံတားေပၚမွာ ေျခတြဲလြဲခ် ႏွစ္ေယာက္အတူ ထိုင္လိုက္က်သည္။
songကေတာ့ ဂီတာ မခ်ေသး။ မိမိအတြက္ ေနာက္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ရွိေသးသည့္ပုံ။
"ကိုယ္မင္းအတြက္ supriseစီစဥ္ထားတာ အခုတီးျပမယ္ေနာ္"
အံမယ္ supriseတဲ့။ ရထာေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။
"အင္း"
"ဟုတ္ၿပီ"
ဂီတာသံစဥ္ေလးက တၿငိမ့္ၿငိမ့္။ တဆိတ္ဒီသံစဥ္ကို ရထာၾကားဖူးပါသည္၊
"ငေအ ေသာ္ဒါ ေယာင္ခ်ီ.."
သြားေတြေပၚေအာင္အထိ ရထာၿပဳံးလိုက္မိသည္။ တာထြက္က စမွားသည့္သီခ်င္းသံသည္ ရထာ့အတြက္ နတ္ေတးသြားတစ္ပုဒ္လို။
"ထိမ္လီေတာ္မီ ဘိုအိုပ်က္တဲ့ ေမာင့္မိုးနိမင္း...သဒါက ပိုသီ ...အို tour guideေလးကိုပဲ သဲခြၽဲေအာင္ ခ်စ္မီပီ"
tour guideေလးကိုပဲ ၾကားေတာ့ ရထာလက္ခုတ္တီးကာ ေအာ္ရယ္လိုက္မိသည္။ အမွားမ်ားအတြက္ songမွာ ဝမ္းနည္းေပမယ့္ မတတ္နိုင္။ ဘယ္ေလာက္ႀကိဳးစားစား ခက္လွေသာျမန္မာအသံထြက္ေတြကို ပီေအာင္မထြက္နိုင္။
"ျဖည္းျဖည္းရယ္ပါ ရထာရယ္"
ထိုအခါမွ ရထာက လက္တခါခါျဖင့္...
"ေလွာင္ခ်င္လို႔မဟုတ္ဘူး အဟား သေဘာက်လိဳ႕...ေနပါဦး ဘယ္သူသင္ေပးတာလဲ"
က်လာသည့္ မ်က္ရည္ေတြအား ရထာ လက္ဖမိုးနဲ႕ သုတ္လိုက္မိသည္။
"ဦးေပေလ အကူအညီေတာင္းေတာ့ သင္ေပးတာ"
"ေတာ္ပါတယ္"
"ေက်နပ္ရင္ ကိုယ္ေပ်ာ္ပါတယ္"
"အင္း ေက်နပ္တယ္၊ ေက်းဇူးပါ ငါ့အတြက္ သီခ်င္းသီးသန႔္ဆိုေပးတာ ငါ့မိဘနဲ႕ဦးေဖကလြဲရင္ မင္းပထမဆုံးပါ"
"ကိုယ္ေပ်ာ္သြားၿပီ"
"အယ့္ ဟိုမွာၾကည့္စမ္း တိမ္ေတာက္ေနၿပီ"
ဝင္ေတာ့မည့္ေနလုံးႀကီးအနား အလွဆင္ထားသည့္ တိမ္နီနီေတြကို ရထာလက္ညိုးၫႊန္ျပလိုက္သည္။ ဒီေန႕ထူးျခားစြာ တိမ္ေတြသည္ အျပာေရာင္ႏွင့္အဝါေရာင္ပါ ေရာေနသည္။
"လွလိုက္တာ ကိုယ္ဓာတ္ပုံရိုက္ထားမွ"
လက္မေႏွးsongကေတာ့ ကင္မရာကို ေကာက္ကိုင္ကာ တဖ်တ္ဖ်တ္္ရိုက္ေနသည္။ တိမ္ေတာက္ေသာေကာင္းကင္ကို တစ္လွည့္ songကို တစ္လွည့္ၾကည့္ၿပီး ရထာၿပဳံးလိုက္မိသည္။ ငါေျပာဖို႔အခ်ိန္တန္ပါၿပီ။ငါမင္းကို လက္ခံဖို႔အခ်ိန္တန္ပါၿပီ။
ေနဝင္ေကာင္းကင္ႀကီးကို ေငးၾကည့္လ်က္...
"ငါမင္းကိုခ်စ္တယ္ song"
"အင္း ဟင္!!"
အလန႔္တၾကားလွည့္ၾကည့္လာသည့္ songမ်က္ႏွာ။ ကိုယ္အေျဖေပးတာကို တကယ္ကိုလန႔္သြားသည့္ပုံေပါက္သည္။ ဒီအေျခအေနမွာေပးမယ္မွန္း songက မေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ပုံေပ။ ရထာၿပဳံးျပလိုက္ကာ...
"ခ်စ္တယ္ song"
Songက လက္ႏွစ္ဖက္ကိုေျမာက္ကာ ေယးကနဲ ေအာ္လိုက္မိသည္။ ၿပီးေတာ့ တံတားေပၚလွဲခ်လိဳက္သည့္ songေၾကာင့္ ရထာလန႔္သြားကာ အျမန္ဆြဲရသည္။လမ္းေလွ်ာက္သူေတြ တက္နင္းသြားမွဟုတ္ေပ့ရွိမည္။
"ဘာလုပ္တာတုန္း"
"ေပ်ာ္လို႔!!"
"ထ လမ္းသြားသူေတြ အဆင္မေျပေအာင္"
လက္ေမာင္းကေန အတင္းဆြဲမွ songက ထလာသည္။ ဒီေကာင္ အ႐ူးပဲ။
"ျပန္ေျပာပါဦးလားဟင္ ရထာ တစ္ခါေလာက္ ဟင္ ဟင္"
ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး songမ်က္ႏွာေၾကာင့္ အျပစ္မတင္တဲ့အျပင္ ၿပဳံးေတာင္ၿပဳံးမိသည္။
"Songဆိုတဲ့ အဂၤလန္သားကို ဒီက ျမန္မာျပည္သား မင္းရထာက ခ်စ္ပါတယ္လို႔"
"ဟားဟား ေပ်ာ္ၿပီကြ"
songက လက္သီးလက္ေမာင္းေျမာက္သည္။ၿပီးရင္ မတ္တပ္ထရပ္ကာ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ေလေပၚမွာ ခုန္ၿပီး ေဘးမွာျပန္ဝင္ထိုင္သည္။
သူ႕လက္အား ရထာ ဆြဲယူလိုက္ကာ...
"ေနဝင္တာၾကည့္စို႔"
"အင္း ခ်စ္တယ္"
ရထာ့လက္ဖမိုးေလးအား တစ္ခ်က္နမ္းလိုက္ရင္း လွပေသာ ေနဝင္ေကာင္းကင္ႀကီးအား ခ်စ္ရသူႏွင့္အတူ ၾကည့္ေနမိသည္။ ခံစားခ်က္က ေျပာမရနိုင္ေအာင္ လွပလြန္းလွသည္။
"အမရပူရရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကဘာလဲသိလား"
"ရထာမေျပာရေသးဘူးေလ"
"မေသေသာၿမိဳ႕တဲ့ ဒီၿမိဳ႕မွာ ငါ့ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြကို ထုတ္ေျပာျခင္းက ဘယ္ေတာ့မွ ငါ့ရဲ႕အခ်စ္ေတြက ေသသြားမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ အဓိပၸါယ္ရတယ္ song"
သိမ္ေမြ႕ေသာအနက္က songရင္ကို ေႏြးေစသည္။
"ဘာလို႔ေသရမွာလဲ ကိုယ္က လွလွပပရွင္သန္ဖို႔ ဂ႐ုစိုက္မႈေပါင္းတင္ျမက္ႏႈတ္ေပးမယ္၊ အၾကင္နာအနမ္းေရေလာင္းေပမယ္၊ ကိုယ့္အခ်စ္ ေျမၾသဇာေတြေလာင္းေပးမယ္၊ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ေအးခ်မ္းမႈေလး အခ်စ္သစ္ပင္ေလးအျဖစ္ ရွင္သန္ေအာင္ စိုက္ပ်ိဳးေပးမယ္"
"ဟုတ္ပါၿပီ၊ မင္းကိုယုံတာမို႔ ငါစိတ္ေက်နပ္ရပါတယ္"
songႏွင့္ နီးကပ္သည္အထိ တိုးထိုင္လိုက္ကာ songပခုံးေပၚ ေခါင္းမွီလိုက္သည္။ ယေန႕မွ တိမ္ျပင္ေရာင္စုံတို႔သည္ ပို၍လွပေနသည္။ ေကာင္ေလးတို႔၏ ခ်စ္ျခင္းတရားတို႔သည္ မေသေသာၿမိဳ႕၌ မေသေသာႀကိဳးတို႔ေႏွာင္ဖြဲ႕ယစ္ထိုးလ်က္။ တိမ္ေတာက္ေသာ ေကာင္းကင္ေရာင္စုံႀကီးအား ေႏွာင္းလွေတာ္ဝင္လွေသာ တံတားေပၚ၌ ေငးၾကည့္ေနသည့္ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္သည္ ပန္ခ်ီအလား လွပစြာ ဤအရပ္၌ တင့္တယ္ေနခဲ့ပါသည္။
'မေသေသာၿမိဳ႕မွာ
ေပါက္ဖြားခြင့္ေပးလိုက္တဲ့
ငါ့အခ်စ္ဟာ
မေသျခင္းကို ကိုယ္စားျပဳတယ္၊
ေသမည္ဆိုလွ်င္
လူ႕ဘဝကို စြန႔္ေတာ့မည့္
နိယာမတရားေၾကာင့္
ဖြဲ႕ႏြဲ႕မႈ ေလ်ာ့သြား၍ပင္
သို႔ေပမယ့္
ငါဝန္ခံခဲ့ေသာ အခ်စ္ကေတာ့
မေသေသာၿမိဳ႕မွာ
ရွင္သန္ေနေတာ့မွာပါ
မေသေသာၿမိဳ႕မွာ
မေသေသာအခ်စ္ကို ကိုယ္စားျပဳ၍
ဝန္ခံခဲ့ပါသည္။´
..........................................................
နေပူခြင်းကိုမခံနိုင်တော့သည်ကြောင့် မနက်စောစောထပြီး အမရပူရကို သွားဖို့ပြင်ရသည်။ ယနေ့ကို ရထာစောင့်မျှော်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သဖြင့် ရောက်ရှိမှုအတွက် အနည်းငယ်စိတ်လှုပ်ရှားရသည်။ songအား ခြံထဲ၌ ဆိုင်ကယ်ပေါ်မှာ ခွထိုင်စောင့်နေရင်းပင် စိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့် နှုတ်ခမ်းက ပြုံးတုတု။
"သွားစို့ ရထာ"
ဘယ်လောက်တောင်အတွေးကောင်းနေတယ်မသိ ဆိုင်ကယ်ပေါ်ကို songတက်ထိုင်မှ ရထာ့အတွေးများ လက်ရှိကို ကယောင်ကယင် ပြန်ရောက်လာသည်။ နောက်ကို ခန္ဓာကိုယ်စောင်းလှည့်ကြည့်တော့ ကျောပိုးအိတ်အပြင် ဂီတာတစ်လက်ပါ အပိုပါလာသဖြင့် ဘာအတွက်ကြောင့်လဲဆိုတာ ရထာတွေးရသည်။
"ဘာလို့ဂီတာယူလာတာလဲ"
"ဥဘိန်ပေါ်မှာ ဂီတာတီးမလို့"
ခပ်ပြုံးပြုံး songအဖြေ။
"အိမ်မှာတီးပါ လေးတာကို မယူခဲ့ပါနဲ့"
"ရတယ် ကိုယ်တီးချင်လို့"
"အဲ့ဆိုလည်း အရှေ့ထား လေးတယ်"
"ကျေးဇူးပါ"
စကိုဖီးလ်ဆိုင်ကယ်မို့ ဂီတာကို ဆိုင်ကယ်လက်ကိုင်နဲ့လူကြားမှာ ထောင်ထားလိုက်သည်။ ပြီးရင်တော့ အမရပူရဟူသော မသေသောမြို့ဆီသို့ ဆိုင်ကယ်လေး တရွေ့ရွေ့ဖြင့် ချစ်သောသူနှင့် ခရီးနှင်ရသည်။
"နံနက်လင်းခါစဆိုတော့ မပူဘူး"
"ဟုတ်တယ်"
Songရဲ့ထုံးစံအတိုင်း တစ်လမ်းလုံး ကြက်တူရွေးရှုံးရလောက်အောင်အထိ စကားမရှိစကားရှာပြောလေသည်။ လမ်းတစ်လျှောက်ဖြတ်ရသည့် မန်ကျည်းပင်၊ပိတောက်ပင်တို့ကြား မနက်စောစောလေအေးက ကလူကျီစယ်သည်။
ပထမဆုံး အမရပူရအဝင်က စန္ဒမုနိဘုရားကို အရင်ဝင်သည်။ အပေါက်ကနေဝင်လာပြီးနောက် ဆိုင်ကယ်အပ်သည့်နေရာမှာ တာဝန်အရ ဆိုင်ကယ်အပ်ရသည်။
ဂီတာကို လွယ်ဖို့ပြင်တော့ songက အတင်းကာကော ဝင်လုကာ...
"ကိုယ်သယ်မယ် လေးတယ်၊ မင်းက ကျောပိုးအိတ်သယ်ပေး"
songသဘောအတိုင်း ရထာ အထုတ်လဲကာ..
"အင်း သွားစို့"
ဆောင်းတန်းလှေကားကနေ အတူတူလျှောက်လာခဲ့သည်။ ဘေးပတ်လည်က ထုံးဖြူ ဖွေးဖွေး အရံတံတိုင်းတွေက လှပလွန်းလှသည်။ လုပ်မူထုံးစံအတိုင်း မနက်စောစော ဘုရားမရှိခဲ့ရခြင်းအတွက် စန္ဒမုနိဘုရားမျက်တော်ရှေ့မှာပဲ ရထာ ရိုသေဦးကျိုးကန်တော့မိသည်။ ကန်တော့ပြီး ပြန်အလာတော့ songက ဖြူဖြူဖွေးဖွေးအရံတံတိုင်းတွေဘက်မှာ ဟိုဟိုဒီဒီ ဓာတ်ပုံရိုက်နေသည်။ ရထာဖြည်းဖြည်းချင်းလျှောက်လာခဲ့သည်။
"ဘာတွေရိုက်နေတာလဲ"
"ထနောင်းပင်အောက်က ပုသိမ်ထီးတွေတန်းဆီထားတဲ့ဆိုင်တွေကို"
"အဲ့ထီးတွေက ငှါးတာလေ၊ငှါးချင်လား"
"မငှါးတော့ဘူး ကိုယ်ယူလာတယ်၊ဟိုဘက်လှည့်"
မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖြစ်နေသည့် ရထ့ာအား ပခုံးကနေဆွဲလှည့်ကာ ကျောပိုးအိတ်ထဲ ထည့်ထားသည့် ပုသိမ်ထီးကိုထုတ်၍ ရထာ့ကို ဆောင်းပေးလိုက်သည်။
"ငှါးရင် ခဏလေးပဲ ဆောင်းပေးလို့ရမှာလေ၊ အဲ့တော့ အိမ်ကယူလာခဲ့လိုက်တယ်"
"မင်းကအရူးပဲ"
"ဟုတ်တယ် အချစ်ရူး"
"တိတ် ဓာတ်ပုံရိုက်မှာမလား၊ ပြီးရင် ဟိုထနောင်းပင်ပေါ် တက်ထိုင်ပြီး အေးဆေးရှင်းပြမယ်"
"အိုကေ"
songက ပုသိမ်ထီးတစ်လက်နဲ့ ထုံးဖွေးဖွေးတံတိုင်းကြားမှာ ရပ်ကာ ဟန်ပန်အမျိုးမျိုးပေးသည်။ သူကျေနပ်တဲ့အထိ ရိုက်ပြီးမှ အောက်ကို ဆင်းလာတော့သည်။ နှစ်ဦးသား ပုသိမ်ထီးဆိုင်တွေရဲ့ဘေးက ထနောင်းပင်ရဲ့ အကိုင်းတုတ်တုတ်တစ်ခုပေါ် တက်ထိုင်လိုက်ကြသည်။ ယောကျာ်းသားပီပီ နှစ်ယောက်လုံးကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင်ပင် အပင်ပေါ်တက်နိုင်သည်။ အကိုင်းတုတ်တုတ်ပေါ်မှာ နှစ်ယောက်သား ခြေထောက်တွဲလွဲချ၍ ထိုင်နေရင်း အရိပ်ရသော သစ်ပင်အောက် နေရောင်သိပ်မရသေးသော မနက်ခင်းအအေးဓာတ်ကိုခံစားမိသည်။ အေးချမ်းလိုက်တာ။
"ဒါက မြန်မာမှာမှ လုပ်နိုင်တာ"
"ဒါပေါ့"
ရထာ ဂုဏ်ယူမိသည်။
"ကြည့်ဦး ရထာ ဓာတ်ပုံရိုက်ရအောင်"
songက စဖီလ်ဆွဲဖို့ ဖုန်းကိုချိန်ထားသည်။ မရယ်မပြုံးမျက်နှာနှင့် songအလိုကျ ကင်မရာအား ကြည့်ပေးလိုက်သည်။
"ရပြီ ကိုယ့်ကိုရှင်းပြ"
"အင်း အရင်ဆုံးအမရပူရအကြောင်းကို အရင်ရှင်းပြမယ်"
"ဟုတ်ပြီ"
"အမရပူရကို အလောင်းမင်းတရားကြီးရဲ့ စတုတ္ထသားတော် ကုန်းဘောင်မင်းဆက်ရဲ့ ခြောက်ဆက်မြောက်မင်းဖြစ်တဲ့ ဘိုးတော်ဘုရားခေါ်ဗဒုံမင်းက တည်ခဲ့တာ။ ဒါပေမဲ့ ဘကြီးတော်မင်းလက်ထက်မှာ အမရပူရကနေ အင်းဝကို နန်းတည်နေရာအဖြစ် ပြန်ပြောင်းတယ်။ သာယာဝတီမင်းလက်ထက်မှာ အင်းဝကနေ အမရပူရကို နန်းမြို့အဖြစ်ပြန်လည်သတ်မှတ်တယ်။ အဲ့တော့ အမရပူရ နှစ်ကြိမ်မင်းနေပြည်ဖြစ်ခဲ့တာ"
Songက ခေါင်းးညိတ်သည်။
"ဒီဘုရားကို တည်ခဲ့တဲ့ စာချိုးလေးရှိတယ်၊ ငါရွတ်ပြမယ်
'အေးအောင်ရေသွင်း၊ဘိုးတော်မင်း တည်ရင်း စန္ဒမုနိမဟာ´တဲ့ အဲ့စာချိုးလေးအရ သက္ကရာဇ် ၁၁၄၆ခုနှစ်မှာ ဘိုးတော်ဘုရားကတည်ခဲ့တာ၊"
"အင်း "
" လာ ရေကန်ဆီသွားမယ်"
"ဟုတ်ပြီ...ခဏ!! မဆင်းနဲ့ဦး."
ဆင်းဖို့ပြင်နေသော ရထာ့ခြေထောက်တွေသည် songအော်သံကြောင့် တန့်သွားရသည်။
"ဘာဖြစ်တာတုန်း အလန့်တကြား"
"ကိုယ်အရင်ဆင်းပြီး အောက်ကစောင့်နေမယ် အတက်လွယ်ပေမယ့် အဆင်းခက်တယ်၊စိတ်မချဘူး"
Songက သေချာသတိထား၍ ထနောင်းပင်ပေါ်က ဆင်းပြီးနောက် ရထာ့ကို လက်ကမ်းပေးလိုက်သည်။
"မင်းလုပ်မှ ငါပြုတ်ကျမယ်ထင်တယ်၊ ဖယ်စမ်းပါ"
ပိုလွန်းတယ်လို့ အဓိပ္ပါယ်ဆောင်သောမျက်စောင်းထိုးလျက် ထနောင်းပင်ပေါ်မှ ရထာဖြည်းဖြည်းချင်းဆင်းလာသည်။
"သေချာဆင်းနော် ရထာ"
မြေပြင်မှာရပ်နေသည့် songကတော့ လက်တပြင်ပြင်ဖြစ်နေသည်။ သူ့အဆင့်နှင့်သူ သေချာဆင်းလာပြီး မြေကြီးပေါ် ရထာရောက်တာသေချာမှ song သက်ပြင်းချမိသည်။ ဒီက စိတ်ပူလို့ကိုး။
"လက်ကိုင်ပါဆို မကိုင်ဘူး"
"မကိုင်ပါဘူး ကိုင်စရာလား၊ စကားမများနဲ့ သွားမယ်"
ကိုစိတ်တိုလေးက ရှေ့ကသွားတော့ နောက်ကနေအမြန်လိုက်ရပြန်၍ ထီးဆောင်းပေးရပြန်သည်။
"ကန်ဘက်မသွားနဲ့ဦး ဒီ အုတ်တိုက်တွေကို ဓာတ်ပုံရိုက်ဦး"
သစ်ပင်ကြားက အစီစီသော အပျက်ပျက်သော အုတ်တိုက်တွေကို ရထာညွှန်ပြလိုက်သည်။ songကတော့ အမိန့်အတိုင်း ဓာတ်ပုံရိုက်ဆဲ။
"ဘိုးတော်ဘုရားအမိန့်နဲ့ မင်းကွန်းဘက်မှာ သံဆင်းတုတော်ကို သွန်းလုပ်ပြီးစီးတော့ အဲ့ရုပ်ပွားနဲ့အတူ အသီတိရဟန္တာရှစ်ကျိပ်ရုပ်ထုတွေကိုလည်း ပင့်ဆောင်ပြီး ဒီအုပ်တိုက်တွေမှာ ပူဇော်ခဲ့တာ"
"အခုကျ ရုပ်ထုတွေလည်းမရှိဘူး"
"အင်း အုတ်ဂူ၈၀တောင်မှ အပြိုအပျက်တွေပဲ ကျန်တော့တာကိုး၊ လာ ကန်ဘက်သွားမယ်"
"အင်း "
"ငါ စန္ဒမုနိဘုရားဆင်းတုတော်အကြောင်းရှင်းပြခဲ့တာ မှတ်မိလား"
"အင်း မှတ်မိတယ် မန္တလေးတောင်ခြေက စန္ဒမုနိတုန်းက"
"အေးအဲ့သမိုင်းပဲ၊ "
နေမမှုန်မသာ ကောင်းကင်အောက် သဲတဖုန်ဖုန် လမ်းမထက်၌ ချစ်ရသောရထာနှင့် အတူယှဉ်တွဲလျှောက်ရသည့် ခံစားချက်သည် ဘယ်လိုမှ နှိုင်းယှဉ်လို့မရပေ။ ထို့ထက်အတူ ခံစားရတာက ကြည်နူးမှုဖြစ်သည်။ ပုသိမ်ထီးတစ်လက်အောက်အတူဆောင်းရင်း လမ်းလျှောက်ရတာကိုက တော်ဝင်ဆန်မှုတစ်ခု။ သူရှင်းပြသည့်အကြောင်းအရာကို အကြောင်းပြု၍ သူ့မျက်နှာကို ငေးကြည့်နေရခြင်းကို မက်တွယ်သော လုပ်ငန်းတစ်ခု။
"ရေကန်ထဲ ဆင်းဦးမှာလား"
"အင်း ဆင်းမယ်လေ၊ နည်းနည်းမတ်တယ်နော် ရထာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆင်း"
"မင်းကိုပြောရမှာ ငါကဆင်းနေကျ၊မင်းသာ သတိထား"
"ဟုတ်ပါပြီကွာ စိတ်မချလို့၊ အတူလက်တွဲဆင်းရအောင်"
ဘေးမှာရှိနေသည့် ရထာ့အား လက်တစ်ဖက်ကမ်းလိုက်သည်။ ပြုံးတုတု ရထာကတော့ မကျေနပ်ရင်တောင် ရင်ထဲနွေးမိပါသည်။ လှေကားထစ်ကလည်းသေးသည်မို့ songက အတော်စိတ်ပူဟန်ရှိသည်။ songလက်ဖဝါးထက် ရထာ လက်ဖဝါးအပ်တော့ ကြည့်ကောင်းသော အပြုံးတစ်ခုက songနှုတ်ခမ်းမှာ ပွင့်လန်းလာသည်။
လှေကားထစ်တစ်ခုသို့ ပြိုင်တူခြေတစ်လှမ်း လှမ်းသည့်အခါ တိုင်ပင်မထားဘဲ ဘယ်ခြေထောက်ချင်းတူသွားသည့်အတွက် နှစ်ယောက်သား အကြည့်ချင်းဆုံ ပြုံးမိကြပြန်သည်။ နောက်ထပ်တစ်ထစ်။ ခြေလှမ်းတူ နောက်ထပ်တစ်ထစ်တစ်ထစ်ဖြင့် အဆုံးထိ ဆင်းသွားပြီးမှ အောက်ဆုံးလှေကားထစ်မှာ ထိုင်၍...
"မင်းဓာတ်ပုံရိုက်ချင် ရိုက်ပေးမယ် song၊ မင်းက ဓာတ်ပုံရိုက်တာ ဝါသနာပါတော့ လူရှင်းတဲ့အချိန်လာတာ"
"မရိုက်တော့ပါဘူး မတော်လို့ခြေချော်မှာ စိတ်ပူရတယ်"
"အပိုတွေ လုပ်ပြီ၊ ငါရှင်းပြတော့မယ်နော် သေချာနားထောင်၊ ဒီရေကန်ကို စန္ဒမုနိစေတီနဲ့တစ်ပြိုင်တည်းဆောက်ခဲ့တာ၊ တံတိုင်းနှစ်ထပ် လေးမျက်နှာလုံးမှာ လှေကားတွေနဲ့ ပုံဖော်ထားတာ၊ ၁၂လရာသီ ရေမပြတ်ဘဲ ထွက်တာ ထူးခြားချက်လေ"
songရဲ့ ကင်မရာတစ်ဖျတ်ဖျတ်အသံကို ကြားနေရသည်။
"မင်းလက်လေးပေး ရထာ"
"ဘာလို့လဲ"
"ပေးပါ"
ဆင်တူဝါးလောက်ဝတ်ထားသည့် ရထာ့လက်တစ်ဖက်အား songဆွဲယူလိုက်ပြီး လက်ဖဝါးချင်းချိတ်တွယ်ကာ တစ်ဖက်က အုတ်လှေကားတွေအား နောက်ခံရှုခင်းထား၍ အလှဆုံးပုံတစ်ပုံအဖြစ် မှတ်တမ်းတင်လိုက်သည်။ ရထာ့မှာတော့ ပြုံးလျက်သာကြည့်နိုင်သည်။
"ကဲ နောက်ထပ်ခရီးကူးစို့"
"ဟုတ်ပြီ"
နှစ်ယောက်အတူ ဆိုင်ကယ်အပ်သည့်နေရာသို့်ပြန်လျှောက်လာခဲ့သည်။ ကိုင်တွယ်ထားသည့် လက်နှစ်ဖက်ကတော့ မဝေးကျသေးပေ။ ဖြူ ဖြူ ဖွေးဖွေး တံတိုင်းတွေနောက်ခံထား၍ ပုသိမ်ထီးတစ်လက်အောက် အတူလျှောက်လှမ်းလာသော ကောင်လေးနှစ်ယောက်သည် လှပလွန်းလှသည်။
..................................................................
ထပ်၍ ခရီးဆက်ဖြစ်တာက ဗားကရာကျောင်းဖြစ်သည်။လမ်းမှာတွေ့ခဲ့သည့် ရွှေရင်းရဲနှင့်သံသေကပ်ကျော်က မနက်ဖြန်စာရင်းထဲမှာမို့ ဝင်တော့မဝင်ခဲ့ဖြစ်။ တိုင်းတစ်ပါးယဉ်ကျေးမှုမို့ songရဲ့ ခေါင်းထဲကို နည်းနည်းချင်းစီသာ သွင်းရပေမည်။
နောက်ထပ် ဗားကရာကျောင်းတော်ကြီးဆီသို့ ဦးတည်သည်။ အုတ်တံတိုင်းမြင့်မြင့် ကျောင်းတိုက်ထဲကို ဝင်လာလျှင်တော့ တည့်တည့်မှာ တည်ရှိနေသည့်
ကျောင်းတိုက်ကြီးက ဦးကြိုသည်။
အလည်အပတ်လာသူ အနည်းငယ်တော့ရှိလေပြီ။ ထုံးစံအတိုင်း ဆိုင်ကယ်အပ်ခဲ့ရလေသည်။ ကုသိုလ်ဖြစ်ဝင်ကြေးပေးပြီးနောက်မှာတော့ နှစ်ယောက်အတူ ကျောင်းတိုက်ပေါ်သို့ တက်လာခဲ့သည်။
"မဟာဝေယံဘုံသာ ဗားကရာကျောင်းတဲ့၊ ဗားက ခရေ၊ ကရာက ကျောင်းဆိုတဲ့အဓိပ္ပါယ်၊ ဒီကျောင်းကြီးက နှစ်ကြိမ်တိုင်တိုင် မီးလောင်ခဲ့တာ၊ ဘိုးတော်ဘုရားက သက္ကရာဇ်၁၁၄၄မှာ ပထမဗားကရာဆရာတော်ကို ဆောက်လုပ်လှူဒါန်းခဲ့ပြီး၊ ၁၁၈၃ခုနှစ် ဘကြီးတော်ဘုရားလက်ထက်မှာ မီးလောင်ပျက်စီးခဲ့တယ်။ အမရပူရဒုတိယမြို့တည် သာယာဝတီမင်းသား ပုဂံမင်းတရားလက်ထက် သက္ကရာဇ်၁၂၀၉မှာ ကျောင်းတော်ကြီးကို ပြန်တည်ဆောက်ခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် သက္ကရာဇ် ၁၂၂၈ မင်းတုန်းမင်းလက်ထက်မှာ တစ်ခါမီးလောင်ခဲ့ပြန်တော့ သရက်ကင်းအုတ်လှေကားရှစ်စင်းပဲ ကျန်တော့တယ်"
"နှမြောစရာကြီး"
"ဒါပေါ့ မင်းလေ့လာချင်ရင် ရာစုအလိုက်ဘုရားဆင်းတုတော်တွေရှိတယ်။ ကျောင်းဆောင်ကတော့ ပြန်တည်ဆောက်ထားတာဆိုတော့ မင်းစာအတွက် အကျုံးဝင်ပါ့မလား။ ပြတိုက်အနေနဲ့ ပြန်ဆောက်ထားတော့ ရာစုနှစ်ဘုရားဆင်းတုတော်ရှိတယ်"
"ဟုတ်ပြီ"
ဆင်းတုတော်တွေကိုသာ အချိန်တော်ကြာ လေ့လာခဲ့ကြပါသည်။ရာစုနှစ်က ဆင်းတုတော်တွေအကြောင်းဆိုတော့ ပြောမကုန်အောင်များလှသည်။ သူပြောငါပြော ဝမှ နှစ်ယောက်သား ပြန်ထွက်ဖို့ လုပ်ရတော့သည်။
သို့ပေမယ့်လည်း songနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ရထာ့စိတ်ထဲ မသိုးမသန့်ခံစားရတာတစ်ခုရှိသည်။ ထိုအကြောင်းကိုလည်း ရထာထုတ်မေးချင်သည်။ songအား ခေါင်းမော့ကြည့်မိတော့ သူကလည်းမိမိဘက်ကို လှည့်ကာပြုံးပြလာသည်။ ရဲဆေးတင်လျက်...
"မင်းက ဘာသာမဲ့လား song"
ချက်ချင်းလှည့်ကြည့်လာသည့် songမျက်ဝန်းထဲ မည်သည့်အငွေ့အသက်မှမတွေ့ရတာကြောင့် ရထာသက်ပြင်းခိုးချမိသည်။ စိတ်ဆိုးသွားမည်ထင်ခဲ့တာ။
"အင်း"
"ဘာလို့လဲ"
"ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကိုယ့်အမေသေတော့ ကိုယ့်အဖေက ဆောက်တည်ရာမရဘူးလေ။ ငါ့သားအတွက် နေစရာအိမ် ရှာစရာငွေအတွက် လုပ်ပြီးရင် ငါလည်းလိုက်သွားမယ်လို့ တွေးထားပုံ။ ထိန်းကျောင်းမှုမရှိတော့ ကိုးကွယ်ရာလည်းမတတ်။ မဆိုးရုံတမည်ဘဝမှာ သစ္စာဖောက်မှုတွေပါ ကြုံရတော့ ကိုယ့်မှာယုံကြည်ကိုးကွယ်ရာ ကိုယ်ကလွဲရင်မရှိတော့ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် မင်းကိုချစ်တဲ့အချစ်တော့ ကိုးကွယ်ပါတယ်"
"ပြောင်မနေနဲ့"
songလက်မောင်းကို တစ်ချက်ထိုးလိုက်သည်။
"ဘာလဲ လူရိုင်းကြီးကိုယ့်ကိုမချစ်တော့ဘူးလား"
"မင်းဘာဖြစ်ဖြစ်ပါ။ ငါကအချစ်ကို ဘယ်အရာနဲ့မှမပိုင်းဖြတ်ပါဘူး"
"အခုမှအမောပြေသွားတယ်"
"အရူးကောင်"
"ဘယ်လိုရိပ်မိတာလဲ"
"ဒီရောက်ကတည်းက မင်းအနေနဲ့ ငါ့ကိုဘုရားကျောင်းလိုက်ပို့ဖို့ မတောင်းဆိုဖူးဘူးလေ"
"ဪ"
သရက်ကင်း အုတ်လှေကားကြီးကနေ နှစ်ယောက်အတူ ဆင်းလာသည်။ ဆိုင်ကယ်စတန်းဆီသွားပြီနောက်တော့ ကြီးလေးကြီးထဲက နီးရာ ရွှေကူကြီးနဲ့ ပုထိုးတော်ကြီးဆီကို ဦးတည်ရသည်။
လမ်းအသွယ်သွယ်ဖြတ်သန်းပြီးနောက် ရထားလမ်းရောက်လေပြီ။ ရထားလမ်းရဲ့ ဘယ်ဘက်ကိုကွေ့ချိုးပြီး ခဏလောက်မောင်းလျှင်တော့ ရွှေကူကြီးကို ရောက်လေပြီ။ ဘုရားမုခ်ရှေ့မှာ ဆိုင်ကယ်ထိုးခဲ့လျက်....
"ဖိနပ်ယူခဲ့၊ ကျောင်းတိုက်ဘက်ကျ ဖိနပ်စီးသွားရမှာ သဲတွေနဲ့ပူတယ်"
"ပေး ကိုင်ထားပေးမယ်"
လက်လှမ်းလိုက်ပေမယ့် ဖိနပ်ကိုင်ထားသည့် လက်ကို ရထာက နောက်ကို ယို့သည်။
"ရတယ် မကိုင်နဲ့"
"ပေးပါ ဘုရားကန်တော့ရင် အဆင်မပြေဘူးလေ"
နောက်တစ်ခါ လှမ်းယူတော့မှ ရထာက အင်တင်တင်နှင့် ဖိနပ်ကို လွှတ်ပေးသည်။ ပြုံးပြလိုက်ပြီးနောက်မှာတော့ နှစ်ယောက်သားအတူလှမ်းလာခဲ့သည်။ ရှေ့မုခ်အဝင်မှာ ထိုင်အနားယူရန် သစ်ပင်ကိုပတ်၍ထိုင်ခုံတွေကို ပြင်ပေးထားသည်။
အရိပ်ရသစ်ပင်တွေအောက် လျှောက်လာရင်းမှ...
"အမရပူရမှာ ကြီးလေးကြီးရှိတယ်၊ ရွှေကူကြီး၊ ပုထိုးတော်ကြီး၊ ကျောက်တော်ကြီး၊ တောင်မင်းကြီးတဲ့။ ဒီနေ့က ကြီးလေးကြီးဘုရားနဲ့ ဦးပိန်တံတားကို လိုက်ပို့ပေးမှာ မနက်ဖြန်မှ ကျန်ဘုရားတွေ"
"အင်း "
"ခဏနော် ဘုရားရှိခိုးဦးမယ်"
"အင်းရတယ်"
songက မတ်တပ်ရပ်စောင့်ပေးပါသည်။ လေ့လာစရာတွေကို ဓာတ်ပုံရိုက်နေရင်းမှ ရထာ့ကို တစ်ဖန်စောင်းငဲ့ကြည့်မိတော့ အေးချမ်းသောမျက်နှာလေးမှာ စွဲမက်ဖွယ်။ မျက်နှာလွှဲပြီးနောက်မှာတော့ ရင်ထဲက ကြည့်ခွင့်ပေးရင်ကိုကျေနပ်တဲ့ စိတ်လေးကြောင့် ပျော်ရွှင်မှုက လှိုက်တက်လာသည်။
"လာ ဘုရားကိုရိုက်ပြီးရင်တော့ ကျောင်းတိုက်ကိုရိုက်ရမယ်၊"
ဘုရင်းရင်ပြင်ကနေ ကျောင်းတိုက်ဘက်ကို ထွက်လာခဲ့သည်။
"ရွှေကူကြီးဘုရားတဲ့ သက္ကရာဇ်၅၃၆မှာနရပတိစည်သူမင်းကြီးတည်ခဲ့တာ။ နောက်ပိုင်းတော့ ဗဒုံမင်းသားတော်နဲ့ မိဖုရားကပြုပြင်ခဲ့တယ်။ အခုသွားတဲ့ ကျောင်းတိုက်က နှစ်၂၀၀ကျော်ပြီ ၁၁၄၄ခုနှစ်မှာ ဘိုးတော်ဘုရားဆောက်ခဲ့တာ။ ဒီဘောင်တန်းရဲ့ ထုတ်တန်းက သစ်သားလက်ရာတွေကိုကြည့်"
လှေကားရဲ့ အမိုးထုတ်တန်းတွေမှာ သစ်သားပန်းဆွဲလေးတွေ တစ်ခုစနှစ်ခုစကျန်ရှိနေသေးသည်။ လောဘကြီးသော songက တစ်ခုချင်းမှတ်တမ်းတင်သည်။ ပြီးရင်တော့ လှေကားအတိုင်းသွားကာ ရွှေကူကြီးကျောင်းတိုက်ကို ဦးတည်သည်။ သဲပေါ်ဖြတ်ရမည့် အချိန်မှာတော့ ဖိနပ်စီးရသည်။ မင်းခမ်းမင်းနားကျောင်းတိုက်ကြီးက ရှေ့မှာ ပန်းချီကားသဖွယ် တည်ရှိနေသည်။
"အရမ်းထည်ဝါတယ်"
"ဒါပေါ့"
နေရာမလပ် ကျောင်းတိုက်ရဲ့ အတွင်းပိုင်းထိပါ ဝင်ကြည့်ကြသည်။ ကျောင်းတိုက်အတွင်းကတော့ အမိုးမရှိဟောင်းလောင်းပေါက်ပေ။ လူကတော့ မိမိတို့နှစ်ယောက်သာရှိသည်။ လာကတည်းက ဂီတာကို songက လွယ်ထားတာမို့ မညောင်းဘူးလားမသိပေ။
"ငါ ဂီတာကိုင်ပေးထားမယ်"
songက ပြုံးရင်းလှည့်ကြည့်လာတော့ ပြောရတာတောင် ခပ်ရှက်ရှက်ရယ်။
"ကိုယ့်အတွက်စိုးရိမ်ပေးတယ့် ဒီကောင်လေးကို ဆုချရမယ်"
ပြုံးစိစိနှင့် ရှေ့တိုးလာသည့် songမျက်နှာကို လက်ဖဝါးဖြင့် အပြည့်အုပ်လိုက်သည်။ ဒီကောင်က စေတနာထားလို့မရပေ။
"ကိုယ်ပဲ လွယ်ပါ့မယ်၊ ကဲ နောက်တစ်ဘုရားဆက်စို့"
"အရှေ့ဆို ရောက်ပြီရယ်၊ ခဏလေးမောင်းရမှာ သွားစို့"
"ဟုတ်ပြီ"
ရှေ့ကဦးဆောင်သွားသည့် ရထာ့အား ကျောင်းတိုက်ထဲက မထွက်နိုင်ခင်မှာဘဲ နောက်ကနေပွေ့ဖက်လိုက်ပြီး ပါးပြင်ကိုနမ်းလိုက်မိသည်။ ခံရသူ ရထာ့မှာတော့ အနည်းငယ်ကြောင်အသွားပေမယ့် အသိစိတ်မလွတ်။ သေးသေးလုံးလုံးခန္ဓာကိုယ်လေးသည် songရင်ခွင်ထဲမှာ နစ်ဝင်သွားတာ ပလုံစွက်အတိုင်း။ ပိုပြီးတော့ ပါးဖောင်းလေးကို နစ်ဝင်သွားမတတ် နမ်းရှိုက်ပြီးမှ လွှဲပေးလိုက်တော့ လေပေါ်မြောက်လာသည့် ရထာ့လက်တစ်ဖက်။ မရှောင်ပါ ကိုယ့်အပြစ်နဲ့ကိုယ့်မို့ ရိုက်ပါလေ။
"အာ့"
songရဲ့ အသံ။ မကျေမနပ်ပြန်မကြည့်နိုင်လောက်အောင် အမှားလုပ်တာကိုယ်မလို့ သွားသာဖြဲပြရသည်။
"သေမယ် နောက်တစ်ခါ၊ သွားမယ်"
"ဟုတ်"
ကြိမ်းပေမဲ့လည်း ရထာ့နှုတ်ခမ်းမှာတော့ ခုနကအနမ်းအတွက် အပြုံးလှလှ တွဲခိုလို့။
ပုထိုးတော်ကြီးဘုရားသွားချိန်မှာတော့ ဆိုင်ကယ်ပေါ်မှာ songက ဖက်မလာဘဲ ခါးကအင်္ကျီစကိုပဲ ကိုင်ထားသည်။ ကြောက်ပေမယ့် စချင်တဲ့သူသည် သူတစ်ယောက်ပဲရှိသည်။
"ငါ့ကိုဖက်ထားလေ"
အဖက်မခံရရင်မနေနိုင်တာမို့ ရှက်ရှက်နှင့်သာ ရထာပြောလိုက်တော့သည်။ ထိုအခါမှ songကအပျော်လုံးစို့သည့် အသံနှင့်...
"တကယ်လား"
"အင်း"
"ချစ်တာ မွ"
ဖက်ချင်လွန်းသည့် ခါးလေးအား လက်မောင်းအပြည့်ဖက်ပြီးနောက် ဂုတ်ပိုးအားတစ်ချက်နမ်းရှိုက်လိုက်သည်။ သူလည်း သဘောကျပါရဲ့ မူပိုလွန်းပါသည်။
ဖက်ခိုင်းတာတောင် ပျော်သွားသည့် songသည် မိမိရဲ့ပြောလာမည့်စကားကြားလျှင် ဘယ်လောက်တောင်ပျော်သွားမလဲဆိုတာ ရထာတွေးရင်း ပြုံးနေမိသည်။
...........................................................................
ဖြူဖွေးဖွေးပုထိုးတော်ကြီး ဆောင်းတန်းတစ်လျှောက် songနှင့်လက်ချင်းချိတ်၍ လျှောက်လာခဲ့သည်။ ပထမဆုံး လုပ်ထုံးအတိုင်း ရထာက ဘုရားရှိခိုးသည်ကို ဘေးမှာsongက ရပ်စောင့်ပေးနေမိသည်။ မော်ဖူးမဝဆိုသည့် မိမိကိုယ်တိုင်ကင်ပွန်းတပ်ထားသော ရထာ့မျက်နှာလေးကို ငေးရင်းပေါ့။ ဘုရားရှိခိုးပြီးလို့ ရထာဒီဘက်လှည့်လာသည်တိုင် မျက်မှာမလွှဲမိ။
"တော်ရုံကြည့် သွားမယ်"
"ဖြစ်နိုင်ရင် မျက်နှာလိုက် မျက်လုံးအိမ်ထဲသွင်းထားချင်တာ"
"အပိုတွေပြောဖို့ဆို တတ်တယ်"
တော်သေးသည်က စေတီကို ပတ်ဖို့လမ်းကို အမိုးမိုးပေးထားသဖြင့် အပူလွတ်သည်။
"ဟိုလှေကားပေါ်တက်လို့ရလား"
စေတီမှာ လှေကားထစ်ပါတာဖြစ်သည်။
"ရတယ် တက်ချင်လို့လား "
"အင်း"
"မင်းအမြန်ပြေးတက် ငါဒီကနေ ဓာတ်ပုံရိုက်ပေးမယ်၊ ပြီးတော့ စေတီသမိုင်းကျောက်စာပါရိုက်ခ့ဲ"
"အိုကေ"
songက အမြန်ပြေး၍ တက်လို့ရတဲ့အထပ်ထိ တက်သွားကာ မတ်တပ်ရပ်လက်ပိုက်သည့် ပို့စ်ပေးသည်။ ရထာက အမြန်ဓာတ်ပုံရိုက်ပြီးနောက် ရိုက်ပြီးကြောင်း လက်မထောင်ပြလိုက်သည်။ ရင်ပြင်အပူကိုမခံနိုင်စွာ songက စေတီပေါ်ကအမြန်ဆင်းကာ စေတီရှေ့၌စိုက်ထူးထားသော ဘုရားသမိုင်းကြောက်စာကို ဖုန်းကင်မရာဖြင့် ဓာတ်ပုံရိုက်ရသည်။ ရိုက်နေရင်းမှ ခြေချောင်းတွေကိုကုတ်ထားရကာ ပါးစပ်ကလည်း ပူတယ်ဟုရေရွတ်နေရသည်။ ဓာတ်ပုံရိုက်ပြီးလျှင်တော့ အရိပ်သို့အမြန်ပြေးရတော့သည်။
"အမယ်လေး ပူလိုက်တာ၊ လှလား ရထာ"
ရထာ့အနားရောက်ရောက်ချင်းမေးလိုက်သည်။
"အင်း"
"ဟုတ်ပြီ၊ "
"တစ်ပတ်ပတ်စို့၊"
စေတီတော်အား တစ်ပတ်ပတ်ဖို့ ခြေလှမ်းစလှမ်းချိန်တော့ songလက်က ရထာ့လက်ဖဝါးကို လာရောက်ဆုတ်ကိုင်သည်။
" ဒီပုထိုးတော်ကြီးကို ဘကြီးတော်ဘုရားက ၁၁၈၁ခုနှစ်မှာ သရီရဓာတ်တော်တွေ ရွှေအစစ်နဲ့လုပ်ထားတဲ့ ဆင်းတုတော်တွေကို ဌာပနာပြီးတည်ခဲ့တာ၊ မဟာဝိဇယံသီ ပုထိုးတော်ကြီးလို့လည်းခေါ်ကြတယ်၊ ပြီးတော့ ၁၂၀၇မှာ သာယာဝတီမင်း၊ ၁၂၃၄မှာ မင်းတုန်းမင်းက ပြင်ဆင်ထိန်းသိမ်းခ့ဲတယ်၊ နောက်ပိုင်းတွေမှာလည်း အမရပူရမြို့သားတွေက ပြန်လည်ပြင်ဆင်ခဲ့တယ်၊ ဒါကတော့ နောက်ပိုင်းပြုပြင်ထားတာပေါ့၊"
"အင်း.."
"ပြီးရင် ရှေ့မှာ ခေါင်းလောင်းကြီးဆီ သွားမယ်"
"ဟုတ်ပြီ"
အတူလက်တွဲ၍ ပုထိုးတော်ကြီးအား တစ်ပတ်ပတ်ခဲ့ကြပါသည်။ ပြန်ထွက်လာလျှင်တော့ဖြင့် နောက်ထပ်လေ့လာရမည့် ခေါင်းလောင်းကြီးဆီသွားရသည်။
"ထိုးလို့ရလား"
"ရတယ်"
ဘာမဆို စပ်စုလှသော အသစ်အဆန်းဆို လုပ်ချင်လွန်းသော songက ဘေးမှာချပေးထားသည့် သစ်သားတုတ်နဲ့ ခေါင်းလောင်းထိုးနေသည်။ ရထာကတော့ မပေးသောတာဝန်အတိုင်း songကို ဓာတ်ပုံရိုက်ပေးလိုက်ပါသည်။
"ရပြီ အခြားနေရာဆက်စို့"
"အင်း "
နှစ်ယောက်သား ဆိုင်ကယ်အပ်သည့်နေရာသို့ လျှောက်လာခဲ့သည်။
"ခုနခေါင်းလောင်းကြီးနာမည်က မဟာမေရုမကုဋကဏ္ဍရာဇာတဲ့၊ ၁၁၈၁ခုနှစ်မှာ ဘကြီးတော်ဘုရားလှူခဲ့တာ၊ ပျက်စီးနေတော့ ပြုပြင်ထားတာတွေရှိတယ်"
"အင်း၊ ဒါနဲ့ ရထာ ကိုယ့်အတွက်ပျော်စရာရှိတယ်ဆို"
songက မေးလာသည်။
"အင်းရှိတယ်လေ"
"ဘယ်မှာလဲ"
"မလောပါနဲ့ လာပါလိမ့်မယ်"
ငါလည်းလောနေပါတယ်songရာ။ မင်းနဲ့အတူ ငါလည်းရင်ခုန်နေရပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အချိန်မတန်သေးတော့ သည့်ခံပေးပါဦးကွယ်။
ခရီးဆက်အဖြစ် တောင်တမန်အင်းကို ပတ်ကာ ကျောက်တော်ကြီးဘုရားကို သွားရပါသည်။ အင်းလေပြည်က တစ်ကိုယ်လုံးကို တိုက်ဖြတ်သည့်အခါ နေပူပူအောက် လန်းဆန်းသွားသလိုလို။ အရိပ်ရသစ်ပင်တွေများလာသည့်အတွက် အနည်းငယ်တော့ အေးလာသည်။
ကျောက်တော်ကြီးဘုရားဝင်းထဲသို့ ဝင်လာခဲ့သည်။
"အရမ်းသပ္ပါယ်တာပဲ"
"အထဲမှာ ပိုသပ္ပါယ်စရာကောင်းတယ်၊ သွားစို့"
ဆောင်းတန်းတစ်လျှောက်နှစ်ယောက်အတူ လျှောက်လာခဲ့သည်။ ဆောင်းတန်းဆိုတာမြင်ရုံနဲ့ နောင်နှစ်တွေမှာတော့ အတူလက်တွဲလျှောက်ခဲ့ဖူးတဲ့ ကောင်လေးနှစ်ယောက်ကို ရထာပြန်မြင်ယောင်မိပေတော့မည်။ အဲ့အချိန်တော့ ရင်နာနာနှင့်ပေါ့။
"မဟာသကျရံသီကျောက်တော်ကြီးဘုရားကို စစ်ကိုင်းမင်းကထုလုပ်လှူဒါန်းခဲ့ပြီး ဂန္ဓကုဋိတိုက်ကို ပုဂံမင်းက လှူဒါန်းခဲ့တာ။ စစ်ကိုင်းမင်းက စကျင်တောင်က စကျင်ကျောက်ကို အင်းဝကိုယူခဲ့ပြီး အဲ့ကျောက်တုံးကို နေမျိုးစည်သူနဲ့ရွှေတောင်ဇေယျနော်ရထာတို့က ကြီးမှူးပြီး မဟာသကျရံသီဆိုပြီး ဘွဲ့တော်ပေးခ့ဲတာ။ ပုဂံမင်းလက်ထက်မှာတော့ အင်းဝကနေ အမရပူရကိုသက္ကရာဇ်၁၂၀၈ခုနှစ်မှာ မှာ ပင့်ဆောင်ခဲ့တာ။ လေးမုခ်လုံးမှာ နံရံဆေးရေးပန်းချီတွေရှိတယ်။ အဲ့ပန်းချီတွေက စစ်ကိုင်း၊ အမရပူရ၊ အင်းဝ၊ ဥက္ကလာပ၊ရွှေတောင်၊ပြည်၊ကူခန်း၊စစ်ကိုင်းနဲ့ပုဂံမှာရှိတဲ့ ပုဂံမင်းကောင်းမှုကျောင်းကန်၊သိမ်၊ ဥမင်ပုံတွေကို ဆွဲထားတာ၊စေတီကိုကျ ပုဂံကအာနန္ဒာပုံစံတည်ဆောက်ခဲ့တာ"
"ဝိုးလှလိုက်တာ"
မုခ်မှာတွေ့ရသည့် နံရံဆေးရေးပန်းချီတွေကို ကြည့်ရင်း songကဆိုသည်။ လူပုံ နတ်ပုံ နက္ခတ်တာရာပုံ အစရှိသည်တို့သည် မင်သက်ဖွယ်။ နှစ်ယောက်သား ဘေးချင်းယှဉ်ရပ်ရင်း ခေါင်းမော့ကြည့်နေမိသည်။တကယ်ကို လှပမှုကအံ့မခန်းပေ။
"လေးမုခ်လုံးမှာ ရှိတယ်"
songကို ဦးစားပေး၍ မုခ်လေးခုလုံးက နံရံဆေးရေးပန်းချီတွေ လိုက်ပြပေးရသည်။ songကတော့ ကလေးငယ်လေးပမာတအံ့တသြ။ သူ့ဘာသာ ဆေးရေးတွေကို ရိုက်လိုက်၊ သူ့နဲ့ နံရံဆေးရေးတွေပါအောင် ကိုယ့်ကိုရိုက်ခိုင်းလိုက်နဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေသည်။
"ပြီးပြီ ဘယ်သွားကျဦးမလဲ"
"ဒါကတော့ ဒီနေ့ရဲ့နောက်ဆုံး တောင်မင်းကြီးကိုပါ"
"ဟုတ်ပြီ ပြီးရင် တံတားပေါ်လျှောက်မယ်"
songအတွက်တော့ ခုချိန်မှာ ဦးပိန်တံတားပေါ်လျှောက်ရဖို့အရေး တို့အရေးဖြစ်နေပုံပေ။ မနေ့ကတည်းက တဥဘိန်ထဲ ဘိန်နေတာ ယခုထိ။ ကျောက်တော်ကြီးကအပြန်လဲ ဆိုင်ကယ်ပေါ်မှာ အငြိမ်မနေပါ။ တံတားဆုံးတဲ့အထိ လမ်းလျှောက်မယ်နော်ပဲပြောသည်။ ကိုယ့်မှာတော့ ပြုံးဖို့ပဲတတ်နိုင်ရင်းသာ ခေါင်းတယမ်းယမ်းဖြစ်နေခဲ့တော့သည်။
...........................................................
"ဝိုး လှေစီးလို့ရတယ်!!!"
ရေတက်ချိန်ဖြစ်လာပြီဖို့ တောင်တမန်အင်း၌ ရေတိုးနေလေပြီ။
ဘုရားကို အရင်မသွားဘဲ လှေစီးဖို့ပြင်နေသည့် songအား လက်မောင်းကနေအမြန်ဆွဲထားရသည်။
"ဘုရားအရင်သွားမယ်"
"ဟုတ်သား"
Songက အခုမှ သွားဖြဲပြုံးပြလာသည်။ တောင်မင်းကြီးဘုရားသို့ သွားရာတစ်လျှောက် ဦးပိန်ရောက်အမှတ်တရဆိုင်တွေက စည်လှသည်။ သူများတွေက ပုသိမ်ထီးတကားကားဆိုတော့ songက အားကျမခံ ရထာပိုးထားသည့်ကျောပိုးအိတ်ထဲမှ ပုသိမ်ထီးကို ထုတ်ကာ ငါ့မှာလည်းရှိတယ်လို့ အင်္ဂလိပ်လိုပြန်ပြောသည်။ ထီးကိုတော့ ရထာ့ဘက်ဆောင်းပေးရင်းပေါ့။
တောင်မင်းကြီးဘုရားဆောင်းတန်းကနေ တက်လာခဲ့သည်။ အဆုံးမှာတော့ ကြီးမားလှသော ဗုဒ္ဓဆင်းတုတော်ကြီးကို ဖူးနိုင်သည်။ ရထာဦးချကန်တော့ပြီးနောက် ဆောင်းတန်းအတိုင်းပြန်ဆင်းလာခဲ့ကာ...
"အရင်တုန်းက အမိုးအကာမရှိတော့ နေပူခံကိုယ်တော်ကြီးလို့ခါ်ကျတယ်၊ ၁၈၅၅ခုနှစ် အင်္ဂလိပ်သံအဖွဲ့မှတ်တမ်းမှာ Heney Yuleက နေပူခံကိုယ်တော်ကြီးကို 'အီဂျစ်နိုင်ငံ နိုင်းမြစ်ဝှမ်းမှ ရုပ်ထုကြီးများကဲ့သို့ အမရပူရမြို့တောင်သမန်အင်းစောင်းမှ ကြီးမားသော ရုပ်ထုကြီးတစ်ဆူသည် တောင်သမန်အင်းကို ပြုံး၍ကြည့်နေသည်´ဆိုပြီး ရေးထားတာ၊မြန်မာသက္ကရာဇ် ၁၁၄၈ ခရစ်နှစ် ၁၇၈၆မှာ တောင်မင်းကြီးခေါ် အသည်ဝန် မဟာမင်းလှကျော်စွာက လှူဒါန်းခဲ့တာ၊ ဒါပေမဲ့ငလျင်ကြောင့် တောင်မင်းကြီးဘုရားပြိုကျသွားပြီး ၁၂၁၂ခုနှစ် အမရပူရ မြင်းရုံရပ်က လွှထောင်ကြီးဦးမှုံက ပုဂံမင်းထံက ပြန်လည်ပြုပြင်ခွင့်အမိန့်တောင်းခံပြီး ပြုပြင်ခဲ့တာက မင်းတုန်းမင်းလက်ထက် ၁၂၁၄ခုနှစ်မှာ ပြီးတယ်၊ နှစ်ရှည်ကြာတော့ တောင်မင်းကြီး ရုပ်ပွားတော်ကို မထိန်းသိမ်းနိုင်ကျတော့ ချုံနွယ်တွေနဲ့ပေါ့၊ ဒါပေမယ့် သီပေါမင်းပါတော်မူပြီး သက္ကရာဇ်၁၂၅၀ပြည့်နှစ်မှာ သိမ်ကြီးဈေးအရှေ့ မိုက်စုရွာသစ်နေ ရွှေလှံဆရာဖူးက ရှင်းလင်းခဲ့ပြီး တပေါင်းလပြည့်နေ့မှာ ဆွမ်းကပ်ခဲ့တာ။ အဲ့အချိန်ကစပြီး တောင်မင်းကြီးဘုရားပွဲကို တပေါင်းလပြည့်နေ့မှာကျင်းပတယ်"
"အင်း၊ "
နှစ်ယောက်သား ဆောင်းတန်းတစ်လျှောက်ဆင်းခဲ့တာ ဈေးတောင်ပြန်ရောက်နေလေပြီ။
"တံတားပေါ်သွားမယ်"
"မသွားဘူး ငါတံတားမူးတယ်၊ လှေစီးပြီး တစ်ဝက်ကလှေကားကနေတက်ပြီး ဝင်ထိုင်မယ်၊ ဒီချိန် လှေကားမမြှုပ်သေးဘူး"
ဆိုတော့ songက ခြေဆောင့်ကာ ပခုံးလှုပ်သည်။ သူ့အရပ်နှင့် ရုပ်ကြီးကိုမှ အားမနာ။ ရထာတောင် မျက်မှောင်ကျုံ့မိသည်။
"မရဘူး တံတားအဆုံးထိလျှောက်မယ်၊ ချစ်သူနဲ့ သေအတူရှင်မကွာ နေနိုင်တယ်တဲ့"
ငတုံးပါလားဆိုတဲ့ အကြည့်မျိုးနဲ့ songအားကြည့်လိုက်သည်။
"ကူးသန်းရောင်းဝယ်ရေးလွယ်အောင်နဲ့ အင်္ဂလိပ်စစ်သဘောၤတွေမလာနိုင်အောင် ဦးပိန်က ၁၂၁၁မှာစဆောက်ခ့ဲတာ ၁၂၁၃မှပြီးတယ်ဘာချစ်သူမှလည်း မစုံဘူး။ အေး လူစားတာတော့ရှိတယ်။ အိမ်ရှင်ကိုမစားဘူး ဧည့်သည်ကိုစားတာ။ အစားမခံရတာကံကောင်း၊ ပြီးတော့ ငါကတံတားမူးတတ်တယ်၊ မင်းမစီးချင်မစီးနဲ့ ငါတော့ငှက်ပဲ သွားစီးမယ်"
"ဟာ!!! ရထာ!!!"
လူပုစိတ်တိုလေးက ရှေ့ကနေ ဆတ်ကော့ဆတ်ကော့ထွက်သွားသည်။ songမှာတော့ ရင်တထုထုဖြင့် နောက်မှာကျန်ခဲ့ရသည်။ ရထာသည် ဘယ်လိုမှroလို့မရတဲ့ လူမျိုးဖြစ်သည်။ ကိုယ့်ချစ်သူနဲ့ အတူ လက်တွဲပြီလျှောက်ချင်လိုပေါ့တကယ်တည်း။ ဘာတွေကြော်နေလဲမသိသည့် ဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ ရထာက ဝင်ဝယ်ရင်း မိမိကို လက်ယက်ခေါ်နေသည်။ သူလေးသဘောက ဒီအတိုင်းဆိုတော့လည်း ဒီအတိုင်းပေါ့လေ။
"ဘာတွေဝယ်"
ရထာ့ပခုံးအား ဖက်လိုက်သည်။
"နိုင်လွန်ငါးကြော် ကဏန်းကြော် ပုဇွန်ကြော် ဘာစားမလဲ၊ ဦးပိန်ကကျ အကြော်နာမည်ကြီး"
"ပုဇွန်ကြော်"
"ဟုတ်ပြီ"
မျှမျှတတ အကြော်စုံဝယ်ပြီးချိန်တော့ ငှက်စီးဖို့ အသက်ကြီးကြီးလှေသမားကို ရှာရသည်။ ဒါကတော့ မင်းရထာ့ထုံးစံဖြစ်သည်။ အားနည်းလှသော အသက်ကြီးသူတွေက လှေလှော်သည့်အခါ ညောင်းပေမယ့်လည်း စားဝတ်နေရေးအတွက် ရုန်းကန်ရသည်။ အဘိုးတစ်ယောက်ကို တွေ့ချိန်တော့ သေချာပေါက် ထိုလှေကိုပဲ ငှါးလိုက်သည်။
"အဘိုး ဖြည်းဖြည်းလှော်လည်းရတယ်နော်၊ အလျင်မလိုဘူး၊ ကျသင့်ငွေပါဗျ အကြွေမရှိလို့ပါ အမ်းစရာမရှိလည်း ရပါတယ်ဗျ သားကန်တော့တယ်ထားပါ"
"ကျေးဇူးပါကွာ၊ တစ်မနက်လုံးစောင့်တာ ခုမှဈေးဦးပေါက်တယ်"
"ရပါတယ်ဗျ ကျွန်တော်တက်ပြီအဘိုး"
အမြဲလုပ်နေရသူပီပီ ရထာကတော့ ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင် တက်လိုက်သည်။ songကလည်း ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင် လှေဦးမှာ ဝင်ထိုင်တော့ ရထာမျက်ခုံးပင့်မိသည်။ သူမလုပ်တတ်တဲ့အရာ ရှိပါလေသလား။
"အဘစားပါဦး"
အကြော်ထုတ်ကို မစားသေးခင် လှေလှော်အဘအား အရင်ကျွေးလိုက်သည်။ ငြင်းပေမယ့်လည်း ရထာ့ရဲ့စေတနာသန်မှုကို အားတုန့်စွာ တို့ဖူးကြော်လေးတော့ ယူစားရှာသည်။
ပြီးရင်တော့ လှေဦးမှာ ထိုင်နေသည့် songဘက်လှည့်ကာ....
"ဒီနေ့ထမင်းမစားရတော့ အဆင်ပြေလား"
"ပြေပါတယ်၊ ကိုယ်ကအစားမကြီးပါဘူး"
"အကြော်လေးစား"
"ပုဇွန်ကြော်ကောင်းတယ်"
ဗိုက်ဆာဆာနဲ့မို့ နှစ်ယောက်သား ဟန်မဆောင်နိုင်အောင် အကြော်စုံ စားကြသည်။ ပူတဲ့အကြော်စားမိရင်လည်း ပါးစပ်ထဲသွင်းထားလျက် လက်ဖြင့်ယတ်ခတ်ရသည်။ သူတစ်ခါငါတစ်လှည့်ခွန့်ကျွေးတာလည်းရှိသည်။ အင်းရေပြင်ထက်မှာ လန်းဆန်းသော လေကို ရှူ ရှိုက်ရင်း နှစ်ယောက်သားမျက်နှာချင်းဆိုင် ပြုံးမိသည့်အခါလည်းရှိသည်။
"ကိုယ် မင်းအတွက်သီချင်းဆိုပြမယ်"
"ဘာသီချင်းလဲ"
"နားထောင်ကြည့်"
ပါလာသည့် ဂီတာကို songက လှေဦးပေါ်မှာ စတိုင်ကျကျတီးခတ်ဖို့ပြင်သည်။ ဗိုက်ဝသွားသည်မို့ အကြော်ထုတ်တွေကို ပြန်ချည်လိုက်ရင်း songကိုယ်တိုင် သီဆိုမည့်သီချင်အား နားထောင်ဖို့ပြင်လိုက်သည်။
"တံတားပေါ်မှ မင်းအတွက်သီးသန့်သီချင်းဆိုပြမယ်၊ အခုက ကိုယ့်အချစ်အပေါ် ခံစားချက်"
"ဟုတ်ပါပြီ"
အင်းရေပြင်ထက် လှေလေးက တစ်ရွေ့ရွေ့။ ရထာက လေတိုးသံကို အံတုလို့ songရဲ့ သီချင်းဆိုသံကို စူးစိုက်နားထောင်ဖို့ပြင်သည်။ ပထမဆုံး ထွက်လာသည့် ဂီတာသံညှင်းညှင်းကmake your mineဆိုသည့် သီချင်းသံ။ ရထာ ပြုံးလိုက်မိသည်။
~~well, I will call you darlin' and everything will be okay~~
songရဲ့ သြရှရှ ကြည်လင်ပြတ်သားသည့်အသံက အင်းရေပြင်ကို ဖြတ်၍ ရထာ့နားထဲ တိုးဝင်လာသည်။ ချစ်ရိပ်လွှမ်းသည့် မျက်လုံးတွေအား မရှောင်တမ်း ကြည့်မိသည့်အခါ ရင်ထဲမှာ ကြည်နူးခြင်းကိန်းဝပ်သည်။
~~Cause I know that I am yours and you are mine dosen't matter anyway~~
~~In the night we'll take a walk its nothing funny just to talk~~
~~put your hand in mine~~
~~you know that I want to be with you all the time~~
~~you know that I won't stop until I make you mine ~~
~~you know that I won't stop until I make you mine~~
~~until I make you mine~~
ထို့နောက် ဂီတာသံလေးက တစ်လွင့်လွင့်၊ ရထာလက်ခုတ်တီးအားပေးသည့်အခါ သူကနှုတ်ခမ်းစူပြသည်။ သဘောက အနမ်းလေးပေးတယ်ပေါ့။ songကို လက်သီးထောင်ပြလိုက်သည်။
တံတားပေါ် တက်လို့ရသည့် လှေကားသို့ ရောက်လေပြီ။ ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင် ရထာတက်နိုင်ပေမယ့် songကိုတော့ ပူရသည်။
"ပေး ငါ့ကိုဂီတာပေး song"
"ရတယ် ကိုယ်ရတယ်"
"သတိထားနော် လက်ပေး"
လှေက လှုပ်လှုပ်သွားတာမို့ ရထာ့မှာ ရင်တလှပ်လှပ်ဖြစ်ရသည်။ songလက်ကို အမိအရကိုင်လိုက်ပြီး လှေကားထစ်ပေါ် ခြေတစ်လှမ်းချနိုင်မှ ရထာစိတ်အမောပြေနိုင်သည်၊
"ဖြည်းဖြည်းသွားပါအဘိုး"
"ဖြေဖြေတွားဘာ ဘို"
လှေလှော်အဘိုးအား ရထာနှုတ်ဆက်တော့ songကပါ မြန်မာလိုမပီကလာနဲ့ပြောတော့ အဘိုးက ရယ်ရင်းတာ့တာ့ပြသည်။ အပြန်တော့ တံတားပေါ်က လမ်းလျှောက်ပြန်မယ်လို့ စဉ်းစားထားပါသည်။
"လာ သွားစို့"
"မူးရင် ကိုယ့်ကိုဖက်ထား"
"စိတ်ကူးယဉ်မနေနဲ့ ဆက်မလျှောက်ဘူး ဒီမှာပဲထိုင်တော့ နေဝင်တာကြည့်မယ်"
"ဟုတ်ပါပြီဗျာ"
တံတားပေါ်မှာ ခြေတွဲလွဲချ နှစ်ယောက်အတူ ထိုင်လိုက်ကျသည်။
songကတော့ ဂီတာ မချသေး။ မိမိအတွက် နောက်သီချင်းတစ်ပုဒ်ရှိသေးသည့်ပုံ။
"ကိုယ်မင်းအတွက် supriseစီစဉ်ထားတာ အခုတီးပြမယ်နော်"
အံမယ် supriseတဲ့။ ရထာခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။
"အင်း"
"ဟုတ်ပြီ"
ဂီတာသံစဉ်လေးက တငြိမ့်ငြိမ့်။ တဆိတ်ဒီသံစဉ်ကို ရထာကြားဖူးပါသည်၊
"ငအေ သော်ဒါ ယောင်ချီ.."
သွားတွေပေါ်အောင်အထိ ရထာပြုံးလိုက်မိသည်။ တာထွက်က စမှားသည့်သီချင်းသံသည် ရထာ့အတွက် နတ်တေးသွားတစ်ပုဒ်လို။
"ထိမ်လီတော်မီ ဘိုအိုပျက်တဲ့ မောင့်မိုးနိမင်း...သဒါက ပိုသီ ...အို tour guideလေးကိုပဲ သဲချွဲအောင် ချစ်မီပီ"
tour guideလေးကိုပဲ ကြားတော့ ရထာလက်ခုတ်တီးကာ အော်ရယ်လိုက်မိသည်။ အမှားများအတွက် songမှာ ဝမ်းနည်းပေမယ့် မတတ်နိုင်။ ဘယ်လောက်ကြိုးစားစား ခက်လှသောမြန်မာအသံထွက်တွေကို ပီအောင်မထွက်နိုင်။
"ဖြည်းဖြည်းရယ်ပါ ရထာရယ်"
ထိုအခါမှ ရထာက လက်တခါခါဖြင့်...
"လှောင်ချင်လို့မဟုတ်ဘူး အဟား သဘောကျလို့...နေပါဦး ဘယ်သူသင်ပေးတာလဲ"
ကျလာသည့် မျက်ရည်တွေအား ရထာ လက်ဖမိုးနဲ့ သုတ်လိုက်မိသည်။
"ဦးပေလေ အကူအညီတောင်းတော့ သင်ပေးတာ"
"တော်ပါတယ်"
"ကျေနပ်ရင် ကိုယ်ပျော်ပါတယ်"
"အင်း ကျေနပ်တယ်၊ ကျေးဇူးပါ ငါ့အတွက် သီချင်းသီးသန့်ဆိုပေးတာ ငါ့မိဘနဲ့ဦးဖေကလွဲရင် မင်းပထမဆုံးပါ"
"ကိုယ်ပျော်သွားပြီ"
"အယ့် ဟိုမှာကြည့်စမ်း တိမ်တောက်နေပြီ"
ဝင်တော့မည့်နေလုံးကြီးအနား အလှဆင်ထားသည့် တိမ်နီနီတွေကို ရထာလက်ညိုးညွှန်ပြလိုက်သည်။ ဒီနေ့ထူးခြားစွာ တိမ်တွေသည် အပြာရောင်နှင့်အဝါရောင်ပါ ရောနေသည်။
"လှလိုက်တာ ကိုယ်ဓာတ်ပုံရိုက်ထားမှ"
လက်မနှေးsongကတော့ ကင်မရာကို ကောက်ကိုင်ကာ တဖျတ်ဖျတ််ရိုက်နေသည်။ တိမ်တောက်သောကောင်းကင်ကို တစ်လှည့် songကို တစ်လှည့်ကြည့်ပြီး ရထာပြုံးလိုက်မိသည်။ ငါပြောဖို့အချိန်တန်ပါပြီ။ငါမင်းကို လက်ခံဖို့အချိန်တန်ပါပြီ။
နေဝင်ကောင်းကင်ကြီးကို ငေးကြည့်လျက်...
"ငါမင်းကိုချစ်တယ် song"
"အင်း ဟင်!!"
အလန့်တကြားလှည့်ကြည့်လာသည့် songမျက်နှာ။ ကိုယ်အဖြေပေးတာကို တကယ်ကိုလန့်သွားသည့်ပုံပေါက်သည်။ ဒီအခြေအနေမှာပေးမယ်မှန်း songက မမျှော်လင့်ထားခဲ့ပုံပေ။ ရထာပြုံးပြလိုက်ကာ...
"ချစ်တယ် song"
Songက လက်နှစ်ဖက်ကိုမြောက်ကာ ယေးကနဲ အော်လိုက်မိသည်။ ပြီးတော့ တံတားပေါ်လှဲချလိုက်သည့် songကြောင့် ရထာလန့်သွားကာ အမြန်ဆွဲရသည်။လမ်းလျှောက်သူတွေ တက်နင်းသွားမှဟုတ်ပေ့ရှိမည်။
"ဘာလုပ်တာတုန်း"
"ပျော်လို့!!"
"ထ လမ်းသွားသူတွေ အဆင်မပြေအောင်"
လက်မောင်းကနေ အတင်းဆွဲမှ songက ထလာသည်။ ဒီကောင် အရူးပဲ။
"ပြန်ပြောပါဦးလားဟင် ရထာ တစ်ခါလောက် ဟင် ဟင်"
မျှော်လင့်တကြီး songမျက်နှာကြောင့် အပြစ်မတင်တဲ့အပြင် ပြုံးတောင်ပြုံးမိသည်။
"Songဆိုတဲ့ အင်္ဂလန်သားကို ဒီက မြန်မာပြည်သား မင်းရထာက ချစ်ပါတယ်လို့"
"ဟားဟား ပျော်ပြီကွ"
songက လက်သီးလက်မောင်းမြောက်သည်။ပြီးရင် မတ်တပ်ထရပ်ကာ နှစ်ချက်လောက်လေပေါ်မှာ ခုန်ပြီး ဘေးမှာပြန်ဝင်ထိုင်သည်။
သူ့လက်အား ရထာ ဆွဲယူလိုက်ကာ...
"နေဝင်တာကြည့်စို့"
"အင်း ချစ်တယ်"
ရထာ့လက်ဖမိုးလေးအား တစ်ချက်နမ်းလိုက်ရင်း လှပသော နေဝင်ကောင်းကင်ကြီးအား ချစ်ရသူနှင့်အတူ ကြည့်နေမိသည်။ ခံစားချက်က ပြောမရနိုင်အောင် လှပလွန်းလှသည်။
"အမရပူရရဲ့ အဓိပ္ပါယ်ကဘာလဲသိလား"
"ရထာမပြောရသေးဘူးလေ"
"မသေသောမြို့တဲ့ ဒီမြို့မှာ ငါ့ရင်ထဲက ခံစားချက်တွေကို ထုတ်ပြောခြင်းက ဘယ်တော့မှ ငါ့ရဲ့အချစ်တွေက သေသွားမှာမဟုတ်ဘူးလို့ အဓိပ္ပါယ်ရတယ် song"
သိမ်မွေ့သောအနက်က songရင်ကို နွေးစေသည်။
"ဘာလို့သေရမှာလဲ ကိုယ်က လှလှပပရှင်သန်ဖို့ ဂရုစိုက်မှုပေါင်းတင်မြက်နှုတ်ပေးမယ်၊ အကြင်နာအနမ်းရေလောင်းပေမယ်၊ ကိုယ့်အချစ် မြေသြဇာတွေလောင်းပေးမယ်၊ ကိုယ်တို့နှစ်ယောက်ကို အေးချမ်းမှုလေး အချစ်သစ်ပင်လေးအဖြစ် ရှင်သန်အောင် စိုက်ပျိုးပေးမယ်"
"ဟုတ်ပါပြီ၊ မင်းကိုယုံတာမို့ ငါစိတ်ကျေနပ်ရပါတယ်"
songနှင့် နီးကပ်သည်အထိ တိုးထိုင်လိုက်ကာ songပခုံးပေါ် ခေါင်းမှီလိုက်သည်။ ယနေ့မှ တိမ်ပြင်ရောင်စုံတို့သည် ပို၍လှပနေသည်။ ကောင်လေးတို့၏ ချစ်ခြင်းတရားတို့သည် မသေသောမြို့၌ မသေသောကြိုးတို့နှောင်ဖွဲ့ယစ်ထိုးလျက်။ တိမ်တောက်သော ကောင်းကင်ရောင်စုံကြီးအား နှောင်းလှတော်ဝင်လှသော တံတားပေါ်၌ ငေးကြည့်နေသည့် ကောင်လေးနှစ်ယောက်သည် ပန်ချီအလား လှပစွာ ဤအရပ်၌ တင့်တယ်နေခဲ့ပါသည်။
'မသေသောမြို့မှာ
ပေါက်ဖွားခွင့်ပေးလိုက်တဲ့
ငါ့အချစ်ဟာ
မသေခြင်းကို ကိုယ်စားပြုတယ်၊
သေမည်ဆိုလျှင်
လူ့ဘဝကို စွန့်တော့မည့်
နိယာမတရားကြောင့်
ဖွဲ့နွဲ့မှု လျော့သွား၍ပင်
သို့ပေမယ့်
ငါဝန်ခံခဲ့သော အချစ်ကတော့
မသေသောမြို့မှာ
ရှင်သန်နေတော့မှာပါ
မသေသောမြို့မှာ
မသေသောအချစ်ကို ကိုယ်စားပြု၍
ဝန်ခံခဲ့ပါသည်။´
..........................................................