35.
The Face of Evil
ERIN’S POINT OF VIEW
Pinunasan ko ang luha ko at pinilit ang sarili kong tumayo. Nilibot ko ang paningin ko at napansin kong nandito pala ako sa kwartong tinutuluyan namin ni Kitty.
Ang bait ng tadhana at dito pa ako ipinasok.
Napakarumi at napakabaho ko na at ng suot ko. Naghalo ang tubig imburnal, ulan, dugo, pawis at kung ano-ano pang dumi sa katawan at damit ko.
Mamamatay din naman ako kaya’t mas mabuti pang mamatay ako ng malinis, atleast hindi nakakahiya kapag nakaharap ko si Lord.
Matapos makapagpunas at manghilamos ay agad kong isinuot ang kulay pula na university sweatshirt at itim na shorts.
Pinagmasdan ko ang sarili kong salamin at sinubukang suklayan ang gulong-gulo kong buhok. Hindi ko naiwasang muling maiyak nang makita ko ang hitsura ko sa salamin—bugbog sarado ako at namamaga ang mukha ko. Hindi ko narin halos mabuksan ang kaliwang mata ko sa sobrang pamamaga. Andami kong sugat at pasa sa buong katawan.
Alam kong alam ni Kevin na nandito ako. Alam kong ano mang oras ay papasok siya rito para patayin ako. Handa na ako, handa na akong mamatay. Hindi na ako manglalaban o iiwas pa. Tanggap ko na. Suko na ako.
Humiga ako sa kama habang nakasayad ang dalawang paa sa sahig. Huminga ako ng malalim at tumitig sa kisame at dahan-dahang pumikit.
Unti-unting nag-aagaw ang antok at kamalayan ko nang biglang may narinig akong naglalakad sa labas ng kwarto.
Muli kong idinilat ang mga mata ko sa sobrang takot. Sabi ko handa at tanggap ko na ang mangyayari pero bakit natatakot parin ako? Nakakainis talaga ako.
"Kuya asan ang iba? hindi ba natin sila hahanapin?"
Nanlaki ang mga mata ko nang marinig ko ang pamilyar na boses mula labas. Kilalang-kilala ko kung sino ito… Yung boses na yon…
Hindi na ako nag-atubili pa at dali-dali akong napatayo at lumabas ng kwarto.
Para akong nabunutan ng napakalaking tinik nang makita ko sila, pero sila, muntikan silang magsigawan dahil sa gulat.
“Oh My God, salamat at nakita ko kayo.” Di ko mapigilang mapaluha dahil takot na takot na talaga ako.
“Erin anong nangyari sayo?” Napahawak si Ria sa bibig niya. Dahan-dahan siyang humakbang palapit sakin pero bigla siyang hinila ni Robbie.
“Robbie?” Ewan ko ba pero bigla akong kinabahan dahil sa paraan ng pagkakatingin ni Robbie sakin. Kunot-noo at tila ba nang-aakusa.
“Bakit?” Dahan-dahan akong humakbang papalapit sa kanila pero umatras naman si Robbie at hinila si Ria.
Nilalayuan ba nila ako? Bakit? Anong ginawa ko?
“Erin wag kang lumapit.” Mahinang sambit ni Robbie kaya nalaglag ang panga ko.
“B-bakit? Anong nangyari?” Naguguluhan kong sambit.
"Erin wag kang lumapit.” Muling sambit ni Robbie at lalong humakbang paatras.
“Kuya!” Bulalas ni Ria.
“Ria tara na!” Giit ni Robbie at bigla na lamang tumakbo habang hinihila si Ria palayo.
Nakakapanlumo. Hindi ko na naiintindihan kaya napaupo na lamang ako sa sahig at napayakap sa tuhod ko. Nalilito na ako. Hindi ko na naiintindihan ang mga nangyayari. Sariling mga kaibigan ko nilalayuan ako.
Tumayo na lamang ako at tumakbo sa kabilang direksyon papunta sa monitoring rooms. Pag nakarating ako doon, maaring masagot ang mga katanungan ko, maaring mahanap ko rin sina Curt. Kung okay lang sina Ria at Robbie, malaki ang posibilidad na okay lang din ang iba.
Natigil ako sa pagtakbo nang makita ko ang isang taong nakamaskara na naglalakad sa gitna ng pasilyo habang may kinakaladkad. Kinilabutan ako nang mapagtanto kung ano ito—Dalawang katawan, isang babae at isang lalake. Ngunit parang dinurog ang puso ko nang mapagtanto ko kung sino ito—Si Kitty at si Milo.
Muling nangatog ang mga tuhod ko at nag-unahan sa pag-agos ang luha ko. Kapwa sila hindi gumagalaw at duguan. Wala na sila… Wala na ang mga kaibigan ko.
Biglang napatingin sa akin ang salarin at nabalik ako sa reyalidad. Binitawan niya ang taling ginagamit sa pagkaladkad kay Milo at Kitty. Dahan-dahan siyang lumapit sa akin kayat napatakbo ako.
Hinahabol niya rin ako kayat mas binilisan ko ang pagtakbo.
Natigil lang ako sa pagtakbo nang makitang dead end na pala ang tinatakbuhan ko.
Wala akong ibang magawa kundi ang kunin ang lampshade at manglaban.
Biglang dumating ang salarin. Magkaharap na kami. Agad kong inihampas sa ulo niya ang lampshade pero parang baliwala lang sa kanya.
Napaatras ako nang may kinuha siya mula sa bulsa niya—Isang panyo.
“Matulog ka muna.” Aniya at nanlaki ang mga mata ko nang mabosesan ko siya.
Bigla siyang tumakbo palapit sakin at hinigit ang bewang ko. Niyakap niya ako ng mahigpit. Pilit akong nagpupumiglas. Pilit akong nanlalaban pero mas malakas siya sakin.
Alam niyang marami akong mga tinamong sugat kayat sinadya niyang yakapin ako ng napakahigpit.
Siniko-siko ko siya ng maraming beses. Lahat ng lakas ko binuhos ko sa bawat sipa at sapak ko sa kanya.
Nakita kong nabitawan niya ang panyo kayat naglakas loob akong sipain ang ari niya.
Napaluhod siya sa sahig, sigaw ng sigaw habang hawak ang pagitan ng hita niya. Isa nga siyang lalake.
Napaisip ako bigla, kung si Kevin siya ay baka binugbog na ako nito pero hindi, parang gusto lang niya akong patulugin tapos hindi pa siya masyadong nanlalaban. Niyakap niya lang ako para hindi ako makapagpumiglas.
Nakaluhod parin siya kayat sinamantala ko ang pagkakataon at dali-dali kong tinanggal ang suot niyang maskara.
Nalaglag ang panga ko. Halos hindi ako makapagsalita at napahawak na lamang ako sa bibig ko. Lalong tumindi ang pag ragasa ng luha ko.
“Hiro…”
Hindi ako makapaniwala sa natuklasan ko. Hindi ko inaasahang siya ang tatraydor sakin. Hindi ko inaasahang ang taong nagligtas sakin noong bata pa ako ang siya palang magdadala samin ng kamatayan ngayon.
Third Person’s Point of View
Flashback.
"Climb to the other window. Don’t stop, Don’t look back. Just run okay? Don’t stop running until you’re safe. If you see my sister, tell her I love her." bilin ni Hiro kay Erin.
Pagkatapos masara ang bintana ay sumenyas si Hiro kay Erin na umalis na. Napangiti si Hiro nang makitang tuluyang nakalayo si Erin.
"Wow! That was very convincing! Inulit mo pa talaga ang linya ni Ethan pati ang buong eksena!” Pumalakpak si Kevin ng mabagal habang humahalakhak, “And the best actor award goes to dun dun dun—“
Nanlaki ang mga mata ni Kevin nang bigla na lamang humarap sa kanya si Hiro at may dala na itong baril. Hindi na siya nakailag pa nang bigla na lamang siya nitong binaril sa tuhod.
“Shit! Shit!” Umiiyak na bumagsak sa sahig si Kevin sa sahig.
"I told you so many times! So many times! Dapat hindi masaktan si Erin! I told you clearly na wag sasaktan si Erin! Pahirapan mo na ang lahat wag lang siya pero anong nangyari?! Sa lahat lahat siya ang pinaka pinahirapan mo!” Nanggagalaiting sambit ni Hiro habang dinuduro at tinatadyakan ang walang kalaban-labang si Kevin na namimilipit sa sakit.
END OF CHAPTER 35
THANKS FOR READING!
VOTE AND COMMENT <3