What did I do wrong para maramdaman ang ganitong klase ng hirap at sakit ng pag-ibig. I was dreamt that I could love someone. Kahit kailan, hindi ko pinangarap na magkaroon ng dalawang taong magmamahal sa akin. Dahil isa lamang ang kailangan ko sa akin buhay. Sapat na sa akin ang taong magpapatunay ng totoo at sapat na pag-ibig.
‘Yung taong matutulungan ako sa lahat ng bagay. ‘Yung taong tutulungan ako na mag-grow as a person. ‘Yung taong uunawa sa akin kaoag hindi ko na mauwaan pa ang sarili ko. I need someone who are truly deserves my good sides as he faces my bad sides as well. Sapat na sa akin ang isang tao.
Pero, ano itong nangyayari sa akin? Muling bumabalik si Pau sa buhay ko. He wanted us back like we used to. He wants me back. I already fell in love with Jonathan. Sa maikling panahon na magkakilala kaming dalawa. Hindi ko napansin na nahulog na pala ang loob ko sa kaniya. Pero, nariyan na si Avin at muli siyang nagbalik para kay Jonatha. Nariyan na rin si France para pakasalan si Pau.
Ganito na ba talaga ang buhay ko? Ang laging napag-iiwanan ng panahon? Hindi naman ako nagmamadali na magmahal. Pero, bakit ganito naman kakumplikado ang sitwasyon na aking pinagdaraanan? Do I deserves it all?
“James, are you okay?” Biglang pagtatanong sa akin ni Christian.
Napahinto naman ako sa aking pag-iisip at nilingon ko ang dalawang taong nasaa aking tabi. Jess asked me out. Inayas nila akong dalawa na lumabas para raw kahit pa-paano ay marefreshen raw ang aking pag-iisip.
“Magsisinungaling lang ako kapag sinabi kong—oo.” Napabuntong hininga na lamang ako sa naging sagot ko sa kanila.
Naramdaman kong lumapit si Jess sa akin tabi. Habang si Christian naman ay lumipat sa puwesto ni Jess. Narito kami ngayon sa isang lugar na kung saan ay bibihirang puntahan ng tao. Hindi ako pamilyar rito ngunit masasabi kong maganda at tahimik ang lugar kung saan ako dinala nina Jess at Christian.
“Baks, naiintindihan ka naming dalawa ni bebe ko. Pero, ‘wag mo rin sa nang patayin ang sarili mo sa kakaisip sa mga bagay na hindi mo na kayang unawain pa. Ano pa bang silbi naming dalawa ni Christian, kung patuloy mong sasarilihin ang lahat ng sakit at lungkot na nararamdaman mo. We are always be here for you, baks. You can share your rants to us. We’re willing to listen.”
“He’s right, James. Ano pa ba ang silbi namin kung hindi mo rin naman sasabihin kung ano ‘yung mga bagay na patuloy na nakakapagpabigat diyan sa loob mo. Alam ko na at hindi namin ramdam ni Jess kung gaano ka nahihirapan sa sitwasyon mo ngayon. Pero sapat na sa aming dalawa kung ano ang nakikita namin sa ‘yo. Nasasaktan rin kami kapag nakikita ka naming nasasaktan. Hindi ka nag-iisa, narito kaming dalawa ni Jess para samahan at damayan ka sa laban mong ito.”
I can’t hold my tears any longer but to let the droplets down to face. Napayuko na lamang ako sa kanilang mga sinabi sa akin. Tama sila, ano pa bang ang silbi ko bilang kaibigan nila kung hindi ko rin naman tutulungan ang sarili ko na mapagaan ang nararamdaman ko. Masyado kong sinasaktan ang aking sarili sa mga isiping hindi naman nakakatulong sa akin.
Pero, ayoko rin na pati sina Jess at Christian ay problemahin kung ano ang aking problema. Ayokong pati silang dalawa ay magkaroong ng hindi pagkakaunawaan na dalawa nang dahil lamang sa akin.
Muli akong nag-angat ng aking tingin. Nakita ko ang nag-aalalang mga mukha nina Jess at Christian. Napabuntong hininga na lamang ako. Tanging isang ngiti lamang ang aking naging sagot sa dalawa. Hindi ko tuloy lubos maisip ang lahat nang nangyari nitong mga nagdaang araw. Dahil hanggang ngayon ay patuloy pa rin akong naguguluhan sa mga naging tinuran sa akin ni France.
“Ano na naman bang gulo ang dala mong higad ka?” Mataas na tonong pagtatanong ni Jess sa nakatayong si France ‘di kalayuan mula sa aming puwesto.
Kasama niya ang kaniyang mga kaibigan. Nakita ng dalawang mata ko kung paano nito dinukot ang baril mula sa kaniyang bag. I felt myself freeze that time. Ganun rin sina Jess at Christian. Halos walang naglalakas loob sa aming tatlo na magsalita dahil hindi namin kabisado ang isip ni France.
Habang nagtatawanan ang mga kasama niya, kitang-kita ko kung paano kinasa ni France ang baril na kaniyang hawak-hawak. Halos mapaluhod ako ng walang pag-aalinlangan niyang itinapat sa akin ang bagay na iyon.
“Ano, James? Ano ang masasabi mo ngayong malapit na ang pagtatapos ng laro nating dalawa?” Natatawang sabi nito.
“Anong klaseng biro ba ‘yan, France? Ibaba mo nga ‘yang bagay na hawak-hawak mo. Baka mamaya maiputok mo pa ‘yan sa amin. Matulak ka pa ng kapwa mo demonyo.” Napataas naman ang kilay ni France kay Jess.
I told Jess to stop saying those words ‘cause it might trigger France if he continues saying those to him. Ayun ang bagay na iniiwasan ko na mangyari. Alam ko at naniniwala ako kay France na hindi niya iyon gagawin.
“A-ano bang gusto mo sa akin? Hindi ko alam kung bakit ka nagagalit sa akin. Wala naman akong ginagawang masama sa ‘yo.” Tanong ko rito.
“Tila nabahag ata ang buntot mo ngayon, James? Bakit, natatakot ka ba na baka maiputok ko itong baril ko sa ‘yo? Actually, hindi naman talaga siya masakit kapag tumama. It’s just like parang kagat lang naman ito ng langgam.” Saad nito at unti-unting naglakad papalapit sa akin.
Pigil ang aking hininga sa mga sandaling iyon. Para bang tinatakasan ako ng hangin sa loob ng aking katawan. Na siyang nagdudulot sa akin ng pagsikip sa daluyan ng hangin sa akon baga. Bago pa man makalapit sa akin si France, tinawag niya ang kaniyang mga kaibigan. Hindi ko alam kung ano ang kaniyang ibinulong sa mga ito.
Matapos niyang gawin ang bagay na ‘yon ay tsaka na siya naglakad papalapit aa aking kinatatayuan. Tanging pagtitinginan at senyasan gamit lamang ang aming mga mata nina Jess at Christian. Napabuntong hininga na lamang ako sa aking nga iniisip kung sakaling totohanin nga ni France ang banta niya sa akin.
“France—” He cutted me off when I called his name.
“Sinabi ko ba na magsalita ka? You don’t have the right to talk, James. Sa ating lahat, ako lang ang may karapatan na magsalita. At nais kong lahat kayo ay makinig sa sasabihin ko. If you don’t I will surely pull out the trigger.” Napayuko na lamang ako sa mga sinabing iyon ni France.
Hindi ko alam pero ibang kaba ang nararandaman ko sa mga sandaling ito. Ito ang unang beses na naramdaman ko itong pakiramdam na ito. Tila bago ito sa akin. I looked at France. Ramdam ko ang kaba at takot sa kaniya sa mga sandali ring ito. Napukaw na lamang ang aking pag-iisip ng pinalapit ni France ang lahat ng kaibigan niya sa kaniya.
“Siguraduhin ninyo na hindi tayo nasundan ng lalaking iyon. Kanina ko pa siya nararamdaman at nakikita na sinusundan ang bawat kilos natin. Kayo na ang bahala roon. Kung hindi, pare-parehas tayong malalagot.” Hindi ko maunawaan ang mga sinasabing iyon ni France.
Naging makahulugan ang bawat salitang iyon ni France sa akin. Bakit may lalaking sumusunod sa kanila? Ano ba ang kanilang ginawa? Baka madamay kaming tatlo sa gulong nagawa nila. Nagulat na lamang ako ng biglang tumingin sa akin si France.
Ngunit, ang aking ipinagtataka kung bakit bigla niya na lamang isinauli ang baril na hawak niya sa kaniyang bag. At nang tignan ko ang kaniyang mga kasama, nawala na ang lahat puwera lang sa isang kasama nito palagi.
“James, makinig kang mabuti sa lahat ng sasabihin ko. Alam ko maguguluhan ka. Pero wala na akong oras para patagalin pa ang pagkakataong ito.” Mas lalo akong naguluhan ng biglang sabihin ito ni France sa akin.
Nanlaki ang aking mga mata at ganun rin sina Jess at Christian. Kaming tatlo ay nagulat sa biglang pagluhod ni France sa aking harapan. Hindi ko maunawaan ang gusto niyang mangyari sa aming dalawa. Nang walang sagot siyang nakuha mula sa akin ay muli itong nagsalita at hinawakan niya ang aking dalawang kamay.
“James, am really really sorry for what I have done to you. Sorry sa lahat nang nagawa kong mali pati na rin kay Pau. I’m really sorry…” Napahinto ito sa kaniyang pagsasalita.
Naramdaman kong umiiyak si France dahip napayuko siya habang nagsasalita sa aking harapan. At kahit naghihirapan ako at naguguluhan. Mas pinili ko pa rin na pakinggan siya.
“Alam kong nasabi na sa ‘yo ni Pau ang lahat. ‘Yung rason niya kung bakit siya nakipaghiwalay sa ‘yo ng walang dahilan. Kung bakit bigla na lamang naging kami sa loob ng napaka-igsing panahon.”
“Anong ibig mong sabihin?” Nagtatakang tanong ni Jess.
Lumingon naman siya kay Jess at tsaka ito nagsalita. “Dahil tulad ni Pau, ganun rin ang ginawa ko sa taong mahao na mahal ko. Hiniwalayan ko siya nang walang rason na iniiwan. I left him hanging. Dahil sa kagustuhan ng mga magulang namin ni Pau. Nais nilang ipakasal kami, in that marriage is a key to their success as to closed the deal between our parents. Ginawa nila iyon kahit na may mga tao kaming masasaktan. Naging biktima lang kami rito ni Pau.
Hindi ka naman talaga gustong saktan ni Pau. Hindi ko rin gusto ang ginagawa ko sa ‘yong pananakit. We were being forced. Napilitan akong saktan ka, dahil alam ko na may taong nagmamasid sa amin ni Pau. That person is a right hand of my father. Ginawa ko ang bagay na iyon para palabasin na totoo ang ginagawa.”
“Hindi kita maunawaan, France—”
“Alam ko na magiging magulo at komplikado ang bagay na ito sa ating lahat. Kaya sasabihin ko kay Pau na hindi na matutuloy ang kasal kung tutulungan niya lamang ako sa aking plano. Ayokong matali at pilitin ang taong hindi ko naman mahal at hindi naman ako ang minamahal. Parehas kaming may taong nasaktan at sobra naming iyong minamahal. Kaya James, sorry sa lahat ng nasabi at nagawa ko sa ‘yo. Sana mapatawad mo pa ako sa lahat-lahat ng nagawa ko sa ‘yo.”
“Nasabi sa akin ni Pau—na kapag hindi natuloy ang kasal ninyong dalawa. Ang mga buhay ninyo ang magiging kapalit ng kasal. Paano na lamang kayong dalawa?” Hindi ko na alam ang dapat na isipin at gawin ko.
Tama nga si France, masyado nang magulo at komplikado ang sitwasyon naming lahat. Kung ang kasal lamang ang magsasalba sa kanilang mga buhay, handa akong magparaya. Pero tulad nga ng sinabi ni France, may isang tao siyang nasaktan na gusto niya na iyon ang makasama.
“Baks, paano na ‘yan? Masyadong mahirap ang sitwasyon. Hindi na biro ang kalagayan ninyo.” Nag-aalalang tanong ni Jess sa akin.
Napabuntong hininga na lamang ako kay Jess at nilingon ko si France at tinulungan ko itong tumayo. Kahit ako, natatakot at naiipit sa kanila. Ngunit, hindi ko naman silang puwedeng iwanan sa ere dahil parehas silang naging biktima ng mga magulang nila.
“Ako na ang aako ng lahat. Ako na rin ang sasagot sa parusa ni Pau. Ako—” I cutted him off. No one deserves to be treated like what his father can do to them.
“Kung ikaw ang magsa-suffer sa galit ng tatay mo? Paano na lamang ang taong hinihintay kang bumalik? Paano na ‘yung taong umaasa na muli kayong magkasama?” Sunod-sunod na pagtatanong ko rito.
Hindi ko na hinintay pa na makapagsalita si France. Agad ko itong inakap dahil nararamdaman ko sa kaniya na unti-unti na siyang nauubusan ng pag-asa. At hindi ako papayag na ang mga buhay nila ni Pau ang maging kabayaran sa hindi nila pagtupad sa kasal. Na siyang magiging susi para sa business matters ng mga magulang nila.
“Tutulungan ko kayo—” Agad na nagsalita si France ng marinig niya ang aking sinabi. Muli akong hinarap ni France at tsaka ito nagsalita.
“Ayokong pati ikaw ay madamay rito. Hayaan mo na ako na lamang ang magdusa.”
“Hindi. Hindi ako papayag sa gusto mong mangyari, France. May pinagsamahan kami ni Pau. At kahit na hiwalay na kaming dalawa. Ayoko pa rin na makita at malagay ang buhay niya sa ganitong klase ng sitwasyon. Kahit na ikaw.”
“Pero, wala na akong maisip na iba pang paraan, James—” Napayuko na lamang si France habang nagsasalita.
“James, narito lang kami ni Jess. Handa kaming tumulong kung kinakailangan. As your friends, ayaw rin naming nakikita kayo sa ganitong sitwasyon.”
“Oo nga, baks. Kahit hindi naging maganda ang una nating pagkikita France. Hindi pa rin makatarungan ang kagustuhan ng ama mo. Hindi buhay ang sagot para maclose ang deals nila. Ano silang klaseng mga magulang? Na kaya nilang kitilin ang buhay alang-alang sa negosyo nila?” Galit na pagsasalita ni Jess.
Nauunawaan ko si Jess. Kahit hindi naging maganda ang una naming pagkikita ni France. Ngunit, ikinuwento niya naman na ginawa niya lamang ang bagay na ‘yon dahil ayaw niyang malaman ng kaniyang mga magulang na hindi siya sang-ayon sa kagustuhan ng mga ito. Naging malapit na rin sa akin si France. Kahit na hindi naging maayos ang bawat pagtatagpo naming dalawa.
“Anong gagawin ko? Hindi ko na alam kung ano ang mga dapat kong gawin.” Based on his voice, he started to lose his hope, his faith as well. I took a deep breathe as I face France.
“’Wag kang mawalan ng pag-asa. Narito kami para tulungan ka, kayo ni Pau. Nariyan rin ang taong mahal mo na handang lumaban para sa ‘yo. Kaya ‘wag kang mawawalan ng pag-asa.” Matapos kong sabihin iyon ay isang mahigpit na yakap ang aking natanggap mula kay France.
“Salamat. Salamat talaga ng marami, James. Kahit marami akong nagawa sa ‘yo, narito ka pa rin para tulungan ako.” Saad nito.
“Ginawa mo ‘yon dahil napilitan ka. Nauunawan kita, France. Nauunawaan kita. ‘Wag mo sa nang sisihin ang sarili mo sa mga bagay na hindi mo naman ginustong gawin.” Sagot ko rito.
Matapos ang tagpong iyon, ay kapwa naming napatawad ang isa’t-isa. Noon, I judged France on what he did to me. But, when he explained himself, doon ko mas naunawaan ang lahat. Pati na rin ang totoong rason ni Pau kung bakit ako nito hiniwalayan ng walang rason. Doon ko rin nalaman ang totoong dahilan nila kung bakit nila ginawa ang mga bagay na labag sa kanilang kalooban.
“Baks, tulala ka na naman. Iniisip mo pa rin ba ang nangyari nitong nakakaraan? Ilang araw na rin ang nakalipas.” Bigla na lamang bumalik ako sa reyalidad.
Napa-ayos ako ng aking upo at muli kong tinignan sina Jess at Christian na kapwa pinagmamasdan ako. Napabuntong hininga na lamang ako at binigyan ko na lamang sila ng isang nguti bilang sagot ko sa tanong ni Jess sa akin.
“Days have passed by, Jess. Pero parang kahapon lang naganap ang lahat. Hanggang ngayon, hindi pa rin nag-si-sinked in sa utak ko ang lahat. Para bang nahihirapan ang utak ko na maproseso ang lahat.” Pagsasalita ko.
“Naiintindihan kita, James. Nakikita naming dalawa ni Jess ‘yon sa ‘yo. Kaya ka nga namin inaya rito sa lugar na ‘to—para makapagrelax at marefreshen ang isip mo. Para kahit saglit lang, makalimutan mo ‘yung mga problema mo.” I really thanked God for giving me a good such friends like them.
“Salamat sainyong dalawa. Siguro kung wala kayo, malamang, hindi ko alam kung paano ako lalaban na mag-isa. Kung wala kayo, hindi ko alam kung paano ko ito haharapin ng buong tapang. I really aporeciated your help, your efforts, and time para lang matulungan ako sa problema ko.” I said emotionally.
“Of course, sino pa ba ang magtutulungan? Kundi tayo-tayo lang rin na magkakaibigan. Just tell us your rants and problems, James. We are willing to listen up with you.”
“Sobrang salamat talaga sainyong dalawa, ha? Ang laki talaga ng utang na loob ko sainyo. Thank guys.” Naramdaman ko na lamang ang kanilang yakap sa akin. Napayakap na lamang rin ako sa ginawa nila. Para bang sa ginawa nilang iyon, napagaan nila ang aking loob. Tila nawala lahat ng iniisip ko. Nawala rin ‘yung bigat sa loob na dinadala ko.
“Jess and Christian, mauna na ako sainyong dalawa. Gusto ko na rin kasing magpahinga. May pasok pa kasi ako sa shop ng amo ko bukas.” Habang sinasabi ko iyon ay sinadya kong tumingin kay Christian. Na agad namang sinundan ng tingin ni Jess.
“Anong tinginan ‘yan? Baks!? Nako! ‘Wag na ‘wag mong aagawin ang bebe ko. Kung ayaw—” I cutted him off.
“Kung hindi ano? Tayong dalawa ang mag-aaway? Hell, no. Hindi ko gagawin ‘yon sa kaibigan ko.” Lumapit ako kay Jess at inakap ko siya ng mahigpit.
“Sige na. Tuloy na ko. Ingat kayo ha?” Hindi ko na hinintay pa ang kanilang sasabihin. Agad na akong tumalikod. Gusto ko lamang na matulog buong magdamag. Ipahinga ang utak at isip ko. Lalong-lalo na ang katawang lupa ko.
Minutes have passes by, narito na ako sa boarding house na aking tinutuluyan. Habang naglalakad ako, sinisipa ko ang batong nasasagi ng aking paa. Ngunit, hindi ko alam na sa pagsipa ko. Ay may isang tao akong natamaan.
“Sorry, hindi ko sinasadya.” Paghingi ko ng paumanhin sa taong nasa harapan ko na ngayon.
“Ayos lang, James. Hindi naman masyadong masakit.” Napa-angat ako ng tingin at bumungad sa akin si Avin. Anong ginagawa niya rito?
“Ikaw pala.” Utal kong saad rito.
“Ako nga. May problema ba tayo roon?” Napailing na lamang ako bilang sagot sa kaniyang itinatanong sa akin. Nang wala itong narinig na salita mula sa akin. Muli itong nagsalita.
“Galing ako kay Jonathan. Nasa kuwarto siya, nagpapahinga. Nagkausap na ba kayong dalawa?” Agad na tanong nito sa akin. Umiling ako rito.
“Hindi pa. Iniiwasan ko na si Jonathan. Simula nung dumating ka sa buhay niya. Ayoko lang na magkaroon ka ng kahati sa oras at atensyon kay Jonathan.” Matapos kong sabihin iyon ay narinig ko ang malakas niyang pagtawa.
Napakunot-noo naman ako sa naging reaksyon niya. May nakakatawa ba sa mga sinabi ko sa kaniya? O, sadyang may sapak lang talaga siya sa ulo niya?
“Hindi mo na kailangang gawin ‘yon. Jonathan really likes you. Believe me.”
“Bakit kailangan kong maniwala sa mga sinasabi mo? ‘Di ba kaya ka nga bumalik dahil sa mga promises na hindi ninyo nagawa noong mga bata pa kayo? Sunod-sunod na tanong ko rito.
“Oo. Pero wala, e. May iba na siyang mahal. May ibang taong nagpapasaya sa kaniya at hindi na ako ang taong iyon. James, try to reach him out. Do not escape on him. Baka mahuli ka pa kapag nagkataon.” Huminto ito sa kaniyang pagsasaalita. At lumapit sa akin tsaka ako inakbayan nito.
“He really loves you since the day you’ve met each other. Walang halong biro. Nagconfessed ako sa kaniya. But, he rejected me. Kaya niya akong mahalin sa paraan na alam at kaya niya—hindi sa paraan na gusto ko. James, believe me. Mahal ka ng kaibigan ko. ‘Wag mo sana siyang sasaktan at paluluhain. ‘Cause Jonathan didn’t deserve those.
Please, mahalin mo siya para sa akin. Dahil ikaw na ang gusto ni Jonathan at hindi ako. Maniwala ka. Hindi ko kayo hahadlangan sa mga bagay na magpapasaya sainyong dalawa. Nandito ako para suportahan kayo na maging masayang dalawa.”
Matapos niyang magsalita, ay agad na itong umalis. Hindi na niya hinintay pa ang aking sasabihin. Nang mawala na ito sa aking paningin, ipinagpatuloy ko